Γιατί νά εἶμαι Ὀρθόδοξος;

 Εδώ το προηγούμενο

Η .Γιατί νά εἶμαι Ὀρθόδοξος; (137-151)

1.Γιατί νά μήν εἶμαι παπικός ἤ προτεστάντης; (σελ.137-141)

Στό σημεῖο αὐτό ὅμως εἶναι πολύ λογικό νά ρωτήσει κανείς σήμερα: Μέσα στόν χριστιανισμό δέν

ὑπάρχει μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία! Ὑπάρχουν οἱ παπικοί καί οἱ προτεσταντικές «Ἐκκλησίες», οἱ ὁποῖες εἶναι περισσότερες ἀπό τετρακόσιες^*!

Γιατί λοιπόν νά εἶμαι  Ὀρθόδοξος καί ὄχι παπικός ἤ προτεστάντης;

Γιατί ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία νά εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία;

α. Ὁ Χριστός μία μόνο Ἐκκλησία ἵδρυσε

Ἡ πρώτη ἀπάντηση πού πρέπει νά δώσουμε εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἵδρυσε μία μόνο Ἐκκλησία. Καί προανήγγειλε ὅτι ἡ μία αὐτή Ἐκκλησία πού ἵδρυσε θά ὑπάρχει αἰωνίως μέχρι τή συντέλεια τῶν αἰώνων, διότι «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ις΄ 18). Κανείς δέν θά μπορέσει νά τήν κατανικήσει, οὔτε οἱ ἄνθρωποι, οὔτε ὁ θάνατος ἤ ὁ διάβολος. Δέν μίλησε ὁ Κύριος γιά πολλές Ἐκκλησίες, ἀλλά γιά μία Ἐκκλησία. Μία ἐκκλησία ἀποτελεῖ τό «σῶμα τοῦ Χριστοῦ». Σέ μία Ἐκκλησία ὑπάρχει ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μπορεῖ ὅλες οἱ Ἐκκλησίες μαζί νά ἀποτελοῦν κομμάτια τῆς μίας Ἐκκλησίας;

Ἀσφαλῶς ὄχι. Διότι ὁ Χριστός μίλησε γιά μία Ἐκκλησία ἀνίκητη καί αἰώνια, ἀδιαίρετη καί ἀληθινή, μίλησε γιά μία ποίμνη μέ ἕναν ποιμένα.

Ποιά ὅμως μπορεῖ νά εἶναι αὐτή ἡ μία Ἐκκλησία;

β. Μήπως ἡ μία ἀληθινή Ἐκκλησία εἶναι κάποια ἀπό τίς Προτεσταντικές Ὁμολογίες;

Οἱ Προτεστανικές «Ἐκκλησίες» δέν μποροῦν νά θεωρηθοῦν κάν χριστιανικές Ἐκκλησίες, ἀλλά μεγάλες ἤ μικρές θρησκευτικές Ὁμάδες. Γι’ αὐτό καί ὀνομάζονται «Ὁμολογίες». Διότι δέν ἄφησαν σχεδόν τίποτε ὄρθιο ἀπό τήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας: περιφρόνησαν καί ἐγκατέλειψαν τά ἱερά Μυστήρια, ἀπαρνήθηκαν τίς ἱερές ἀκολουθίες, περιφρόνησαν τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί τά ἱερά τους συγγράμματα, κατήργησαν ὅλους τούς Ἁγίους, λοιδόρησαν τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Κάποιες Προτεσταντικές «Ὁμολογίες» μάλιστα δέν ἀναγνωρίζουν κάν τή θεότητα τοῦ Κυρίου καί τά τρία μεγάλα καί βασικά Μυστήρια: τό Βάπτισμα, τό Χρίσμα καί τή θεία Κοινωνία. Ἄλλες πάλι ἔφθασαν στό σημεῖο νά μήν πιστεύουν στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ...

Μποροῦν λοιπόν ὅλες αὐτές οἱ αἱρετικές Ὁμάδες νά εἶναι ἀληθινά μέλη τῆς Μίας Ἐκκλησίας;

γ. Μήπως ἡ μία ἀληθινή Ἐκκλησία εἶναι ὁ Παπισμός;

Ἀσφαλῶς ὄχι. Διότι ἡ παναίρεση τοῦ Παπισμοῦ, ἀπό τότε πού ἀποσχίσθηκε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἔχει εἰσαγάγει ἀμέτρητα αἱρετικά καί ἀντιεκκλησιαστικά δόγματα.

Οἱ παπικοί γιά νά στηρίξουν τήν ἀπολυταρχική ἐξουσία τοῦ Πάπα, διαστρέβλωσαν τήν ἀληθινή πίστη.

·        Ἔτσι, ἐνῶ ὁ Κύριος διεκήρυξε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα «παρά τοῦ πατρός ἐκπορεύεται» (Ἰω. ιε΄ 26), αὐτοί διακύρηξαν τήν «ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ», γιά νά δώσουν στόν Πάπα τό δικαίωμα νά ἐκχωρεῖ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπως ἐκεῖνος κρίνει, ἀφοῦ θεωροῦν ὅτι ὁ ἑκάστοτε Πάπας εἶναι ὁ «διάδοχος τοῦ Χριστοῦ στή γῆ»!...

·        ἔτσι ἀνακήρυξαν τό «πρωτεῖο» ἐξουσίας καί τό ἀλάθητο τοῦ Πάπα Ρώμης.

·        εἰσήγαγαν τήν ὑποχρεωτική ἀγαμία ὅλων τῶν κληρικῶν.

·        κατάρηγσαν ἐπί αἰῶνες τόν βαθμό τοῦ διακόνου,

·        κατασκεύασαν ἕναν ἀνύπαρκτο βαθμό μέσα στόν κλῆρο, τόν θεσμό τῶν καρδιναλίων.

·        Γιά νά τρομοκρατήσουν τόν κόσμο,

Ø μίλησαν γιά ἕνα σκληρό Θεό δικαστή πού τιμωρεῖ ἀδυσώπητα τούς ἁμαρτωλούς,

Ø θεσμοθέτησαν τήν ἱερά ἐξέταση,

Ø ἀπαίτησαν τό κάψιμο τῶν μαγισσῶν,

Ø μίλησαν γιά κόλαση ἐκδικητική καί

Ø γιά καθαρτήριο πῦρ τιμωρίας καί ἐξαγνισμοῦ.

·        Γιά νά γεμίσουν μέ πακτωλούς χρημάτων τά θησαυροφυλάκια τοῦ Πάπα, μίλησαν γιά ἀξιομισθίες τῶν ἁγίων. Ὑποστήριξαν δηλαδή ὅτι δίνοντας κανείς χρήματα στό Βατικανό μπορεῖ νά ἀγοράσει τίς ἀρετές τῶν ἁγίων οἱ ὁποῖες τούς περίσευαν, γιά νά ἐξασφαλίσει μιά καλή θέση στό παράδεισο.

·        Γιά νά ἐξασφαλίσουν μία πολιτική ἀποικιοκρατική ἐξουσία ἀπέναντι στούς ἄλλους λαούς, θεσμοθέτησαν τήν «ἱερή» βία, τούς ἱερούς πολέμους καί τίς Σταυροφορίες. Καί μέ τή βοήθεια τοῦ φασισμοῦ τόν προηγούμενο αἰώνα κατέστησαν τό Βατικανό, κράτος ἐν κράτει καί τόν Πάπα ἀγχηγό κράτους! ....

Τέλος γιά νά ἁλώσουν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐπινόησαν τήν Οὐνία, μιά «ἐκκλησία» δηλαδή μέ «ὀρθόδοξο» μασκάρεμα στήν ἀμφίεση τῶν «ἱερέων» καί παπική συνείδηση καί ἐξάρτηση· μέ τόν τρόπο αὐτό ἀξαγίασαν τήν ὑποκρισία στίς τάξεις τοῦ Παπισμοῦ καί ἐφάρμοσαν στήν πράξη τή βασική τους ἀρχή: «ὁ σκοπός ἁγιάζει τά μέσα».

Ἔτσι ὅμως οἱ παπικοί ἔχασαν τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί προσωπικά καί μυστηριακά.

·        Γι’ αὐτό καί δέν μποροῦν νά κατανοήσουν καί νά μετάσχουν στίς «ἄκτιστες ἐνέργειες» τοῦ Θεοῦ, δηλαδή νά ζοῦν μέσα στή χάρη τοῦ Θεοῦ, στήν ἀγάπη Του, στή σοφία Του, τό φῶς Του.

·        Ἔξω ἀπό τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔφθασαν καί σέ πολλές ἀκρότητες.

Ἐνῶ θεσμοθέτησαν τή Μαριολατρεία, δηλαδή τή ἄμετρη λατρεία τῆς Ὑπεραγείας Θεοτόκου, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά συγκροτοῦν δικαστήρια στά ὁποῖα μέ μάρτυρες ὑπερασπίσεως καί κατηγορίας «ἁγιοποιοῦν» ἀνθρώπους τούς ὁποίους ὀνομάζουν «μακαρίους», δηλαδή «ἅγιους β΄ κατηγορίας». Ἤ «ὑποβαθμίζουν» μεγάλους καί θαυματουργούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας.

(Γιά παράδειγμα τό 1961 τό Βατικανό ἐπιχείρησε νά ὑποβιβάσει τόν ἅγιο Γεώργιο ἀπορρίπτοντας τόν βίο του. Τέτοιες τάσεις ὑποτιμήσεως τοῦ ἁγίου εἶχαν ἐκδηλωθεῖ στό Βατικανό ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Γελασιανοῦ Δεκρέτου. Ἀργότερα ὁ πάπας Παῦλος Γ΄ (1534-1549) ἀντικατέστησε τό μαρτύριο τοῦ ἁγίου μέ κάποιο κείμενο στό ὁποῖο δέν ἀναφέρεται καμία λεπτομέρεια ἀπό τόν βίο του).  (Βλ.Θ.Η.Ε.,  τόμος 4^ος , στήλ. 430).

Χωρίς τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν ἔχουν Μυστήρια, δέν ἔχουν ἁγίους, δέν ἔχουν τήν ἀλήθεια, δέν μποροῦν νά ἔχουν καί τή ζωή.

Συμπέρασμα: Ὅλες οἱ αἱρετικές ὁμάδες εἶναι χῶροι χωρίς τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Καί οἱ πιστοί τους δέν μποροῦν νά ἔχουν θεϊκες ἐμπειρίες, νά γεύονται τίς θεῖες δωρεές, νά ζοῦν οὐσιαστικά τήν ἐν Χριστῷ ζωή. Κι ἔτσι ἀσφυκτοῦν καί ὑποφέρουν χωρίς χάρη, χωρίς ἄφεση, χωρίς ζωή.

Γι’ αὐτό στή Δύση ἀδειάζουν καθημερινά οἱ ναοί τῶν ἑτεροδόξων. Χάνουν οἱ ἑτερόδοξοι διαρκῶς τόν κόσμο τους, μειώνονται ἀπελπιστικά. Καί ὅσο χάνουν κόσμο, τόσο καί ἐκκοσμικεύονται· καί ὅσο ἐκκοσμικεύονται, τόσο χάνουν τόν κόσμο τους.

Γι’ αὐτό στά ἄλλα δόγματα μποροῦμε νά ἔχουμε καλούς ἀνθρώπους· ἁγίους ὅμως ὄχι!

Ἐδῶ ὅμως μπορεῖ νά πεῖ κάποιος: Ἐάν στά ἄλλα δόγματα, στίς «δυτικές ἐκκλησίες», δέν ὑπάρχει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, τότε γιατί κάποιοι παπικοί καί προτεστάντες ὑποστηρίζουν ὅτι ἔχουν θαύματα;

Μάριος Ν. Δομουχτσῆς

Σέ ποιόν Θεό νά πιστέψω;

  (137-141)

Ἔκδοση Πέμπτη

ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ»

ΑΘΗΝΑ 2013