Ερμηνεία των Ψαλμών (Ψαλμός 32ος) Μέρος ε΄

Του π. Αθανασίου Μυτηλιναίου

Ὁμιλία 5η

Ψαλμός 32ος

 Ἄν ἕνας λαός δέν ἔχει τήν προστασία τοῦ Θεοῦ, μή πιστέψετε ποτέ ὁ λαός αὐτός, μέ τό πλῆθος τῆς ἰσχύος του καί μέ τήν ἐξυπνάδα καί τή στρατηγική τῶν ἀρχόντων του, ὅτι θά καταφέρει σπουδαῖα πράγματα. Τίποτα δέν θά καταφέρει! Αὐτή τή στιγμή, ἄς ποῦμε ὅτι ἔχουμε τέλειο ἐξοπλισμό. Σᾶς ρωτάω: Ἔχουμε ὅμως κύριό μας τόν Θεό; Κάνουμε τήν ἀναφορά μας στόν Θεό; Λέμε «Κύριε, βοήθησέ μας!»;
Ὅσοι λόγοι ἐκφωνοῦνται προεκλογικά, μετεκλογικά, στή Βουλή, σέ συνάξεις, σέ δοξολογίες, σέ ἐπίσημες ὧρες, ἀπό τούς ἀνθρώπους πού κυβερνοῦν τόν τόπο μας, ὅποιοι καί νά εἶναι αὐτοί, κάνουν χρήση τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ; Τά τελευταῖα χρόνια, ἀγαπητοί μου, λείπει σκανδαλωδῶς τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Κι ἄν τό θέλετε, λείπει σκανδαλωδῶς τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ –προσέξτε– ὅσον ἀφορᾶ τόν Χριστό! Γιατί μπορεῖ κάποιος νά πεῖ ὁ Θεός, καί νά ἐννοεῖ τόν Μ.Α.Τ.Σ.. Νά εἶναι Μασόνος, καί νά ἐννοεῖ τόν Μ.Α.Τ.Σ.! Μπορεῖ νά λέει Θεός, καί νά ἐννοεῖ τή Δημιουργία, νά εἶναι εἰδωλολάτρης. Νά
λέει Θεός, καί νά ἐννοεῖ τόν Βούδδα. Τότε μόνο θά ἦταν σαφής ἀλλά καί ἡ πίστη του ἀδαμάντινη, ἄν ἔλεγε καθαρά τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀκούσατε ἐσεῖς κανένα πρόσωπο νά πεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός ; Οὔτε κἄν Θεός δέν λένε∙ ὄχι Ἰησοῦς Χριστός...
Ἄρα πρέπει νά κλαῖμε! Δέν ἔχουμε πιά κύριό μας τόν Θεό. Κι ἅμα δέν ἔχουμε κύριό μας τόν Θεό, τότε εἴμαστε ἐκτεθειμένοι∙ δέν ἔχουμε προστασία! Μπορεῖτε νά φανταστεῖτε πῶς πρέπει νά αἰσθάνεται ὁ ἄνθρωπος τή στιγμή πού θά ἀνακαλύψει ὅτι δέν ἔχει ἀσφάλεια καί προστασία; Εἶναι τρομερό!
Ἀλλά θά πάρω μία ἄλλη πλευρά, πού πάλι ἡ πατρίδα μας ἔχει ἀκολουθήσει, καί πού πολλοί λαοί τή θέλουν καί τήν ἐπιδιώκουν. Εἶναι ἡ εὐημερία∙ ἀλλά μιά εὐημερία χωρίς τόν Θεό. Ἄν σέ ἕνα σπίτι, σέ μιά οἰκογένεια, ἀναγνωρίζεται ὁ Θεός ὡς κύριος, δηλαδή ὡς ἀφεντικό, δηλαδή ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος πού κατευθύνει τό σπίτι αὐτό, πιστεύετε ὅτι τό σπίτι αὐτό ὁπωσδήποτε θά εἶναι πλούσιο; Ὄχι∙ γιατί τό νά ἔχω κύριό μου τόν Θεό δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἔχω καί καλή ὑγεία ἤ νά ἔχω γεμᾶτες τίς τσέπες μου. Θά ἦταν ἀδιανόητο πράγμα αὐτό. Προσέξτε: ἀδιανόητο! Σήμερα ὅμως, δυστυχῶς, ἐκεῖνο πού θέλουμε καί μᾶς ἐνδιαφέρει δέν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπό τό νά ἔχουμε ἐξασφαλίσει στόν λαό τήν εὐημερία... Καί τότε ἡ ἐπιτυχία μας, ὡς ὑπόλογοι ἀπέναντι σ’ αὐτόν, θά εἶναι βέβαιη.
Χωρίς περιστροφές, σᾶς τό λέγω καθαρά: δέν εἶναι ὀρθό κριτήριο αὐτό. Καί δέν εἶναι ὀρθό κριτήριο γιατί μπορεῖ ἕνας λαός νά εἶναι φτωχός, ἀλλά νά ἔχει ἐξασφαλίσει ἄλλες προϋποθέσεις. Καί μιά θεμελιώδης προϋπόθεση, μέσα στή φτώχεια του, εἶναι νά ἔχει πάντοτε κύριό του τόν Θεό. Πάντοτε! Καί νά εἶναι φτωχός, δέν πειράζει, δέν ἔχει σημασία αὐτό. Ἄλλωστε δέν βρισκόμαστε πλέον στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά στήν Καινή, καί γνωρίζουμε ὅτι τά ὑλικά ἀγαθά δέν μποροῦν νά εἶναι κριτήριο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὅταν σήμερα θέλουμε νά ἔχουμε κριτήριο τά ὑλικά ἀγαθά, τήν εὐδαιμονία, καί στρεφόμαστε πρός τήν Εὐρώπη, πρός τόν Βόρειο Πόλο, πρός τόν Νότιο Πόλο, στρεφόμαστε πρός τόν Εἰρηνικό Ὠκεανό –καταλαβαίνετε τί θέλω νά πῶ τώρα... πᾶμε στά βαθειά καί στά ρηχά– γιά νά ἔχουμε εὐδαιμονία ὑλιστική, κατοχύρωση ὑλιστική, ἀσφάλεια ὑλιστική, ἄνοδο τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου, τί λέτε; θά εἴμαστε τότε εὐτυχεῖς;
Γιά νά μή λέτε πώς τά λέω ἐγώ αὐτά, ἀκοῦστε τώρα τόν 143ο Ψαλμό:
«Ῥῦσαί με καὶ ἐξελοῦ με ἐκ χειρὸς υἱῶν ἀλλοτρίων, ὧν τὸ στόμα ἐλάλησε ματαιότητα καὶ ἡ δεξιὰ αὐτῶν δεξιὰ ἀδικίας». Δηλαδή: ἀπάλλαξέ με, γλύτωσέ με ἀπό τά χέρια ξένων, πού τό στόμα τους μιλάει ματαιόδοξα, εἰδωλολατρικά –στήν Παλαιά Διαθήκη μάταιον εἶναι ἡ εἰδωλολατρία– καί τό δεξί τους χέρι εἶναι χέρι ἀδικίας, ὅ,τι κάνουν εἶναι ἄδικο.
Οἱ μεγάλοι τῆς γῆς εἶναι ἄδικοι. Ἔχει ἀποδειχθεῖ αὐτό τρανά καί ἐπανειλημμένα. Οἱ μεγάλοι τῆς γῆς, γιά τούς μικρούς, εἶναι πάντοτε ἄδικοι. Μήν ξεχνᾶτε ὅτι ποτέ, μά ποτέ, κανένας μεγάλος δέν ἀγάπησε τήν Ἑλλάδα. Αὐτό νά τό ξέρετε πάντοτε. Καί γιά νά μήν νομισθεῖ πάλι ὅτι μιλάω ἐγώ, κάποτε ὁ Ἡσαΐας τό εἶπε αὐτό, καί τόνισε ἰδιαίτερα νά μή συμμαχήσει ὁ Ἰσραήλ οὔτε μέ τούς Ἀσσυρίους οὔτε μέ τούς Αἰγυπτίους. «Θά μείνετε στίς δικές σας δυνάμεις , γιατί ἐγώ εἶμαι Κύριος ὁ Θεός σας». Δέν ἄκουσαν οἱ Ἑβραῖοι, καί στράφηκαν σέ συμμαχίες. Ὁ Θεός τούς ἐλέγχει, ἀλλά τελικά τούς ἀφήνει καί συμμαχοῦν μέ τούς Αἰγυπτίους. Καί ἔρχονται μετά οἱ Ἀσσύριοι καί τούς διαλύουν!... Εἶναι φοβερό!
Σᾶς ἔχω πεῖ κι ἄλλη μιά φορά τί ἔκανε κάποτε ὁ Δαβίδ; Μέτρησε τόν στρατό, ἔκανε δηλαδή ἀπογραφή.
Θά μοῦ πεῖτε: Εἶναι κακό πράγμα νά κάνει κανείς ἀπογραφή ;
Στήν Παλαιά Διαθήκη ἔχουμε πολλές περιπτώσεις ἀπογραφῆς. Ὅταν μάλιστα ἔφυγαν οἱ Ἑβραῖοι ἀπό τήν Αἴγυπτο καί βρέθηκαν στήν ἔρημο, ὁ Μωυσῆς ἔκανε ἀπογραφή. Καί μᾶς λέει καί τούς ἀριθμούς, πού περιέχονται σ’ ἕνα βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καί γι’ αὐτό τό βιβλίο αὐτό πῆρε τό ὄνομα Ἀριθμοί. Ὁ Θεός τώρα ἐδῶ θυμώνει μέ τόν Δαβίδ πού κάνει ἀπογραφή, γιατί ὁ Δαβίδ ἀναρωτήθηκε μέσα του ἄν μπορεῖ νά κατατροπώσει τούς ἐχθρούς του μέ τόν στρατό πού ἔχει. Αὐτό ἦταν τό λάθος. Ἡ ἁμαρτία δέν ἦταν ὅτι ἔκανε ἀπογραφή, ἀλλά ὅτι στήριζε τίς νίκες του στό πλῆθος τοῦ στρατοῦ. Τό καταλάβατε;
Ἀλλά κι ἐμεῖς σήμερα αὐτό κάνουμε. Νομίζουμε ὅτι ὅταν θά τρέξουμε νά κάνουμε συμμαχίες μέ τούς μεγάλους καί τά λοιπά, τότε οἱ ἐχθροί μας δέν θά μᾶς πειράξουν. Τί φοβερό εἶναι! Ἀλλά εἶναι ἀδύνατο νά γίνει κάτι διαφορετικό∙ γι’ αὐτό τραβᾶμε τή μοῖρα μας, τραβᾶμε τήν πορεία τῆς μοίρας μας.
Τώρα ἀκοῦστε μία ὡραία περιγραφή αὐτῶν τῶν ξένων λαῶν πού κάνει ὁ Ψαλμωδός, στούς στίχους 12-15: «Ὧν οἱ υἱοὶ ὡς νεόφυτα ἱδρυμένα ἐν τῇ νεότητι αὐτῶν, αἱ θυγατέρες αὐτῶν κεκαλλωπισμέναι, περικεκοσμημέναι ὡς ὁμοίωμα ναοῦ, τὰ ταμιεῖα αὐτῶν πλήρη, ἐξερευγόμενα ἐκ τούτου εἰς τοῦτο, τὰ πρόβατα αὐτῶν πολύτοκα, πληθύνοντα ἐν ταῖς ἐξόδοις αὐτῶν, οἱ βόες αὐτῶν παχεῖς, οὐκ ἔστι κατάπτωμα φραγμοῦ, οὐδὲ διέξοδος, οὐδὲ κραυγὴ ἐν ταῖς πλατείαις αὐτῶν, ἐμακάρισαν τὸν λαόν, ᾧ ταῦτά ἐστι∙ μακάριος ὁ λαός, οὗ Κύριος ὁ Θεός αὐτοῦ».
Δηλαδή: Μακάρισαν αὐτούς τῶν ὁποίων τά παλληκάρια, πάνω στή νιότη τους μοιάζουν μέ βλαστάρια ριζωμένα, οἱ κόρες τους εἶναι ὡραῖες, στολισμένες μέ διάφορα στολίδια, σάν ὁμοίωμα ναοῦ, οἱ ἀποθῆκες τους εἶναι γεμᾶτες ἀπό ἀγαθά πού ξεχειλίζουν, τά πρόβατά τους εἶναι πολύτοκα... –καί μέ τεχνητή γονιμοποίηση!– καί πολλαπλασιάζονται ἔξω στίς βοσκές τους, τά βόδια τους εἶναι παχιά, δέν ὑπάρχει κανένας τοῖχος τῶν οἰκοδομῶν τους γκρεμισμένος οὔτε ρωγμή –δηλαδή ἔχουν πόλεις ὡραιότατα οἰκοδομημένες∙ δέν ὑπάρχουν χαλάσματα καί ἐρείπια– οὔτε ἀκούγονται κλάματα καί φωνές στίς πλατεῖες τους. Μακάρισαν τόν λαό αὐτόν πού ἔχει ὅλα αὐτά∙ ὅμως εὐτυχισμένος ὁ λαός ἐκεῖνος πού κύριός του εἶναι ὁ Θεός !
Μακάρισαν λοιπόν τόν λαό πού εἶχε ὅλα τά ὑλικά ἀγαθά! Πραγματικά: «Τί εὐτυχισμένος λαός πού εἶναι αὐτός ! Ταμεῖα, ἀποθῆκες; γεμᾶτες ! Πρόβατα; πολύτοκα ! Παλληκάρια ; λαμπρά ! Κορίτσια ; ὡραιότατα ! Πόνος καί θλίψη ; ἀναπτυγμένη ἡ Ἰατρική, ἀναπτυγμένη ἡ Τεχνική, ἀναπτυγμένη ἡ Ἐπιστήμη ! Ὅλα ὡραιότατα !...». Μακάρισαν τόν λαό αὐτό, ὅπως μακαρίζουμε σήμερα τήν Εὐρώπη, τήν Ἀμερική, ἄλλους λαούς πλούσιους καί λέμε: «Θά μποῦμε κι ἐμεῖς μέσα στόν συνασπισμό τους !».
Πραγματικά εὐτυχισμένος ὅμως εἶναι ὁ λαός ἐκεῖνος πού κύριο ἔχει τόν Θεό του. Αὐτός εἶναι ὁ μακάριος λαός∙ ὄχι αὐτός πού ἔχει εὐδαιμονία καί πληθώρα ἀγαθῶν. Εὐτυχισμένος εἶναι αὐτός πού ἔχει κύριο καί κυβερνήτη του τόν Θεό. Καί πάλι ξαναρωτάω, ἀγαπητοί μου: ἔχουμε σήμερα στήν Ἑλλάδα κύριο, ἀφεντικό, τόν Θεό μας; Δέν Τόν ἔχουμε!
Θά κλείσω μέ ἕνα ἀλλοίμονό μας!... Τίποτα ἄλλο δέν ἔχω νά προσθέσω. Κι ἄν δέν ἔχω τίποτα νά προσθέσω στό ἀλλοίμονό μας, θά μοῦ πεῖτε: «Τότε γιατί μᾶς τά εἴπατε αὐτά ἀπόψε;». Πρῶτα - πρῶτα γιατί εἶναι κατατεθειμένα στήν Ἁγία Γραφή∙ καί ὕστερα γιά νά δοθεῖ μιά μαρτυρία. Μποροῦμε νά μή δώσουμε αὐτή τή μαρτυρία; Πρέπει νά δοθεῖ ἡ μαρτυρία γιά νά ἐπικυρωθεῖ τό ἀλλοίμονο. Τίποτα ἄλλο δέν ἔχω νά σᾶς πῶ, τίποτα ἄλλο δέν μποροῦμε νά κάνουμε∙ ἡ πορεία μας, ὡς χώρα, εἶναι παρμένη. Ἀλλοίμονό μας! Τίποτα ἄλλο...

Δευτέρα, 14-11-1977
(συνεχίζεται)


Απόσπασμα από το βιβλίο ‘’ΕΠΙΛΟΓΗ ΨΑΛΜΩΝ’’ Τόμος ά.
Της Ιεράς Μόνης Κομνηνείου, Κοιμήσεως θεοτόκου και Αγίου Δημητρίου.
Το βιβλίο περιέχει  απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του μακαριστού Γέροντα Π. Αθανασίου Μυτιληναίου.
Η ανάρτηση γίνεται με την ευλογία της Ιεράς Μονής.