Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται


ΚΥΡΙΑΚΗ Α  ΛΟΥΚΑ
24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2017
Απόστολος: Β΄ Τιμ. γ´ 10-15
Ευαγγέλιον: Λουκ. ε΄  1-11
Ήχος: βαρύς.- Εωθινόν: Ε΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
«πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην
εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται»
Πως οι άνθρωποι εκτιμούν την σχέσιν τους με τον Θεόν;

Ένα μεγάλο και τραγικό λάθος, αγαπητοί φίλοι, κάνουμε συνήθως εμείς που θέλουμε να λεγώμεθα «άνθρωποι του Θεού». Το λάθος δε, είναι, ότι έχουμε υπερεκτιμήσει την σχέση μας με τον Κύριο. Δια να γίνω δε σαφέστερος, θεωρούμε ότι αυτή η λεγόμενη «αγάπη» μας προς τον Θεόν, καθιστά τον Θεόν υποχρεωμένον απέναντί μας. Νομίζομεν ότι ο Κύριος μας οφείλει … δι’ αυτήν την «αγάπην» μας και μας έχει εξασφαλίσει μίαν άνετον και ανώδυνον ζωήν εις τον κόσμον τούτον, αλλά και την αιώνιον και ατελεύτητον βασιλείαν Του. Τοποθετήσαμεν δε, εισαγωγικά εις την λέξιν «αγάπη», διότι την εννοούμεν όπως συνήθως την εννοεί ο κόσμος και όχι βεβαίως όπως την ζητεί από ημάς ο Κύριος.
Πως εννοεί λοιπόν ο κόσμος την αγάπην προς τον Θεόν; Πως αξιολογεί την σχέσιν αυτήν, η οποία μας έχει δοθή από τον Κύριον ως έκφρασις της υπερτάτης αγάπης Του προς ημάς; Ίσως με μίαν νηστείαν που κάναμε, η με μίαν ολιγόλεπτον προσευχήν, που μας «ξέφυγε» την ώραν της θλίψεως. Με μίαν ελεημοσύνην τυπικήν και φαρισαϊκήν η με κάποιον εκκλησιασμόν τυπικόν και ανούσιον. Με ένα κεράκι εις την Εκκλησίαν η με … κάτι άλλο που τυχόν κάναμε χωρίς βεβαίως να συνειδητοποιήσωμεν την πνευματικήν του βαρύτητα. Και αυτά, χωρίς βεβαίως να ανησυχήσωμεν εάν ο Κύριος δέχεται μίαν τοιούτου είδους αγάπην η μήπως μας έχει υποδείξει κάτι το διαφορετικόν μέσα εις την Αγίαν Γραφήν. Ακόμη δε περισσότερον, πως ο Κύριος επιβραβεύει εκείνους που όντως τον ηγάπησαν και τον αγαπούν και πως ανταμείβει όλους εκείνους που έζησαν και ζουν σύμφωνα με τον νόμον Του και τις εντολές Του.
Οπίσω του Κυρίου μας
«όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι» (Μαρκ. Η  34). Με αυτά τα λόγια μας καλεί ο Κύριος να τον ακολουθήσωμεν. Χωρίς περιστροφές και χωρίς να προσπαθή να «ομορφύνη» μίαν πραγματικότητα που σίγουρα διαφαίνεται σκληρή, υποδεικνύει τον δρόμον της σωτηρίας μας. Το, «οπίσω μου ακολουθείν», σημαίνει, να πορευώμεθα σύμφωνα με το παράδειγμα του ιδίου του Κυρίου μας. Σημαίνει, ακριβώς εκείνο το οποίον δηλώνει εν συνεχεία˙ «απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού». Σε τούτα λοιπόν τα λόγια, αντιλαμβάνεται ο κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης, ότι ο Κύριος υπόσχεται εις τους αγαπώντας Αυτόν, ζωήν δύσκολον και επικίνδυνον. Εντελώς αντίθετα από αυτό που νομίζουν οι περισσότεροι χριστιανοί και που πολλάκις ακούεται και από τους άμβωνες πολλών εκκλησιών, ο χριστιανός καλείται να βιώση ζωήν μαρτυρικήν.
Αν δε ρίψωμεν μίαν ματιάν εις την ζωήν της Εκκλησίας μας εις το διάβα των αιώνων, τόσον εις την Παλαιάν όσον και εις την Καινήν Διαθήκην, η ζωή των ανθρώπων του Θεού, υπήρξε μαρτυρική. Ποταμοί χριστιανικών αιμάτων εχύθησαν, άδικοι αποφάσεις κατά των χριστιανών ελήφθησαν, άνθρωποι (χριστιανοί) αθώοι, που το μόνον «αδίκημά» τους ήταν η αγάπη τους και η πίστις τους εις τον Θεόν, επλήρωσαν με την ιδίαν την ζωήν τους αυτή τους την αγάπην. Ας δούμε, πως ο θείος Απόστολος Παυ­λος περιγράφει αυτήν την σκληράν πραγματικότητα εκεί εις την προς Εβραίους επιστολήν. «άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν• έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής• ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης» (Εβρ. ΙΑ  35-38).
Όχι μόνον δε οι μάρτυρες, αλλά και εκείνοι οι ασκηταί που έφυγαν από τον κόσμον, δια την αγάπην τους προς τον Θεόν, μακρυά εις τας ερήμους, χωρίς φαγητόν, χωρίς ύπνον, χωρίς ακόμη και τα στοιχειώδη δια την επιβίωσίν τους. Και εκείνοι όμως που έμειναν μέσα εις τον κόσμον, με πόθον να ζήσουν την, κατά Θεόν, ζωήν, έκαναν μόνοι τους την ζωή τους «δύσκολη», με «ακρότητες» εις την νηστείαν και εις την προσευχήν αλλά και εις όλα όσα συνιστά ο Θεός.
Η πλάνη και η αλήθεια
Πόσον λοιπόν επλανήθημεν εμείς οι χριστιανοί! Να ζούμε κατά τα θελήματα του κόσμου, χωρίς ακόμη και τον στοιχειώδη πνευματικόν αγώνα και επειδή «κάναμε ένα σταυρό» πριν κοιμηθούμε η επήγαμε μίαν φοράν εις την Εκκλησίαν, ίσως δια να εκπληρώσωμεν μίαν κοινωνικήν μας υποχρέωσιν, να πιστεύωμεν ότι ο Κύριος μας «χρωστάει»! Πόσον, αλήθεια, επλανήθημεν!
Ας σκεφθούμε ολίγον τον λόγον του θείου Παύλου με τον οποί­ον αρχίσαμε το παρόν. «πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται». Όπως ο Κύριος, έτσι και ο Παυ­λος ομιλεί … ξεκάθαρα. Άλλωστε, βιώνει και ο ίδιος αυτό που … γράφει. Περισσότερο χαρακτηριστικά, βλέπουμε εκεί εις την δευτέραν προς Κορινθίους επιστολήν του, να περιγράφη τους κινδύνους και τα μαρτύρια που υπέστη, αυτός που ηγάπησε τον Κύριον όσον ελάχιστοι εκ των Αγίων˙ «εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς υπερβαλλόντως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν θανάτοις πολλάκις• υπό Ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μίαν έλαβον, τρις ερραβδίσθην, άπαξ ελιθάσθην, τρις εναυάγησα, νυχθημερόν εν τω βυθώ πεποίηκα• οδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις• εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι•» (Β  Κορινθ. ΙΑ  23-27).
Συνεχίζομεν, άραγε, να επιμένωμεν εις την θεωρίαν ότι μας οφείλει ο … Κύριος;
Αρχιμ.Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε το σχόλιό σας