Μήπως το διάβολο τον φαντάστηκαν οι άνθρωποι προσωποποιώντας το κακό;

Στην Αγία Γραφή από τον παράδεισο των Πρωτοπλάστων έως την Αποκάλυψη, αναφέρεται ο διάβολος ως πρόσωπο συγκεκριμένο. Στην Παλαιά Διαθήκη η πτώση του διαβόλου και των αγγέλων του περιγράφεται (Ησ. 14,12-14), ενώ στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται (Β’ Πέτρου 2,4 και Ιούδα 6).

Ο Χριστός μετά τη Βάπτισή Του πήγε στην έρημο, για να πειρασθεί από το διάβολο. Εκεί πειράσθηκε τρεις φορές (Ματθ, 4,1-11). Στη διδασκαλία για την τελική κρίση των ανθρώπων (Ματθ. 25,31-46) ο

Χριστός λέει ότι η κόλαση ετοιμάσθηκε για το διάβολο (στιχ. 41). Στην παραβολή του σπορέως (Λουκά 8, 4-18), όπου τα πετεινά του ουρανού τρώνε το σπόρο που έπεσε στο δρόμο, ο Χριστός εννοεί με τα πετεινά το διάβολο που παίρνει από τις καρδιές των ακροατών Του το λόγο του Θεού, για να μη σωθούν (Λουκά 8,12). Ο Χριστός θεράπευσε πολλούς δαιμονισμένους (Ματθ. 4,24. 8,16. 8,28-34. 9,32-34. 12,22-32 και 15,21-28). Όταν επέστρεψαν από μία περιοδεία οι εβδομήντα μαθητές του Χριστού, χαρούμενοι Του είπαν ότι με το όνομά Του και τα δαιμόνια υποτάσσονται. Ο Χριστός τους απάντησε: «Έβλεπα το σατανά σαν αστραπή να πέφτει από τον ουρανό» (Λουκά 10,17-20).

Όσοι άνθρωποι ασχολούνται με πνευματικές επικλήσεις, με μαγείες και σατανολατρείες, πολλές φορές έχουν εμπειρίες της ύπαρξης του σατανά. Παρουσιάζεται ο σατανάς είτε άμεσα με μορφή ζώων, είτε έμμεσα με την ανάπτυξη ρευμάτων αέρα ή μετακίνηση αντικειμένων ή ως δυσοσμία.

Σε προσκυνήματα και σε ναούς βλέπουμε κάποιες φορές ανθρώπους δαιμονισμένους. Αυτοί έχουν μέσα τους πονηρό πνεύμα και πηγαίνουν εκεί, για να τους διαβαστούν εξορκισμοί. Το ότι έχουν μέσα τους μία υπεράνθρωπη ύπαρξη φαίνεται από το ότι μιλούν άγνωστες γλώσσες, αποκαλύπτουν κρυφές αμαρτίες παρισταμένων, σπάζουν αλυσίδες, μετακινούν βαριά αντικείμενα, που φυσιολογικά μετακινούνται από πολλούς ανθρώπους. Αυτοί δεν είναι ψυχασθενείς, όπως μερικοί υποστηρίζουν, γιατί η κρίση τούς πιάνει μόνο, όταν πλησιάσουν ιερούς τόπους ή παραβρεθούν σε ιερές τελετές. Όταν δώσεις νερό με λίγο αγιασμό σ’ έναν ψυχασθενή και σ’ ένα δαιμονισμένο, ο μεν πρώτος θα το πιει, ο δε δεύτερος θα το αρνηθεί με πολύ έντονο τρόπο.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 179-180), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου