Θα ήθελα να είχα κάποιες λογικές αποδείξεις της ύπαρξης του Θεού.

Αν μπορούσα να σου δώσω κάποια συμβουλή, θα σου έλεγα να μην έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη στη λογική σου. μήπως η λογική μας είναι πολύ μικρή μπροστά σ’ αυτό το άπειρο Ον, το Θεό; Το μυαλό εξάλλου δεν εξηγεί τα πάντα. Και οι θετικές επιστήμες στην έρευνα των φυσικών νόμων πολλές φορές κάνουν λάθη. Πολλές επιστημονικές θεωρίες ανασκευάζονται ή κρίνονται ως λανθασμένες.

Απόλυτες αποδείξεις της ύπαρξης του Θεού δεν υπάρχουν. Μόνο έμμεσες ενδείξεις υπάρχουν. Κι αυτές μας αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης της άρνησής Του. Ο Θεός δεν αποδεικνύεται με τη λογική, αλλά βιώνεται με την ύπαρξή μας. Αν η επιστήμη αποδείκνυε την ύπαρξη του Θεού, τότε όλοι θα εξαναγκάζονταν να πιστεύουν στο Θεό.

Ακόμα και η απλή παρατήρηση της όμορφης φύσης οδηγεί κάθε καλοπροαίρετο στην πίστη προς το Θεό. Συμβαίνει κάτι ανάλογο με τη θέα ενός εξαίρετου ζωγραφικού πίνακα. Ο θεατής του, καθώς τον θαυμάζει, φυσιολογικά σκέφτεται ότι υπάρχει δημιουργός του και μάλιστα ταλαντούχος.

Η απλή λογική λέει ότι η τάξη της φύσης μας οδηγεί σε κάποιο σοφό σχεδιαστή και κατασκευαστή. Πιο λογικό είναι να δεχθούμε ότι υπάρχει Δημιουργός, παρά τύχη. Τα σύνθετα όντα και η τάξη στον κόσμο προϋποθέτουν κινητήρια και δημιουργική σοφή δύναμη, το Θεό. Δεν εξηγείται από την τύχη ο αρμονικός και τέλειος συνδυασμός τόσων στοιχείων στα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού, καθώς και τόσων ευνοϊκών συνθηκών στο γήινο περιβάλλον για την ύπαρξη της ζωής.

Στα όντα επίσης βλέπουμε να υπάρχει κάποιος ρόλος που υπηρετούν στη ζωή, κάποιος σκοπός. Όλα φτιάχτηκαν για κάτι, τίποτε δεν είναι άσκοπο και τυχαίο. Ο λογικός σκοπός μάς παραπέμπει στο σοφό σχεδιαστή, στο Θεό. Ο Θεός δεν έφτιαξε τον κόσμο και μετά τον εγκατέλειψε, αλλά πάντοτε τον επιβλέπει, τον καθοδηγεί, τον κατευθύνει και τον προστατεύει.

Στη ζωή μας, ενώ βλέπουμε ότι η ικανοποίηση του πόθου μας για τέλεια αγάπη και δικαιοσύνη δεν ικανοποιείται, συνεχίζουμε να τις αναζητούμε. Θέλουμε την τέλεια αγάπη και την τέλεια δικαιοσύνη, μα πουθενά δεν τις βρίσκουμε. Η αγάπη είναι σχετική και η δικαιοσύνη ελλιπής.

Πολλές φορές ακόμα και στενοί συγγενείς και φίλοι προδίδουν την αγάπη. Λογικό είναι να υπάρχει κάποιος που δε θα μας προδώσει ποτέ και θα είναι το τέλειο πρότυπο της αγάπης, ο Θεός.

Κακοί άνθρωποι βλέπουμε να καλοπερνούν και καλοί να κακοπερνούν. Ο έμφυτος ηθικός νόμος, όμως, η συνείδηση, μας λέει πως το άδικο πρέπει να τιμωρείται και το δίκαιο να επιβραβεύεται. Λογικό είναι, λοιπόν, να υπάρχει ο Κριτής, που θα αποδώσει δικαιοσύνη είτε στον κόσμο αυτό, είτε στον άλλο. Όλοι οι κακοί θα τιμωρηθούν για τις αμαρτίες τους και όλοι οι ενάρετοι θα ανταμειφθούν για τις αρετές τους.

Η ανάγκη της πίστης στο Δημιουργό αποτελεί φυσική αναζήτηση κάθε ανθρώπου γι’ αυτό σ’ όλα τα μήκη και πλάτη της γης οι άνθρωποι θρησκεύουν. Εμείς οι χριστιανοί έχουμε την εύνοια της μοναδικής αποκάλυψης του Θεού. Ο πιστός χριστιανός βρίσκει το Θεό μέσω της πνευματικής ζωής. Μέχρι να φθάσει να έχει εμπειρίες Θεού, βρίσκει το Θεό στη ζωή των αγίων του παρελθόντος και του παρόντος. Οι άγιοι κάθε εποχής μάς δείχνουν ότι ο Θεός δρα μέσα στην ιστορία και οδηγεί κάθε αγωνιστή στον αγιασμό.

Αν εμείς αναζητούμε γνήσια το Θεό και αγωνιζόμαστε να γίνουμε καλοί χριστιανοί, ο Θεός που μας αγαπά στον ύψιστο βαθμό θα μας προσφέρει ακόμα και φανερά σημάδια της παρουσίας Του.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.25-27), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου