«Ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν» (Ματθ. ιδ΄ 20)

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2024

Ἀπόστολος: Α΄ Κορ. α΄ 10-17

Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιδ΄ 14 – 22

Ἦχος: βαρύς.- Ἑωθινόν: Η΄

 

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

 «Ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν» (Ματθ. ιδ΄ 20)

Πέντε ἄρτοι καὶ δύο ἰχθύες!

  Ὁ κόσμος, εἶναι «ἀπορροφημένος», κατὰ κυριολεξίαν, ἀπὸ τὴν ἀνεπανάληπτον συνάντησίν του μετὰ τοῦ Ραββί! Δὲν εἶναι λίγοι! Μόνον οἱ ἄνδρες, – οἵτινες συνήθως «μειοψηφοῦν» ἔναντι τῶν γυναικῶν

καὶ τῶν παιδίων, – εἶναι «πεντακισχίλιοι»˙ πέντε χιλιάδες, δηλαδή! Κατὰ τὴν ἐκτίμησιν τῶν ἑρμηνευτῶν – πατέρων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὁ λαὸς ἐκεῖνος, ὅστις παρίστατο εἰς τὴν συνάντησιν ἐκείνην, ὑπερέβαινε τὰς εἴκοσι χιλιάδας!

 Εἶδον ἐκπληκτικὰ θαύματα! Εἶχον φέρει μετ’ αὐτῶν τοὺς ἀσθενεῖς των, προκειμένου νὰ τοὺς θεραπεύσῃ ὁ Πανάγαθος καὶ Παντοδύναμος ἰατρός, καὶ ὄντως, ὁ κόπος των ἀλλὰ καὶ ἡ πίστις των, ἐπεβραβεύθη ὑπὸ τοῦ Κυρίου, ὅστις καὶ ἐθεράπευσεν ἅπαντας τοὺς ἀσθενεῖς ἐκείνου τοῦ πλήθους! Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὴ καὶ συγκινητικὴ ἡ φράσις, διὰ τῆς ὁποίας περιγράφεται ὑπὸ τοῦ ἱεροῦ κειμένου, ἡ θεραπεία τούτων τῶν ἀσθενῶν! «Καὶ ἐξελθὼν ὁ Ἰησοῦς εἶδε πολὺν ὄχλον, καὶ ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτοῖς καὶ ἐθεράπευσε τοὺς ἀρρώστους αὐτῶν»! Αὐτὸ ἦτο καὶ εἶναι ὁ Χριστός! Ὁ εὔσπλαγχνος καὶ συμπονετικός, ὅστις «ἐκτιμᾷ», οὐχὶ τὸν τύπον καὶ τὴν ἐμφάνισιν, ἀλλὰ τὸν ζῆλον καὶ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν πίστιν!

  Ὅμως, ἡ ὥρα ἐπερνοῦσε καὶ ὁ λαός, ἐμπρὸς εἰς τὴν χαρὰν καὶ τὴν εὐφροσύνην ἥντινα ἀπελάμβανε, δὲν ἀντελήφθη ὅτι ἤγγιζεν ἡ νύξ! Ἔσπευσαν οἱ μαθηταὶ ἵνα ἐπισημάνωσιν εἰς τὸν Διδάσκαλον ὅτι ἅπας οὗτος ὁ λαός, θὰ ἔπρεπε… «ἵνα ἀπελθόντες εἰς τὰς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα»! Ὅμως ὁ Κύριος τοὺς ἐξέπληξεν, ἐπιφορτίζων αὐτούς μὲ τὴν «ὑποχρέωσιν», ἵνα προσ­φέρωσιν οἱ ἴδιοι, φαγητὸν εἰς τὸ ἀπειράριθμον ἐκεῖνο πλῆθος! Μόνον πέντε ἄρτους καὶ δύο ἰχθύας, εἶχον οἱ μαθηταὶ εἰς τὰς ἀποσκευάς των! Πόσοι θὰ ἠδύναντο ἵνα φάγωσιν ἐκ τούτων τῶν ἐλαχίστων; Καὶ ἐκεῖνοι μέν, ἐσκέπτοντο κατὰ τὴν ἀνθρωπίνην λογικήν, ἥτις γνωρίζει μόνον τὴν «ψυχρὰν» ἀριθμητικήν! Ὅμως εἰς τὴν Θείαν λογικὴν τοῦ Χριστοῦ, οἱ ἀνθρώπινοι ὑπολογισμοὶ καταλύονται καὶ ἀνατρέπονται! «Φέρετέ μοι αὐτοὺς ὧδε»!

«Ἐχορτάσθησαν…»!

  Ηὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὴν ἐλαχίστην ἐκείνην τροφήν, καὶ αὕτη ὑπήκουσεν εἰς τὸν Δημιουργόν της, καὶ ηὐξήθη καὶ πολλαπλασιάσθη, καὶ ἤρκεσε καὶ ἐπερίσσευσεν! Ἀριθμητικῶς, ἡ τροφὴ ἐκείνη, θὰ ἀρκοῦσε διὰ τὸν Κύριον καὶ τοὺς μαθητάς Του! Ὅμως, εὐλογουμένη καὶ πολλαπλασιαζομένη ὑπὸ τῶν Θείων χειρῶν τοῦ διανέμοντος ταύτην, παντοδυνάμου Χριστοῦ, διεμοιράσθῃ εἰς ἅπαντας! Ὄχι μόνον ἔφαγον, ἀλλ’ «ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν»! Καὶ οὐχὶ μόνον, «ἔφαγον πάντες καὶ ἐχορτάσθησαν», ἀλλὰ «καὶ ἦραν τὸ περισσεῦον τῶν κλασμάτων δώδεκα κοφίνους πλήρεις»!

  Δὲν πρόκειται, ἀσφαλῶς, φίλοι μου ἀναγνῶσται, ἵνα ἐπιχειρήσωμεν ἵνα ἐρευνήσωμεν τὸ τεράστιον τοῦτο Θαῦμα! Τὸ ἔχομεν εἴπει πολλάκις, ὅτι ὁ Θεὸς δύναται τὰ πάντα! Ἐπίσης  ἔχομεν εἴπει, ὅτι ὅσον καὶ ἂν ἐρευνῶμεν τὰ τοῦ Θεοῦ θαυμάσια, περισσότερον θὰ περιπλεκώμεθα εἰς ὑψηλοὺς καὶ δυσβάτους Θείους χώρους καὶ ἀτραπούς, διότι ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδία ἡμῶν, εἶναι περιορισμένων δυνατοτήτων καὶ προσβάσεων! Τὰ θαύματα, τὰ βλέπομεν, τὰ πιστεύομεν, τὰ κηρύττομεν, καὶ διὰ τούτων, προσκυνοῦμεν καὶ δοξάζομεν τὸν ἀληθινὸν Θεόν, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν!

  Ὅμως, ἡ, ὑφ’ ἡμῶν, ὑπογραμμισθεῖσα λέξις, προστίθεται εἰς τὸ ἱερὸν κείμενον, ἀσφαλῶς, διὰ νὰ μὴ νομίσῃ τις, ὅτι ἁπλῶς ἐγεύθησαν ἐκ τοῦ Θείου ἐκείνου βρώματος, ἀλλ’ ὅτι ἔφαγον πολὺ καὶ καλῶς! Τόσον πολὺ δὲ ὥστε, – ἴσως θὰ ἔπρεπεν ἵνα ὑπογραμμίσωμεν καὶ τὴν περαιτέρω διευκρίνησιν, – ἵνα συλλέγοντες τὰ «περισσεύσαντα κλάσματα», πληρώσωσι «δώδεκα κοφίνους πλήρεις»!

«Πόσους κοφίνους κλασμάτων πλήρεις ἤρατε;»!

  Ἕναν παρόμοιον χορτασμόν, μὲ αὐτὸν τόν, «τῶν πεντακισχιλίων», ἔκαμεν ὁ Παντοδύναμος Κύριος, καὶ εἰς ἑτέραν περίπτωσιν! Ὅτε λαὸς πολύς, καὶ πάλιν ἠκροᾶτο τὴν οὐράνιον ὁμιλίαν Του, καὶ ἐπὶ τρεῖς ἡμέρας, παρέμενον πλησίον τοῦ Χριστοῦ! Ὅμως, «ἵνα μὴ ἐκλυθῶσιν ἐν τῇ ὁδῷ», ὡς ὑπογραμμίζει τὸ ἅγιον κείμενον, καὶ πάλιν διὰ τῆς πανισχύρου εὐλογίας Του, ἐχόρτασε πλῆθος «τετρακισχιλίων ἀνδρῶν, χωρὶς γυναικῶν καὶ παιδίων», μὲ ἑπτὰ ἄρτους καὶ ὀλίγα ἰχθύδια (Ματθ. ιε΄ 29-39)!

  Μετὰ τὸν δεύτερον τοῦτον χορτασμόν, καὶ ἐνῶ ὁ Κύριος καὶ Διδάσκαλος ὡμίλει πρὸς τοὺς μαθητάς Του καὶ τοὺς συνεβούλευεν «ὁρᾶτε καὶ προσέχετε ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων», οἱ μαθηταὶ ἐσκέπτοντο ὅτι δὲν εἶχον κάνει τὴν ἀπαιτουμένην προμήθειαν, «λέγοντες ὅτι ἄρτους οὐκ ἐλάβομεν» (Ματθ. ις΄ 5-12)! Ὁ Κύριος, ἀντιλαμβάνεται τὴν λανθασμένην σκέψιν των καὶ τοὺς ἐπιπλήττει! «Τί διαλογίζεσθε ἐν ἑαυτοῖς, ὀλιγόπιστοι, ὅτι ἄρτους οὐκ ἐλάβατε; Οὔπω νοεῖτε, οὐδὲ μνημονεύετε τοὺς πέντε ἄρτους τῶν πεντακισχιλίων καὶ πόσους κοφίνους ἐλάβετε; Οὐδὲ τοὺς ἑπτὰ ἄρτους τῶν τετρακισχιλίων καὶ πόσας σπυρίδας ἐλάβετε; Πῶς οὐ νοεῖτε, ὅτι οὐ περὶ ἄρτου εἶπον ὑμῖν προσέχειν ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων;»

  Οἱ θεῖοι πατέρες, ἑρμηνεύοντες τὸ ἀνωτέρω περιστατικὸν καὶ τὴν Θείαν ἐπιτίμησιν, χαρακτηρίζουσι τὸν λογισμὸν τοῦτον τῶν μαθητῶν, ὡς ἐφάμαρτον! Διὰ τοῦτον ἀκριβῶς τὸν λόγον, ἡ ἐπίπληξις τοῦ Διδασκάλου, ἀκούεται ἀρκετὰ ἔντονος! Ἐνῶ εἶχον προηγηθῆ τὰ δύο ταῦτα καταπληκτικὰ θαύματα, καὶ ἐνῶ θὰ ἔπρεπε, ταῦτα, νὰ εἶχον «δώσει» εἰς τοὺς μαθητάς, τὴν βεβαιότητα ὅτι «ἔχει τὸν νοῦ Του ὁ Θεός», ἐκεῖνοι σκέπτονται ἀνοήτως καὶ ὀλιγοπίστως!

  Αὕτη ἡ ἐπίπληξις καὶ ἡ ἐπιτίμησις, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, θὰ ἐλέγομεν ὅτι θὰ πρέπῃ ἵνα ἠχῇ καὶ εἰς τὰ ἰδικά μας ὦτα, καθόσον, τοιαῦται ὀλιγοπιστίαι, – οὐχὶ μόνον εἰς κοσμικοὺς καὶ ἀπίστους ἀνθρώπους, – συναντῶνται καὶ εἰς ἐκείνους οἵτινες πιστεύουσι καὶ προσκυνοῦσι τὸν Ἰησοῦ Χριστόν, τὸν Θεόν! Ἐκεῖνα τὰ ἀθάνατα Λόγια, «μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· …Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, …καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων… Μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; …Ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ς΄ 25-34), φαίνεται ὅτι κατήντησαν Λόγια μόνον, καὶ οὐδὲν πλέον! Βεβαίως, καὶ διὰ νὰ μὴ παρανοηθῶσι τὰ λόγιά μας, δὲ ἐννοοῦμεν ἐν προκειμένῳ ἵνα, ἀργῶμεν καὶ ζητῶμεν ἄρτον πίπτοντα ἐξ οὐρανοῦ, ἀλλὰ «ἕτερον ἑκάτερον»! Ὁ Θεῖος Λόγος ὅστις ἐδίδαξε τὰ ἀνωτέρω, ἐδίδαξεν ὡσαύτως καὶ διὰ τοῦ Θείου Παύλου τό, «εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδὲ ἐσθιέτω»! Ἄλλο ἐργασία, καὶ ἄλλο «δουλεία»! Τὸ πρῶτο σημαίνει ὅτι κοπιῶ διὰ νὰ μὴ πίπτω εἰς τὴν ἐφάμαρτον ἀργίαν («τεμπελιά»), ἐνῶ τὸ δεύτερον, εἰς τὸ ὁποῖον δυστυχῶς κατηντήσαμεν, σημαίνει, ὅτι ἐγενήθημεν δοῦλοι καὶ ἐξαρτώμενοι καὶ ὑπηρέται τῆς παρούσης ζωῆς καὶ τῶν ἀναγκῶν της!

  Ἐμπιστοσύνην, λοιπόν, εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Κυρίου καὶ ἡ πρώτη μας ἀνησυχία, ἂς εἶναι πάντοτε ἡ Οὐράνιος Βασιλεία! Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου, Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μ. Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr