Ὑποχωρεῖ κι ἑτοιμάζεται γιά τή μεγάλη ἀποστολή. Ὁ πληγωμένος Ἀετός. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Τή νύχτα πού ἔφτασε ὁ Γρηγόριος δέν ἐκλεισε μάτι.  Δοκίμασε νά σκεφτεῖ.  Μά τί νά σκεφτεῖ; Ἡ κατάσταση στήν Κωνσταντινούπολη δέν ἄλλαξε.  Καί ἤξερε πολύ καλά ὅτι διαθέσιμος ἱκανός θεολόγος δέν ὑπῆρχε τότε στήν Ἐκκλησία, γιά νά στήσει ὄρθια τήν Ὀρθοδοξία στή μεγάλη πρωτεύουσα.  Συλλογίστηκε ἄλλες λύσεις. Καμμία διέξοδος.  Ἀφέθηκε στήν προσευχή.  Νά τοῦ φανερώσει ὁ Θεός τό θέλημά του.  Ξημέρωσε μέ φθινοπωρινή δροσούλα.  Βγῆκε ἀπό τό κελλί του καί τράβηξε γιά τό ναό τῆς ἁγίας Θέκλας.  Προσκύνησε.  Ἡ πλάστιγγα ἔκλινε κατά τή πρωτεύουσα. Ἔκλεισε τά μάτια κι ἔνιωθε βαρύ τό σκοτάδι πού κυριαρχοῦσε κεῖ. Ἔψαχνε μέ τό νοῦ γιά μονοπάτι, γιά διέξοδο.  Ἔμενε πηχτό σκοτάδι ὅλη ἡ πρωτεύουσα.  Καί ἡ πλάστιγγα ἔγερνε πάντα πρός τά ἐκεῖ.

Τοῦ ἦρθε μία ἰδέα, μιά ἔντονη ἐπιθυμία.  Νά πάει πρῶτα στήν Καππαδοκία.  Νά φιλήσει τούς τάφους τῶν δικῶν του.  Ν’ ἀγκαλιάσει τούς φίλους.  Ν’ ἀναπνεύσει τήν ψυχή τοῦ φίλου του Βασιλείου, πού πάλευε μέ τίς ἀρρώστιες.

Πῆγε, λοιπόν γιά λίγο στήν Καππαδοκία. Οἱ φίλοι, χαρές καί ἀγαλλίαση. Δέν προλάβαινε ν’ ἀγκαλιάζει ἀγαπημένα πρόσωπα. Στή Ναζιανζό, πού τόν ξέρανε πιό καλά, βλέπανε στό πρόσωπο καί στά μάτια του ἀλλαγή.  Λές καί εἶχε βαθύνει ὁ ἄνθρωπος τοῦτος. Μέ τό πρῶτο πού τόν κοιτάζανε, τόν ἔνιωθαν ἀπομακρυσμένο, ξένο ἀπό τόν κόσμο τους.  Τόν πλησιάζανε, τόν κοιτάζανε προσεκτικά κι αἰσθάνονταν στό πρόσωπό του μιά γλυκύτητα, βαθιά ἱερότητα.  Δυό-τρεῖς, ἀσκημένοι στά πνευματικά, τό εἶπαν καθαρά:

-Στό πρόσωπό του καθρεφτίζεται τό ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Γρηγόριός μας φωτίζεται ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα!

Ἔφτασε καί στήν Καισάρεια. Τά πανίερα σκεύη τοῦ Θεοῦ πέσανε ὁ ἕνας στήν ἀγκαλιά τοῦ ἄλλου. Ὁ καθένας τιμοῦσε τόν ἄλλο ὡς ἅγιο καί μεγάλο θεολόγο. Ὁ Βασίλειος καί ὁ Γρηγόριος.  Κοίταζε ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί τά δάκρυα κυλούσανε ἤρεμα. Ὁ καθένας διέκρινε στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ, τό ἔργο πού εἶχε ἐπιτελέσει ὁ Θεός.

Ὁ Γρηγόριος ἔμεινε κοντά στόν ἄρρωστο Βασίλειο. Πόσο δέν ξέρουμε.  Τί συζητήσανε δέ μάθαμε. Τί ἀκριβῶς ἀποφασίσανε δέ γνωρίζουμε. Πάντως ὁ Βασίλειος ἐπέμενε γιά τήν ἀποστολή στήν Κωνσταντινούπολη. Ὁ Γρηγόριος πιά δέν μποροῦσε ν’ ἀντιδράσει ἄλλο. Ἀφοῦ τοῦ τό ’λεγε καί ὁ Βασίλειος, σίγουρα ἤταν θέλημα Θεοῦ νά πάει στήν Κωνσταντινούπολη....καί ὁ Θεός βοήθός....

Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)

(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία)  

 (σελ.136-137)

   Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου

Ἔκδοση Δ΄

Ἀποστολική διακονία

θα βρείτε τα προηγούμενα εδώ