Γιατί είναι μεγάλη η μάζα των απίστων και γιατί αυτοί υποστηρίζουν με φανατισμό την αθεΐα τους

Το πνευματικό κλίμα της εποχής μας ευνοεί την απιστία. Οι άπιστοι επιδεικνύονται και προβάλλονται. Ο Χριστός τελειώνοντας την παραβολή των εργατών του αμπελώνος (Ματθ. 20,16) είπε: «πολλοί γαρ εισι κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί». Δηλαδή, πολλοί είναι καλεσμένοι στον αμπελώνα Του, στη Βασιλεία Του, λίγοι όμως είναι οι εκλεκτοί, που θα σωθούν.

Άλλοτε είπε ότι «πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός που οδηγεί στην απώλεια και πολλοί είναι εκείνοι που θα εισέλθουν μέσα απ’ αυτήν. Στενή είναι η πύλη και δύσκολη η

οδός, που οδηγεί στην αιώνια ζωή και λίγοι θα είναι αυτοί που θα τη βρουν» (Ματθ. 7,13-14).

Όταν μιλούσε ο Χριστός για την πρόνοια του Θεού σχετικά με τη σωτηριά των ανθρώπων, ήθελε να ενισχύσει τους μαθητές Του στον εύλογο πειρασμό, μήπως οι πολλοί που δεν πιστεύουν, έχουν δίκαιο, και τους είπε (Λουκά 12, 32): «μη φοβάσθε το μικρό ποίμνιο, εσείς οι λίγοι, γιατί ο πατέρας ο ουράνιος ευαρεστήθηκε να δώσει σε σας τη βασιλεία την επουράνια.»

Ο Χριστός, ενώ δίδαξε τόσο τέλεια, ενώ έκανε τόσα θαύματα, λίγοι τον πίστευσαν. Στην πόλη που μεγάλωσε, τη Ναζαρέτ, ήθελαν να Τον σκοτώσουν ρίχνοντάς Τον σε γκρεμό, επειδή έλεγε πως είναι ο αναμενόμενος από τους προφήτες Μεσσίας (Λουκά 4,29). Στα Γέργεσα, ενώ θεράπευσε ένα δαιμονισμένο (Ματθ. 8,28-34), οι κάτοικοι Τον έδιωξαν από την περιοχή τους, γιατί τα γουρούνια τους πνίγηκαν από τα δαιμόνια του δαιμονισμένου, που έστειλε σ’ αυτά ο Χριστός. Στα Ιεροσόλυμα, ενώ έμαθαν οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι ότι ανέστησε το Λάζαρο, ήθελαν να τον σκοτώσουν (Ιωαν.11,45-57), όπως και το έκαναν.

Ο Χριστός σεβάστηκε και σέβεται την ελευθερία των ανθρώπων. Γι’ αυτό είπε: «Εάν κάποιος θέλει να έρθει πίσω μου, να αρνηθεί τον κακό εαυτό του και να σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθήσει» (Ματθ. 16,24). Ο απόστολος Παύλος γράφει στους Θεσσαλονικείς (Β΄ Θεσ. 3,2): «ου γαρ πάντων η πίστις», δηλ. δεν πιστεύουν όλοι οι άνθρωποι».

Τους απίστους να μην τους θεωρείς ξεγραμμένους και κολασμένους, αλλά πλανεμένους αδελφούς, που ο Θεός τους αγαπά κι αυτούς και τους προσφέρει με διάφορους τρόπους ευκαιρίες επιστροφής. Συνέχεια ζούμε πολλές «αναστάσεις» αμαρτωλών. Να τους λυπάται κανείς χρειάζεται, γιατί φεύγουν από τη ζεστή αγκαλιά του Θεού και «παγώνουν» στη μοναξιά τους. Ο Θεός δεν παθαίνει τίποτε από την απιστία τους, αυτοί βλάπτονται και καταστρέφονται πνευματικά.

Επειδή η αθεΐα τους είναι θέμα ζωής, στηρίζονται δηλαδή σ’ αυτή, γι’ αυτό την υποστηρίζουν με φανατισμό και επιδιώκουν να παρασύρουν κι άλλους στο δρόμο τους. Παρουσιάζουν θεωρίες αναπόδεικτες, όπως της εξελίξεως, ως επιστημονικά τεκμηριωμένες. Χρησιμοποιούν έμμεσα ψυχολογική βία, για να ξεγελάσουν τους αστήρικτους: Χλευάζουν ένα νέο π.χ. που ακολουθεί τη θρησκεία, και του λένε ότι ακολουθεί την οπισθοδρόμηση και το σκοταδισμό. Κάνουν το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο. Κάτι αντίστοιχο έκανε και ο Χίτλερ με τον πόλεμο, που τον παρουσίασε με την προπαγάνδα τους ως πρόοδο προς τη νέα τάξη πραγμάτων.

Πολλοί άθεοι ασυναίσθητα γίνονται δυστυχώς όργανα και συνεργάτες του διαβόλου, ο οποίος προσπαθεί μ’ όλες του τις δυνάμεις και με κάθε τρόπο να παρασύρει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους στην κόλαση.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 31-33), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου