Το κερί και το καντήλι ως βοήθεια προς τους κεκοιμημένους

Πολλοί χριστιανοί, όταν πηγαίνουν να εκκλησιασθούν, ανάβουν κερί για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Επίσης πηγαίνουν στον τάφο του κεκοιμημένου και ανάβουν το καντήλι του. Πολλοί ανάβουν καντήλι και στο σπίτι τους. Ιδίως τις πρώτες σαράντα ημέρες δεν το αφήνουν καθόλου να σβήσει. Το διατηρούν ακοίμητο. Εντάσσονται κι αυτές οι αυθόρμητες και πηγαίες εκδηλώσεις των πιστών στην παράδοση της Εκκλησίας για τη φροντίδα των κεκοιμημένων μας.

Πόσο συγκινούμαστε, όταν περνούμε το σούρουπο κοντά από Κοιμητήρια και βλέπουμε τα καντήλια των τάφων αναμμένα! Σε κάποιες περιοχές της Πατρίδας μας που διακρίνονται για την ευσέβειά τους, δεν βρίσκει κανείς τάφο που να μην καίει το καντήλι του. Και μόνο ως εικόνα το θέαμα αυτό είναι εξαίρετο!

Θα καταθέσουμε συγκεκριμένο περιστατικό. Ο Γερμανός Έρχερτ Κέσνερ πολέμησε το 1941 στη μάχη της Κρήτης. Επισκέφθηκε πάλι την Κρήτη το 1952. ένα σούρουπο μπήκε στο γερμανικό νεκροταφείο, νομίζοντας ότι θα το βρει έρημο. Αλλά με έκπληξη διεπίστωσε ότι σε πολλούς τάφους έκαιγαν τα καντήλια τους. Στο βάθος του κοιμητηρίου είδε σε κάποιον τάφο σκυμμένη μια μαυροφορεμένη γυναίκα που άναβε το καντήλι του.

«Σε γερμανικούς τάφους ανάβετε τα καντήλια; Αυτοί ήταν εχθροί σας», της είπε με απορία. Κι αυτή του απάντησε αρχοντικά: «Όλα τα παιδιά που είναι θαμμένα σ’ αυτό το κοιμητήριο κάποιας μάνας ήταν παιδιά. Ανάβω τα καντήλια στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να έλθουν εδώ». Η χριστιανή αυτή Ελληνίδα της Κρήτης στον πόλεμο που μας έκαναν οι Γερμανοί έχασε τον σύζυγο και τον μονάκριβο γιο της. Έμεινε χήρα και ζούσε ολομόναχη. Αλλά δεν κρατούσε κακία στους Γερμανούς. Κι όχι μόνο κακία δεν τους κρατούσε, αλλά πήγαινε κάθε μέρα στο Κοιμητήριο και άναβε τα καντήλια των τάφων τους!

Όταν βλέπει ο άγιος Θεός τέτοια θυσιαστική αγάπη που συγκινεί και τις πιο σκληρές καρδιές, πώς να μη γίνει ίλεως για την ανάπαυση των ψυχών των κεκοιμημένων μας;

Πηγή: «Η φροντίδα μας για τους κεκοιμημένους», Αβραάμ Μ. Κοκάλη, Εκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Αθήναι 2012