Ψελλίσματα πόνου κεγχριαίου λευίτου

Ιερός Μητροπολιτικός Ναός Αγίου Στεφάνου

Αρναία Χαλκιδικής

18  Ιανουαρίου 2018

Ψελλίσματα πόνου κεγχριαίου λευίτου.

                                                                     

Μόλις τελείωσα τον εσπερινό του Αγίου Μακαρίου.

Ο αέρας έξω λυσσομανά από χθες.

Το μικρό καλυβάκι μου αντιστέκεται σθεναρά, σε πείσμα του καιρού.

Η μαντεμένια μασίνα σχεδόν κοκκινίζει από τα δυνατά ξύλα.

           

Κάθομαι στο σκαμνάκι μου, απέναντι της σόμπας, και μονολογώ:

            Εκτός απ’ τον αέρα, λυσσομανά και ο προδοτικός συρφερτός των ραγιαδιζόντων εθνομηδενιστών πολιτικάντηδων. Αυτών που δε ραγίζει η καρδιά τους ακούγοντας τις κραυγές από τα βασανιστήρια των Μακεδονομάχων αγωνιστών, των σφαζόμενων από τους κομιτατζήδες και τους δικούς μας προσκυνημένους.

            Εκτός απ’ τον αέρα, λυσσομανά και η επιμονή των δηλώσεων του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου μας κ. Ιερωνύμου, ο οποίος δεν παραλείπει να επισημαίνει την εμπιστο-σύνη του προς τους, εκ του Συντάγματος, καθ' ύλην αρμόδιους, να χειριστούν τα εθνικά μας ζητήματα με αίσθημα ευθύνης. Και εκτός αυτού, λυσσομανά να υπογραμμίζει με πείσμα,  ότι αυτή την ώρα δεν χρειάζονται συλλαλητήρια και φωνές, αλλά εθνική συναί-νεση, συνεννόηση και ομοψυχία. Με ποιους;;;

            Εκτός απ’ τον αέρα, λυσσομανούν και ανθρωπάρια του πνεύματος και της κουλ-τούρας, που βλέπουν συμφωνία της λογικής «Πέντε πάνω, πέντε κάτω, δεν έγινε και τίποτα…»!

            Όμως…

            Εκτός από το καλυβάκι μου, αντιστέκεται και το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού λαού, που αισθάνεται στην καρδιά του την αγωνία της Μακεδονίας.

            Εκτός από το καλυβάκι μου, αντιστέκεται και το μεγαλύτερο μέρος των αδελφών μου κληρικών, που από φόβο όμως οι περισσότεροι, διστάζουν να μιλήσουν.

           

Κι έτσι…

            Εκτός από τη σόμπα, κοκκινίζει κι η ψυχή μου που αναρωτιέται: «Που είναι η Μά-να μου Διοικούσα Εκκλησία, για να τραβήξει μπροστά και σε τούτο τον αγώνα, όπως έ-κανε αιώνες τώρα;»

            Εκτός από τη σόμπα, κοκκινίζει κι η ψυχή μου που αναρωτιέται: «Που είναι  μορ-φές, σαν των Ηρώων Μακεδονομάχων, να γιγαντώσουν το θάρρος των Ελλήνων;»

            Εκτός απ’ τη σόμπα, κοκκινίζει κι η ψυχή μου που αναρωτιέται: «Που είναι μια φω-νή σαν εκείνη του μεγάλου Προέδρου Κωστή Στεφανόπουλου, να φωνάξει με στιβαρότη-τα προς πάσα κατεύθυνση, εντός και εκτός συνόρων: «Η Ελλάς δεν ζητεί από κανέναν να μεσολαβήσει υπέρ αυτής. Επικαλείται απλώς το δίκαιον και τη νομιμότητα, διότι πι-στεύει ότι βασικό στοιχείο του πολιτισμού μας, δεν είναι η στήριξη των πάσης φύσεως συμφερόντων μας, όσο η στήριξη της αλήθειας και της νομιμότητας»!

Πολλές φορές αυτές τις ημέρες, ένα δάκρυ έφυγε από τα μάτια μου, για την κατάντια μας!

Καημένη Μάνα μου, Ελλάς! Καημένη Μάνα μου, Μακεδονία! Να μας συγχωράς γιατί σε προδίδουμε καθημερινά με τη σιωπή μας.

Βλέποντας από το παράθυρο του κελιού μου, τις ψηλές βουνοπλαγιές του Χολομώ-ντα, ακούω τις φωνές των Ηρώων Μακεδονομάχων παππούδων μας που βροντοφωνά-ζουν: «Μη μας προδώσετε!!!»

Και μιά υπόσχεση βγαίνει από την καρδία μου: Κι ο τελευταίος ταπεινός λευίτης των χωριών της Μακεδονίας μας, θα κηρύττει πάντοτε «Χριστό και Ελλάδα».

Εις πείσμα των καιρών!

+Αρχιμ. Παΐσιος