Κι όμως… δεν χάθηκαν τα πάντα!

Πέρασαν σχεδόν εικοσιτέσσερις ώρες απ’ τη μεγάλη μας συνάντηση στην Πλατεία Συντάγματος, κι ακόμη δάκρυα βρέχουν τα μάτια μου.

Δάκρυα χαράς! Δάκρυα συγκίνησης! Δάκρυα ελπίδας! Δάκρυα προσμονής!

Βλέπω από ψηλά, απ’ το παράθυρο του κελιού μου, τ’ αρχοντικό μου χωριό, την λεβεντομάνα

Αρναία και τον αιματοβαμμένο Χολομώντα κι αναρωτιέμαι:

Τι να ‘ταν άραγε αυτό που ‘κανε γελαστά και φωτεινά τα πρόσωπα όσων βρέθη-καν χθες στο Σύνταγμα;

Τι να ‘ταν άραγε αυτό που γέμιζε τα μάτια δάκρυα χαράς, ελπίδα κι αισιοδοξία;

Τι να ‘ταν άραγε αυτό που μας έκανε όλους οικείους; Από αγνώστους μας έκανε γνωστούς; Μας έκανε μια παρέα;

Τι να ‘ταν άραγε αυτό που μας έκανε όλους ένα;

Τι να ‘ταν άραγε αυτό που σ’ έκανε να αισθάνεσαι πως βρίσκεσαι σε πανηγύρι, σε γάμο, σε χαρά πλήθους ανθρώπων;

Τι να ‘ταν άραγε αυτό που ‘φερε τόση ησυχία και ηρεμία σ’ αυτή την εκδήλωση του πόνου μα και της αγανάκτησής μας;

Τι να ’ταν άραγε αυτό που ‘κανε ενάμιση εκατομμύριο ανθρώπων, κάθε ηλικίας, να κινήσουν απ’ τα πέρατα της πονεμένης μα περήφανης Πατρίδας μας, να ταξιδέψουν ώρες πολλές, να βρεθούν για λίγες μόνο στιγμές στην Αθήνα και να πάρουν πάλι το δρόμο της επιστροφής;

Τι να ‘ταν άραγε αυτό που ‘κανε ενάμιση εκατομμύριο ανθρώπων να βάλει το χέρι στη σχεδόν άδεια του πλέον τσέπη, να δώσει απ’ το υστέρημά του το όποιο αντίτιμο, για να φθάσει στο Σύνταγμα;

Τι να ‘ταν άραγε αυτό που ‘κανε να κλειστούν τ’ αυτιά στις μανικές φωνές που ‘βγαζαν τα παπαγαλάκια της εθνομηδενιστικής προπαγάνδας και του «ωχαδερφισμού»;

Τι να ‘ταν άραγε αυτό που ‘κανε να μην πιστέψεις στις φωνές που προσπαθούσαν να πείσουν πως «όλα είναι τελειωμένα, πως το παιχνίδι χάθηκε, πως δεν βγαίνει τιπο-τα»;

Τι να ‘ταν άραγε…;

Ήταν, είναι και θα είναι, αδελφοί μου, η αληθινή αγάπη για την Πατρίδα!!!

Την Πατρίδα που η ενθύμησή της ταρακουνά τα σπλάγχνα του Έλληνα.

Την Πατρίδα που η ενθύμησή της γεμίζει την καρδιά μ’ ελπίδα και αντρειοσύνη, πάθος και αγώνα, υπομονή και επιμονή.

Την Πατρίδα που η ενθύμησή της αφήνει πίσω κάθε κομματικό χρωματισμό.

Ναι, η αγάπη για την Ελλάδα! Αυτό ήταν που γέμιζε τις καρδιές όλων όσων βρέθη-καν χθες στο Σύνταγμα.

Ο λαός έδωσε ένα μεγάλο μάθημα, ίσως το μεγαλύτερο που θα μπορούσε να δοθεί, στους πολιτικούς, στους δημοσιογράφους, στους οικονομικούς παράγοντες, στους «πνευματικούς» ανθρώπους και στους πάσης φύσεως Ταγούς της χώρας.

Ο λαός έδωσε ένα μάθημα προς τους προσκυνημένους κάθε χρώματος!

Ο λαός βροντοφώναξε πως όχι μόνο αξιώνει, μα απαιτεί την ιστορική, την πολιτι-σμική, και πάν’ απ’ όλα, την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας.

Ο λαός βροντοφώναξε πως η αγάπη για την Πατρίδα δεν είναι μήτε φασισμός, μήτε μισαλλοδοξία, μήτε ακρότητα . Είναι, όντως, καιρός να διαχωρίσουμε τον εθνικισμό απ’ τον Πατριωτισμό.

Ο λαός βροντοφώναξε, προς πάσα κατεύθυνση, εντός και εκτός συνόρων, πως δεν επιτρέπει να προδοθεί η Μακεδονία από λιπόψυχους πολιτικάντηδες, που βιάζονται να ξεπουλήσουν τα όσια και τα ιερά του.

Ο λαός βροντοφώναξε: «Αγαπάμε την Πατρίδα μας, κι αν χρειαστεί θ’ ακολουθή-σουμε τα χνάρια των παππούδων μας Ηρώων Μακεδονομάχων, με όποιο τίμημα!!!»

Φέρνω το νου μου στο 1775.

Σύσσωμοι οι κάτοικοι στην άκρη του ιστορικού μας χωριού, της αρχοντικής Αρναίας μας, ξεπροβοδούν και αποχαιρετούν με δάκρυα ευγνωμοσύνης στα μάτια, τον Μέγα Ισαπόστολο και Διδάσκαλο του Γένους, ΠατροΚοσμά τον Αιτωλό.

Εκείνος, υψώνει το αγιασμένο του χέρι, σταυρώνει τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και ευλογεί τον τόπο μας.

Έχω την βεβαιότητα πως η ευλογία του μεγάλου αυτού Αγίου και Διδασκάλου σκε-πάζει και προστατεύει τη δύσμοιρη, χιλιοπροδομένη Πατρίδα μας.

Ο αγώνας, αδελφοί μου, τώρα αρχίζει!

Ας βάλουμε στη καρδιά μας Χριστό και Πατρίδα, κι ας κλείσουμε τ’ αυτιά μας στους ψιθύρους των πάσης φύσεως και θέσεως προσκυνημένων!

+Αρχιμ. Παΐσιος Σουλτανικάς

Αρναία Χαλκιδικής