Ερμηνεία των Ψαλμών (Εισαγωγή-Ψαλμός 1ος) Μέρος θ΄

Του π. Αθανασίου Μυτηλιναίου

Εἰσαγωγή στό βιβλίο τῶν Ψαλμῶν
Ψαλμός 1ος

 Περιττό νά σᾶς πῶ ὅτι δέν μποροῦμε νά ἑρμηνεύσουμε ἕνα χωρίο μέ τόν τρόπο πού ἐμεῖς νομίζουμε ἤ πού μᾶς ὑποδεικνύεται μ’ ἕνα ρῆμα, ὅπως ἐδῶ τό «ἀναστήσονται», ὅταν ἄλλο χωρίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς λέει τό ἀντίθετο. Τότε ἤ ἡ Γραφή ἀντιφάσκει ἤ ἡ ἑρμηνεία πού κάνουμε εἶναι λανθασμένη. Ἀλλά ἐπειδή ἡ Γραφή δέν ἀντιφάσκει, ἄρα ἡ ἑρμηνεία εἶναι λανθασμένη. Αὐτή ἡ μέθοδος λέγεται διά τῆς εἰς ἄτοπον ἀπαγωγῆς. Δηλαδή τό καταλάβατε αὐτό πού εἶπα; Ὅταν ἕνα ἄλλο χωρίο στήν Καινή Διαθήκη λέει «καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον», οἱ ἀσεβεῖς θά πᾶνε στήν Κόλαση, ἤ ὅταν διαβάζουμε στόν Δανιήλ, πού λέει ὅτι θά πᾶνε σέ
καταδίκη, σέ αἰώνια κατάκριση, τώρα, ποιό εἶναι τό σωστό; αὐτό ἤ ἐκεῖνο; Πρέπει λοιπόν ἐδῶ ἡ Γραφή νά ἀντιφάσκει. Ἀλλά ἄν ἡ Ἁγία Γραφή ἀντιφάσκει, τότε δέν εἶναι θεόπνευστη. Αὐτό βέβαια εἶναι ἀδύνατον· ἡ Γραφή δέν ἀντιφάσκει, εἶναι θεόπνευστη. Ἄρα ἡ ἑρμηνεία πού κάναμε δέν εἶναι σωστή.
Ἔτσι λοιπόν, ἀγαπητοί μου, δέν σημαίνει καθόλου ὅτι οἱ ἀσεβεῖς δέν θά ἀναστηθοῦν. Καί τό τροπάριο αὐτό οἱ Χιλιαστές τό ἔχουν κάνει φλάμπουρο! Καί νά σᾶς πῶ τήν ἀλήθεια, δέν ὑπάρχει γλυκύτερο ὅραμα γιά τόν ἀσεβή ἀπό τό ὅτι δέν θά ἀναστηθεῖ ! Ἐκεῖνο πού μέ τρομάζει ἐμένα ξέρετε ποιό εἶναι; ὅτι θά ἀναστηθῶ! Γιατί ἄν ἤξερα ὅτι δέν θά ἀναστηθῶ, ἄς ἔκανα ὅ,τι ἔκανα· τί μέ νοιάζει; Ὁ ἀσεβής θέλει νά γίνει μηδέν· τρομάζει μπροστά στό γεγονός ὅτι θά ὑπάρξει καί πάλι. Γι’ αὐτό λοιπόν μποροῦν οἱ Χιλιαστές νά λένε ὅτι δέν θά ἀναστηθεῖ ὁ ἁμαρτωλός καί ὁ ἀσεβής, ὁπότε δέν ἔχει νά ἀνησυχεῖ γιά τίποτα. Μά τότε δέν ὑπάρχει καί ἡ ἀνάγκη γιά μετάνοια. Γιά ποιόν λόγο νά μετανοήσει κανείς; Βλέπετε πόσα πράγματα βγαίνουν;
Ὁ Χριστός εἶπε τό ἑξῆς: «Ἀγρυπνεῖτε ἵνα καταξιωθῆτε –προσέξτε!– σταθῆναι ἔμπροσθεν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου». Προσέξτε: «σταθῆναι»! Νά ἀγρυπνεῖτε καί νά προσεύχεσθε, γιά νά ἀξιωθεῖτε νά σταθεῖτε μπροστά στόν Υἱό τοῦ Ἀνθρώπου. Νά ἡ ἑρμηνεία λοιπόν: Οἱ ἀσεβεῖς δέν θά μποροῦν νά σταθοῦν · δέν θά ἔχουν μέτωπο, δέν θά ἔχουν πρόσωπο. Καταλάβατε λοιπόν τώρα πῶς καταλαβαίνουμε, πῶς ἐννοοῦμε ἀπό τήν Καινή Διαθήκη αὐτό τό «οὐκ ἀναστήσονται οἱ ἀσεβεῖς ἐν κρίσει»;
Καί συνεχίζει: «ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδὸν δικαίων, καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπολεῖται»· γιατί γνωρίζει ὁ Κύριος τόν τρόπο τῆς ζωῆς τῶν δικαίων, ἐνῶ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τῶν ἀσεβῶν χάνεται.
Αὐτό τό «γινώσκει» θά πεῖ ἀναγνωρίζει. Ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών, τούς γνωρίζει ὅλους, καί τούς εὐσεβεῖς καί τούς ἀσεβεῖς∙ τούς ἀναγνωρίζει, ἔχει γραμμένα τά ὀνόματα τῶν εὐσεβῶν εἰς βίβλον ζωῆς. Λέει ἀκόμα ὁ Θεός ὅτι «τοῦ ἁμαρτωλοῦ οὐ μὴ μνησθῶ», δέν θά θυμηθῶ τόν ἁμαρτωλό, ὄχι μέ τήν ἔννοια ὅτι δέν θά τόν θυμηθεῖ ἤ δέν τόν ξέρει ὁ Θεός, ἀλλά ὅτι δέν τόν ἀναγνωρίζει.
Ἔτσι λοιπόν βλέπετε ὅτι ὁ εὐσεβής ἄνθρωπος –τό σημαντικότατο ἀπ’ ὅλα, καί αὐτό εἶναι πού τόν κάνει μακάριο– εἶναι κάτω ἀπό τή γνώση καί τήν προστασία καί τήν ἀναγνώριση τοῦ Θεοῦ. Μεγάλο πράγμα! Ὅταν λές «μέ παραδέχεται ὁ Θεός, μέ δέχεται ὁ Θεός, μέ θέλει ὁ Θεός», καί ἔχεις μιά μαρτυρία γι’ αὐτό τό πράγμα, γι’ αὐτή τήν ἀναγνώριση, ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀσφάλεια; Πέστε μου, ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀσφάλεια; Αἰσθάνεσαι ὑπέροχα, γιατί εἶσαι κάτω ἀπό τά μάτια τοῦ Θεοῦ!
Λέει κάπου, σ’ ἕναν Προφήτη ὁ Θεός: «Θά ζωγραφίσω τήν Ἱερουσαλήμ μέσα στή φούχτα μου». Τί ὡραία ἔκφραση αὐτή! Σᾶς λέω, ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι...! «Θά ζωγραφίσω τήν Ἱερουσαλήμ στή φούχτα μου»!... Ὅπως κάνουν κάποιοι μαθητές, πού ὅταν θέλουν νά κάνουν ἀντιγραφή... γράφουν στή φούχτα τους! Προσέξτε τώρα: «Θά ζωγραφίσω στή φούχτα μου» σημαίνει θά σέ βλέπω πάντα · δηλαδή θά σέ ἔχω κάτω ἀπό τήν προστασία μου ! Ἕνα ἄλλο χωρίο λέει: «Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ», οἱ ψυχές τῶν δικαίων εἶναι στό χέρι τοῦ Θεοῦ ! Καί ὅ,τι εἶναι στό χέρι τοῦ Θεοῦ, δέν μπορεῖ κανείς νά τό πάρει ἀπό ἐκεῖ! Ἄν λοιπόν ἐγώ ξέρω –ἀλλά νά τό ξέρω ὅμως– ὅτι εἶμαι στό χέρι τοῦ Θεοῦ, τί ἔχω νά φοβηθῶ; Νά ἡ μεγάλη μου ἀσφάλεια. Θά σᾶς ἔλεγα ὅτι ἐκεῖνο πού καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο ἀληθινά μακάριο εἶναι αὐτό, ὅτι εἶναι μέσα στό χέρι τοῦ Θεοῦ!
Αὐτά γι’ ἀπόψε, ἀγαπητοί μου. Εὔχομαι καλή χρονιά, νά μᾶς εὐλογήσει ὁ Θεός, γιά νά μελετήσουμε καί νά ἀποδώσουμε.

Δευτέρα, 17 - 10 - 1977
Τέλος πρώτης ομιλίας.
(συνεχίζεται)


Απόσπασμα από το βιβλίο ‘’ΕΠΙΛΟΓΗ ΨΑΛΜΩΝ’’ Τόμος ά.
Της Ιεράς Μόνης Κομνηνείου, Κοιμήσεως θεοτόκου και Αγίου Δημητρίου.
Το βιβλίο περιέχει  απομαγνητοφωνημένες ομιλίες του μακαριστού Γέροντα Π. Αθανασίου Μυτιληναίου.
Η ανάρτηση γίνεται με την ευλογία της Ιεράς Μονής.