Οι θλίψεις (μέρος 2ο)

Β. Η θλίψη αναπόφευκτο στοιχείο της χριστιανικής ζωής

Έτσι δέχτηκαν οι Άγιοι στη ζωή τους τις θλίψεις: σαν φάρμακο θεϊκό, πιστεύοντας ότι τίποτε δε γίνεται χωρίς την Πρόνοια του Θεού. Φάρμακο που γιατρεύει την αρρώστια της αμαρτίας.

Οι θλίψεις δηλ. πρέπει να θεωρούνται φυσική απόδειξη της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Ο Απόστολος Παύλος το τονίζει με σαφήνεια: «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την Βασιλείαν του Θεού» (Πραξ. Ιδ΄, 22). Οι θλίψεις του πιστού είναι συνάρτηση με τη διακαή επιθυμία του να ζήσει την εν Χριστώ ζωή. Συμμετοχή στη ζωή του Χριστού σημαίενι συμμετοχή στις θλίψεις Του («ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν» Ιω. ιε΄, 20) και οι θλίψεις είναι όρος απαραίτητος για να γίνει δυνατή η είσοδός μας στη Βασιλεία του Θεού.

«Και πως θα μπορέσω, ρωτάει κάποιος, τον ι. Χρυσόστομο, να μην απογοητευτώ, όταν υποφέρω;» Και ο Άγιος απαντάει: «Αν κατανοήσεις ότι, είτε το θέλεις είτε δεν το θέλεις, θα υποφέρεις τον πόνο. Αν τον υποφέρεις με ευχαρίστηση, πολλά θα κερδίσεις. Αν όμως τον περνάς με απελπισία, με ανησυχία και βλασφημίες, ούτε τις θλίψεις θα λιγοστέψεις, αλλά και μεγαλύτερο τον καταποντισμό και την απογοήτευσή σου θα κάνεις». Έτσι αντιμετώπισαν τις θλίψεις οι σωστοί χριστιανοί και γι’ αυτό τις αγάπησαν. Υπάρχουν όμως και άλλοι, οι οποίοι συνθλίβονται, απογοητεύονται ή και εγκαταλείπουν τον πνευματικό αγώνα, ξεχνώντας ότι ο Θεός ποτέ δεν επιρέπει αυτό που μας συμβαίνει να ξεπερνά τις δυνάμεις μας (Α΄ Κορ. Ι΄, 13).

Για να αποφύγουμε τουλάχιστον τις πολλές δυσάρεστες εξελίξεις και θλίψεις που έχουν σχέση με τον εγωισμό και τη φιλαυτία μας, είναι ανάγκη να τοποθετηθούμε σωστότερα στο πρόβλημα των θλίψεων. Να αλλάξουμε ή να διορθώσουμε τη στάση μας. Αυτό μπορεί να γίνει: Εάν προαποφασίσουμε να ζήσουμε στο μέλλον τη ζωή μας όπως ο Θεός θέλει, χωρίς να υπολογίζουμε κόπους, ειρωνείες ή και διώξεις και εάν αγωνιζόμαστε κάθε ημέρα να ζούμε ταπεινά, με ειλικρίνεια και συνέπεια.

Η θεάρεστη αυτή τακτική και ζωή που έχει κόστος αλλά και «θλίψεις», στις οποίες ο πιστός οικειοθελώς εισέρχεται, έχω το λογισμό ότι «διευκολύνει» τον Θεό, να δίνει περισσότερες ευλογίες και κατά συνέπεια να έχουμε λιγότερες θλίψεις. Πότε όμως; Όταν βλέπει π.χ. ο Θεός τον πιστό:

- Να έχει εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού και να μην απελπίζεται από τις δοκιμασίες της ζωής.

- Να αφιερώνεται από αγάπη στο Θεό ως Μοναχός, αδιαφορώντας για τις κοσμικές χαρές.

- Να ομολογεί την πίστη του κυρίως με τη ζωή του χωρίς να υπολογίζει το κόστος.

-  Να νηστεύει ακόμη κι όταν όλοι οι άλλοι τρώνε.

- Να κάνει το σταυρό του, όπου πρέπει, έστω κι αν δέχεται τα ειρωνικά βλέμματα ή σχόλια των άλλων.

- Να μην κυκλοφορεί η γυναίκα με παντελόνια, χωρίς μανίκια ή βαμένη, πηγαίνοντας κόντρα στη μόδα.

- Να κάνει πολλά παιδιά, χωρίς να σταματά στα δύο, με διάφορες δικαιολογίες.

- Να μην κάνει γενέθλια στα παιδιά του, αλλά να γιορτάζει και να τιμά τον Άγιο και προστάτη τους.

- Να μην έχει στο σπίτι τηλεόραση, ώστε να μη δηλητηριάζει τα παιδιά του με ακατάλληλα θεάματα.

- Να προτιμά η γυναίκα να ασχολείται με τον άνδρα και τα παιδιά της ζώντας οικονομικότερα, παρά με την εργασία της.

- Να ζει με ολιγάρκεια και όχι καταναλωτικά-ευδαιμονιστικά.

- Να ζει κοινωνικά χωρίς να επηρεάζεται από το κοσμικό φρόνημα και το ρεύμα της μόδας κ.λπ.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις έχω τη γνώμη ότι ο Θεός υπερβολικά ευλογεί αυτόν τον πιστό και την οικογένειά του.

Μπορούμε λοιπόν να ισχυριστούμε ότι έτσι ο πιστός χριστιανός μειώνει τις δοκιμασίες και θλίψεις του, που προέρχονται από τον εγωισμό, την φυγοπονία ή τη δειλία του, ενώ τις υπόλοιπες αναπόφευκτες θλίψεις, (που είναι απόδειξη της αγάπης του Θεού προς τον εαυτόν του και συγχρόνως όρος για την είσοδό του στη Βασιλεία του Θεού) να τις δέχεται με καλύτερη διάθεση.

Κάθε Πέμπτη οι Στρατιώτες ενός Τάγματος έπρεπε να σκάβουν και να συντηρούν τα ορύγματα μάχης. Ο Διοικητής τους, ελέγχοντας την εργασία κάθε φορά, μεταξύ άλλων, τους έλεγε: «Θέλετε δε θέλετε κάθε Πέμπτη σκάβεται. Όμως, άλλοι σκάβουν και σφυρίζουν κι άλλοι σκάβουνε και βρίζουν…».

Νομίζουμε λοιπόν ότι το ίδιο περίπου ισχύει και με τις θλίψεις. Θέλουμε δε θέλουμε, στη ζωή μας θα περάσουμε και θλίψεις, δεν θα τα βρούμε όλα ρόδινα. Αντί όμως να τις περνάμε «βρίζοντας», είναι προτιμότερο να τις περνάμε «σφυρίζοντας», με υπομονή. Εάν μάλιστα προηγούμαστε σ’ αυτές (όπως αναφέρθηκαν οι προηγούμενες περιπτώσεις), θα έχουμε τέτοια θεία παρηγοριά, ώστε να μοιάζει σαν να περνάμε χωρίς … θλίψεις. «Γι’ αυτό λέω ότι ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει θλίψεις. Όταν η αγάπη αυξηθή και καή η καρδιά από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σταθή πλέον θλίψη. Η μεγάλη αγάπη προς τον Χριστό υπερνικά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες που του προξενούν οι άνθρωποι». (Γερ. Παϊσίου, Λόγοι Γ΄, σελ. 77)

Πηγή: «Μικρή Συμβολή στη Χριστιανική Ζωή», Πρεσβ. Γεωργίου Κουγιουμτζόγλου – Θεσσαλονίκη 2006

 Δείτε εδώ το πρώτο μέρος