Οἱ «σκληροπυρηνικοί» τῆς Πάτρας καὶ ὁ π. Βασίλειος Θερμός.

Διαβάσαμε πρὶν λίγες ἡμέρες στο Tempo24 για κάποια «ἐκκλησιαστικὴ σκληροπυρηνικὴ ὁμάδα» στὴν Πάτρα ποὺ «ὑπέστη νευρικὸ κλονισμὸ» καὶ ὀργάνωσε «ὁλόκληρη ἐκστρατεία ἀποτροπῆς τῶν πιστῶν» ἀπὸ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλιου ‘Έλξη καὶ Πάθος’ τοῦ π. Θερμοῦ. Αὐτὸ τὸ περιστατικὸ κατατάχθηκε ἀπὸ τοὺς ‘εἰδικοὺς’ στὴν κατηγορία τοῦ «σκοταδισμοῦ» ποὺ «κερδίζει συνεχῶς νέο ἔδαφος» και δεν ἀφήνει τὸν κόσμο νὰ προοδεύσει. Γίναμε ὅλοι ἐμεῖς δηλαδὴ κάτι σὰν ὑπαίτιοι μίας γεωπλανητικῆς καὶ κοσμοϊστορικῆς ‘καραμπόλας’ διότι ὅλα αὐτὰ συνέβησαν: «ἐνῶ ὁ κόσμος γυρίζει ἀγνοώντας ὅσους πεισματικὰ προσπαθοῦν νὰ τὸν κρατήσουν πίσω ἢ κάνουν ὅτι δὲν βλέπουν τὴν περιστροφή».

Ἀρχίσαμε λοιπὸν νὰ τσιμπιώμαστε για νὰ διαπιστώσουμε ἂν εἴμαστε ὄντως αὐτοὶ ποὺ νομίζαμε ὅτι εἴμαστε, ρίχνοντας ταυτόχρονα φευγαλέες ματιὲς πίσω μας μήπως κάποιο σκοτεινὸ φάντασμα μᾶς ὑπεδείκνυε τί πρέπει νὰ σκεφτόμαστε γιὰ τὶς θέσεις τοῦ π. Θερμοῦ.

Ποιὸς θὰ μποροῦσε νὰ τὸ φανταστεῖ; Να ἔχουμε φτάσει σὲ σημεῖο ὅπου ἡ προσήλωση στὸν Λόγο τοῦ Εὐαγγελίου νὰ θεωρεῖται σκοταδισμός, πρόκληση πανικοῦ καὶ συγχύσεως στοὺς τροχονόμους τῆς νέας πλανητικῆς τάξεως. Μόνο καὶ μόνο αὐτὴ ἡ σκέψη, τὸ νὰ παραμένουμε δηλαδὴ πιστοὶ στὸν Λόγο τοῦ Εὐαγγελίου καὶ στοὺς θεοφώτιστους Πατέρες ποὺ Τὸν ἑρμήνευσαν, θεωρεῖται πιὰ «ὀπισθοδρομικὴ συμπεριφορὰ σκληροπυρηνικῶν» ἀπὸ τοὺς ‘ἐκσυγχρονιστὲς θεολόγους’.

Τὸ πρόβλημα μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς μοντέρνους θεολόγους ειναι ὅτι ἔπαψαν νὰ πιστεύουν στὴν ἀπελευθερωτικὴ ἐσωτερικὴ ἀλλοίωση ποὺ ἐπιφέρει ἡ ζωὴ μέσα στὴν....

Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ἀρνοῦνται νὰ παραδοθοῦν στὰ χέρια Του, ἀρνοῦνται νὰ πιστέψουν. Ὁ ἐμποτισμένος δυτικὸς ὀρθολογιστικὸς οὐμανισμὸς μέσα στὸ dna τοὺς ὄχι μόνο δὲν τοὺς τὸ ἐπιτρέπει ἀλλὰ δὲν τοὺς τὸ προβάλλει καν ὡς ἐναλλακτική, δὲν μποροῦν καν νὰ τὸ δοῦν. Νὰ γιατί ὁ Τριαδικὸς Θεὸς ἀναπαύεται περισσότερο σὲ ταπεινούς, ἄσημους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι πολλὲς φορὲς δὲν ἔχουν τελειώσει οὔτε τὸ Δημοτικό. Τοῦτο εἶναι ἕνα χαστούκι ποὺ ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ χωνέψουν.

Κι ὅμως, πόσα κοινωνικὰ προβλήματα θὰ εἶχαν ξεπεραστεῖ ὡς ἀπόρροια τῆς προσπάθειας ὅλων μας νὰ ἐφαρμόσουμε στὴ ζωὴ μας τὸ Εὐαγγέλιο; Εν ἀντιθέσει, αὐτὸ ποὺ προσπαθοῦν νὰ κάνουν οἱ μοντέρνοι θεολόγοι εἶναι νὰ πιάνονται μὲ τὰ χαμηλὰ γιὰ νὰ ἑρμηνεύσουν καὶ νὰ ὁρίσουν τὰ ὑψηλά. Ἀσχολοῦνται μὲ διάφορα κοινωνικὰ θέματα (τὰ ὁποῖα πολλὲς φορὲς προβάλλονται σκοπίμως καὶ μεθοδευμένα γιὰ νὰ ἐπιφέρουν συγκεκριμένες ἀλλαγὲς) καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὰ ἐπιχειροῦν νὰ ἀλλοιώσουν τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ νομίζοντας ὅτι ἔτσι θὰ τὰ λύσουν. Ἡ ὁμοφυλοφιλία σου λέει, ὁ πόλεμος, ὁ ρόλος τῆς γυναίκας, ἡ φτώχεια, τὸ περιβάλλον καὶ τόσα ἄλλα ποὺ εἶναι τῆς μοδός. Τὸ ἀποτέλεσμα; «Ἐκπορνεύουμε τὴν Πίστη μας» -δὲν εἶναι δική μου ἡ φράση, τοῦ π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ εἶναι- στὰ παζάρια τῶν χρηματοπιστωτικῶν ἀγορῶν.

Τί μιζέρια, τί ἰσοπέδωση, τί μαυρίλα, τί φυλακὴ εἶναι αὐτή, σὲ μία ἐποχὴ μάλιστα ποὺ ὁ καταπονημένος ἄνθρωπος ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἀγγίξει τὸν οὐρανό. Να τοῦ λένε ὅτι ἡ Ἀποκαλυφθεῖσα Πίστη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ θὰ πρέπει νὰ περάσει πρῶτα ἀπὸ τὰ ‘διόδια’ τῆς ἀνθρώπινης διανόησης: «Ὁ συγγραφέας ἀντλεῖ ἀπὸ τὴν (ψὺχ)ἰατρική, τὴν ψυχολογία, τὴν θεολογία, τὴν φιλοσοφία, καὶ τὴν κοινωνιολογία. Η ἐπιλογὴ τοῦ αὐτὴ πηγάζει ἀπὸ τὴν πεποίθηση πως ἡ θεολογία ὀφείλει νὰ ἀκούει καλὰ ὅλους τους ὑπόλοιπους λόγους προκειμένου νὰ ἀρθρώσει τὸν δικό της λόγο.» Τὰ γράφουνε μόνοι τους αὐτά, τὰ λένε ἀνοιχτὰ δὲν ντρέπονται!

Θυμήθηκα τώρα την ἀπάντηση ποὺ εἶχε δώσει ο Ιατρικος Σύλλογος Ἀθηνῶν τὸ 1987 σε ἕναν βουλευτὴ τοῦ ΠΑΣΟΚ ὁ ὁποῖος εἶχε κάνει παρέμβαση στὴν Βουλὴ γιὰ τὸν ‘κίνδυνο μόλυνσης’ ἀπὸ τὴν Θεία Μετάληψη. «.. ιατρικῶς δὲν ὑπάρχει ΟΥΤΕ ΜΙΑ βεβαιωμένη περίπτωσις ἁπλοῦ πιστοῦ στὸν ὁποῖον νὰ ἔχει μεταδοθεῖ ἀρρώστια μὲ τὴ Θεία Μετάληψη. Οὔτε καὶ ἱερέως, ὁ ὁποῖος μάλιστα μετὰ τὴν κοινωνία τῶν πιστῶν κάνει τὴν «κατάλυση» καὶ καταπίνει ὅλα τα ὑπόλοιπά της Θείας Κοινωνίας μέχρι τρυγὸς [μέχρι τὸν πάτο], μαζὶ μὲ ὅ,τι ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ κάθε μεταλαμβάνοντος διὰ τῆς Ἁγίας Λαβίδας κατέληξε στὸ Ἅγιο Ποτήριο. Οὔτε ἀκόμη καὶ τότε ποὺ ἔβραζε ἡ φυματίωση, ἐθέριζε ἡ σίφυλλη καὶ ἡ λέπρα ἤτανε εὐρύτατα διαδεδομένη. Τὰ ἴδια προφανῶς θὰ ἴσχυαν ἂν ἐτίθετο θέμα καὶ γιὰ τὸ AIDS. Δεδομένα τὰ ὁποῖα νὰ ὁδηγοῦν τὴν ἰατρικὴ σὲ παρέμβαση δὲν ὑπάρχουν. Σὲ θέματα πίστεως ἄλλωστε, ὅταν μάλιστα πρόκειται γιὰ τὰ Μυστήρια τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως δὲν εἶναι εὐχερὲς νὰ ἐπισέλθει ἡ ἰατρικὴ διότι τὰ Μυστήρια τελοῦνται μὲ τὴν ἐπενέργεια Πνευματικῶν Δυνάμεων οἱ ὁποῖες εἶναι ἐκτός του πεδίου τῶν δυνατοτήτων τῆς ἐπιστήμης ἄρα καὶ τῆς ἰατρικῆς. Ἑπομένως τὸ θέμα παραμένει στὶς ἁρμοδιότητες τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐπιλέγει τοὺς τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους θὰ διεκπεραιώνει τὴν ἀποστολή Της. Σύγκρουση μεταξὺ ἐπιστήμης καὶ Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει παρὰ μόνο στοὺς ἔχοντες τρικυμία ἐν κρανίω. Ἐφόσον ἀμφότερες ἐξυπηρετοῦν τὴν ἀλήθεια, ὁπωσδήποτε δὲν κινοῦνται ἐπὶ διαφορετικῆς βάσεως καὶ σὲ διαφορετικὰ ἐπίπεδα. Χρειάζεται βεβαίως ἐπίγνωση τῶν ὁρίων ἑκάστης καὶ ἀλληλοσεβασμὸς στὴν τήρηση τῶν ἀποστάσεων ἐκατέροθεν.» Καὶ ἐδῶ βέβαια νὰ διευκρινιστεῖ ὅτι τὴν ἀνθρωπότητα τὴν ἐνδιαφέρει ἡ ἀληθινὴ ἐπιστήμη καὶ ὄχι ἡ κατὰ παραγγελία πληρωμένη.

«ἐν ἔτει 2017» διαβάζω στὸ ἄρθρο τοῦ Tempo24, μία συνηθισμένη ἔκφραση ποὺ ἀκοῦμε πολλάκις τελευταία, ὡσὰν τὸ 2017 νὰ εἶναι ‘ἐποχὴ σταθμός’, κάτι σὰν τὴν ἐποχὴ τῶν δεινοσαύρων ἢ τῶν παγετώνων ας ποῦμε, ὅπου ἐπιτάσσονται λέει ριζικὲς ἀλλαγὲς στὸν τρόπο ἀντίληψης τῶν πραγμάτων γενικῶς καὶ τῆς Πίστεως. Κάτι πρέπει νὰ ἀλλάξει τέλος πάντων γιατί αὐτὸ τὸ 2017, καὶ ὅποιο ἄλλο, ἀπέκτησε ξαφνικὰ μία ‘νέα γνώση’, γιατί ὄχι καὶ ‘αὐτογνωσία’!, καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ ἀπὸ μόνο του ‘ἐπιχείρημα’. Δεν χρειάζεται νὰ ποῦμε τίποτε ἄλλο, λέμε ἁπλὰ «ἐν ἔτει 2017», «ἐν ἔτει 2027», «ἐν ἔτει 2000» καὶ δίπλα σε αὐτὸ τὸ «ἐν ἔτει..» συμπληρώνουμε μετὰ τὰ ὑπόλοιπα: δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λέγονται αὐτὰ .. δὲν εἶναι δυνατὸν κάποιοι σκοταδιστὲς νὰ πιστεύουν αὐτὰ κτλ. Ναί. Μὲ κάτι τέτοιες ἀνόητες pop φρασοῦλες οἱ ἐκσυγχρονιστὲς προσπαθούν να ‘πιάσουν’ τὴν κοινωνία στὸν ὕπνο. Ὡσὰν ἡ ἄυλη ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀποκτᾶ διαφορετικὰ χαρακτηριστικὰ καὶ νὰ ἔχει διαφορετικὲς ἀνάγκες ἀνάλογα μὲ τὴν ἐποχὴ στὴν ὁποία βρίσκεται στὸν κόσμο τοῦτο, ὡσὰν νὰ ἔπαψε νὰ εἶναι ζητούμενο ὅλων τῶν ἐποχῶν ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό.

Δὲν μπορῶ ἐπίσης νὰ μὴν σχολιάσω τὸ εἰδικὸ παράρτημα τοῦ δημοσιεύματος μὲ τίτλο: «ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟΚΛΙΝΟΥΝ ΣΥΧΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ναι, δὲν εἶναι ὀφθαλμαπάτη, αὐτὸ λέει ὁ τίτλος. Πᾶνε καὶ οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, πᾶνε καὶ οἱ Πατέρες, πάει καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας. Ἐκεῖ ποὺ κάποτε δὲν τολμοῦσες οὔτε νὰ τὸ σκεφτεῖς, τώρα τὸ δημοσιεύεις φαρδιὰ πλατιὰ μὲ κεφαλαία γράμματα. Αὐτὴ εἶναι πρόοδος!!

Σὲ αὐτὸ τὸ παράρτημα ὁ π. Θερμὸς ἐκφράζει τὴν εὐγνωμοσύνη του γιὰ τὸν «πλουραλισμὸ» καὶ τὴν «δημοκρατία» τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. «Ἔχουμε ἐλευθερία» λέει ὁ π. Θερμὸς καὶ συνεχίζει: «Μπορεῖ νὰ δεχόμαστε τὰ πυρὰ κάποιων κύκλων ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μᾶς ἐμποδίζει νὰ μιλᾶμε ἐλεύθερα, δὲν ὑπάρχουν κυρώσεις.» Καταρχᾶς, νὰ σχολιάσω ἐδῶ την θλιβερὴ κατάσταση ποὺ ἔχει δημιουργηθεῖ μὲ τὶς εὐλογίες τῆς διοικούσης Ἐκκλησίας. Ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἐν γνώσει του ἐκφράζει ἀπόψεις ποὺ ἀποκλίνουν ἀπὸ τὶς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας χαρακτηρίζει ἐκείνους ποὺ στηρίζουν τὶς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας «κάποιοι κύκλοι» καὶ ἄλλα ὡραῖα ποὺ θὰ τὰ βρεῖτε στὸ δημοσίευμα. Βέβαια νὰ ποῦμε καὶ ἐδῶ ὅτι ἂν ὁ π. Θερμὸς ἀνακαλύπτει τὴν ἐλευθερία του στὸ ὅτι τοῦ ἐπιτρέπει ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία νὰ λέει τὶς ἀπόψεις του καὶ δὲν τὴν ἀνακαλύπτει στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, τότε ὑπάρχει πρόβλημα.

Δὲν πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζει, συνεχίζει ὁ π. Θερμός, ἡ καθήλωση ὁρισμένων παρατάξεων σὲ «παλιὰ σχήματα» διότι τὸ ἴδιο συνέβαινε καὶ στὸ παρελθόν. Ἃς μᾶς πεῖ ὁ π. Θερμὸς πότε πάλι ἡ Ἐκκλησία μέσα στὴν δυσχιλιετῆ ἱστορία Της ‘ἀνανέωσε’ τὴ θέσεις Της ἀπέναντι στὴν ὁμοφυλοφιλία. Ἃς μᾶς πεῖ τί ἐννοεῖ ὅταν ἀναφέρεται σὲ ‘παλιὰ σχήματα’.

Ξέρετε ὅμως, διότι μου εἶναι πραγματικὰ ψυχοφθόρο νὰ ἀσχοληθῶ μὲ ὅλο το δημοσίευμα, αὐτὸ ποὺ ἐξοργίζει εἴναι η ἀφιλοτιμία ὁρισμένων, μοῦ θυμίζει τὸ ρητὸ «δῶσε θάρρος στὸν χωριάτη νὰ σ’ ἀνέβει στὸ κρεββάτι». Ὁ π. Θερμὸς ἐκφράζει ἀνενόχλητος τὶς ἀποκλίνουσες θέσεις του προβαλλόμενος ἀπὸ τὴν ἀρθρογράφο σὰν κάποιος φωτισμένος γκουροὺ κάτι τὸ ὁποῖο εἶναι οὕτως ἡ ἄλλως ξένο στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Δεν βρισκόμαστε στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ λέμε ὁ καθένας τὶς ἀπόψεις μας. Ἐγὼ εἶμαι ἡ ὁδός, ἐγὼ εἶμαι ἡ ζωὴ εἶπε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅποιος θέλει ἃς σηκώσει τὸν σταυρό του κι ἃς μὲ ἀκολουθήσει. Όποιος θέλει, ΟΠΟΙΟΣ ΘΕΛΕΙ π. Θερμέ. Ἐδῶ ἔγκειται ἡ ‘δημοκρατία’ καὶ ἡ ‘ἐλευθερία’ ἂν θέλετε. Δὲν ἔγκειται ἡ ‘δημοκρατία’ καὶ ἡ ‘ἐλευθερία’ στὸ νὰ τὰ κάνετε ἐσεῖς μπάχαλο μέσα στὴν Ἐκκλησία ἐπειδὴ σᾶς τὸ ἐπιτρέπει ἡ διοίκηση. Καὶ φτάνετε στὸ σημεῖο νὰ εὐγνωμονεῖτε τὴν «πλουραλιστικὴ» καὶ «δημοκρατικὴ ἀντίληψη» τῆς διοικοῦσας Ἐκκλησίας ποὺ δὲν σᾶς ὑποβάλλει κυρώσεις αλλα τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ δική σας ‘δημοκρατία’ (μιᾶς καὶ τὴν ἐπικαλεῖστε) περιορίζεται στὸ νὰ χαρακτηρίζει ἐκείνους ποὺ σέβονται τὶς διαχρονικὲς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας ὡς «σκληροπυρηνικούς».

Κλείνω μὲ αὐτὴν τὴν ὡραία φράση τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἰεροθέου ποὺ διάβασα σὲ χθεσινὸ ἄρθρο στὸ ὁποῖο σχολίασε τὴν θερμὴ ὁμολογία Πίστεως τοῦ Μητροπολίτη Μάνης κυροῦ Χρυσοστόμου στὴν τελευταία του Θεία Λειτουργία στὸν κόσμο τοῦτο καὶ λίγο πρὶν παραδώσει τὴν ψυχή του στὸν Τριαδικὸ Θεὸ γονατιστὸς μπροστὰ στὴν Ἁγία Τράπεζα. Τι συγκλονιστικὴ στιγμή, τί ἅγια στιγμή, τί εὐλογημένη στιγμὴ γιὰ αὐτὸν τὸν παραδοσιακὸ (κατὰ τοὺς ἐκσυγχρονιστὲς σκληροπυρηνικὸ) Ἱεράρχη, καὶ τί μάθημα γιὰ ὅλους μας …

«δὲν μποροῦμε νὰ παίζουμε μὲ τὴν αἰωνιότητα».

αβέρωφ

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr