Επειδή, πολύς λόγος γίνεται για την πορνεία, τις ελεύθερες σχέσεις μέσα στους χριστιανούς, τον πολιτικό γάμο, ακόμα και τον σοδομισμό μέσα στην Εκκλησία και υπάρχουν ακόμα και θεολόγοι, ιερείς και αρχιερείς, πού τα προμοτάρουν όλα αυτά, στα πλαίσια ελευθέρου πνεύματος και μοντέρνας ποιμαντικής, έχουμε να τους πούμε ας δούνε την περίπτωση της Σαμαρείτιδας.
Ναι μεν, ήταν ταπεινή, καθαρή ψυχή και γι αυτό αν και πόρνη βρήκε τον Χριστό και δοξάστηκε. Άλλωστε γι αυτούς ήρθε στον κόσμο ο Χριστός και όχι για τους αγίους.

Υπάρχει όμως και ένα δε. Ο Χριστός δεν τις χρύσωσε το χάπι. Συνομίλησε μαζί της, την αγάπησε, την αγκάλιασε, της αποκαλύφθηκε, την είδε σαν απόστολο και πλέον του αποστόλου, αλλά της είπε και σταράτα και καθαρά πώς ο γάμος και ο βίος της ήταν αντικανονικός και αφύσικος.
Αυτό σημαίνει αγάπη προς τον άνθρωπο. Όχι να συναινείς στην πτώση του και στα πάθη του για να τον κολακέψεις. Αλλά να εντοπίσεις το λάθος του και να του δώσεις το χέρι να σηκωθεί, χωρίς ωραιοποιήσεις και στρογγυλοποιήσεις. Αυτό έκανε ο Χριστός.
Εμείς, σήμερα αν δούμε έναν αδελφό να παίρνει άστατο δρόμο του λέμε και μπράβο. Αυτό είναι μίσος όμως, αδιαφορία, συνενοχή, υπαναχώρηση. Τον εαυτό μας θεραπεύουμε με την σιωπή μας. Είναι ενδεικτικό πως δεν νοιαζόμαστε γι αυτόν!
Σήμερα, καταντήσαμε αυτά πού για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για τον χριστιανό, σήμαιναν ντροπή, πτώση και κατάντια να τα θεωρούμε προνόμιο και απόδειξη ανώτερου βίου.
Αναρωτιέμαι αν περισσότερο άρρωστος είναι αυτός πού υποχωρεί στην αμαρτία της σάρκας, πράγμα πού μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε από εμάς ή αυτός πού την αγιοποιεί για να γίνει ευχάριστος!
Και βέβαια ο υποκριτής και ο δειλός είναι ο πραγματικά άρρωστος!Γιατί η δική του ηδονή είναι στον νοητό και ψυχικό κόσμο και δεν αφορά κάποια σαρκική αδυναμία. Και οι δύο ασθενούν, αλλά ο υποκριτής είναι προς θάνατον.
Πηγή
πηγή