«Τώρα όμως, στον
σημερινό καιρό, οι εχθροί αλλάξανε όψη, γινήκανε
κρυφοδαγκανιάρηδες, με το χαμόγελο στα χείλια, φίλοι δολεροί, που φαίνουνται
άβλαβοι, μάλιστα κι ευεργέτες και καλόβουλοι…»
Ο Μακαριστός
Φώτης Κόντογλου, άσπονδος εχθρός του Οικουμενισμού και ζηλωτής της Ορθοδόξου
πίστεως, μιλώντας κάποτε για την «Οικουμενική κίνηση» με τον Ιερομόναχο της
Βοστώνης των Ηνωμένων Πολιτειών π. Παντελεήμονα, ανέφερε και τον παρακάτω μύθο
του χταποδιού:
«Οι σημερινοί
εχθροί της θρησκείας και του έθνους, πάτερ μου, είναι πιο επικίνδυνοι από τους παλιούς γιατί μας παραπλανούνε με την ήμερη όψη
τους και μας φαίνουνται άβλαβοι, ακίνδυνοι. Τέτοια είναι τα λεγόμενα «αγαθά του
πολιτισμού», οι ευκολίες της ζωής που είναι παγίδες φαρμακωμένες, τα θεάματα,
οι ψυχαγωγίες, οι τουρισμοί κ.τ.α. Τούτοι οι εχθροί φαίνουνται άκακοι κι
ανίκανοι να μας κάνουνε κακό, γιατί δεν είναι άγριοι και φανεροί, αλλά ύπουλοι
και κρυφοδαγκανιάρηδες. Από τους πρώτους προφυλάγεσαι, μα από τους δεύτερους όχι,
ως που να σε καταπιούνε, όπως φαίνεται από έναν θαλασσινών μύθο που θα σας πω:
Κάθεται η χταπόδα με το χταποδάκι στον πάτο της θάλασσας.
Όπου, με την απόχη πιάνουνε το χταποδάκι, και τ’ ανεβάζουνε απάνω. Το μικρό
φωνάζει στη μάνα του:
- Με πιάσανε, μάνα!».
- Μη φοβάσαι, παιδί μου, εκείνη του αποκρίνεται.
- Με βγάλανε από το νερό, μάνα, με σγουρίζουνε μάνα, το
χταποδάκι φωνάζει πάλι.
- Μη φοβάσαι, παιδί μου!
- Με βράζουνε στο τσουκάλι!
- Μη φοβάσαι!
- Με τρώνε, με μασάνε!
- Μη φοβάσαι, παιδί μου!
- Με καταπίνουνε!
- Μη φοβάσαι!
- Πίνουνε κρασί, μάνα!
- Αχ! Σ’ έχασα παιδί μου!
Ο μύθος θέλει να πει, πάτερ, πως όλα τα σκληρά παιδέματα
που κάνανε στο χταπόδι, δεν ήτανε για θάνατο, μήτε το πιάσιμο, μήτε το
σγούρισμα, μήτε το μαχαίρι, μήτε το βράσιμο, μήτε το μάσημα. Μα σαν άκουσε η
μάνα του πως πίνανε κρασί εκείνοι που το φάγανε, για να το χωνέψουνε, φώναξε «σ’
έχασα, παιδί μου!». Το κρασί, που φαίνεται το πιο ήμερο πράγμα μπροστά στο
μαχαίρι και στο μάσημα, στο βάθος είναι για το χταπόδι ο πιο μεγάλος οχτρός του.
Έτσι και για μας τους Έλληνες. Περάσανε από την πλάτη μας
άγριες ανεμοζάλες κάθε λογής, αγριάνθρωποι σκληροί, φονιάδες με σπαθιά, με
κοντάρια και με άρματα κάθε λογής, Πέρσες, Αλαμάνοι, Φράγκοι, Αραπάδες, Τούρκοι
κι άλλοι. Μας σφάζανε, μας κομματιάζανε, μας κρεμάζανε, μας σουβλίζανε, μα δεν
πεθάναμε, γιατί μας ατσάλωνε ο αγώνας. Δίναμε φωτιά στη φωτιά, είχαμε να
κάνουμε με οχτρούς φανερούς και σκληρούς.
Τώρα όμως, στον σημερινό καιρό, οι εχθροί αλλάξανε
όψη, γινήκανε κρυφοδαγκανιάρηδες, με το χαμόγελο στα χείλια, φίλοι
δολεροί, που φαίνουνται άβλαβοι, μάλιστα κι ευεργέτες και καλόβουλοι.
Λοιπόν, το αθώο κρασί, που σκοτώνει το χταπόδι, διά την
θρησκείαν μας είναι ο Οικουμενισμός».
Αυτά έλεγε και έγραφε ο μακαριστός Φώτης Κόντογλου. Και ας
μη τα πάρει κανείς ελαφρά.
Πηγή: «Ο Οικουμενισμός χωρίς Μάσκα», Αρχιμ.
Χαραλ. Δ. Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (σελ. 172-174)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας