Όπως εμείς θέλουμε να μας βοηθούν οι κεκοιμημένοι, έτσι κι αυτοί έχουν ανάγκη από τη δική μας βοήθεια

Η ψυχή ποτέ δεν πεθαίνει. Ζει και μετά τον θάνατο. Σκέπτεται, αισθάνεται, αγαπά, θυμάται τα πάντα, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ο σωματικός θάνατος δεν καταργεί την υπόσταση του ανθρώπου, ούτε εμποδίζει την επικοινωνία μας με τους κεκοιμημένους. Μάλλον την ευκολύνει περισσότερο. Διότι λησμονούνται τα ελαττώματα και μένει μόνο η αγάπη.

Με τον βιολογικό θάνατο διακόπτονται οι επίγειες σχέσεις μας με τους ανθρώπους που φεύγουν απ’ αυτή τη ζωή, αλλ’ εξακολουθεί να «υφίσταται αμοιβαία πνευματική επικοινωνία, συμπαράσταση και αλληλοβοήθεια διά της αγάπης και της προσευχής μεταξύ των μελών της επουρανίου και της επιγείου Εκκλησίας».

Οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες πληροφορούνται διά του Αγίου Πνεύματος τις ανάγκες μας, χαίρονται για την ενάρετη ζωή μας, πανηγυρίζουν για τις νίκες μας και πρεσβεύουν για τη σωτηρία μας. Τους είμαστε ευγνώμονες για τη βοήθεια που μας προσφέρουν.

Αλλά η συμπαράσταση και η αλληλοβοήθεια πρέπει να είναι αμοιβαία. Όπως εμείς θέλουμε να μας βοηθούν οι κεκοιμημένοι, έτσι κι αυτοί έχουν ανάγκη από τη δική μας βοήθεια. Ποια θα είναι στο εξής η φροντίδα μας για τους κεκοιμημένους;

Πηγή: «Η φροντίδα μας για τους κεκοιμημένους», Αβραάμ Μ. Κοκάλη, Εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Αθήναι 2012