Αναίρεση δικαιολογιών (Μέρος 1ο)

«Δεν είναι αυτά για μάς»

 

Είναι σαφέστατη η ανεκτίμητη αξία του θεόσδοτου αυτού δώρου, του Θείου Νόμου. Εν τούτοις εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι προφασίζονται «προφάσεις εν αμαρτίαις». Γι’ αυτό και δεν μελετούν ούτε και εφαρμόζουν το θείο Νόμο, αλλά λένε: «Δεν είναι αυτά για μάς» 

Ποιοι διατυπώνουν τη δικαιολογία-πρόφαση αυτή; Συνήθως άνθρωποι μορφωμένοι, εγγράμματοι, αξιωματούχοι, πλούσιοι και κάποιοι νέοι.

Προτού ασχοληθούμε με την ορθότητα ή μη του ισχυρισμού των ανθρώπων αυτών, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πολλοί πλούσιοι, επιστήμονες, μορφωμένοι, υπάλληλοι,

αξιωματούχοι και νέοι, οι οποίοι όχι μόνο δεν απορρίπτουν την ακρόαση του θείου λόγου και γενικά τα της Εκκλησίας, αλλά απεναντίας επιζητούν και εντρυφούν σε αυτά. Και η στάση αυτή και η συμπεριφορά τους στηρίζει τους απλοϊκούς ανθρώπους στην πίστη.

Υπάρχουν όμως και άλλοι οι οποίοι προβάλλουν τον ισχυρισμό: «Αυτά δεν είναι για εμάς». Περιφρονούν δηλαδή τα της θρησκείας.

Αλλά η θρησκεία δεν είναι μόνο για τον απλοϊκό λαό. Είναι για όλους! Ο Νόμος του Θεού απευθύνεται προς όλους! Είναι για μικρούς και μεγάλους, νέους, γέρους, πλούσιους, πτωχούς, μορφωμένους, αξιωματούχους, αγράμματους και ιδιώτες. Είναι απαραίτητο να το γνωρίζουν οι πάντες. Διότι είναι σαφές ότι δεν έδωσε ο Θεός το Νόμο Του για ορισμένους.

Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ πλουσίων και πτωχών, αξιωματούχων και ιδιωτών, μορφωμένων και αγραμμάτων, νέων και γερόντων. Ο Θεός μας εξισώνει όλους. Διότι όλοι είμαστε δημιουργήματά Του. Έχουμε την αυτή αξία και τιμή. Αν ορισμένοι έχουν περισσότερα προσόντα από τους άλλους στη ζωή αυτή, όπως είναι η μνήμη, η ευφυΐα, η σωματική ρώμη κ.λπ., αυτά δεν είναι επιτεύγματα δικά τους, αλλά χαρίσματα του Θεού. Τα έδωσε ο Θεός για να τα αξιοποιήσουν για το καλό όλων. Όχι για να τα οικειοποιηθούν. Γι’ αυτό θα λογοδοτήσουν μια ημέρα. Όταν, λοιπόν, έρχονται και ισχυρίζονται ότι «αυτά δεν είναι για μάς», είναι σαν να λένε: Εμείς δεν είμαστε σαν τον πολύ τον κόσμο. Εμείς διαφέρουμε.

Μπορεί να διαφέρεις άνθρωπε, ως προς το αξίωμα, την κοινωνική θέση, τη μόρφωση, αλλά αυτά σου τα αποδίδουν οι όμοιοί σου άνθρωποι. Δεν σου τα υπολογίζει ο Θεός. Επομένως δεν είναι ουσιαστικός ο διαχωρισμός σου αυτός από τους συνανθρώπους σου. μη ξεχνάς ότι είσαι άνθρωπος και συ, όπως και όλοι οι άλλοι. Και ως άνθρωπος έχεις ανάγκη από το Νόμο του Θεού. Ο Θεός με το Νόμο Του ζητεί να σε πληροφορήσει, πως θα πάρει νόημα και περιεχόμενο η παρούσα ζωή σου, πιο προορισμό επιτελείς πάνω στη γη. Εάν δεν γνωρίσεις το Νόμο του Θεού, δεν θα ξέρεις να συμπεριφερθείς ορθά στη ζωή. Θα νομίσεις ότι είσαι μόνιμος κάτοικος της γης. Και θα βάλεις ως σκοπό της ζωής σου πως θα εγκατασταθείς καλύτερα εδώ. Οι περιστάσεις όμως της ζωής θα σου γνωρίσουν ότι όλα αυτά που έβαλες ως σκοπό σου, ίσως και να τα κατέκτησες, είναι «σαλευόμενα»(Εβρ. ΙΒ’ 27), κατά την έκφραση του απ. Παύλου. Ένα μόνο σου ανήκει, η αθάνατη ψυχή σου, για την οποία είσαι απόλυτα υπεύθυνος

Εθελοτυφλούν, λοιπόν, όλοι εκείνοι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι ο λόγος του Θεού γι’ αυτούς. Και όμως τι εξακολουθούν να λένε αυτοί; «Ο θείος Νόμος είναι για τον όχλο»! Η απάντηση αυτή είναι όμοια με εκείνη την οποία έδωσαν οι Φαρισαίοι της εποχής του Κυρίου. Ενώ δηλαδή έβλεπαν το πλήθος να ακολουθεί τον Χριστό, διαπίστωναν τα θαύματά Του, άκουγαν για τη διδασκαλία Του, εν τούτοις αυτοί δεν παραδέχονταν ότι ήταν ο Σωτήρας και Λυτρωτής των ανθρώπων. Ως επιχείρημα επεκαλούνταν: «Μήπως πίστευσε σ’ Αυτόν κανείς από τους άρχοντες, τους μόνους αρμόδιους  να κρίνουν σε θρησκευτικά ζητήματα, ή από τους Φαρισαίους, οι οποίοι είναι άγρυπνοι φύλακες των παραδόσεων και της ορθής πίστεως; Κανείς από αυτούς δεν πίστευσε, αλλά μόνο ο όχλος αυτός, που δεν γνωρίζει το Νόμο και γι’ αυτό είναι καταραμένοι». (Ιω. Ζ’ 48-49)

Πηγή: «Ο Νόμος του Θεού και ο Άνθρωπος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Ν. Λυράκη, Αθήνα 2000