Αυτή είναι η απόφαση μιας δίκης που οδήγησε έναν Άνθρωπο στο σταυρό, χωρίς ποτέ να γίνει γνωστός ο λόγος εκτέλεσής του. Την ανακοίνωσε ο ίδιος ο πολιτικός δικαστής του Ιησού, Πόντιος Πιλάτος στους κατηγόρους Του: Αιτία δεν υπάρχει...
Ασφαλώς δεν υπήρχε αιτία. Η κατηγορία με την οποία συνελήφθη ο Ιησούς ήταν βλασφημία κατά του Θεού, που σύμφωνα με το Ιουδαϊκό Νόμο επέσυρε την ποινή του θανάτου δια λιθοβολισμού. Αν ο Ιησούς ήταν ένοχος - ακόμα και στα μάτια των Αρχιερέων- εκείνοι δε θα ζητούσαν τη Σταύρωση, γιατί το αδίκημα ήταν Ιουδαϊκό ενώ η Σταύρωση ήταν Ρωμαϊκός τρόπος εκτέλεσης. Για τη Ρώμη αδίκημα δεν υπήρχε: ένας δωδεκαθειστής δε θα θεωρούσε ποτέ αδίκημα αυτό που για τους Ιουδαίους αποτελούσε μέγα έγκλημα. Για τους Ρωμαίους ένας άνθρωπος που ονόμαζε τον εαυτό του θεό, μπορεί να ήταν όντως Θεός ή μπορεί να ήταν τρελός, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ήταν βλάσφημος. Επομένως ο Ιησούς αδίκως σταυρώθηκε κατά το Ρωμαϊκό δίκαιο, γιατί όπως απεφάνθη ο Πιλάτος αιτία δεν υπήρχε. Μα και για το Ιερατείο φαίνεται ότι δεν υπήρχε ενοχή, γιατί οι Αρχιερείς ποτέ δε ζήτησαν το λιθοβολισμό του Ιησού. Το ίδιο το «Σταύρωσον» που ζήτησαν δηλαδή αποτελεί απόδειξη της αθωότητας Του. Γιατί λοιπόν σταυρώθηκε ο Ιησούς; Η Σταύρωση ήταν η Ρωμαϊκή ποινή για τους ληστές (τους ενόχους για κλοπή μετά φόνου) και τους δούλους. Εφόσον ο Ιησούς δεν κατηγορήθηκε ποτέ για ληστεία, μένει να υποθέσουμε ότι σταυρώθηκε με την κατηγορία του ανυπάκουου δούλου κι ήταν το Ιερατείο που ζητώντας τη σταύρωση του, απέδωσε αυτή την κατηγορία! Ναι, μα το Ιερατείο στις συζητήσεις και στις διαφωνίες που κατά καιρούς είχε μαζί του τον είχε αποκαλέσει Κύριο. Στην περίπτωση του Ιησού οι Γραμματείς του Ναού ζήτησαν μια ποινή που ακύρωνε την ιδιότητα του Κυρίου που οι ίδιοι είχαν αναγνωρίσει στον κατηγορούμενο! Επομένως εδώ την αποστασία κατά ενός Κυρίου την διέπραξε κατάφωρα το Ιερατείο, γεγονός που μας επιτρέπει να εικάσουμε ότι οι Γραμματείς γνώριζαν πολύ καλά ποιος ήταν ο Ιησούς! Γι’ αυτό ίσως ο ίδιος στην ικεσία Του δε χρησιμοποίησε το ρήμα γιγνώσκω ή επίσταμαι, αλλά το ρήμα οίδα: «Ού γαρ οίδασι τι ποιούσι». Το οίδα δε σημαίνει απλά ξέρω αλλά έχω επίγνωση, έχω βαθιά και συνειδητή γνώση. Αν βάλουμε τα κομμάτια του παζλ το ένα δίπλα στο άλλο η εικόνα που σχηματίζεται παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον: Οι Αρχιερείς γνώριζαν ποιος ήταν ο Ιησούς και το γνώριζαν πολύ καλύτερα κι απ’ αυτούς τους μαθητές: οι μαθητές το πίστευαν, οι Αρχιερείς το γνώριζαν. Πώς; Πιθανότατα λόγω της αδιάκοπης μελέτης των γραφών τους. Το βέβαιο είναι ότι γνώριζαν την Ουράνια ταυτότητα του Ιησού. Αυτό που τους έλειπε ήταν η επίγνωση των συνεπειών της επιλογής τους! Πώς το ‘χε πει ο Ευριπίδης; Μωραίνει Κυριος ον βούλεται απωλέσαι... Η επηρμένη σιγουριά τους για τη διαχρονικότητα του «περιούσιου λαού» ενδεχομένως προκάλεσε αυτό που οι Αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν άτη: την εθελότυφλη σύγχυση του μυαλού που εμφανίζει το καλό και για κακό και το κακό για καλό.
Κι ο Πιλάτος απαλλάσσεται; Νομίζω όχι... η συνειδητή ευθυνοφοβία πρέπει να είναι βαρύτατο αμάρτημα: Ο Πιλάτος είχε την εξουσία να σκεφτεί και να αποδώσει τη δικαιοσύνη, όπως άλλωστε είχε αποφασίσει. Causa non c’e! Ήταν όμως ο βίαιος χαρακτήρας του και η εσωτερική δειλία (που ως συνήθως κρύβεται πίσω από κάθε βίαιο χαρακτήρα) αυτά που τον έκαναν έρμαιο μιας χούφτας κακιασμένων Αρχιερέων: μολονότι – λένε τα Ευαγγέλια- είχε αποφασίσει ότι ο Άνθρωπος ήταν αθώος η ετυμηγορία του καταδίκασε τον Ιησού: «Παιδευσαν αυτον απολύσω!» Αφού τον μαστιγώσω θα τον αφήσω να φύγει! Ναι, μα η μαστίγωση ήταν από μόνη της ποινή που μάλιστα συχνά οδηγούσε στο θάνατο. Το Ρωμαϊκό φραγγέλιο αποτελούνταν από μια σειρά από δερμάτινα λουριά που κατέληγαν σε κομμάτια από οστό ή μολύβι! Αυτό σημαίνει ότι δεν πλήγωνε μόνο την πλάτη αλλά και το πίσω μέρος του κεφαλιού. Πέρα όμως από τις πληγές που κατάφεραν οι 100 βουρδουλιές στον Ιησού, σημαντικό θέμα είναι επίσης ότι η απόφασή του Πιλάτου να Τον μαστιγώσει, ήταν αυτή που καταδίκασε τελικά τον Άνθρωπο: μετά τη φραγγέλωση η λέξη «Αθώος» είχε πλέον ακυρωθεί... και πια υπήρχε μόνο η λέξη ένοχος - αφού είχε μαστιγωθεί. Από τη στιγμή που η Αθωότητα του Ιησού είχε καταργηθεί, ήταν θέμα χρόνου το φραγγέλιο να γίνει σταυρός... το φρόντισε κι αυτό ο Πιλάτος, βάζοντας το δίλημμα στον όχλο: «ποιόν κατάδικο θέλετε να απελευθερώσω; Τον Ιησού ή το Βαραββά?» Τον Ιησού; Μα για τον Ιησού δεν υπήρχε αιτία! Ο Πιλάτος τον έβαλε για δεύτερη φορά στη θέση του οριστικά κατάδικου με αυτή την απλή ερώτηση: Ιησούν ή Βαραββά; ήταν ο πανικός του, η ευθυνοφοβία του, ή η ηδονή που αισθανόταν να παίζει με ένα λαό που δεν εκτιμούσε; Ποιος ξέρει; Ακόμα μέχρι σήμερα, πάντως, επίσημη κοσμική αιτία για τη σταύρωση του Ιησού δεν υπάρχει... η μόνη αιτία είναι αυτή για την οποία τον καταδίκασε ο Ιουδαϊκό Ιερατείο: ότι ήταν ο Κύριος που έπρεπε να γίνει δούλος... αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας