ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΗΝΑ
«Ἦλθε γάρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός». Ὁ Χριστός ἀναζήτησε καί ἡ ἀπολομένη «δραχμή» εὑρέθη. Ὁ Ζακχαῖος ἔσκαψε τό χωράφι σέ βάθος· κατέβηκε στόν ἔσω τῆς καρδίας ἄνθρωπο καί διά τῆς μετανοίας, ἀνεκάλυψε τόν πολύτιμον Μαργαρίτη. Κατενόησε ὅτι τά ἐπίγεια πράγματα, - ἐξουσία, πλούτη, ἡδονές- ἀλλοιώνουν τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί ἐμποδίζουν τόν νοῦ νά ἐργαστεῖ τίς ἀρετές, ὥστε νά φτάσει ἡ ψυχή στό καθ’ ὁμοίωση. Σ’ αὐτήν τήν ἀλλοτριωμένην, ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς, κατάσταση πού εὑρίσκετο ὁ Ζακχαῖος πρίν συναντήσει τόν Ἰησοῦν, ἀφουγκράστηκε μέσα στήν καρδιά του νά ἐμφωλεύουν τά γνωρίσματα τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου.
Κατάλαβε ὅτι βαθιά θλίψη καί μελαγχολία συνοδεύουν τίς κινήσεις τῶν ψυχοσωματικῶν αἰσθήσεων τοῦ ἀνθρώπου, τοῦ εὑρισκομένου μακράν τοῦ Σωτῆρος. Στήν κρίσιμη γι’ αὐτόν στιγμή, ἔρχεται ὁ Χριστός. Τόν κοιτάζει ἐπάνω στή συκομορέα. Τοῦ φωτίζει τήν ψυχή· τήν καθαρίζει ἀπό τήν ἁμαρτία ἀνοίγοντας δρόμο καί προοπτική σωτηρίας στόν ἀνυποψίαστο, πρός ὥραν, ἀρχιτελώνη. «Σήμερον ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι».
Εὐθύς μυστικός ἀρραβῶνας συνάπτεται μεταξύ Χριστοῦ καί Ζακχαίου· γλυκοχαράζει ἡ Ἀνάσταση. «...ἰδού τά ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς…»[1]. Ἡ ἐλεημοσύνη ἀπαλλάσσει τόν Ἀπόστολο Ζακχαῖο ἀπό τά βαρίδια τῆς ἐπιγείου δόξης καί τοῦ πλούτου· πτωχός πλέον κατά κόσμον πλουτίζει κατά Θεόν. «Εἶπε δέ πρός αὐτόν ὁ Ἰησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο».
Ἀπόστολος τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ ἀπό τοῦδε ὁ Ζακχαῖος, χριστοποίησε τά χαρίσματα τοῦ Παρακλήτου καί κατέστη αἰώνιον πρότυπον ἀληθοῦς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως.
Ἡ σωτηρία πού ἔφερε ὁ Χριστός στόν κόσμον ἦταν καί εἶναι ἀπαλλαγή ἀπό τόν διάβολο, τόν θάνατο, ὅπως ἐπίσης καί ἀπό τίς σαρκικές ἐπιθυμίες. Αὐτό ὁ Ζακχαῖος τό κατενόησε εἰς βάθος. Δηλαδή ἡ παρηγοριά πού δίνει ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στόν ἄνθρωπο, στήν οἰκογένεια, εἶναι πραγματική· γίνεται προσιτή, κτῆμα στόν κάθε ἕνα πού θά θελήσει νά ἀκούσει τόν λόγο Του.
Ἐν τούτοις, ἀδελφοί, τό ἀπλωμένο «χέρι» τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ ζητάει καί τήν δική μας ἀνταπόκριση. Ὁ Μεσσίας Ἰησοῦς ἐπιθυμεῖ, θέλει νά μάθουμε ὅτι ἡ ἀγάπη Του εἶναι μεγαλύτερη ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, νά δεχτοῦμε ὅτι ἡ ζωή μαζί Του, εἶναι ἀπείρως καλύτερη ἀπό αὐτήν πού ζοῦμε ἄνευ τῆς ἀκτίστου Χάριτος.
Ἡ κατάθεση τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἡ ἐξομολόγηση στό μυστήριο τῆς μετανοίας, ξεπλένει ἀλαφρώνει τήν βαριά καρδιά μας ὥστε νά δέχεται μέ ἀναστάσιμη χαρά τόν Κύριο τῆς Δόξης, κάτι πού ὁλοκληρώνεται κατ’ ἐξοχήν στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας.
Αὐτό τό μυστήριον τῆς μετανοίας, ἀδελφοί, ὅσον οὔπω ἀρχίζει. Τήν μεθ’ ἑπομένη Κυριακή εἰσερχόμεθα στό ἅγιον Τριώδιον· ἄραγε θά ἑορτάσουμε ἀληθινά τήν περίοδο αὐτή τοῦ ἁγιασμοῦ μας, μέ ἀποκορύφωμα τά Πάθη τοῦ Ἰησοῦ καί τήν λαμπροφόρον Ἀνάσταση; Δηλαδή τήν ἀληθινή μετάβαση ἀπό τή γῆ πρός τόν οὐρανό, ἀπαρχήν νέας βιοτῆς; (Ἅγιος Πορφύριος). Ἡ ἀπάντηση σαφῶς θά δοθεῖ ἐπί τοῦ πεδίου. «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας».
Σήμερα ὁ οἰκογενειάρχης-πατέρας ἅγιος Ζακχαῖος, γίνεται αἰτία σωτηρίας ὅλης τῆς οἰκογένειας. Καί λέμε ὁ πατέρας, ὄχι ὁ Α και ὁ Β, ὅπως ἀνόητα διαδίδεται ἐν μέσῳ τῶν ἀπίστων. Σήμερα ὁ Ζακχαῖος γίνεται παράδειγμα καί ὑπόδειγμα γιά ὅλους τούς οἰκογενειάρχες, ὅλες τίς εὐλογημένες οἰκογένειες (ἄνδρας-γυναίκα), πού διέπονται ἀπό ἀρχοντιά, λεβεντιά καί φιλότιμο. Δύο φύλα ἐποίησεν ὁ Θεός. Κάθε τί ἄλλο προέρχεται ἐκ τοῦ πονηροῦ· ἀπό βδελυρές καρδιές καί ἀκάθαρτα χείλη.
Οἱ ἀνοησίες τῆς Ν. Ἐποχῆς, ἐκτός ἀπό καταστροφή στήν οἰκογένεια, ὁδηγοῦν «στήν χώρα καί σκιά θανάτου» . Μόνον ἡ ἄπειρη θεία ἀγάπη ἔχει καί τήν δύναμη καί τήν θέληση νά σώσει τόν ἄνθρωπο, τήν οἰκογένεια, τόν κόσμο, ἀπό τήν μελαγχολία, τή θλίψη, τήν κατάθλιψη. Ἀπό τήν ἀρχή ὡς τό τέλος της ἡ σωτηρία ἀποτελεῖ δωρεά τῆς θείας Ἀγαθότητος καί σέ καμία περίπτωση δέν εἶναι ἀπόκτημα, δύναμη ἤ ἔργο τοῦ ἀνθρώπου ἤ οἰουδήποτε πολιτισμοῦ ἤ τάχα προόδου. Γι’ αὐτό καί ἡ διδασκαλία τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ στόν κόσμο, ὀνομάζεται διδασκαλία ἀληθείας, ζωῆς, ἀκτίστου Χάριτος.
Δέν ὑπάρχει, ἀδελφοί μου, ἀνθρώπινος πολιτισμός ἤ ἀνθρώπινο ἔργο ἤ ἀνθρώπινη φιλοσοφία καί Ἐπιστήμη, πού θά μποροῦσε νά σώσει τό γένος τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν κατάθλιψη, τήν ἀπελπισία καί τελικά τόν θάνατο.
Θεωροῦμε λοιπόν, ἁγία Γερόντισσα, ὅτι ἡ μοναδική ἀνθρώπινη πράξη πού ἔχει οὐσιώδη σημασία στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό Ἰησοῦ, ἡ πίστη δηλαδή στό ἔργο τῆς σωτηρίας πού Ἐκεῖνος ἐπετέλεσε καί ἐξακολουθεῖ ἀδιάκοπα νά ἐπιτελεῖ ἐν τῇ ἁγίᾳ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ.
Αὐτή ἡ πίστη εἶναι ἡ μοναδική ὀρθή, ὀρθόδοξη συμβολή μας στήν σωτηρία μας, ἤτοι ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν διάβολο. Τό ζήσαμε σήμερα χριστιανοί μου μέσα ἀπό τήν εἰλικρινή μετάνοια καί ἐξομολόγηση τοῦ Ἀποστόλου Ζακχαίου. Τό ἀκοῦμε κάθε φορά ὅταν ἐρωτῶμεν τόν Κύριον πῶς θά σωθοῦμε; Ἐκεῖνος μᾶς θυμίζει τήν ἀνάγνωση τῶν γραφῶν, τίς ἐντολές· ὅπως ἀκριβῶς βεβαίωσε στόν Νεανίσκο, σέ ἄλλη περίπτωση, πού ἀπαντῶντας στόν ἸΗΣΟΥ εἶπε: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου….»[2]· Ὁ ἐρωτῶν δηλαδή κατενόησε τήν ὀρθόδοξη ἀλήθεια. Καί ἡ αἰώνιος ἀπάντησις τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος Χριστοῦ: «Ὀρθῶς ἀπεκρίθης[3]. Τοῦτο ποίει καί ζήσῃ». Πού σημαίνει σέ τελευταία ἀνάλυση: Ὀρθοδοξία· Ὀρθοπραξία· Zωή αἰώνιος.
Στόν Σωτῆρα καί Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἡ Δόξα, ἡ Βασιλεία, τό Κράτος, ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιό σας