Η μέριμνα και φροντίδα για τους γονείς

Και πάλι παράδειγμα ο Κύριος. Σταυρωμένος ήταν πάνω στο σταυρό. Δοκίμαζε αφόρητους πόνους. Η μητέρα Του, η Θεοτόκος, βρισκόταν παρά τον σταυρό. Ο Χριστός την έβλεπε. Γνώριζε ότι μετά από λίγο θα την εγκατέλειπε μόνη στον κόσμο αυτόν. Τι θα γινόταν; Ποιος θα φρόντιζε για τη συντήρηση και την προστασία Της; Ο Χριστός προέβλεψε. Γι’ αυτό απευθύνεται στη μητέρα Του και της λέει: «Γύναι ιδού ο υιός σου» (δείχνοντας τον Ιωάννη). «Ιδού η μήτηρ σου» (λέει στον Ιωάννη). «Και από εκείνης της ώρας έλαβε ο μαθητής αυτήν εις τα ίδια» (Ιω. ΙΘ’ 26).

Επομένως, τα παιδιά όσο οι γονείς τους είναι στη ζωή, ας μη λησμονούν να είναι πρόθυμα και να τους ξεκουράζουν. Να βοηθήσουν στο σπίτι, στο μαγαζί. Όταν αρρωστήσουν πάλι, να γίνουν θυσία. Μέριμνα πρό παντός όμως όταν γηράσουν. Βέβαια τα παιδιά δημιουργούν οικογένεια. Όμως

το καθήκον προς τους γονείς δεν έσβησε. Το «ένεκεν τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα και προσκολληθήσεται προς την γυναίκα αυτού» (Ματθ. ΙΘ’ 5), δεν σημαίνει εγκατάλειψη των γονέων.

Μένουν χωριστά τα παιδιά; Φροντίδα του οι γονείς. Θα πάρουν τον μισθό; Πρώτα για την συντήρηση των γονέων. Μα απαιτεί δαπάνες αυτό; Ας γίνουν πτωχότερα τα άλλα φορέματα, φαγητά. Να διαθέσει το παιδί από τον χρόνο που έχει στη διάθεσή του, να βγάλει ένα περίπατο τον ηλικιωμένο πατέρα ή τη μητέρα. Θα χρειασθεί να θυσιάσει την ψυχαγωγία του προκειμένου να φανεί εξυπηρετικό στις ανάγκες των γονέων του. Κανείς δεν θα τον κατηγορήσει.

Κι όταν το παιδί δυσκολεύεται οικονομικά, και τότε θα πάρει τους γονείς στο σπίτι του. Οι υποχρεώσεις του το αναγκάζουν να μη βρίσκεται κοντά τους; Θα φροντίσει να τους στέλνει τα καθημερινά που τους είναι απαραίτητα. Να παρακολουθεί τις ανάγκες που θα παρουσιάζονται στη ζωή τους. Θα φροντίσει το παιδί να τους γηροκομήσει. Να τους κλείσει τα μάτια. Να πάρει την ευχή τους. Και να μην παρατηρείται το κακό. Ποιο κακό; Ένας πατέρας και μία μητέρα να μεγαλώνουν πέντε παιδιά. Και από τα πέντε παιδιά να μη βρίσκεται ούτε ένα που να μπορεί να κοιτάξει τον πατέρα ή τη μητέρα.

Ας προσεχθεί και αυτό: Καθήκον έχουμε να μεριμνούμε όχι μόνο για το σώμα, αλλά και για την ψυχή. Οι γονείς μας έχουν θρησκευτική άγνοια; Εμείς γνωρίζουμε το θέλημα του Θεού; Εκείνοι στους οποίους χρεωστούμε το παν, θα μείνουν μακριά από τον Χριστό; Όχι! Θα κάνουμε το καθήκον μας. Θα τους πούμε με τρόπο καλό και ευλαβικό ότι έχουν υποχρέωση να φροντίσουν και για την ψυχή τους. Θα τους δώσουμε το κατάλληλο θρησκευτικό βιβλίο και περιοδικό. Θα καλέσουμε τον εξομολόγο για να εξομολογηθούν. Τον ιερέα να τους κοινωνήσει. Και γενικά θα προσευχηθούμε να τους φωτίσει ο Θεός να μετανοήσουν.

Δυστυχώς παρατηρήθηκε και αυτό στις ημέρες μας: Ο πτωχός πατέρας σπούδασε και ανέδειξε το παιδί του ιατρό. Ο υιός όμως που νυμφεύτηκε, ντρεπόταν να έχει σπίτι του, τους «χωριάτες» γονείς του και τους έστειλε σε ξενοδοχείο!

Στο ξενοδοχείο! Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο αυτό σήμερα. Φοβούνται κάποιοι μήπως τους ειρωνευθούν οι γνωστοί τους. Μήπως πέσει η αξιοπρέπειά τους! Και δεν κρατούν στο σπίτι τους γονείς τους!

Υπάρχει ασεβέστερη συμπεριφορά από αυτή; Δεν ντράπηκαν οι γονείς, όταν περιέθαλπαν με τόσους κόπους τα παιδιά τους, και αυτά τώρα να τους ντρέπονται; Εάν πουν, μα δεν αδιαφορούμε, τους στέλνουμε χρήματα. Όχι. Δεν θέλουν μόνο τα χρήματά τους. Θέλουν αγάπη. Είναι καθήκον των παιδιών να ομολογούν παντού και πάντοτε ότι αυτοί είναι οι γονείς τους, οι πτωχοί και άσημοι, και αξίζουν τόσα πολλά, ώστε να τα αναδείξουν επιστήμονες. Ντρέπονται τώρα τους γονείς τους; Θα έλθει κάποτε καιρός που θα το βρουν από το παιδί τους.

Πηγή: «Το Μυστήριο του Στεφανώματος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Λυράκη (+), Αθήνα 2005