Η δευτέρα Παρουσία του Κυρίου

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ
11 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018
Απόστολος: Α΄  Κορ. η΄ 8 – θ΄ 2
Ευαγγέλιον: Ματθ. κε΄ 31 – 46
Ήχος: γ΄ .- Εωθινόν: Γ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Η απόλυτος κρίσις και ετυμηγορία
Η απαίτησις του ανθρώπου
δια την Θείαν και τελείαν Δικαιοσύνην

Από την στιγμή κατά την οποία ο άνθρωπος εξέπεσεν από την δόξα του Παραδείσου και απομακρύνθηκε από τον Θεόν, περιέπεσε στα «χέρια» της αμαρτίας και των δαιμόνων και κατέληξε
να ζη μία ζωή – μαρτύριο, εντελώς αντίθετη απ’ εκείνη που ζούσε εις τον Παράδεισον της τρυφής. Προσπάθησε να βάλη τη ζωή του σε μια «τάξη», αλλά χωρίς την Θεία βοήθεια και ενέργεια, του­­το ήταν αδύνατον. Μακράν του Θεού ευρισκόμενος, θέλησε να ανταπεξέλθη στα προβλήματα που του εδημιούργησε η αποστασία του από τον Θεό, αλλά περιέπλεξε την κατάστασή του ακόμη περισσότερο και πολλαπλασίασε τις θλιβερές συνέπειες της αμαρτίας. Θεώρησε ότι θα μπορούσε να  κάνη το κακό ελαφρύτερο στην, επί της γης, διαβίωσή του, αλλά διεψεύσθη κατά τον πλέον οικτρό τρόπο, αφού, η λύπη και ο στεναγμός και η οδύνη και ο θάνατος, έγιναν «ένα» μαζί του.
Όταν πλέον το κακό είχε φθάσει στο απροχώρητο, μία ήταν η επιθυμία του και η αναζήτησή του. Μόνο ο Θεός, να δώση μία λύση σ’ αυτόν τον «κατήφορο»! Και ο Θεός ανταποκρίθηκε στο αίτημά του. Έγινε ο Θεός, άνθρωπος και ενίκησε την αμαρτία και άνοιξε τον Παράδεισο και διευκόλυνε την επάνοδο του ανθρώπου στο «αρχαίον κάλλος»! Παρ’ όλον τούτο, όμως, η αμαρτία, συνέχισε να επηρεάζη και να παρασύρη τον άνθρωπο και το κακό εμάχετο και συνεχίζει να μάχεται κατά του Θείου θελήματος.
Ο άνθρωπος, νοιώθοντας, ότι … αδικείται από το κακό και από τους κακούς, αναζητεί την Θεία Δικαιοσύνη. Θέλει και παρακαλεί, να κυριαρχήση η απόλυτος δικαιοσύνη του Θεού και ζει με την προσμονή και ελπίδα της δικαιώσεώς του. Από τον γεροντότερο έως και τον νεώτερο, από τον πλουσιότερο έως και τον φτωχότερο, από τον ένδοξο έως τον πλέον ασήμαντο, μία είναι η αναζήτηση σε δεδομένη στιγμή της ζωής εκάστου. «Κάποια στιγμή θα φανή το δίκαιο»! Βεβαίως, όταν ο άνθρωπος αλλάζη κάποια στιγμή ρόλο και από αδικούμενος και θύμα, γίνεται θύτης και αδικών, τότε, φυσικά απεύχεται την παρέμβαση της Θείας Δικαιοσύνης.

Η δευτέρα Παρουσία του Κυρίου

Σ’ αυτήν την απαίτηση του αδικούμενου ανθρώπου, αλλά και απαίτηση αυτής ταύτης της Αληθείας και «αποδόσεως εκάστω κατά τα έργα αυτού», ο Κύριός μας μας υπεσχέθη ότι θα έλθη η ημέρα εκείνη και η ώρα, κατά την οποίαν, ο υλικός και αισθητός κόσμος θα συντριβή και θα εξαφανισθή και όλοι οι άνθρωποι από του Αδάμ και της Εύας έως και του τελευταίου, θα παρουσιασθούμε προ του αδεκάστου Κριτού, δια να λάβη έκαστος την ανταπόδοσιν των επί της γης πεπραγμένων του. Όλοι εκείνοι που έλαβαν αθάνατη ψυχή από τας χείρας του Θεού, μέλλουν να καθίσουν ενώπιον του «Υιού του ανθρώπου», δηλαδή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, με σώματα πνευματικά, κατά το Θείον Απόστολον Παύλον και να λάβη ο καθένας εκείνα, για τα οποία αγωνίσθηκε και κοπίασε.
Τότε θα εκπληρωθή η απαίτηση των Αγίων, Αποστόλων, μαρτύρων, ομολογητών, οσίων, πατέρων, οι οποίοι περιμένουν την αποκάλυψη των θυσιών τους δια τον Χριστό, αλλά και την υποσχεθείσα παρά του Κυρίου χάρη και δόξα ουράνιο. Σύμφωνα δε, με το ιερόν κείμενο της Αποκαλύψεως του Ιωάννου, οι ψυχές όλων αυτών των Αγίων, παρ’ ότι ευρίσκονται κάτωθεν του Ουρανίου Θυσιαστηρίου και χαίρονται την, μετά του Θεού, συνοίκηση, ζητούν την «εκδίκηση» τους δια τα όσα υπέφεραν δια την αγάπη του Κυρίου. «Και ότε ήνοιξε την πέμπτην σφραγίδα, είδον υποκάτω του θυσιαστηρίου τας ψυχάς των εσφαγμένων δια τον λόγον του Θεού και δια την μαρτυρίαν του αρνίου ην είχον· και έκραξαν φωνή μεγάλη λέγοντες· έως πότε, ο δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γης; Και εδόθη αυτοίς εκάστω στολή λευκή, και ερρέθη αυτοίς ίνα αναπαύ­σωνται έτι χρόνον μικρόν, έως πληρώσωσι και οι σύνδουλοι αυτών και οι αδελφοί αυτών οι μέλλοντες αποκτέννεσθαι ως και αυτοί.» (Αποκ. ΣΤ  10).

Ο Δίκαιος Κριτής

Ακούοντες αυτές τις δύο λέξεις, τον διπλό αυτόν χαρακτηρισμό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, εικονίζουμε στην φαντασία μας τον Κριτή, βλοσυρό, άτεγκτο, αμείλικτο, ίσως δε, και γεμάτο εκδικητικότητα δια τους, εξ αριστερών, ευρισκομένους. Θεωρούμε, ότι, ελάχιστοι θα ευρεθούν στα δεξιά του «θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς», αφού νομίζουμε ότι ο Κύριος θα αναζητήση τότε την τελειότητα από όλους και τότε … «τις καθαρός από ρύπου»; Τρόμος και φόβος μας κυριεύει, όταν αναλογιζώμεθα την ώρα του θανάτου μας, όχι τόσον δι’ αυτό τούτο το γεγονός της τελευτής μας, όσο δια την απολογία μας προ του αδεκάστου Κριτού. Ξεχνώντας το γεγονός, ότι «ο Θεός αγάπη εστί», ίσως συνεργούντος και του πειρασμού, τρέμουμε στην ιδέα του «τις υποστήσεται από προσώπου Αυτού;»
Όμως ο Κύριος δεν αλλάζει! Δεν απαρνείται την ιδιότητά Του ως αυτή καθ’ αυτή η ΑΓΑΠΗ! Δεν έχει την διάθεση να εκδικηθή και να τιμωρήση, όταν μάλιστα ο άνθρωπος έζησε με τον Θείο φόβο και την προσδοκία της μετά του Θεού συνοικήσεως εν τη μελλούση ζωή και Βασιλεία. Ίσως ακουσθεί παράξενο, αλλά κατά εκείνη τη φρικτή ώρα… εμείς αποφασί-ΣΑΜΕΝ! Κατά το σύγχρονον πατέρα και διδάσκαλο της Εκκλησίας, π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, «όταν ο άνθρωπος του λέει (του Θεού): «Απόστα απ’ εμού. Οδούς Σου ειδέναι ου βούλομαι» (Ιώβ ΚΑ  14), «Φύγε από κοντά μου. Δεν θέλω να ξέρω τους νόμους Σου», ο Θεός θα πρέπη να τον σώση με τη βία; Αυτό δεν θα συμφωνούσε ούτε με την δικαιοσύνη Του ούτε με την αγάπη Του. Η αγάπη Του επιβάλλει να σεβασθή την ελευθερία του πλάσματός Του. «Θέλεις, παιδί Μου, να ζης μακρυά Μου; Τι να σου κάνω; Με τη βία δεν σε σώζω» (Από το βιβλίον «Τρέφοντας το λαό του Θεού» Εκδ. Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Σταμάτα 2017 σελ. 57-58).
Χωρίς φόβο, λοιπόν, και με πολλή αγάπη προς τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας, ας ζούμε  στον παρόντα και παροδικόν τούτο κόσμο, «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ. ΙΒ  2) Αμήν.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr