Γιατί οι άνθρωποι διδάσκονται μόνο μέσα απο τον πόνο και τα βάσανα και όχι μέσα απ΄την απόλαυση και την ευχαρίστηση;

Πολύ απλά, διότι η ευτυχία και η ευχαρίστηση κάνουν τον άνθρωπο να συνηθίζει να ικανοποιείται με τα επίγεια αγαθά, ενώ ο πόνος και τα βάσανα ωθούν τον άνθρωπο ν΄αναζητά μια πιο βαθιά χαρά,
πέρα απο τους περιορισμούς του κόσμου τούτου. Αυτή τη στιγμή πονάω αρκετά και επικαλούμαι το όνομα του Ιησού Χριστού· όχι απαραιτήτως για να ανακουφίσει τον πόνο αλλά για να είναι μαζί μου, όσο χρόνο υποφέρω, ο Χριστός - ο μόνος που μας βοηθά να υπερβούμε αυτόν τον κόσμο - και για να γίνει το θέλημα Του σε εμένα. Όμως σε στιγμές απόλαυσης δεν Τον επικαλούμαι: τότε είμαι ικανοποιημένος με όσα έχω και νομίζω ότι δεν χρειάζομαι περισσότερα. Για ποιο λόγο είναι αβάσιμη μια φιλοσοφία της απόλαυσης; Διότι η απόλαυση είναι φευγαλέα και αναξιόπιστη, ενώ ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Στον πόνο και στο μαρτύριο μας μιλάει ο Χριστός · ο Θεός μας τα προσφέρει απο καλοσύνη· ναι ακόμα, και το κακό - διότι μέσα απ΄ όλα αυτά παίρνουμε μια γεύση εκείνου που βρίσκεται παραπέρα, στο επέκεινα, αν πραγματικά υπάρχει αυτό που η καρδιά μας βαθύτατα επιθυμεί.

Όμως πόσο αμφίβολες θα ηταν αυτές οι υποθέσεις, πόσο στηριγμένες στο τίποτα - σε τίποτε άλλο παρά στην ανθρώπινη φαντασία - αν ο Χριστός δεν είχε έλθει για να μας δείξει· να δείξει σ' εμάς που αλλιώς θα ήμασταν τυφλοί. 
(σ.279)
Πηγή: Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ - Η ζωή και τα έργα του, Ά τόμος, εκδόσεις Μυριόβιβλός, Αθήνα 2006.

Πηγή 

 

πηγή:  http://yiorgosthalassis.blogspot.com