Οἱ κοινὲς ρίζες τῶν «Χριστιανῶν» τῆς Δύσεως καὶ τῶν Μαρξιστῶν «Χριστιανῶν»

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Δὲν θὰ πάψουμε νὰ τονίζουμε πὼς ἡ ρίζα τῆς κακοδαιμονίας τοῦ κόσμου τοὺς τελευταίους δέκα αἰῶνες εἶναι ἡ χριστιανοκαπηλεία ἀπὸ τοὺς δυνάστες τοῦ δυτικοῦ κόσμου. Εἶναι γνωστὸ ὅτι τὰ βαρβαρικὰ βορειοευρωπαϊκὰ φύλα, (Γότθοι, Βησιγότθοι Ὀστρογότθοι, Βάνδαλοι, Φράγκοι, κ.λ.π), τὰ ὁποία κατέκλυσαν τὴν εὐρωπαϊκὴ ἤπειρο μετὰ τὸν 5ο μ. Χ. αἰώνα, οὐδέποτε μπόρεσαν νὰ κατανοήσουν καὶ νὰ υἱοθετήσουν τὴν χριστιανικὴ Ὀρθοδοξία, διότι δὲν γνώριζαν τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ δὲν εἶχαν τὸ ἀνάλογο πολιτισμικὸ ὑπόβαθρο καὶ τὶς πνευματικὲς προϋποθέσεις, γιὰ νὰ ἐκτιμήσουν τὶς ὑψηλὲς ἀλήθειες τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Οἱ φιλότιμες προσπάθειες τῶν Ὀρθοδόξων ἱεραποστόλων, (ἅγιοι Βονιφάτιος, Κύριλλος καὶ Μεθόδιος, κ.α.), νὰ μεταφέρουν τὸ θησαυρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν καρδιὰ τῆς Εὐρώπης, συνάντησαν τὴν σφοδρὴ ἀντίσταση τῶν Φράγκων καὶ εἶχαν ἐλάχιστη ἐπιτυχία. Ὡς βάρβαροι, ἄξεστοι καὶ ἀπολίτιστοι, κατανόησαν τὸν Χριστιανισμὸ ὡς μία θρησκεία, ἡ ὁποία θὰ τοὺς βοηθοῦσε στὰ κατακτητικά τους σχέδια. Ἡ ἐπέλασή τους στὴν κεντρικὴ καὶ νότια Εὐρώπη, ἔσπειρε τὸν ὄλεθρο. Κατέστρεψαν τὸν ἑλληνορωμαϊκὸ πολιτισμὸ καὶ μαζὶ τὴν χριστιανικὴ Ὀρθοδοξία καὶ ἔφεραν τὸν μεσαίωνα. Ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἔχασαν τὴ ζωή τους, ἢ ὑποδουλώθηκαν...

σ’ αὐτοὺς καὶ ἀποτέλεσαν μέχρι τοὺς τελευταίους αἰῶνες, τὴν τάξη τῶν δουλοπαροίκων. Πάμπολλοι ὀρθόδοξοι λαοὶ καὶ πολυάριθμες ὀρθόδοξες κοινότητες τῆς εὐρωπαϊκῆς ἠπείρου ἐξαφανίστηκαν, ὅταν ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ἐπιβληθεῖ ὁ δικός τους αἱρετικὸς φράγκικος χριστιανισμός. Οἱ κατακτητὲς ἔγιναν φεουδάρχες ἡγεμόνες καὶ τὸ χειρότερο: κατέλαβαν καὶ τὰ ἐπισκοπικὰ ἀξιώματα. Αὐτὸ εἶχε σὰν ἀναπόφευκτη συνέπεια τὴν κατάπτωση τοῦ κλήρου στὴ Δύση, ἡ ὁποία ἦταν ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ σφετερισμοῦ καὶ τῆς ἱερατικῆς ἐξουσίας ἀπὸ τοὺς κατακτητές.

Ἀπὸ τὸν 8ο αἰώνα ἡ δυτικὴ Ὀρθοδοξία σταδιακὰ θὰ ὑποταχθεῖ στοὺς αἱρετικοὺς Φράγκους, οἱ ὁποῖοι τελικὰ ἀπὸ τὸ 1012 μ.Χ. καὶ ἐντεῦθεν θὰ καταλάβουν καὶ αὐτὸν τὸν θρόνο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Ρώμης καὶ θὰ ἐπιβάλλουν τὶς αἱρετικές τους κακοδοξίες. Στὸ ἑξῆς ὁ Φράγκος Πάπας θὰ προβάλλεται ὡς ὁ «ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ», ἀπὸ τὸν ὁποῖο «πηγάζουν ὅλες οἱ ἐξουσίες τοῦ κόσμου», ἀλλὰ καὶ ὡς ὁ ὑπερεπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ θὰ εἰσάγει ὡς δόγμα τὸ δαιμονικὸ «πρωτεῖο», χαλκεύοντας πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτὸν ψευδεπίγραφα κείμενα, (Ψευδοκωνσταντίνειος Δωρεά, Ψευδοκλημέντια, Ψευδοϊσιδώριες Διατάξεις, Ψευδοπιπίνειος Δωρεά, κ.λ.π). Στὴν οὐσία ὅμως θὰ εἶναι ὁ Φράγκος ὑπερηγεμόνας, ὁ ὁποῖος ὑπήγαγε στὴν ἀπόλυτη ἐξουσία του ὁλόκληρη τὴν Δυτικὴ Εὐρώπη, πολιτικὰ καὶ θρησκευτικά. Τὸν 16ο αἰώνα, ὅταν ἡ διαφθορὰ τοῦ Παπισμοῦ θὰ φθάσει στὸ ἔσχατο σημεῖο τῆς καταπτώσεώς του, ὁ Παπισμὸς θὰ διασπασθεῖ καὶ ἕνα μεγάλο κομμάτι του θὰ ἀποτελέσει τὸν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος θὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀκόμη περισσότερο ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ἀπορρίπτοντας τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, καὶ εἰσάγοντας νέα κακόδοξα δόγματα.

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ ἕνα ἄρθρο τῆς ἐφημερίδος «Δρόμος τῆς Ἀριστερᾶς» (φύλλο 6-1-2018), τὸ ὁποῖο ἐπιγράφεται «Ἂς μιλήσουμε (ἐπὶ τέλους) γιὰ τοὺς “χριστιανιστές”». Συντάκτης του ὁ κ. Νικόλαος Κοσματόπουλος. Ὁ ἀρθογράφος προσπαθεῖ σ’ αὐτὸ νὰ ἀποδείξει ὅτι τὰ σύγχρονα, παγκοσμίου ἐνδιαφέροντος, τεκταινόμενα, εἶναι ἔργα τῶν «χριστιανιστῶν». Μὲ τὸν ὄρο «χριστιανιστές», χαρακτηρίζει τοὺς  σύγχρονους «χριστιανοὺς πολιτικοὺς φονταμενταλιστὲς» καὶ κατ’ ἐπέκταση κάποιες ἀκραῖες φονταμενταλιστικὲς προτεσταντικὲς ὁμάδες τῆς Ἀμερικῆς, οἱ ὁποῖοι ἔχοντας τεράστια οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ δύναμη, προωθοῦν τὴν παγκόσμια δική τους πολιτική, μέσω τῶν δυτικῶν κυβερνήσεων καὶ κύρια τῶν Η.Π.Α. Εἶναι οἱ φυσικοὶ καὶ πνευματικοὶ ἀπόγονοι τῶν προαναφερόμενων φράγκων εὐρωπαίων βαρβάρων, οἱ ὁποῖοι συνεχίζουν νὰ βιώνουν τὸν φράγκικο «χριστιανισμό», μὲ παρεπόμενά του τὸν ἀτομισμὸ καὶ τὸν ὑλικὸ εὐδαιμονισμό, ὡς «εὐλογίες τοῦ Θεοῦ». Εἶναι ἄλλωστε γνωστό, πὼς οἱ ρίζες τοῦ ἀτομοκεντρικοῦ καπιταλιστικοῦ συστήματος βρίσκονται στὸν Προτεσταντισμὸ (βλ. Μὰξ Βέμπερ: Ἡ προτεσταντικὴ ἠθικὴ καὶ τὸ πνεῦμα τοῦ καπιταλισμοῦ).

Μελετήσαμε μὲ προσοχὴ τὸ ἄρθρο καὶ διαπιστώσαμε πολλὲς ἀκρίβειες, ἀλλὰ καὶ ἀνακρίβειες. Ὁ συντάκτης του προφανῶς δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ διακρίνει τὸ γνήσιο ἀπὸ τὸ νόθο στὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ γι’ αὐτὸ «τσουβαλιάζει» τοὺς πάντες, μαζὶ καὶ τὴν Ὀρθοδοξία, στὶς δικές του ἰδεοληψίες, οἱ ὁποῖες φυσικὰ στόχο ἔχουν νὰ πλήξουν τὸν Χριστιανισμὸ καὶ ἰδίως τὴν Ὀρθοδοξία.  

Ὁ ἀρθρογράφος πῆρε ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ Ἀμερικανοῦ Προέδρου Ντ. Τράμπ, νὰ ἀνακηρύξει ὡς πρωτεύουσα τοῦ Ἰσραὴλ τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ νὰ «κοντραριστεῖ» μὲ τὸν ἀραβικὸ μουσουλμανικὸ κόσμο, ὁ ὁποῖος ἀντιδρᾶ, διότι τὴν θεωρεῖ «δική» του, ὡς ἱερὴ πόλη. Χαρακτηρίζει τὸν Ἀμερικανὸ Πρόεδρο ὡς «τὸν κοσμικὸ ἐκπρόσωπο τῶν ἁπανταχοῦ ‘χριστιανιστῶν’». Καὶ συνεχίζει: «Ἀκριβῶς ἑκατὸ χρόνια μετά, ὁ Τρὰμπ ἔπαθε… Μπαλφούρ. Τότε, ὁ χριστιανιστὴς ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν τῆς Βρετανίας ὑπέγραψε τὴν παράδοση τῆς Παλαιστίνης στοὺς Σιωνιστές, ἐμφορούμενος ἀπὸ ἕνα μεῖγμα θρησκευτικοῦ φονταμενταλισμοῦ κι ἀποικιοκρατίας. Τώρα ὁ Τρὰμπ παραδίδει τὴν Ἱερουσαλὴμ ἐπιστρέφοντας τὴν… θεία χάρη στοὺς βορειοαμερικάνους χριστιανιστὲς ψηφοφόρους καὶ Σιωνιστὲς χρηματοδότες του. Κάθε προσπάθεια νὰ συσκοτιστεῖ ἡ χριστιανιστικὴ ἀφετηρία τῆς κίνησης εἶναι ἐκ τοῦ (ἰσλαμοφοβικοῦ) πονηροῦ καὶ πρέπει νὰ ἐξοβελιστεῖ στὸ πῦρ τὸ ἐξώτερο».

Δὲ νομίζουμε ὅτι σφάλει στὴν ἐκτίμησή του αὐτή. Εἶναι γνωστὸ τὸ ἰσχυρὸ κίνημα στὶς Η.Π.Α. τῶν πάμπολλων προτεσταντικῶν ὁμολογιῶν, οἱ ὁποῖες ἐμφοροῦνται ἀπὸ φιλοσιωνιστικὲς ἀπόψεις. Θεωροῦν τὸν Ἑβραϊσμὸ ὅτι συνεχίζει νὰ εἶναι ὁ «περιούσιος λαὸς τοῦ Θεοῦ» παραβλέποντας τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, ὁ Ὁποῖος ἔκλαψε γιὰ τὸ κατάντημα τῶν Ἑβραίων, νὰ μὴ Τὸν δεχτοῦν ὡς Μεσσία καὶ Λυτρωτὴ καὶ προφήτευσε τὴν ἐγκατάλειψή τους ἀπὸ τὸν Θεό: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολοῦσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν! ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου, ὂν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠθελήσατε. Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμὶν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος» (Ματθ. 23,37-38).

Θέλουν νὰ λησμονοῦν ὅτι ὁ «οἶκος τοῦ ἑβραϊσμοῦ» παραμένει ἀκόμη ἔρημος ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, διότι συνεχίζει νὰ ἀρνεῖται νὰ τεθεῖ «ὑπὸ τὰς πτέρυγας» τῆς Ἐκκλησίας Του. Μέσα στὴν πλάνη τους πιστεύουν ὅτι προωθώντας τὰ σιωνιστικὰ σχέδια, θὰ προωθήσουν καὶ τὴν ἐσχατολογικὴ προοπτική τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος. Ἔτσι δὲ διστάζουν νὰ ὑποστηρίζουν καὶ νὰ χρηματοδοτοῦν πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι προάγουν τὶς δικές τους βλέψεις. Δὲν εἶναι μυστικὸ πὼς ἡ ἐκλογὴ τῶν Ἀμερικανῶν Προέδρων καθορίζεται ἀπὸ τὴν οἰκονομικὴ δύναμη καὶ τὶς ψήφους τῶν προτεσταντικῶν αὐτῶν ὁμολογιῶν.

Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἐνέργεια αὐτὴ τοῦ κ. Ντ. Τρὰμπ χαιρετίστηκε ἀπὸ ἐνθουσιασμό, ὄχι μόνο ἀπὸ τὸν ὅπου γῆς Ἑβραϊσμό, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν Προτεσταντισμό. Κατ’ αὐτούς, ἡ ἀνάκτηση τῆς Ἱερουσαλήμ, ὡς πρωτευούσης ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους καὶ τὸ χτίσιμο τοῦ 3ου Ναοῦ, ὅπως εἶναι ἤδη δρομολογημένο, θὰ φέρει πιὸ κοντὰ τὶς πλανεμένες τους ἐσχατολογικὲς προσδοκίες, περὶ τῆς δῆθεν «χιλιετοῦς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ», ἡ ὁποία θὰ φέρει τὴν ἀπόλυτη ὑλικὴ εὐημερία στὴν ἀνθρωπότητα. Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ σημειώσουμε πὼς ἡ πλάνη τῆς «χιλιετοῦς βασιλείας» εἶναι «δόγμα πίστεως» στὸ σύνολο σχεδὸν τοῦ προτεσταντικοῦ κόσμου. Μάλιστα ἡ προσδοκία αὐτὴ εἶναι τόσο ἔντονη σὲ πολλὲς ὁμάδες, ὥστε παίρνει συχνὰ τὸ χαρακτήρα τοῦ φανατισμοῦ καὶ τοῦ φονταμενταλισμοῦ. Ὅποιος στέκεται ἐμπόδιο σ’ αὐτὴ τὴν προσδοκία, θεωρεῖται «ἐχθρός τοῦ Θεοῦ» καὶ τῶν (προτεσταντῶν) πιστῶν του.

Στοὺς «χριστιανιστὲς» κατατάσσει ὁ ἀρθρογράφος ἐπίσης καὶ τοὺς Ὀρθοδόξους. Ἐρωτᾶ: Γιατί νὰ μὴν χαρακτηρίζουμε «τοὺς διάφορους ἐγχώριους ἱεράρχες μὲ πολιτικὲς ὀνειρώξεις; Γιατί νὰ μὴν ἀναφερόμαστε σὲ κοινωνικοὺς ‘χριστιανιστὲς’ ὅταν ἀριστεροὶ ἀνήμερα τῶν Χριστουγέννων ἀναφέρονται στὸν σύντροφο Ναζωραῖο;». Δυστυχῶς, ὅπως εἴπαμε δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα, ἢ χειρότερα τὴ θέληση, νὰ κάμει τοὺς ἀπαραίτητους διαχωρισμοὺς μεταξὺ γνησιότητας καὶ παρεκτροπῆς. Ἐκλαμβάνει τὸν Χριστιανισμὸ ὡς μία «ἀναλυτικὴ γεωπολιτικὴ κατηγορία», ἐπειδὴ «ὁ Μποὺς καταλαμβάνει τὸ Ἰρὰκ στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, (καὶ ὄχι μόνο τοῦ μαύρου χρυσοῦ), κι ὁ Τρὰμπ παραδίδει τὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ νὰ ἀνοίξει δρόμο γιὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία». Δὲν διαχωρίζει τὸν κανόνα ἀπὸ τὴν ἐξαίρεση. Δὲν ἔκαμε καμιὰ ἀναφορὰ στὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ἡ ὁποία εἶναι πέρα καὶ πάνω ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς χριστιανικὲς παραχαράξεις.

Ἀλλὰ στοὺς «χριστιανιστὲς» κατατάσσει καὶ τὸ ριζοσπαστικὸ Ἰσλάμ, διερωτώμενος: «γιατί δὲν ὀνομάζουμε “ἰσλαμοδημοκράτες” τοὺς Ἀδελφοὺς Μουσουλμάνους, ἢ τὸ κίνημα Νάχντα στὴν Τυνησία, οἱ ὁποῖοι πιστεύουν στὴν ἀστικὴ δημοκρατία;». Ἐξισώνει τούς ἰσλαμοφασίστες δολοφόνους (κατὰ κανόνα) τῶν Χριστιανῶν μὲ τὰ θύματά τους! Κλασικὴ περίπτωση μαρξιστικῆς ἀνάλυσης, μὲ βάση τὴν (χρεωκοπημένη πλέον) μέθοδο τοῦ «ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ»!

Περαίνοντας, θὰ θέλαμε νὰ ἐκφράσουμε γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ τὴν ἔκπληξή μας, πὼς ὁ Μαρξισμός, παρὰ τὸν φιλοσοφικὸ καὶ πολιτικό του «θάνατο», συνεχίζει νὰ ζεῖ, ὡς νοοτροπία, σὲ εὐτυχῶς λίγους ἀκόμη θιασῶτες του. Θέλει νὰ παρουσιασθεῖ ὡς «ἀντιχριστιανικός», ἀλλὰ δὲν καταλαβαίνει ὅτι τελικὰ σκέπτεται καὶ λειτουργεῖ «χριστιανικά», σύμφωνα βεβαίως μὲ τὸν παραφθαρμένο «χριστιανισμὸ» τῆς Δύσεως, δηλαδὴ ἀπόλυτα ὑλιστικά, ἔχοντας ὡς ὑπέρτατο στόχο τὴν ὑλικὴ εὐημερία. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ κατανοήσει κανείς, πὼς ὁ μαρξιστικὸς καὶ γενικὰ ὁ ἀθεϊστικὸς «παράδεισος», δὲν διαφέρει σὲ τίποτε ἀπὸ τὸν γήινο «παράδεισο» τοῦ φράγκικου (δυτικοῦ) «χριστιανισμοῦ». Ἂν ἦταν ἀντικειμενικὸς ἐρευνητὴς καὶ ἔψαχνε, θὰ εὕρισκε εὔκολα, δυτικοῦ τύπου «χριστιανιστές», καὶ μέσα στὸ χῶρο τοῦ ἄθεου Μαρξισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐφαρμόστηκε, ὅπως ἐφαρμόστηκε μὲ τοὺς ἀπάνθρωπους τρόπους του, στὶς χῶρες τοῦ πρώην ὑπαρκτοῦ Σοσιαλισμοῦ τῶν χωρῶν τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης.

Θὰ διαπίστωνε μάλιστα πὼς οἱ ἀθεϊστὲς καὶ οἱ μαρξιστὲς ἀποδείχτηκαν ἀσύγκριτα φανατικότεροι ἀπὸ τοὺς «χριστιανιστὲς» «χριστιανούς», στοὺς ὁποίους ἐπιρρίπτει τὴν εὐθύνη γιὰ τὴν διαχρονικὴ κακοδαιμονία τοῦ κόσμου. Τὸν συμβουλεύουμε νὰ διαβάσει προσεκτικότερα τὴ νεώτερη εὐρωπαϊκὴ ἱστορία, ὅπου θὰ διαπιστώσει ἀβίαστα τὶς ἑκατόμβες τῶν θυμάτων ἀπὸ τοὺς φονταμενταλιστὲς μαρξιστές. Θὰ βεβαιωθεῖ σαφέστατα πώς, τόσο οἱ «χριστιανιστὲς» τῆς Δύσεως, ὅσο καὶ οἱ σύγχρονοι ἀθεϊστὲς καὶ ἄθεοι μαρξιστές, ἔχουν κοινὴ καταγωγή, κοινὲς πνευματικὲς καταβολὲς καὶ κοινοὺς πάτρωνες, τοὺς βαρβάρους τῆς μεσαιωνικῆς Εὐρώπης! Ἡ μόνη σχέση ἠμῶν τῶν ἀνατολικῶν μὲ αὐτοὺς εἶναι τὸ ἀλγεινὸ φαινόμενο τοῦ μιμητισμοῦ, ὁ ὁποῖος σὲ πολλὲς περιπτώσεις ὑπερβαίνει καὶ αὐτὸν τὸν πιθηκισμό! Δυστυχῶς!

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 5η Φεβρουαρίου 2018

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr