Αγία Πεντηκοστή

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ

Ἁγία Πεντηκοστή· ἡ εὐωδία ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῶν πιστευόντων εἰς τόν Χριστόν καί τήν Ἁγίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Μέ τήν Πεντηκοστή αὐτή πού διανύουμε τώρα δείχνει τήν ἄνεσι καί τήν ἀπόλαυσι πού θά ὑποδεχθεῖ αὐτούς πού ἔζησαν ἐδῶ μέ λαχτάρα ἐναγωνίως γιά τόν Θεό. Αὐτῶν καί τά λείψανα μέσα στόν τάφο εὐωδιάζουν, ἐπειδή ὁ Παράκλητος τά συνοδεύει στό μνῆμα καί παραμένει ἕως τήν ἀνακομιδή, ἀλλά καί αἰώνια μαζί τους, ὥστε νά φανερώνεται πρός δόξαν Θεοῦ, ἡ δύναμις τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως διά τῶν σημείων καί τῆς εὐωδίας πού ἐκπέμπουν.

Ὅταν ζοῦμε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ζοῦμε στόν Χριστό. Αὐτό εἶναι πολύ λεπτὀ θέμα· δέν μποροῦμε νά τό καταλάβουμε. Μόνον τό Ἅγιον Πνεῦμα, μπορεῖ νά μᾶς τό διδάξει.

Ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ἀδελφοί, παρουσιάζει ἐνώπιόν μας τήν μέλλουσα Ἀνάσταση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί τήν σύμφωνα μέ αὐτήν ἀνύψωσι τῶν ἀξίων στά σύννεφα, γιά τήν θεία συνάντηση· στή συνέχεια, τή συνύπαρξη καί ἀνάπαυση μέ τόν Τριαδικό Θεό στούς αἰῶνας.

«…· Ἅγιος ὁ Θεός, ὁ τά πάντα δημιουργήσας δι’ Υἱοῦ, συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἅγιος ἰσχυρός, δι’ οὗ τόν Πατέρα ἐγνώκαμεν, καί τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἐπεδήμησεν ἐν κόσμῳ. Ἅγιος ἀθάνατος, τό παράκλητον Πνεῦμα, τό ἐκ Πατρός ἐκπορευόμενον, καί ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον. Τριάς ἁγία, δόξα σοι».

Ἐν τούτοις, γιά νά ζῶ γιά τόν Χριστό καί μέ τόν Χριστό, ὥστε νά γνωρίζω τόν Ἀληθινόν Θεόν, χρειάζεται εὐαγγελικό τρόπο ζωῆς· κίνηση πρός μεταμόρφωση, πού εἶναι ἀπόδειξη τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ἐάν κανείς αἰσθάνεται πόθον καί δίψαν, ὅχι δι’ ἀγαθά ὑλικά καί φθαρτά, ἀλλά διά μακαρίαν θείαν ζωήν, ἄς ἔρχεται πρός τόν Χριστόν καί ἄς πίνει ἐλεύθερα, σύμφωνα μέ τούς λόγους τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὕδωρ οὐράνιον πάντα τρεχούμενον, διά νά ποτίζεται ὄχι μόνον ὁ ἴδιος, ἀλλά καί οἱ ἄλλοι, πού φωτίζονται ἀπό τόν Παράκλητο μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός.

«Τήν μεθέορτον πιστοί, καί τελευταίαν ἑορτήν, ἑορτάσωμεν φαιδρῶς· αὕτη ἐστι Πεντηκοστή…».

Ὁ Θεός, ἁγία γερόντισσα, δέν παρατηρεῖ τήν ἐπιφάνεια ἐκείνων πού λέμε καί κάνομε, ἀλλά τίς διαθέσεις τῶν ψυχῶν καί τό σκοπό γιά τόν ὁποῖο κάνομε κάτι ἀπό ὅσα φαίνονται ἤ λέμε, κάτι ἀπ’ ὅσα νοοῦνται. Ὁ ἄνθρωπος βλέπει τό πρόσωπο, ὁ Θεός βλέπει τήν καρδιά[1]. Ἐκεῖνοι λοιπόν, πού ἀπαρνοῦνται τούς ἑαυτούς των, ἀρχίζουν ἀπό τήν ταπείνωση καί τρέχουν ψηλά, στό ὕψος τῆς γνώσεως.

Ὁ Χριστός μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς φωνάζει μέ τό ὄνομά μας, ὄχι μέ νούμερα· εἶναι ὁ ποιμήν ὁ καλός· μᾶς δίνει θεανθρώπινη ἀγωγή, δημιουργική, συνεκτική, σωστική. Προσφέρει τό πανάχραντο Σῶμά Του καί τό πανάγιον Αἷμα Του, γιά τόν καθένα χωριστά, ἀλλά καί γιά ὅλον τόν κόσμον, δίδοντας αἰώνια τροφή στήν θεανθρώπινη Μήτρα, πού εἶναι ἡ ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία.

Αὐτό, χριστιανοί μου, συντελεῖται διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐφ’ ὅσον «…ἐν ἑνί Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἕν σῶμα ἐβαπτίσθημεν, εἴτε Ἰουδαῖοι εἴτε Ἕλληνες, εἴτε δοῦλοι εἴτε ἐλεύθεροι, καί πάντες εἰς ἕν Πνεῦμα  ἐποτίσθημεν».[2] Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἑνώνει, διά τῆς θείας δυνάμεώς Του, ὅλους τούς πιστούς σέ ἕνα σῶμα, στήν Ἐκκλησία. Ὁ Παράκλητος εἶναι ὁ κτίτωρ καί οἰκοδόμος καί τροφός τῆς Ἐκκλησίας.

Σύμφωνα μέ τά θεόπνευστα λόγια τοῦ Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, «τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἀρχιτεκτονεῖ Ἐκκλησίαν Θεοῦ»[3]. Μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐντασσόμαστε στό οἰκοδόμημα, συναρμοζόμαστε, ἐνσωματωνόμαστε στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Δι’ Αὐτοῦ βαπτιζόμαστε σέ ἕνα σῶμα, στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, δι’ Αὐτοῦ γινόμαστε «σύσσωμοι» τοῦ Χριστοῦ[4].

Στήν πραγματικότητα, διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὁ ἄνθρωπος γίνεται τοῦ Χριστοῦ, γίνεται χριστιανός, γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα πραγματώθηκε καί οἰκοδομεῖται συνεχῶς τό ἅγιο, θεανθρώπινο, ὀρθόδοξο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τό ἕνα καί ἀδιαίρετο.(ὁ νοῶν νοείτω)

«τῇ γάρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διά τῆς πίστεως· καί τοῦτο οὐκ ἐξ ὑμῶν, Θεοῦ τό δῶρον»[5]. Συνεπῶς, τόσο ἡ ἴδια ἡ Ὀρθόδοξος πίστις μας, ὅσο καί ἡ σωτηρία μας, μέσῳ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, εἶναι δωρεές τοῦ Θεοῦ. Θεία δωρεά, δέν ἀποτελεῖ μόνον ἡ σωτηρία μας, ἀλλά καί ἡ ἵδια ἡ ψυχή, τό σῶμα, ἡ ὕπαρξή μας· ὅλα ἀποτελοῦν δῶρα τοῦ Θεοῦ.

Προφανῶς χριστιανέ, ποτέ μήν ξεχνᾶς ὅτι εἶσαι μικρός Θεός, μέσα στή λάσπη. Μέσα στή λάσπη τοῦ σώματός σου, ἐσύ ἔχεις τήν ζῶσα εἰκόνα τοῦ Θεοῦ· «ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσι».

Πρόσεχε λοιπόν τί κάνεις μέ τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πού εἶναι μέσα σου. Διότι ἡ ζωή μας ξεκινάει ἀπό τή γῆ καί καταλήγει στό πάμφωτο πρόσωπο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν· γιά νά δώσουμε ἐκεῖ ἀπολογία τί κάναμε μέ τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὅσο εἴμασταν σ’ αὐτόν τόν κόσμο.

Στόν Παράκλητο, τό Πανάγιον Πνεῦμα, ἡ Βασιλεία, ὁ ἁγιασμός, ἡ θέωση στούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

---

[1](Α’ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ, 16,7)

[2](Α’ Κορινθ. 12, 13)

[3](ΜΒ, ἐρμηνείαι εἰς τόν Ἠσαΐαν 3, 107, PG30, 2890)

[4](Ἐφεσ. 3, 6)

[5](Ἐφεσ.2, 8)