Ὁ Γρηγόριος ἤτανε κι αἰσθανότανε ἀδικαιολόγητος

Τά γεγονότα τρέξανε παντοῦ. Ἡ Πόλη... ἀνάστατη! Ἀκόμα καί οἱ αἱρετικοί ἐναντίον του. Ὅλοι βρίζανε τό Μάξιμο. Καί ἤτανε ἡ ὀργή τόση, πού ὁ δυστυχής κρυβότανε συνέχεια. Μάταια προσπάθησε νά βρεῖ τούς χθεσινούς μπράβους κι ἄς τούς ἔταζε τώρα περισσότερα. Φοβότανε τήν ὀργή τοῦ ὀρθόδοξου λαοῦ καί τήν περιφρόνηση τῶν ἄλλων.

Καί ὁ Γρηγόριος, κρεβατωμένος. Περισσότερο ἀπό τήν ἀρρώστια, τόν τσάκισε τώρα ἡ πίκρα. Τοῦ ’κοψε τά πόδια. Δέν ἤτανε λίγο. Τό πιό ἀγαπημένο του πρόσωπο στήν Πόλη.... ἐκεῖ πού ἤτανε κυνηγημένος... τόν μάζεψε, τόν ἔκανε ὁμοτράπεζο... καί τώρα νά προδίδει τόν εὐεργέτη του, τόν πιό ἅγιο ἀπό τούς ἁγίους... νά γκρεμίσει αὐτόν  πού ἀνάστησε τήν Ὀρθοδοξία στήν Πόλη, τό

μέγα Θεολόγο, γιά νά ὑψωθεῖ ἐκεῖ στά καλά καθούμενα ἕνας τυχοδιώκτης, καθώς ἀποδείχτηκε ὁ Μάξιμος.

Οἱ συζητήσεις ἔδιναν κι ἔπαιρναν γύρω ἀπό τό θέμα τοῦτο, πού ἔτρεξε σ’ Ἀνατολή καί Δύση. Στή Δύση μάλιστα, μέ κεφαλή τόν ἰσχυρό Ἀμβρόσιο Μιλάνου καί τό Δάμασο Ρώμης, προτιμοῦσαν καθαρά τό Μάξιμο. Ἀλλόκοτα πράγματα. Οἱ δυτικοί γενικά, ὅσο τιμούσανε κι ἀκολουθούσανε πιστά τό Μέγα Ἀθανάσιο, τόσο μέ τούς φωτισμένους Καππαδόκες θεολόγους νιώθανε ἀπό δύσκολα μέχρι ἄσχημα. Πικραινότανε ὁ δύστυχος ὁ Γρηγόριος, ἀλλά δέν ἄλλαζε ἡ κατάσταση. Εὐτυχῶς πού στήν Ἀνατολή, ὅλοι σχεδόν ταχτήκανε μέ τό μέρος τοῦ Γρηγορίου. Καθυστεροῦσε ὁ Πέτρος Ἀλεξανδρείας, μά κι αὐτός γρήγορα θά καταλάβαινε. Μόνο πού σκεπτότανε ὁ Γρηγόριος, ὅτι ὁ ἔμπειρος αὐτός γερο-ἐπίσκοπος συμφώνησε στό ἀνίερο σχέδιο τοῦ Μάξιμου, τοῦ ’ρχότανε τρέλλα. Ἔπιανε στά δυό του χέρια τό βαρύ κεφάλι του καί στεκότανε ὧρες βυθισμένος στήν ἀπελπισία.

Καί νά ’ταν μόνο ἡ πίκρα πού τοῦ γεννοῦσε ἡ Ἀλεξάνδρεια καί ἡ Δύση, κομμάτια νά γίνει!  Εἶχε καί τή στενοχώρια τῶν δικῶν του, τῶν κληρικῶν του, τῶν ὀρθοδόξων τῆς Πόλης, ἀκόμα καί τῶν αἱρετικῶν.  Ὅλοι τόν εἴπανε τό λόγο τους. Ἄλλοι μέ τά μάτια κι ἄλλοι μέ τό στόμα:

-Γέροντα, πῶς δέν τόν κατάλαβες τόν τυχοδιώκτη; Τόσους μῆνες τόν εἶχες μαζί σου καί τοῦ ’κανες καί τόσους ἐπαίνους!  Θυμᾶσαι, μέ τρόπο σοῦ τό ’χαμε πεῖ· μήν τοῦ ’χεις ἐμπιστοσύνη, φαίνεται καλός, ἀλλά....

Ὅταν κουβεντιάζανε μεταξύ τους οἱ ὀρθόδοξοι ἐκφράζονταν πιό αὐστηρά. Ἐνῶ ἐκεῖνοι πού δέν εἴχανε πολλή σχέση μέ τό Γρηγόριο, τό τραβοῦσαν περισσότερο:

-Παραεῖναι ἀφελής ὁ Γρηγόριος.... καί τόν θαυμάζουνε τόσο πολύ..., ζέσταινε στόν κόρφο του φίδι καί δέν πῆρε χαμπάρι;

 Μέ τρόπο μεταφέρανε στό Γρηγόριο τίς συζητήσεις αὐτές, τίς γνῶμες καί τίς κατηγορίες ἐναντίον του. Κι ὁ ἴδιος ἔνιωθε πολύ ἄσχημα. Δέν εἶχε τί ν’ ἀπαντήσει καί ντρεπότανε. Ζήτησε ταπεινά συγνώμη. Ἀναγνώρισε ὅτι ἔδειξε ἀσυγχώρητη ἀφέλεια. Δοκίμασε καί λίγο νά δικαιολογηθεῖ... ψέλισε ὅτι:

-Παρασύρθηκα, ἀγαπητοί μου, ἀπό τήν ὁμολογία του ὅτι ἀγωνίστηκε γιά τήν Ὀρθοδοξία, ὅτι διώχτηκε.... Εἶναι καί οἱ καιροί μας τέτοιοι, ἔχουμε τόσους λίγους μορφωμένους ὀρθοδόξους, πού χωρίς νά ἐξετάσω δυστυχῶς τόν μάζεψα κοντά μου... κι ἔπειτα ἕνας ἄνθρωπος, ἄπραγος σάν καί μένα, βλέπει στούς ἄλλους ἐκεῖνο πού θέλει, δηλαδή τό καλό, ὄχι ἐκεῖνο πού κρύβεται. Ἀλλά καί σεῖς πού τά λέτε αὐτά, τώρα μάθατε ποιός εἶναι ὁ Μάξιμος. Καί σεῖς τώρα ζητήσατε πληροφορίες καί ξέρετε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι βίος καί πολιτεία, ὅτι ἔζησε τυχοδιώκτης κι ἔχει ἀφήσει ἄθλιες ἐντυπώσεις σέ πολλά μέρη καί στήν Κόρινθο. Προηγουμένως ἐρωτηματικά καί ὑποψίες μόνο... Μ’ αὐτά δέ θέλω νά σκεπάσω τό λάθος μου. Εἶμαι πράγματι ἀδικαιολόγητος. Αἰσθάνομαι τόσο ἄσχημα.... Καλλύτερα νά μοῦ ’χε κοπεῖ ἡ γλώσσα... ὅποιος θέλει ἄς μοῦ τήν κόψει καί τώρα, τί ἄλλο νά σᾶς πῶ.... Τουλάχιστον εἶναι τό πάθημά μου ἀπό ἀφέλεια... δέν εἶχα κακό σκοπό... ὅλοι τό ξέρετε. 

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)

  (σελ.193-195)

  Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

Ἀποστολική διακονία

θα βρείτε τα προηγούμενα εδώ