Ιστορικό της Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης Γρίβας

Η Αδελφότητά μας, προσηλωμένη στη λατρεία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ευλαβείται τους φίλους του Χριστού μας νεοφανείς Αγίους επί αρκετές δεκαετίες (από το 1975 και εξής), από τότε που γνωρίσαμε τον Γέροντά μας. Κοντά του ζήσαμε πολλαπλές ευεργεσίες των Αγίων μας προς το πρόσωπό του, αλλά και προς την Αδελφότητα. Ακόμη και προς συγγενικά μας πρόσωπα. Διαπιστώσαμε πόσο ζωντανοί είναι οι τρεις νεοφανείς Μάρτυρες όπως και όλοι οι Άγιοί μας.

«Εκεί που σχηματίζεται σταυρός»
Όταν το 1991 η πρόνοια του Κυρίου μας έφερε στην παραμεθόρια αυτή επαρχία συνοδεύοντας τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Δημήτριο, αρχίσαμε να αναζητούμε κατάλληλη περιοχή για την ανέγερση Μοναστηριού στο όνομα των Αγίων. Ψάξαμε σε πολλά μέρη και φθάσαμε αρκετές φορές σε συνεννόηση με ιδιοκτήτες. Όμως, την τελευταία στιγμή κάποια δυσκολία ματαίωνε τα συμβόλαια. Όπως για παράδειγμα, στην περίπτωση ενός κτήματος στην περιοχή του χωριού Κάρπη· το παραχωρούσε δωρεάν κάποιος ιδιώτης, και ήταν πολύ σημαντικό κίνητρο για εμάς. Τελικά όμως, απογοητευτήκαμε όταν διαπιστώσαμε ότι βρισκόταν στα όρια πεδίου βολής του στρατού. Αρχίσαμε να παρακαλούμε εκτενέστερα τους Αγίους, με αυτοπαράδοση και πίστη και με την ελπίδα ότι το έλεος του Κυρίου δε θα παρέβλεπε τον ιερό πόθο μας.

Ζητήσαμε από την κυρία Μαρία Τσολάκη να προσευχηθεί και κείνη για αυτόν τον ιερό σκοπό. Ο Κύριος δεν παρέβλεψε τις προσευχές μας. Στις 29.12.1991 η κυρία Μαρία, ευρισκόμενη στην Αθήνα και μη γνωρίζοντας το Πάικο, είδε στον ύπνο της έναν ασκητή με κομποσχοίνι στο χέρι και έναν ξύλινο σταυρό να ανηφορίζει προς ένα βουνό. Της λέει: «Πολύ θα το ήθελα το Μοναστήρι να γίνει εδώ κοντά στη γειτονιά μου». «Ποιος είσαι Γέροντα;». «Ο Μέγας Αντώνιος. Είμαι από μακριά, αλλά το σπιτικό μου βρίσκεται ερειπωμένο στο λόφο πάνω από τη Γουμένισσα». Πράγματι, στην κορυφή του λόφου μεταξύ Γουμένισσας και του χωριού Γρίβα, υπήρχαν τότε σωροί ερειπίων από το εξωκλήσι του αγίου Αντωνίου από την εποχή του εμφυλίου. (Σήμερα είναι κτισμένο πάνω στα θεμέλια του παλαιού ναού χάρη στις προσπάθειες του εφημερίου της Γρίβας π. Ιωάννη Τάγκου και εγκαινιασμένο από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας).

Στις 4.1.1992 είδε πάλι κατ' όναρ τον άγιο Ραφαήλ να της λέει: «Το κτήμα που θα κτιστεί το Μοναστήρι είναι στο Πάικο, στο σημείο που σχηματίζεται νοητός σταυρός, από τρεις λόφους και την κορυφή του βουνού. Μέσα από το κτήμα θα περνάει και το νερό». Της έδειξε μια άγνωστη τοποθεσία.

Σε λίγες μέρες κάποιος νεαρός από τη Γρίβα εκδήλωσε ενδιαφέρον να πουλήσει ένα κληρονομημένο κτήμα του. Επισκέφθηκε τον Σεβασμιώτατο, επειδή είχε πληροφορηθεί ότι ερευνούσε να βρει περιοχή για να κτίσει Μοναστήρι. Όταν μας οδήγησε και σταθήκαμε μέσα στο χώρο του κτήματος, μείναμε κατάπληκτοι. Ήταν ολοφάνερο ότι βρισκόταν στο μέσον σχηματιζόμενου σταυρού από τους λόφους και το βουνό που το περιστοίχιζαν. Μάλιστα, επειδή ήταν από χρόνια εγκαταλελειμμένο και με ελάχιστα κατάξερα δένδρα στις άκρες και δεν υπήρχε οδική πρόσβαση, θέλοντας να μας κινήσει το ενδιαφέρον να το αγοράσουμε, μας είπε επί λέξει: «Μπορεί να μην έχει δρόμο, αλλά από εδώ περνάει το νερό!». Ολοφάνερα επαληθεύονταν τα δύο σημάδια για τα οποία ο Άγιος μας είχε προειδοποιήσει. Προχωρήσαμε στην υπογραφή των συμβολαίων. Δοξολογήσαμε το όνομα του Θεού, που κατά την ανεξιχνίαστη πρόνοιά Του οικονόμησε το μέλλον μας.

Τότε ακόμη μας αρκούσε, χωρίς να πολυεξετάζουμε, η επιβεβαίωση της θαυμαστής υπόδειξης για το σημείο του σταυρού και το νερό. Αργότερα διαπιστώσαμε πόσο ευεργετική ήταν η χωροταξία των τριών λόφων που οριοθετούσαν το κτήμα. Αποτελούν φυσική ασπίδα που εμποδίζει τους θορύβους από το χωριό Γρίβα που βρίσκεται κάτω από το Μοναστήρι, κυρίως όμως, από τα αρκετά νυχτερινά κέντρα που βρίσκονται κάτω στη Γουμένισσα, να φτάσουν στο κτήμα και να ακουστούν ενοχλώντας την ησυχία των μοναχών. Αν κάποιος προχωρήσει στην κορυφή των λόφων ή απομακρυνθεί λίγο από το Μοναστήρι, θα ακούσει τους ενοχλητικούς θορύβους και μάλιστα πολύ έντονα και καθαρά, ενώ στον χώρο της Μονής επικρατεί ησυχία, ηρεμία, γαλήνη όλο το εικοσιτετράωρο. Επιπλέον, λόγω αυτής της χωροθεσίας το μέρος είναι υπήνεμο ώστε να διασφαλίζονται οι φυσικές προϋποθέσεις της ησυχίας για έναν τόπο ασκήσεως και λατρείας του Θεού.

Στις 30.1.1992 η βλέπουσα Μαρία Τσολάκη είδε σε αποκαλυπτικό ενύπνιο ότι βρέθηκε στο κτήμα, όπου ήταν η Παναγία μας, οι απόστολοι Ανδρέας, Πέτρος και Παύλος και ο άγιος Χαράλαμπος. Η Παναγία κρατούσε ένα χαρτί: «Είναι το συμβόλαιο του κτήματος∙ θα το υπογράψει ο Κύριος». Στις 3.2.1992, μετά την αγρυπνία της Υπαπαντής που τελέσαμε στην Ιερά Μονή Παναγίας Γουμενίσσης, είδε ότι βρισκόταν στη Γουμένισσα, και η Παναγία στεκόταν στην Ωραία Πύλη: «Όπως μας τιμήσατε, έτσι θα σας τιμήσουμε και εμείς», είπε και εισήλθε στο Άγιο Βήμα. Πίσω από την Αγία Τράπεζα παρουσιάστηκε ο Κύριος ευλογώντας όπως στην εικόνα της Αναλήψεως, παρέλαβε το συμβόλαιο και το υπέγραψε. Με τον συμβολικό αυτόν τρόπο έδειξε συγκαταβατικά την ευδοκία του θελήματός Του για το ξεκίνημα και την πορεία της νέας Μονής.

Στις 10.2.1992, μετά την αγρυπνία του αγίου Χαραλάμπους στην Παναγία τη Γουμένισσα, κατασυγκινημένη η Αδελφότητα ανεβήκαμε στο κτήμα, κάναμε αγιασμό, ψάλλαμε την Παράκληση των Αγίων και πανηγυρικό «Άξιον Εστί» προς την Παναγία μας. Το ίδιο βράδυ, η κυρία Μαρία είδε τον άγιο Ραφαήλ μ' έναν ξύλινο σταυρό και ευλογούσε τα όρια του κτήματος και το κτήμα. «Εδώ θα γίνει μεγάλος Ναός και Μονή, αλλά και μεγάλο προσκύνημα, διότι γίνεται για τη δόξα του Θεού», της είπε. Στο τέλος, ευλόγησε όλη την Αδελφότητα. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι ουδείς μοναχός έφυγε από το μοναστήρι, πλην ενός δοκίμου που επειγόταν να καρεί μοναχός.

Η διάνοιξη του δρόμου μετά τον Αγιασμό

Στην αρχή δεν υπήρχε ακόμη ειδική παράκαμψη προς το Μοναστήρι. Ο πρώτος δρόμος διανοίχτηκε με την πολύτιμη συμβολή της 33ης Ταξιαρχίας Μηχανικού και διαπλατύνθηκε με προωθητήρα της Νομαρχίας Κιλκίς. Στην αρχή, τα μηχανήματα της 33ης Ταξιαρχίας που είχαν διατεθεί, σταματούσαν από επανειλημμένες βλάβες, οι ερπύστριες της μπουλντόζας χαλάρωναν, έβγαιναν και διπλώνονταν σε σχήμα οκτώ. Έτσι, οι εργασίες δεν προχωρούσαν. Οι στρατιώτες που επιστατούσαν και οι χειριστές των μηχανημάτων, μετά από τόσες βλάβες αυθόρμητα ζήτησαν να γίνει Αγιασμός και για τον δρόμο.

Εμείς, είχαμε επαναπαυτεί με τον Αγιασμό του κτήματος. Κάναμε Αγιασμό και για τον δρόμο, παρακαλέσαμε και επικαλεστήκαμε τη βοήθεια του Θεού για την πορεία των νέων εργασιών, ραντίσαμε τα μηχανήματα, και έτσι προχώρησαν οι εργασίες χωρίς να πάθουν καμία απολύτως βλάβη τα μηχανήματα στο εξής!

Το Μοναστήρι άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστό, και να προσέρχονται πολλοί προσκυνητές από όλη την Ελλάδα και τις άλλες ορθόδοξες χώρες. Η χάραξη καινούριου δρόμου ήταν αναγκαία μιας και ο προηγούμενος ήταν πολύ επικίνδυνος, σχεδόν αδιάβατος για τα μεγάλα οχήματα. Έτσι, ο ίδιος ο Γέροντάς μας, περπάτησε με τα πόδια μια διαδρομή στο βουνό προς τη μεριά του δρόμου που συνδέει τη Γρίβα με την Καστανερή, προκρίνοντας ως κατάλληλη τη χάραξη του νέου δρόμου από βραχώδες έδαφος.

Εν τέλει, με αλλεπάλληλες παρακλήσεις και ενέργειες της αδελφότητας, η διάνοιξη του καινούριου δρόμου εγκρίθηκε από το Υπουργείο Μακεδονίας- Θράκης επί Υπουργίας κ. Κωνσταντίνου Τριαρίδη. Το έργο άρχισε το 1994 και ολοκληρώθηκε το 1996.

Θεμελίωση και πρώτο πανηγύρι

Για να νομιμοποιηθεί εκκλησιαστικά και πολιτειακά η ίδρυση του Μοναστηριού, η Αδελφότητα υπέβαλε αίτηση στην Ιερά Μητρόπολη. Ο Σεβασμιώτατος απέστειλε την απαραίτητη αλληλογραφία στην Ιερά Σύνοδο. Με τελική πρόταση της Ιεράς Συνόδου προς το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, εκδόθηκε Π.Δ. Ιδρύσεως της Μονής στις 30.6.1992, εορτή των Αγίων Αποστόλων. Ήταν το 215/92 Π.Δ. (107ο ΦΕΚ) επί προεδρίας Κωνσταντίνου Καραμανλή και Υπουργού Παιδείας Γ. Σουφλιά.

Στη συνέχεια, κατατέθηκε ο θεμέλιος λίθος του Μοναστηριού την πρώτη Αυγούστου του 1992 από τον Γέροντά μας Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Δημήτριο. Ο ίδιος επέλεξε και την ημερομηνία αυτή διότι συνέπιπτε με την 31η επέτειο από τη θαυμαστή εύρεση το 1961 του ανάγλυφου Εγκολπίου του Παντοκράτορος στη Θερμή Λέσβου.

Τη Λαμπροτρίτη του 1993 τελέστηκε με λαμπρότητα και συμμετοχή χιλιάδων προσκυνητών από τον νομό Κιλκίς και άλλες περιοχές το πρώτο πανηγύρι. Το εσπέρας της Παραμονής, Δευτέρα της Διακαινησίμου, 19 Απριλίου, κατατέθηκε ο θεμέλιος λίθος του κεντρικού μοναστηριακού ναού, στους τρεις νεοφανείς Αγίους.

Η θεμελίωση έγινε στο κέντρο του κτήματος της Μονής, όπου ανθρωπίνως υπολογίζαμε τότε να ανεγείρουμε το Ναό ώστε να περιβάλλεται μελλοντικά από τα άλλα κτίσματα. Σήμερα, στη θέση εκείνη της θεμελιώσεως υπάρχει το καλαίσθητο παρεκκλήσι της αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου.

 

πηγή: moni-agiou-rafail.gr