Πρωτοπρ. Βασίλειος Βολουδάκης, Η περιλάλητος Σύνοδος της Κρήτης απέθανε και ετάφη!

Τό Πατριαρχεῖο τῆς Μόσχας –εἴτε προφάσει, εἴτε ἀληθεία– διέσωσε τό κῦρος τῆς Ὀρθοδοξίας!

Η  ΠΕΡΙΛΑΛΗΤΟΣ  ΣΥΝΟΔΟΣ  ΤΗΣ  ΚΡΗΤΗΣ

ΑΠΕΘΑΝΕ  ΚΑΙ ΕΤΑΦΗ!

Ὁ Ὀρθόδοξος καί μέ Οἰκουμενική ἀποδοχή ὁρισμός τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως, ἀπό τόν ἅγιο Βικέντιο Λειρίνης, «ὅ,τι πάντοτε, ὅ,τι πανταχοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη», ἀπορρίπτει παντελῶς καί σέ ὅλα τα ἐπίπεδα τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης, τήν προεργασία της, τήν σύνθεσή της, τά θέματά της  καί, κυρίως, τίς ἀποφάσεις της!

 

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Ἡ περιλάλητος Σύνοδος τῆς Κρήτης ἀπέθανε καί ἐτάφη. Ὅπως ἦσαν οἱ ἀρχές καί οἱ προϋποθέσεις της, ἔτσι, μέ μαθηματική νομοτέλεια διεξήχθησαν καί οἱ ἐργασίες της καί ἐξήχθησαν τά πορίσματά της.

Ἔτσι, ἀκριβῶς, ἐπισυνέβη καί ὁ θάνατος καί ὁ ἐνταφιασμός της. «Ἐκ τῆς γῆς» συνεκλήθη, «ἐκ τῆς γῆς ἐλάλησε» καί εἰς «τήν γῆν ἀπελεύσατο». « Ὠδινε μῦν καί ἔτεκε μῦν». Ματαίως κάποιοι, πού ἐνόμισαν ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτή «ὤδινεν ὄρος», προσπαθοῦν νά σκυλεύσουν τό «ἐξαίσιον πτῶμα» της γιά νά δρέψουν δάφνες Ὀρθοδόξου ὁμολογίας! Ματαίως κάποιοι, γιά δικούς τους λόγους προσπαθοῦν νά συσχετίσουν τήν Σύνοδο Φεράρρας-Φλωρεντίας μέ τήν ἐκκλησιαστική τραγω-δία τοῦ Κολυμπαρίου.  Καί, τό ἀκόμη θλιβερώτερο, ὅτι βρίσκουν ἐπικροτητάς αὐτῶν τῶν συσχετισμῶν τους!

 Λίγοι, ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σοφώτεροι, περισσότερο νηφάλιοι καί ρεαλιστές, ἀρνήθηκαν νά μετάσχουν σέ ἕνα Συνοδικό ‘’φιάσκο’’, τό ὁποῖο καμμιά ἐκκλησιαστική καί πνευματική ἀναγκαιότητα ἐξυπηρετοῦσε καί κανένα ποιμαντικό πρόβλημα δέν ἐπρόκειτο νά λύση, ἀφοῦ ἡ δημιουργία καί ὄχι ἡ λύση τῶν προβλημάτων ἔχει ἐξασφαλίσει τήν παντοδυναμία τοῦ ὑπαιτίου αὐτῆς τῆς Συνοδικῆς διοργανώσεως, Πατριάρχου τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Χρέος τῶν Πρεσβυτέρων ἡ ενημέρωση τῶν Ἐπισκόπων τους

Παρ’ ὅτι ἄσημος πρεσβύτερος τῆς Ἐκκλησίας, ἔχω μαζί μέ ὅλους τούς συμπρεσβυτέρους μου τήν ὁμαδική ἀλλά καί τήν προσωπική μου εὐθύνη νά ἐνημερώνω τό Σῶμα τῶν Ἐπισκόπων μας, κυριώτατα δέ τόν Ἐπίσκοπόν μου, περί τοῦ ποιμνίου, πού μοῦ ἐνεπιστεύθη ὁ Θεός, ὅπως ἐπίσης, καί περί τῶν ἀποριῶν καί ἐνστάσεων αὐτοῦ καί νά μή ἀρκοῦμαι στήν προσαγωγή καί ἐπίθεση ἐπί τῶν ὤμων του, τοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ὠμοφορίου, κατά τήν Μ. Εἴσοδον τῆς Θ. Λειτουργίας, ἐναργές, βεβαίως καί αὐτό σύμβολο τοῦ χρέους τῶν Πρεσβυτέρων νά δίδουν ἀναφορά στούς Ἐπισκόπους τους  περί τοῦ τί φρονεῖ περί αὐτῶν τό ποίμνιό τους.

Θεωρῶ χρέος μου, λοιπόν, νά θέσω τά ἐρωτήματά μου ἀναμεμιγμένα μέ τίς ἀπορίες τῶν ἀνθρώπων πού μέ ἐμπιστεύονται, ὅπως καί τίς ἐνστάσεις μας ἔναντι μιᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία ἀπό κάποιους –βιαστικά καί μέ συναισθηματική φόρτιση– θεωρήθηκε «ὡς τό μεγαλύτερο ἐκκλησιαστικό γεγονός  τῶν τελευταίων 1300 ἐτῶν»(!), ἐνῶ –ὅπως εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι– αὐτή θά μείνη στήν ἐκκλησιαστική Ἱστορία ὡς ἡ Σύνοδος μέ τήν ἀπόλυτη ἀπουσία τῆς Θεολογίας ἀλλά καί τῆς ποιμαντικῆς συνέσεως!

Γιά τήν ἐκτέλεση τοῦ  χρέους μου αὐτοῦ ἐνισχύομαι καί ἀπό τό γεγονός ὅτι ἐπαληθεύθηκαν ἐκ τῶν πραγμάτων ὅλες οἱ σκέψεις πού κατέθεσα πρό τῆς συγκλήσεως τῆς Συνόδου, κάποιες δέ ἀπό αὐτές υἱοθετήθηκαν καί ἀπό δύο Πατριαρχεῖα τῆς Πενταρχίας, πού ἀπουσίασαν ἀπό αὐτήν, ἀποδοκιμάζοντας  τήν σύγκλησή της. Τό μέν Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας ἐτόνισε τήν ἐξυπηρέτηση σκοπῶν τῶν Η.Π.Α. μέσω τῆς Συνόδου, πράγμα τό ὁποῖο ἤμουν ὁ μόνος πού συνεχῶς ἐπαναλαμβάνω ἀπό τοῦ ἔτους 2001, τό δέ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας σέ Συνοδική του Ἀπόφαση, συμμερίσθηκε τήν ἐκτίμησή μου ὅτι ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης δέν εἶναι οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη (βλ. ἄρθρο τῆς 10ης Ἰουνίου 2016) «Ο ΣΥΓ-ΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΘΥΡΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΛΗΣΕΩΣ ΄Η  ΤΗΣ  ΜΑΤΑΙ-ΩΣΕΩΣ ΤΟΥ»). Αὐτό τό συμμερίσθηκαν καί ἀγαπητοί καί σεβαστοί συμπρεσβύτεροι σέ πρόσφατη κοινή Σύναξή τους, μετά τή λήξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Συνόδου.

Κυριαρχοῦσα ἐντύπωση ἀπό τίς ἐργασίες τῆς Συνόδου εἶναι ὅτι αὐτή ἐξετέλεσε διατεταγμένη ὑπηρεσία, ὑπαγορευομένη ἤ καί ἐπιβληθεῖσα σέ πολλούς Προκαθημένους ἀπό τίς Πολιτικές Ἡγεσίες τῶν Κρατῶν τους, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐπαληθεύει καί ἡ εὐρωπαϊκή κάλυψη τῶν ὑπερόγκων ἐξόδων αὐτῆς τῆς ἐκκλησιαστικοφανοῦς ‘’φιέστας’’, (ὅταν καταργοῦνται ὀργανικές θέσεις ἐφημερίων καί μένουν ἀλειτούργητοι πολλοί κάτοικοι τῶν Ἐπαρχιῶν!), ἀλλά καί ἡ παντελής ἀπουσία Θεολογικῶν καί Ποιμαντικῶν κριτηρίων στίς ἐργασίες καί στά κείμενα αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς στά ἐκκλησιαστικά χρονικά  –γιά τόν ἐρασιτεχνισμό της– Πολυαρχιερατικῆς Συνάξεως!

Θά ἐπαληθευθοῦν ὅλα αὐτά, βεβαίως, μέ ὅσα θά ἐκθέσω ἐν συνεχεία. Ὅμως, θεωρῶ ἀναγκαῖο νά προτάξω ἕνα ρητορικό ἐρώτημα, ἀπευθύνοντάς το πρός ὅλους ἐκείνους πού ἀνήκουν στήν μερίδα τῶν ἀντιοικουμενιστῶν καί οἱ ὁποῖοι ἐξ ἀρχῆς  ‘’πῆραν στά σοβαρά’’ τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης καί ἐξακολου-θοῦν νά τήν ἀντιμετωπίζουν στά σοβαρά: Πῶς ἐπιμένουν ἀκόμη καί δέν ἀντιλαμβάνονται ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν ἔχει καμμιά σχέση μέ τήν ἐκκλησιαστική ζωή καί τήν θεολογία ἀλλά εἶναι ἕνα καθαρά πολιτικό ἐργαλεῖο; Ἡ ἀπάντηση εἶναι πολύ ἁπλή. Δέν ἔχουν ἐρευνήσει ἱστορικά το θέμα αὐτό καί, ἀρκούμενοι στήν στρατηγική(!) νεοφανῶν καί νεόκοπων ἀντιοίκου-μενιστῶν, θεωροῦν ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι θέμα Πίστεως καί ὄχι θέμα ἀμιγῶς Διεθνοῦς Πολιτικοῦ σχεδιασμοῦ! Ἄς κάνουμε, λοιπόν, μιά σύντομη ἱστορική ἀναδρομή:

Ὁ Οἰκουμενισμός ἄρχισε ἀπό τόν Ἀλέξιο Κομνηνό!

Ἡ ἱστορία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (γιά τήν ὁποία ἔχω τήν ἐπιθυμία  νά γράψω κάποτε ἐκτενέστερα), μαρτυρεῖ κάτι πολύ σημαντικό, τό ὁποῖο δέν ἔχει ληφθεῖ καθόλου  ὑπ’ ὄψιν ἀπό ὅλους τούς ἀσχολουμένους μέ τό θέμα αὐτό:  ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν ἐπινοήθηκε ἀπό πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά ἀπό τήν Πολιτεία! Πρέπει κάποτε νά συνειδητοποιήσουμε βαθειά ὅτι δέν ξεκίνησε ἡ οἰκουμενιστική δραστηριότητα ἀπό Πατριάρχες ἤ Ἀρχιερεῖς ἀλλά ξεκίνησε ἀπό τούς Αὐτοκράτορες τῆς παρακμῆς τῆς Ὀρθοδόξου Αὐτοκρατορίας μας, οἱ ὁποῖοι, ζῶντες σέ χρόνια πνευματικοῦ ξεπεσμοῦ –ὅπως τά χρόνια τά δικά μας– μέ σχεδόν ἀνύπαρκτη τήν Πίστη καί τήν μετά θάνατον ἐνατένιση, προκειμένου νά ἀποκρούσουν τόν ἐπαπειλούμενον βαρβαρικό κίνδυνο Ἁλώσεως τῆς Βασιλευ-ούσης, ἔκαμαν προσπάθειες καί ἀνοίγματα πρός τήν Δύση καί τόν Πάπα, πιστεύοντες ὅτι σάν χριστιανός, ἔστω καί σέ ἀκοινωνησία, θά ἔτεινε χεῖρα βοη-θείας!

Προηγήθηκε αὐτῶν, ὅμως, ὁ πρῶτος ἐπινοητής τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ Αὐτοκράτορας Ἀλέξιος Κομνηνός, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐκεῖνος πού, ἄθελά του, βεβαίως, ἀλλά μέ ἀπόλυτη πολιτική του εὐθύνη προκάλεσε τήν ἔναρξη τῶν Σταυροφοριῶν μέ τό αἴτημά του στόν Πάπα γιά βοήθεια. Ἔτσι ἔδωσε τήν ἀφορμή γιά τήν ἔναρξη τῆς Α΄ Σταυροφορίας. Τό αἴτημα γιά βοήθεια θεωρήθηκε ὡς ἀδυναμία τῆς Αὐτοκρατορίας νά ὑπερασπισθῆ τήν Πίστη καί γι΄αὐτό ἀνέλαβε ὁ Πάπας, τάχα, τήν ἀπελευθέρωση τῶν Ἁγίων Τόπων! Αὐτή ἦταν καί ἡ ἀρχή τοῦ τέλους τῆς Αὐτοκρατορίας. Τά ἐπακολουθήσαντα ἦσαν ἡ φυσική συνέπεια.

Οἱ Σταυροφορίες ἦσαν ἡ πλέον κραυγαλέα διάψευση αὐτῶν τῶν φρούδων ἀλλά καί ἀντιχριστιανικῶν ἐλπίδων, πού ἔθρεψαν οἱ ὀλιγόπιστοι Αὐτόκρατορές μας, ἀψηφῶντας τούς παιδαγωγικούς καί Θεοϋπαγορευθέντας ἀναθεμα-τισμούς τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, κατά τοῦ νέου «Ἑωσφόρου τῆς Δύσεως», ὅπως τόν ὀνόμασαν οἱ ἅγιοί μας, τοῦ Φράγκου –ἀπό τόν Καρλομάγνο καί μετά– Πάπα. Παρά ταῦτα, παρά τήν ὀλιγοπιστία τους, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Αὐτοκρά-τορες, μέχρι τούς Παλαιολόγους, ζητοῦσαν μέν ὑλική βοήθεια ἀπό τούς Δυτικούς, ὅταν, ὅμως, ἐτίθετο ὡς προϋπόθεση αὐτῆς τῆς βοηθείας ἡ διαπραγ-μάτευση τῆς Πίστεως, διέκοπταν τίς συνομιλίες.

 Μόνοι οἱ Παλαιολόγοι Μιχαήλ ὁ Η΄, Ἰωάννης Η΄ καί Κωνσταντῖνος ὁ ΙΑ΄, ὁ καί μοιραῖος Αὐτοκράτορας, θέλησαν νά θυσιάσουν τήν ἀκρίβεια τῆς Πίστεως καί νά ἑνωθοῦν μέ τόν παραχαράκτη τοῦ Χριστιανισμοῦ Πάπα γιά νά σώσουν πολιτικά τήν Αὐτοκρατορία! Βλέποντας μέ πνευματική μυωπία μόνο τήν κατάρρευση τῆς Οἰκονομίας τοῦ Κράτους καί τοῦ Στρατοῦ καί ὄχι τήν κατάρρευση τοῦ Ὀρθοδόξου ἤθους τοῦ λαοῦ τῆς Αὐτοκρατορίας, τά ‘’ἔπαιξαν ὅλα γιά ὅλα’’, ἀρκεῖ νά σώσουν –ὅπως μάταια πίστευαν– τό Βασίλειό τους! Μέ αὐτό τό ἐκκοσμικευμένο, κατ’ οὐσίαν ἄθεο, σκεπτικό τους, προκάλεσαν ὁ μέν πρῶτος, ὁ Μιχαήλ, τήν ἑνωτική  Σύνοδο τῆς Λυών τό 1274, μόλις λίγα χρόνια μετά πού ἀνέκτησε τήν Κωνσταντινούπολη ἀπό τόν Φράγκο Πάπα (1261)!  , ὁ δεύτερος, ὁ Ἰωάννης τή Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, ὁ δέ τρίτος, ὁ χειρότερος ὅλων, ὁ Κωνσταντῖνος ΙΑ΄, τό συλλείτουργο μέ τούς Παπικούς ἐπάνω στήν Ἁγία Τράπεζα τῆς Ἁγίας Σοφίας! Λησμόνησαν ὅτι ἀνέκαθεν, καί πρό τῆς Πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων, ὁ Ἑωσφόρος ὑπόσχεται γιά νά δελεάση καί νά παρασύρη, ἀλλ’ ὅμως ποτέ δέν πραγματοποιεῖ τά ὑπεσχημένα, ἀλλά ὁδηγεῖ αὐτούς πού τόν ἐμπιστεύθηκαν ἀπό δυστυχίες σέ τραγωδία. Τό ἴδιο φέρθηκε ἡ τότε Παπική Δύση καί ἐγκατέλειψε τήν Αὐτοκρατορία νά καταρρεύση καί νά πέση στά χέρια τῶν Τούρκων. Τό ἴδιο φέρεται καί σήμερα ἡ ἐντελῶς, πλέον, ἄθεη, Δύση, ἀλλά ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε νά μήν ‘’παίρνουμε εἴδηση’’!

Ὁ Νεοοικουμενισμός

Ὁ Οἰκουμενισμός, ὅπως ἦταν φυσικό ἔπαυσε κατά τήν Τουρκοκρατία, ἐφ’ ὅσον δέν ὑπῆρχαν πολιτικοί ἄρχοντες νά τόν ἀνακινήσουν. ‘’Ἀναστήθηκε’’ πάλι μέ τόν πρῶτο Μασῶνο Πατριάρχη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας(!), τόν Ἰωακείμ τόν Γ΄, πού πατριάρχευσε σέ δύο περιόδους, 1878-1884 καί 1901-1912, ὁπότε καί ἀπέθανε.

 Τό Μασωνικό σχέδιο τῆς Παγκοσμιοποιήσεως σέ Ἐκκλησία, Θρησκεῖες καί Πολιτεῖες εἶχε πλέον ἀναλάβει νά διεκπεραιώση τό κέντρο τῆς Μασωνίας, ἡ Ἀμερική, ἡ ὁποία, ἐπειδή ἔχει  ἰσχύ, παριστάνει ὅτι ἀντικαθιστᾶ τήν ἐκπεσοῦσα Αὐτοκρατορία μας, τροποποιήσασα τήν οἰκουμενιστική πολιτική ἀνάγκης τῶν Αὐτοκρατόρων τῆς παρακμῆς (κακῶς, κάκιστα, βεβαίως, ἔγινε καί ἀπό αὐτούς, ὅπως προεγράψαμε)  σέ πολιτική ἀνοικοδομήσεως τοῦ «Πύργου τῆς Βαβέλ» καί προετοιμασία τῆς Μονοκρατορίας τοῦ Ἀντιχρίστου!    

 Εἶναι σημαντικό νά προσέξουμε τά θέματα πού ἔθεσε ὡς προτεραιότητά του ὁ Ἰωακείμ ὁ Γ΄ στόν Ἐνθρονιστήριο λόγο του τῆς β΄ πατριαρχείας του (τά ὁποῖα συστηματοποιήθηκαν καί ἐστάλησαν μέ τίς Ἐγκυκλίους τοῦ 1902 καί τοῦ 1904 στούς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν), γιά νά διαπι-στώσουμε ὅτι τά ἴδια ἀκριβῶς θέματα (ἐκτός τοῦ τελευταίου, τό ὁποῖο ἔχει ἤδη ἐπιτευχθεῖ μέ τούς ὅρους καί τήν πρακτική τῶν Οἰκουμενιστῶν), ἀπησχόλησαν κυρίως –μετά παρέλευση περίπου 100 ἐτῶν– καί τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης!

 Ποιά ἦσαν αὐτά;  Στήν Ἐγκύκλιο τῆς 12ης Ἰουνίου 1902  ὁ Πατριάρχης Ἰωακείμ ζητεῖ νά ἐρευνηθοῦν τά ἑξῆς  θέματα: 

α. Οἱ μελλοντικές σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τίς δύο μεγάλες «ἀναδενδράδες» τοῦ Χριστιανισμοῦ, τούς Παπικούς καί τούς Προτεστάντες.

β. Οἱ σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς Παλαιοκαθολικούς.

γ. Ἡ ἀνάγκη διαμορφώσεως κοινῆς στάσεως στό ἡμερολογιακό ζήτημα.

Τά δυό πρῶτα θέματα  ἦσαν καί τά πλέον ἐπίμαχα στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης.

Ἡ Μασωνική Οἰκουμενιστική πορεία συνεχίσθηκε μέ τόν Μελέτιο Μεταξάκη, αὐτόν τόν ἐπαίσχυντο κληρικό (ὁ ὁποῖος, ἄν καί ξεκίνησε ὡς Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, κατεπρόδωσε τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἀφαιρῶντας της τήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀμερικῆς, γιά νά γίνη Πατριάρχης )γιά νά περάση ἡ σκυτάλη, μετά ἀπό λίγα χρόνια πνευματικῆς ἠρεμίας, στόν ὀλετήρα τῆς πνευματικότητος τοῦ ἱστορικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τόν αἱρετικόφρονα Ἀθηναγόραν(!), τόν ὁποῖον ἐγκατέστησε ὁ ἴδιος ὁ Ἀμερικανός Πρόεδρος Τρούμαν μεταφέροντας τον μέ τό Προεδρικό του ἀεροπλάνο στήν Κωνσταντινούπολη! Τότε ἡ Πόλις τοῦ Ἁγιωτάτου, Παμμεγίστου καί Ἰσαποστόλου Κωνσταντίνου, ἑάλω καί πνευματικά καί  ἀπό τότε μέχρι σήμερα διαδέχονται τόν Θρόνο αὐτόν τῆς Ὀρθοδοξίας Πατριάρχαι ἀπόλυτα ταυτισμένοι μέ αὐτόν καί ὄχι μόνο κατά πνεῦμα καί κατά πράξη συγγενεῖς του.

Πῶς ἀνεμένοντο ἀγαθά ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης;

Μέ ποιά δεδομένα, λοιπόν, ἀνέμεναν οἱ τιτλοῦχοι ἀντιοικουμενιστές ἀγαθά ἀποτελέσματα ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης, ὅταν ὑπάρχει αὐτή ἡ προϊστορία, τήν ὁποία  –ἐντελῶς ἐπιγραμματικά– μνημονεύσαμε;

Ποῦ παροικοῦσαν τόσα χρόνια καί ποῦ παροικοῦν τώρα ὥστε νά γράφουν σάν νά μή γνωρίζουν τό βρώμικο ὑπέδαφος τῆς οἰκουμενιστικῆς τακτικῆς; Πότε στήν ἱστορία ὑπῆρξαν οἰκουμενιστές ἄνθρωποι ἤθους γιά νά ὑπάρξουν καί σήμερα;  Γιατί δέν ἀξιοποιήθηκε ὁ «νοῦς» τῶν γραπτῶν τῶν  προσφάτως κεκοιμημένων Πατέρων μας πού ἀντιμετώπισαν τόν Οἰκουμενισμό τῆς ‘’νέας κοπῆς’’ τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου,  ὥστε νά στοιχηθοῦμε ὅλοι μαζί στόν ἀντιοικουμενιστικό ἀγῶνα; Ποιοί εἶναι αὐτοί καί ἀπό ποῦ ἔλαβαν τήν ἐξουσία νά ὁρίζουν τούς ἡγέτες τοῦ ἀντιοικουμενιστικοῦ ἀγῶνος, πού τάχα ὅλοι πρέπει νά ἀκολουθοῦμε, ἀσχέτως τοῦ ἄν ὅταν εἴμαστε ἐμεῖς στόν ἀγῶνα αὐτόν, ἐκεῖνοι ἀπουσίαζαν; 

Κάποιοι μᾶς εἶπαν γιά νά ἀντικρούσουν τήν ἀμετακίνητη θέση μας ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἀμιγῶς πολιτικό ἐργαλεῖο, ὅτι ἡ πολιτική πάντοτε ἐπενέβαινε καί ἐπεμβαίνει στά ἐκκλησιαστικά πράγματα! Τό λέγουν ἀπό ἀφέλεια ἤ ἀπό σκοπιμότητα; Ἐάν τό λέγουν ἀπό σκοπιμότητα, δέν χρειάζονται ἀπάντηση. Ἐάν τό λέγουν ἀπό ἀφέλεια, εἶναι καλό νά μᾶς εἰποῦν πότε ἡ Ἐκκλησία μας, μέ τήν Ἁγία Γραφή ἤ μέ τήν πολυποίκιλη Ἱερά Παράδοσή Της μᾶς  εἶπε νά ἐπιμένουμε νά ἑνώσουμε ‘’σώνει καί καλά’’ τούς αἱρετικούς μέ  τήν Ὀρθοδοξία; Ποτέ! Αὐτό τό περί παγκοσμίου ἑνώσεως τό λέγει μόνο ἡ Πολιτεία. Ἄρα, ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι πέρα γιά πέρα ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ!  Λοιπόν, σέ ἕνα καθαρῶς πολιτικό σχεδιασμό μποροῦμε νά μιλοῦμε γιά συνηθισμένη πολιτική παρεμβολή στό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ἤ γιά συστράτευση τῶν ἐκκλησιαστικῶν Προκαθημένων στήν ὑλοποίηση ἀνόμου καί ἀντιχρίστου πολιτικοῦ σχεδιασμοῦ;

Ἀλλά καί ὅσοι ἐκ τῶν Προκαθημένων δέν ἔχουν ἀκόμη ἀντιληφθεῖ τήν οὐσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί παγιδεύονται ἀπό τό θρησκευτικοεκκλησιαστικό προσωπεῖο του, δέν ἔπρεπε νά ἐπαναστατήσουν κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γνωρίζοντες ὅτι  ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτρέπει: «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ»;  Ἐμεῖς τί θέλουμε νά παραστήσουμε; Αὐτούς πού ἦλθαν νά καταλύσουν τόν Νόμο καί τούς Προφήτας καί τόν Πληρώσαντα αὐτούς Ἰησοῦν Χριστόν μας; Ἔγιναν κάποιοι Πατριάρχες καί Προκαθήμενοι γιά νά καταργήσουν τόν Ἅγιο Ἀπόστολον Παῦλον καί νά μᾶς παραστήσουν τούς νέους Μεσσίες τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς ἀνθρωπότητος; Δέν βλέπουν πώς οἱ ἡγέτες καί οἱ ἄνθρωποι πού ἀποδοκιμάζουν τόν Χριστό, τό Εὐαγγέλιό Του καί τήν Ἐκκλησία Του, τούς ἐπεφημοῦν , τούς ἐπικροτοῦν καί τούς συχγαίρουν; Γιατί ἄραγε; Γιατί ἐπιχαίρουν ὅτι μέσω αὐτῶν ‘’παίζουν τό παιχνίδι τους’’ καί μέσα στήν Ἐκκλησία, καί ἔχουν καταντήσει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἕνα πνευματικό ἀχούρι, ἕνα ἐπίγειο Ὀργανισμό πού πασχίζει νά πείθη τόν λαό νά συμβιβάζεται μέ τόν ἀποχριστιανισμό τῆς Πατρίδος μας, πού προσπαθεῖ νά μειώση τήν παγκόσμια πεῖνα καί νά δώση ἄσυλο στούς μετανάστες! Μάλιστα, ὁ Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας, κατά τήν περί Προσώπου Θεολογική συζήτηση ἐντός τῆς Συνόδου, διέκοψε λέγοντας: «Αὐτά εἶναι γιά τούς φοιτητές! Ἐμεῖς πρέπει νά ἀσχοληθοῦμε μέ τό πρόβλημα τῆς πείνας»!

 « Τί χρείαν ἔχομε μαρτύρων» γιά νά ἀποδείξουμε ὅτι ἀληθεύουμε καί δέν συκοφαντοῦμε ὅταν γράφουμε ὅτι κάποιοι ἀπό τούς Ὀρθοδόξους ταγούς ἔχουν ἀλλάξει ἀντικείμενο Ποιμαντικῆς καί πνευματικό προσανατολισμό, ἐξυπηρε-τοῦντες κατ’ ἐπίφασιν ψευτοανθρωπιστικά, ἀλλά, κατ’ οὐσίαν πολιτικά ἀντί-χριστιανικά  συμφέροντα, γι’ αὐτό καί τούς τιμοῦν οἱ πολιτικοί ἄρχοντες;

 Δέν ἔχουν ποτέ ἀκούσει οἱ Προκαθήμενοι τά λόγια τοῦ Δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Χριστοῦ μας: «Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἄν τό ἴδιον ἐφίλει»; Δέν καταλαβαίνουν πώς ἔγιναν ἕνα «μέ τόν κόσμο καί τά ἐν κόσμω» καί γι’ αὐτό τούς ἐπευφημοῦν καί τούς ἐγκωμιάζουν οἱ Ἄρχοντες τοῦ κόσμου τούτου; Δέν καταλαβαίνουν ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος καί εὐσεβής λαός καταλαβαίνει καί κρίνει καί ἐπικρίνει καί ἀποδοκιμάζει καί ἀποστρέφεται αὐτοῦ τοῦ εἴδους τούς Ποιμένες; Δέν καταλαβαίνουν ὅτι μέ αὐτήν τους τήν τακτική, ἀργά ἤ γρήγορα, θά «ἀφεθῆ ὁ Οἶκος  τους ἔρημος»;

Τελικά, γιατί ἔγινε  ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης;

Ὅσοι δέν συμμερίζονται τίς ἀπόψεις μου γιά τόν πολιτικό σχεδιασμό πού ὑπηρέτησε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης, πρέπει  νά μᾶς ἀπαντήσουν γιατί ἔγινε  αὐτή ἡ  πολυδάπανη Σύνοδος καί, μάλιστα, σέ περίοδο τέτοιας λιτότητος; Καί, ἐπί πλέον, γιατί ἔγινε, ἐνῶ δύο Πατριαρχεῖα τῆς Πενταρχίας ἀπουσίασαν καί δύο Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες; Ἀρκετές φορές ἀπουσίασαν κάποιοι Προκαθήμενοι Ἐκκλησιῶν ἀπό Οἰκουμενικές ἤ Πανορθοδόξους Συνόδους, πάντοτε, ὅμως, ἔστελναν ἀντιπροσώπους τους καί, βεβαίως, σέ καμμιά περίπτωση δέν ἀπέσχε κάποια Ἐκκλησία ἀπό Σύνοδον λόγω σοβαρῶν ἐνστάσεών της κατά τῆς συγκλήσεώς της. Καί σ’ αὐτόν τόν βασικό τομέα ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἔχει τά πρωτεῖα!

Ποιά ἦσαν τά θέματα καί πόση ἡ Θεολογική σοβαρότητά τους;

1. Τό θέμα τῆς Νηστείας ἦταν ἕνα θέμα, τό ὁποῖο ἐτέθη μέ τήν ἴδια βαρύτητα πού θά εἶχε τό θέμα: «Συζήτηση τοῦ θέματος ὅτι τό ἁλάτι εἶναι πράγμα ἁλμυρό»!  Μᾶς εἶπαν αὐτό πού γνωρίζαμε. Δέν μᾶς εἶπαν, ὅμως, τίποτε γιά τίς παραβάσεις, γιά τόν χλευασμό ἤ καί γιά τήν κατάργηση τῆς Νηστείας, πού ἐφαρμόζουν στήν πράξη κάποιοι Κληρικοί, μικρόσχημοι ἤ μεγαλόσχημοι καί διδάσκουν αὐτόν τόν χλευασμό καί στούς ἱερεῖς τους!

2. Τό θέμα τῶν κωλυμάτων τοῦ γάμου καί ἰδίως τῶν μικτῶν γάμων (Ὀρθοδόξου καί ἑτεροδόξου) ἐτέθη ἁπλῶς ὡς ἕνα φαινόμενο πού ἔχει ἐπικρατήσει, ὁπότε καλεῖται ἡ Ἐκκλησία νά συγκατατεθῆ. Τό ἴδιο πρέπει νά εἰσηγηθῆ ἡ Σύνοδος αὐτή καί στούς ἀνά τήν Οἰκουμένη ἰατρικούς Συλλόγους: Ὅπου ὑπάρχει γενικευμένη ἐπιδημία, νά συγκατατίθενται οἱ γιατροί καί νά τήν θεωροῦν κατάσταση ὑγείας! Καμμιά ἀναφορά τῆς Συνόδου στό Μυστήριο τοῦ γάμου ὡς συμπορεύσεως γιά τήν ὁλοκλήρωση τῆς προσωπικότητος τοῦ ζεύγους, ὁπότε αὐτή ἡ συμπόρευση ἐκ τῶν πραγμάτων ἀποκλείεται λόγω τῆς ἑτεροδοξίας. Πῶς θά πετύχης τό ἴδιο ἀποτέλεσμα μέ δύο ἐκ διαμέτρου ἀντίθετες μεθόδους;

3. Τό θέμα τῆς  Αὐτοδιοικήσεως τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν. Ἐτέθη κακῶς ὡς θέμα Αὐτονόμου καί Αὐτοκεφαλίας. Αὐτοκέφαλη δέν εἶναι ἡ Ἐκκλησία, καμμιά Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί κατ’ ἐπέκτασιν κάθε Τοπική Ἐκκλησία ἔχει Κεφαλή τόν Χριστό καί ὄχι τόν Προκαθήμενόν Της. Οὔτε Αὐτόνομη εἶναι κάθε Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἔχει Νόμους Της τούς Ἱερούς Κανόνες. Συνεπῶς πρόκειται μόνο γιά τό  Αὐτοδιοίκητον τῶν κατά Τόπους Ἐκκλησιῶν. Αὐτό ἔχει χορηγηθεῖ ἅπαξ διά παντός μέσω τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὁπότε, ὁσάκις μεταβάλλονται οἱ Πολιτειακές συνθῆκες, αὐτοδικαίως συμμεταβάλλονται καί οἱ Ἐκκλησιαστικές Διοικήσεις. Σέ κάθε Κράτος ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει αὐτοδικαίως τό Αὐτοδιοίκητόν Της καί τόν ἐν αὐτῆ «Πρῶτον», γι’ αὐτό ἄλλωστε ἀποκαλοῦνται,  καί ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης ἀπεκλήθησαν Προκαθήμενοι! Ἄλλο πράγμα εἶναι ἡ σειρά τῶν Πατριαρχείων καί τῶν Αὐτοδιοικήτων Ἀρχιεπισκοπῶν, τά ὁποῖα ἔχουν θεσπισθεῖ καί ἀκολουθοῦν τήν ὁρισθεῖσα τάξη καί ἄλλο εἶναι ἡ χορήγηση τοῦ Αὐτοδιοικήτου, ἡ ὁποία δέν δίδεται ἀπό κάποιο Πατριαρχεῖο ἤ Πανορθόδοξη Σύνοδο, ἀλλά αὐτοδικαίως, ὅπως προείπαμε, ἀπό τούς Ι. Κανόνας.

Τό παράδοξο εἶναι ὅτι στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος ἀπεκλήθη Προκαθήμενος, ἐνῶ δέν ἀναγνωρίζεται ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὡς «Πρῶτος» ἐν Ἑλλάδι, ἀλλά ἀποδίδεται ὁ τίτλος τοῦ Πρώτου τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας στόν Πατριάρχη Κωνσταντι-νουπόλεως! Ἄλλο, λοιπόν, «Πρῶτος» καί ἄλλο «Προκαθήμενος»; Ποῦ ὑπάρχει αὐτή ἡ διάκριση στούς Ι. Κανόνες; Ἀλλά, ποιός ἀντέχει αὐτή τή λογική ὥστε νά συζητήση τό θέμα αὐτό καί Θεολογικά, στά πλαίσια τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου;

4. Τό θέμα τῆς Διασπορᾶς λύεται μέ τήν Θεολογική Ἀρχή τοῦ Αὐτοδιοικήτου. Σέ κάθε Κράτος ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πρέπει νά εἶναι Αὐτοδιοίκητη. Νά ἐκλέγεται καί ὁ Πρῶτος Της καί οἱ Ἐπίσκοποί Της ἀπό τήν Τοπική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὄχι νά διορίζονται ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί νά παύονται κατά τήν ἀναιτιολόγητη κρίση Του, ἄνευ δίκης καί ἀπολογίας, σάν τούς τελευταίους ἰδιωτικούς ὑπαλλήλους!

5. Τό θέμα τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τίς ὑπόλοιπες αἱρετικές Ὁμάδες, πού ἀποσχίσθηκαν ἀρχικά ἀπό τήν ἀδιαίρετη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί, ἐν συνεχεία, ἡ μιά ἀπό τήν ἄλλη, ἔχει λυθεῖ ἅπαξ διά παντός καί ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τήν Ἱερά Παράδοση. Μνημονεύσαμε ἤδη τά λόγια τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ». Ἐμεῖς γιατί δέν παραιτούμεθα; Εἴμαστε πιό ἅγιοι ἀπό τόν Ἀπόστολον Παῦλον; Εἴδαμε πόσες προσπάθειες ἔκαμε ἡ Ἐκκλησία μας γιά νά ἐπαναφέρη τούς αἱρετικούς στήν Πίστη τοῦ Χριστοῦ μας καί δέν τό ἐπέτυχε. Τί ἐπιδιώκουμε; Ἐφ’ ὅσον ὁ Πάπας πιστεύει ὅτι εἶναι Ἀλάθητος, πῶς ἐμεῖς πιστεύουμε ὅτι θά ἔλθη ἡ ὥρα νά παραδεχθῆ ὅτι πλανήθηκε ἡ πάλαι Ἐκκλησία τῆς Ρώμης;

Τό σημαντικότερο δέ, τό ὁποῖο καταγγέλει ὁ Σέρβος Μητροπολίτης Μπάτσκας κ. Εἰρηναῖος εἶναι ὅτι στή Σύνοδο τῆς Κρήτης δέν ἔγινε οὔτε μιά φορά ἀναφορά στόν Παπισμό, ὅταν συζητήθηκε ὁ χαρακτηρισμός τῶν Ἑτεροδόξων ὡς  Ἐκκλησιῶν ἀλλά πλειστάκις ἔγινε ἀναφορά μόνο στό Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν(!), τό ἴδιο δέ ἀπετυπώθη καί στό τελικό κείμενο, ὁπότε καθίσταται σαφές ὅτι ἡ μοναδική ἐπιδίωξη τῶν Πατριαρχικῶν ἦταν νά ἀποχαρακτηρισθοῦν ἀπό αἱρετικοί, καί νά θεωρηθοῦν ὡς Ἐκκλησίες, ὄχι μόνο οἱ Παπικοί, ἀλλά καί ὅλες οἱ ἄλλες χριστεπώνυμες ἀντίχριστες παραφυάδες!

 Ἄραγε, δέν μποροῦν νά κάνουν αὐτούς τούς συλλογισμούς κάποιοι ὑπεύθυνοι, ἤ κοροϊδεύουν τούς ἀνθρώπους, κοιμίζοντάς τους μέ τά περί Θεολογικῶν Διαλόγων γιά πραγματοποιοῦν ὑπογείως τά ὕπουλα σχέδιά τους;

Κάποια τελευταῖα ἐρωτήματα:

Ἄφησα τελευταῖα κάποια ἐρωτήματα:

Ὁ Σεβαστός καί ἀγαπητός μου Μητροπολίτης Ναυπάκτου μᾶς θύμισε τά λόγια τοῦ μακαριστοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, περί τῶν Ἐπισκόπων πού ἐλάμβαναν μέρος στίς Οἰκουμενικές Συνόδους ὅτι ἦσαν στό στάδιο τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως! Ἄραγε, εἶναι δυνατόν νά ὑπῆρχε αὐτή ἡ προϋπόθεση στήν Σύνοδο τῆς Κρήτης, ἐνῶ ἀπουσίαζε ἀπό αὐτήν καί ἡ ἁπλή λογική;

Ποιά λογική, φερ’ εἰπεῖν, ὑπάρχει ὅταν στή Σύνοδο αὐτήν δέν ψηφίζουν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι, πλήν τῶν Προκαθημένων, ἐνῶ ὅλοι ὑπογράφουν; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ὑπογράφης ἀλλά νά μήν ψηφίζης; Τί νόημα ἔχει ἡ ὑπογραφή σου ὅταν δέν προσμετρᾶται στό ἀποτέλεσμα τοῦ Ἐπισήμου Κειμένου τῆς Συνόδου; Καί ποιό εἶναι, τελικά, τό ἡρωϊκό στοιχεῖο ὅσων δέν ὑπέγραψαν; Ἀβίαστα προκύπτει ὅτι καί  ὅσοι δέν ὑπέγραψαν, οὐδέν ἐποίησαν! Ἄλλος, Μητροπολίτης τῆς Σερβίας, ἔγραψε ὅτι μεταξύ τῶν λόγων πού δέν ὑπέγραψε γιά τίς σχέσεις Ὀρθοδοξίας μέ τόν ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο ἦταν καί τό ὅτι εἶχε μέν σάν Ἐπίσκοπός τό δικαίωμα νά μιλήση στή Σύνοδο ἀλλά ἐστερεῖτο τοῦ δικαιώματος νά ψηφίση! Αὐτό τό πληροφορήθηκε πρό ἤ κατά τή διάρκεια τῆς Συνόδου; Ἐάν δέν τό εἶχε πληροφορηθῆ πρίν, ἦταν ἀνέτοιμος νά μετάσχη σέ μιά Σύνοδο, ὅπως τήν ‘’φανταζόταν’’ ἡ Ἐκκλησία του, παρά τίς ἐπιφυλάξεις Της.,  Ἐάν τό εἶχε μάθει πρό τῆς Συνόδου, τότε γιατί προσῆλθε;

Τό ἄλλο παράλογο ἦταν τό συνεχές αἴτημα ἀναγνωρίσεως τῶν Συνόδων τοῦ Μ. Φωτίου καί τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ ὡς Οἰκουμενικῶν, ἀπό τήν πηγή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή,  ἀπό τούς διοργανωτάς τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης! Ἐπ’ αὐτοῦ ἔχω προσυνοδικῶς γράψει ἀρκετά. Ἐπαναλαμβάνω μόνο ἕνα ἐρώτημα: Ἀγνοοῦν οἱ ἐπιμείναντες στό αἴτημα αὐτό ὅτι ἡ Ἱερά Παράδοσις εἶναι Ἰσόκυρη τῆς Ἁγίας Γραφῆς; Ἐφ’ ὅσον ἡ Οἰκουμενική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὑψώνει τήν Διδασκαλία τοῦ Μ. Φωτίου καί  τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας,  καί τήν Β΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν ὑψώνει πάλι τήν διδασκαλία καί τό Πρόσωπο τοῦ Ἁγίου Παλαμᾶ,  τί περισσότερο θά τούς προσέθετε μιά Συνοδική ἀναγνώριση καί, μάλιστα, ἀπό μιά τόσο προβληματική σέ ὅλο τό εἶναι της Σύνοδο;  Τό μόνο πού ‘’κατάφεραν’’  μέ τήν ἐπιμονή τους ἦταν νά δώσουν τήν εὐκαιρία στόν ἀγαπητό  συνάδελφό μου στήν Ἐκκλησιαστική Ἐκπαίδευση κ. Ἄρη Πανώτη νά ἰσχυρισθῆ –ἐντελῶς ἀβάσιμα καί ἀθεολόγητα, βεβαίως– ὅτι «ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης καλῶς δέν ἀναγνώρισε τίς Συνόδους αὐτές, καθ’ ὅτι δέν τίς ἔχει ἀποδεχθεῖ ἡ Ἐκκλησία»!

Τέλος λόγου

Μετά ἀπό αὐτά πού –πολύ περιληπτικά– ἀναπτύξαμε, διαπιστώνουμε ἀβίαστα, πώς τό Πατριαρχεῖο τῆς Ρωσίας, τελικά, εἴτε προφάσει εἴτε ἀληθεία, ἔσωσε τό κύρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας μέ τήν ἀποχή του ἀπό αὐτήν τήν Σύνοδο. Ἔτσι, τῆς ἀπέκλεισε καί τόν χαρακτηρισμό της ὡς Πανορθοδόξου, δεδομένου ὅτι οἱ χαρακτηρισμοί «Μεγάλη» καί «Ἁγία» ἦσαν καί προσυνοδικῶς ἀποκλεισμένοι, γιά τούς λόγους πού ἔχουμε ἐκθέσει σέ ἄλλα ἄρθρα μας ἀλλά καί στό παρόν. Ὁπότε, γνώμη μας εἶναι νά ἐπαναλάβουμε πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν: «Μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία, μηδέ δειλιάτω». Δέν ἔχει ἀπολύτως κανένα πρακτικό ἀποτέλεσμα ἡ παροῦσα Σύνοδος, οὔτε καμμιά Τοπική Ἐκκλησία ἤ Πατριαρχεῖο μπορεῖ νά ἐπιβάλη στούς Κληρικούς ἀλλά καί στούς λαϊκούς τίς ἀποφάσεις της. Κάλλιστα μπορεῖ νά θεωρηθῆ ὡς μηδέποτε γενομένη. Ὁποιαδήποτε ἀντίσταση καί σοβαρή πολεμική ἐναντίον της, θά τῆς προσδώση σημασία πού δέν ἔχει, καί πού δέν πρέπει νά προσλάβη.

Ὁ Ὀρθόδοξος καί μέ Οἰκουμενική ἀποδοχή ὁρισμός τῆς Ἀληθείας τῆς Πίστεως, ἀπό τόν ἅγιο Βικέντιο Λειρίνης, «ὅ,τι πάντοτε, ὅ,τι πανταχοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη», πού ἀποτελεῖ τήν σφραγίδα τῆς γνησιότητος κάθε Θεολογικῆς διατυπώσεως  καί  Συνοδικῆς Ἀποφάσεως καί ὑποχρεώνει κάθε πιστόν  νά τήν δεχθῆ, ἀπορρίπτει παντελῶς καί σέ ὅλα τα ἐπίπεδα τήν Σύνοδο τῆς Κρήτης, τήν προεργασία της, τήν σύνθεσή της, τά θέματά της  καί, κυρίως, τίς ἀποφάσεις της! Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἀπέθανε καί ἐτάφη!  

Ἄς μείνη ἐνταφιασμένη. Ἄς θεωρηθεί ὡς  μή γενομένη και ἄς λάβουν τέλος τά  κατ’ αυτήν!

π. Βασίλειος Ε. Βολουδάκης 

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» 22-7-2016

πηγή:  http://thriskeftika.blogspot.gr