Βαρειά κουβέντα

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018
Απόστολος: Πράξ. ε´ 12-20
Ευαγγέλιον: Ιωάν. κ΄ 19-31
Εωθινόν: Α΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ
«ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων,
καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων,
καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ,
οὐ μὴ πιστεύσω» (Ἰωάν. κ΄ 25)

«Βαρειά κουβέντα»
Όταν, για πρώτη φορά, μετά την Ανάστασή Του, εμφανίζεται ο Κύριος εις τους μαθητάς Του, εκεί εις την «Μικράν Γαλιλαίαν», πέραν του Ιούδα ο οποίος, ολίγον προ της Σταυρώσεως του Χριστού, «ρίψας τὰ ἀργύρια ἐν τῷ ναῷ ἀνεχώρησε, καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ. ΚΖ  5), απουσιάζει συγκυριακά και ο Θωμάς. Βεβαίως ο Κύριος, ως ο Αληθινός Θεός, γνωρίζει αυτήν την απουσίαν καθώς επίσης και την εξέλιξη των πραγμάτων. Αφού οι μαθηταί εχάρησαν, αλλά και εξεπλάγησαν με την επίσκεψιν αυτήν του Κυρίου, η οποία μάλιστα έγινε «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν», ο Αναστάς Κύριος τους ευλογεί και «Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰωάν. κ΄ 21-23). Εις την συνέχειαν, φεύγει ο Κύριος και επιστρέφει ο Θωμάς.
Οι μαθηταί πλήρεις χαράς και ενθουσιασμού, σπεύδουν να είπουν εις τον Θωμάν τα περί της εμφανίσεως του Κυρίου εις αυτούς και να τον διαβεβαιώσουν δια την Ανάστασίν Του. Ο Θωμάς όμως, – δικαιολογημένως η αδικαιολογήτως, ο Θεός οίδεν – επικράνθη, διότι απουσίαζε την κρίσιμον εκείνην στιγμήν. Κατεχόμενος δε υπό της λύπης, εξεδήλωσε δια των λόγων που επεγράψαμεν το παρόν, μίαν φαινομενικήν απιστίαν. Θα έλεγον κάποιοι, ότι η φράσις την οποίαν εξεστόμισεν ήτο βαρυτάτη – και δια τούτο, άλλωστε, προσεδόθη εις αυτόν το προσ­βλητικόν παρωνύμιον «άπιστος». Κατά την διάρκειαν δε, μιας ολοκλήρου εβδομάδος, ευρίσκεται κατεχόμενος υπό της βαρυτάτης αυτής θλίψεως και επιθυμών να λάβη και αυτός την χαράν που εγεύθησαν οι συμμαθηταί του.

«Ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»

Μετά μίαν εβδομάδα, «πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ καὶ Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν». Ο Κύριος κατανοών τον πόνον και την πικρίαν του μαθητού Του έρχεται και πάλιν εις τους μαθητάς Του. Τώρα όμως, ευρίσκεται και ο Θωμάς μεταξύ τους. Ας αφήσωμεν όμως το ιερόν κείμενον να μας περιγράψη το περιστατικόν: «Ἔρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν. Εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός. Καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου. Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες» (Ἰωάν. κ΄ 26-29). Η απερίγραπτος αγάπη του Κυρίου μας, δεν υποφέρει να βλέπη τον μαθητήν Του βυθισμένον εις την θλίψιν του. Και να τον ικανοποιήση θέλει, αλλά και να τον επαναφέρη εις την τάξιν!
Ο Κύριός μας όμως, θέλει ακόμη περισσότερον, να μας δώση ένα επί πλέον ακλόνητον στοιχείον, μίαν περαιτέρω απόδειξιν, δια την Ανάστασίν Του. Δια της απιστίας του μαθητού Του, ανατρέπει όλην εκείνην την σκευωρίαν και αθλιότητα και συκοφαντίαν, δια της οποίας επεχείρησαν οι Εβραίοι να πλήξουν την Ανάστασιν του Χριστού! Διότι, διατί να αντιδράση κατ’ αυτόν τον τρόπον ο Θωμάς, εάν είχε συμβεί το θρυλούμενον υπό των Φαρισαίων, ότι δηλαδή, το Σώμα του Χριστού εκλάπη υπό των μαθητών, των φυλάκων υπνούντων; Εάν, όντως, είχε συμβή η κλοπή του Αχράντου Σώματος, φυσικόν δεν θα ήτο, ούτε οι Μαθηταί να ίδουν αναστάντα τον Κύριον, αλλ’ ούτε και ο Θωμάς να πικρανθή, αφού εγνώριζεν ότι μόνον ως αστείον θα του έλεγον οι μαθηταί κάτι τέτοιο; Δια τούτο, ακριβώς, επέτρεψεν ο Κύριος να συμβή η απιστία αύτη, δια να έχωμεν ημείς, εν επί πλέον πειστήριον, δια το αναμφισβήτητον της Αναστάσεως!

«Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται,
κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν,
κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν»

Ο λόγος ούτος του Αποστόλου Παύλου, είναι θα ελέγομεν καταλυτικός ως προς την αξίαν της Αναστάσεως του Χριστού μας. Παρ’ ότι ο ίδιος δεν έζησεν τα γεγονότα εκείνα, αλλά πολύ αργότερον «ώφθη» και εις αυτόν ο Κύριος, εν τούτοις θεωρεί ότι εάν η Ανάστασις του Χριστού είναι «μύθος», τα πάντα … καταρρέουν! Εάν «Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν» (Α΄ Κορ. ΙΕ΄ 14). Χωρίς την Ανάστασιν, δεν υπάρχει πίστις˙ ματαίως οι Απόστολοι, έσπευδον να κηρύξουν και να σαγηνεύσουν ψυχάς ανθρώπων˙ ματαίως, – και ας μου επιτραπή, «βλακωδώς και ηλιθίως» –  έχυσαν, άπαντες το αίμα τους δια τούτον τον «μύθον», ως προείπον!
Συνεπώς, η Ανάστασις είναι το γεγονός εκείνο το οποίον καταρρίπτει όλους τους μύθους αλλά και κάθε αμφιβολία και αναδεικνύει την Αγία μας Πίστη, την μόνην αληθινήν και σώζουσαν. Κοντά, όμως, εις την αλήθειαν αυτήν, εκ των πραγμάτων προστίθεται και η συνέπεια με την οποίαν θα πρέπη να πορευώμεθα ημείς οι ορθόδοξοι Χριστιανοί εις την παρούσαν ζωήν. Η αλήθεια της Αναστάσεως του Κυρίου δεν προσδίδει εις ημάς, απλώς και μόνον, επιχείρημα τρισμέγιστον ασφαλώς, περί της ορθότητος της πίστεώς μας, αλλά μας καθιστά πρωτίστως υποχρέους εις την τήρησιν των εντολών και υποδείξεων της Θείας Διδασκαλίας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ολίγον, άλλωστε, προ της Θείας Αναλήψεώς Του Αυτός Ούτος ο Θείος Ραββί, έδωσεν εντολήν εις τους θείους και ιερούς Αποστόλους Του περί τούτου,  «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν· καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄ 19-20).
Δια τοιούτου τρόπου ας «βαδίζωμεν» την οδόν την απάγουσαν εις την αιωνίαν και μακαρίαν ζωήν, δια να απολαύσωμεν των μεγίστων δωρεών της απολαύσεως.

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου,
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr