Ἐγώ, ποὺ θυμώνω, δαιμόνιο ἔχω;

Μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας ὅτι κάποτε πῆγε μία γυναίκα καὶ τὸν ρώτησε: Τί νὰ κάνω, Γέροντα, μὲ τὴν κόρη μου; Εἶναι πολὺ νευρικὴ καὶ μαλώνουμε.  Ἔχουν σπάσει κι ἐμένα τὰ νεῦρα μου καὶ πῆγα στὸν γιατρὸ καὶ μοῦ ἔδωσε ἠρεμιστικά, ἀλλὰ δὲν μοῦ κάνουν τίποτε. Ἐγὼ τῆς εἶπα: Ἡ κόρη σου ἔχει δαιμόνιο καὶ γι’ αὐτὸ θυμώνει. Μὰ τί λέτε Γέροντα, μοῦ λέει αὐτή, κι ἐγώ, ποὺ θυμώνω, δαιμόνιο ἔχω; Βεβαίως, τῆς λέω, ἔχεις, ὅπως καὶ ἐγὼ ὅταν θυμώνω ἔχω δαιμόνιο μέσα μου. Διότι ἔχει ἡ
κόρη τὸν Γερμανό, ἔχεις καὶ ἐσὺ τὸν ἄλλο Γερμανὸ καὶ ὁ καθένας παρακινεῖ τὸν ἄλλον μὲ τὸ πιστόλι στὸ κεφάλι καὶ ἔτσι γίνεται ὁ καβγάς. Κάποια μέρα τοῦ λέω: Γέροντα, χθὲς πῆγα στὸν νευρολόγο καὶ πῆρα χάπια, διότι ἔχουν σπάσει τὰ νεῦρα μου. Μοῦ λέει: Ὄχι. Ὅποιος νευριάζει ἔχει μέσα του τὸν Γερμανό. Καὶ τὸ λέω ἔτσι, γιὰ νὰ δώσω νὰ καταλάβει ὁ καθένας τὴν σκληρότητα τοῦ Σατανᾶ, ὅπως μᾶς τὴν ἔδειξαν τὰ τῶν Γερμανῶν στὴν περίο­δο τῆς Κατοχῆς. 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννη Μαρουσιώτη “Ὅσα εἶδα καὶ ἄκουσα ἀπὸ τὸν Γέροντα Πορφύριο“
Άγιος Πορφύριος

Πηγή: http://www.porphyrios.net/