Οἱ προπορευόμενοι καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024

Ἀπόστολος: Ἑβρ. θ΄ 11-14

Εὐαγγέλιον: Μᾶρκ. ι΄ 32-45

Ἦχος: πλ. α΄.- Ἑωθινόν: Β΄

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν» (Μᾶρκ. ι΄ 35)

Ἕνα «ἄστοχον» αἴτημα!

  Ἐνῶ ὁ Διδάσκαλος ἔχει ἀρχίσει νὰ «προετοιμάζῃ» τοὺς μαθητάς Του, διὰ τὰ ἐπερχόμενα φοβερὰ γεγονότα τοῦ Θείου Του πάθους, καὶ ἐνῶ θὰ ἐπερίμενε κανείς, οἱ μαθηταὶ νὰ πιστεύσωσιν εἰς τὰς θείας ἀποκαλύψεις καὶ νὰ σπεύσωσιν ἵνα στηρίξωσι τὸν Κύριον εἰς τὴν θλῖψιν ἥτις συνέχει Αὐτὸν ὡς

ἄνθρωπον, συνέβη κάτι τὸ ὁποῖον ἐξέπληξε τοὺς πάντας! Δύο ἐκ τῶν δώδεκα μαθητῶν, ἢ μᾶλλον, δύο ἐκ τῶν τριῶν μαθητῶν, οἵτινες ἠκολούθουν τὸν Κύριον εἰς κάθε Του «βῆμα», πλησιάζουσι τὸν Χριστόν, καὶ ζητοῦσιν ἵνα «δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου»! Ἐνῶ ὁ Κύριος «ἑτοιμάζεται» διὰ τὸ πάθος Του καὶ προετοιμάζει καὶ τοὺς μαθητάς Του, προκειμένου νὰ σταθῶσι πλησίον Του τὰς δυσκόλους ἐκείνας ὥρας, οἱ δύο οὗτοι μαθηταί, σκέπτονται πρωτοκαθεδρίας καὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴν σοβαρότητα καὶ κρισιμότητα τῶν ἐπερχομένων καταστάσεων!

  Ἡ τοιαύτη «διεκδίκησις», πέραν τοῦ γεγονότος ὅτι ἐσκανδάλισε καὶ ἠνώχλησε τοὺς ὑπολοίπους μαθητάς, ἠνάγκασεν ὅμως καὶ τὸν Διδάσκαλον ἵνα «ἐπαναφέρῃ εἰς τὴν τάξιν» τοὺς δύο τούτους μαθητάς! «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι;» Ἡ ἀπάντησις τοῦ Χριστοῦ εἶναι καταλυτική! «Δὲν ξέρετε τί ζητεῖτε!», ἢ «δὲν ξέρετε τί λέτε», θὰ ἑρμηνεύομεν κατὰ τὸ ἁπλούστερον καὶ κατὰ τὴν ἁπλῆν λαϊκὴν ἔκφρασιν! Ὁ Διδάσκαλος δίδει εἰς τοὺς δύο τούτους μαθητάς Του ἵνα ἀντιληφθῶσιν ὅτι ἡ τοιαύτη ἀπαίτησίς των, πέραν τοῦ ὅτι εἶναι – ὡς προείπομεν – «ἄστοχος» καὶ ἐντελῶς ἄκαιρος σχετικῶς μὲ τὰ γεγονότα ἅτινα ἐπέρχονται, εἶναι, ὅμως, καὶ ἐγωϊστικὴ καὶ προκλητικὴ πρὸς τοὺς ὑπολοίπους συμμαθητάς των! Ζητοῦσι τὰς τοιαύτας ὑπερόχους θέσεις, νομίζοντες ὅτι ὁ Κύριος προορίζεται, διὰ νὰ γίνῃ ἐπίγειος βασιλεὺς τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ! Ἔχουσι μέσα εἰς τὰς καρδίας των, τὴν ἐγωϊστικὴν πρόθεσιν διὰ διακρίσεις καὶ τιμάς, αἵτινες εἶναι ἄγνωστοι εἰς τὴν «ἄκραν ταπείνωσιν» τοῦ Χριστοῦ!

  Ὁ Κύριος, «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι», δὲν ἦλθε ἵνα βασιλεύσῃ καὶ καταδυναστεύσῃ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων, ὡς ἔπραττον καὶ πράττουσιν οἱ ἑκάστοτε καὶ ἑκασταχοῦ ἄρχοντες καὶ βασιλεῖς, ἀλλὰ ἦλθεν ἵνα πλύνῃ τοὺς πόδας τῶν μαθητῶν, καὶ ἵνα ταπεινώσῃ ἑαυτόν! Καί, ὡς λέγει ὁ θεῖος Παῦλος, «ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄ 7-8)! Τοῦτο, ὅμως, δὲν κατενόησαν οἱ μαθηταί Του καὶ ἐν προκειμένῳ, οἱ δύο οὗτοι αὐτάδελφοι!

Οἱ προπορευόμενοι καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες!

  «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μᾶρκ. η΄ 34)! Οὗτος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου, εἶναι, θὰ ἐλέγομεν, ἡ ἀπάντησις εἰς τὸ ἀνοίκειον αἴτημα τῶν μαθητῶν! Ἀφ’ ἑνὸς ὁ Διδάσκαλος, διὰ τούτου τοῦ λόγου, παρουσιάζει ἑαυτόν, ὡς πρωτεύοντα, ἀλλὰ καὶ ὁδεύοντα δρόμον τραχὺν καὶ δύσκολον! Ἡγεῖται μέν, ὡς ὁ ἀλάνθαστος ὁδηγὸς καὶ ἡγούμενος, ἀλλὰ καὶ ὑποδεικνύει ὄχι τὴν δόξαν του καὶ τὴν φιλοπρωτείαν του, ἀλλὰ τὴν θυσιαστικήν Του διάθεσιν καὶ τὴν παράθεσιν ταύτης, ὡς ἀξίας μιμήσεως! Βαδίζει πρῶτος, οὐχὶ διεκδικῶν θρόνους καὶ βασιλείας, ἀλλὰ ὁδεύων πρὸς τὸν Γολγοθᾶ! Συνεπῶς, ὅστις ἐπιθυμεῖ ἵνα ἀκολουθῇ τὸν Χριστόν, θὰ πρέπῃ νὰ γνωρίζῃ τοῦτο ὅπερ ἐζήτησεν ἀπὸ τοὺς δύο μαθητάς Του: «Δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι;» Αὕτη εἶναι ἡ βασικὴ προϋπόθεσις, διὰ νὰ σταθῇ τις πλησίον τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ! Βεβαίως, οἱ δύο μαθηταὶ συγκατένευσαν καὶ συνεφώνησαν καὶ ἐδέχθησαν τοῦτον τὸν ὅρον ποὺ ἔθεσεν ὁ Κύριος, ἔστω καὶ ἂν τότε, δὲν ἀντελήφθησαν πλήρως, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἐζήτει ὁ Χριστός! Ἀργότερον, βεβαίως, καὶ ὡς γνωρίζομεν ἐκ τῆς ζωῆς των, καὶ τὸ ποτήριον τοῦ σωματικοῦ πάθους ἔπιον, ἀλλὰ καὶ τὸ ὀδυνηρὸν βάπτισμα τοῦ πόνου καὶ τῶν θλίψεων καὶ τοῦ αἵματος ἐβαπτίσθησαν! Ἀσφαλῶς καὶ πλησίον τοῦ Διδασκάλου των εὑρίσκονται καὶ ἀπολαμβάνουσι τὴν δόξαν καὶ εὐφροσύνην τοῦ Παραδείσου!

  Τὰ τοιαῦτα, ὅμως, ἀπαιτούμενα, βλέπομεν ἵνα ἰσχύωσι καὶ δι’ ἅπαντας ἐκείνους, οἵτινες ἠθέλησαν ἵνα πορευθῶσι κατὰ τὰς Θείας ὑποδείξεις καὶ ἐντολάς, οἵτινες καὶ ἠγωνίσθησαν καὶ ἐπάλαισαν εἰς τὴν ὅλην πορείαν καὶ ζωήν των, ἵνα κερδίσωσιν ἀντιστοίχους προνομιούχους θέσεις καὶ καθέδρας! Εἶναι ἅπαντες οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, οἵτινες καὶ περιεφρόνησαν πᾶσαν ἡδυπάθειαν καὶ ἀπόλαυσιν τῆς προσκαίρου ταύτης καὶ ματαίας ζωῆς, καὶ ἀντήλλαξαν ταύτας, μὲ ὀνειδισμοὺς καὶ ὕβρεις καὶ κακοπαθείας προκειμένου νὰ τύχωσιν ἀθανάτου δόξης καὶ Βασιλείας! Οὐδεὶς ἐκ τούτων τῶν Ἁγίων ἐδοξάσθη ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ οὐδεὶς ἀνῆλθεν εἰς θρόνους, προκειμένου νὰ καθήσῃ ἐκ δεξιῶν τοῦ Σωτῆρος! Ἀκόμη καὶ βασιλεῖς καὶ βασίλισσαι καὶ ἄρχοντες καὶ μονάρχαι, ἔπρεπεν ἵνα κατέλθωσιν ἐκ τῶν θρόνων των καὶ ταπεινωθῶσιν, ἵνα γίνωσι παρακαθήμενοι τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ! Ἐξετίμησαν καὶ ἐπέλεξαν καί, τέλος, ἐπέτυχον, τὰ ἄφθαρτα καὶ αἰώνια, ἔναντι τῶν φθαρτῶν καὶ ματαίων καὶ ἀσημάντων

«Θησαυρίζετε θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ»!

  Παρ’ ὅτι οἱ δύο αὐτάδελφοι μαθηταί, ἐμαθήτευον πλησίον του, κατ’ ἄκραν πτωχείαν καὶ ταπείνωσιν, βιοῦντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔκαναν τὸ λάθος, ἵνα ἐπηρεασθῶσιν ἐκ τῶν φθαρτῶν καὶ γηΐνων πραγμάτων, καὶ ζητήσωσι ταῦτα, παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Λουκ. θ΄ 58)! Εἶχον, οὗτοι, ἀκούσει παρὰ τοῦ Ραββί, ἐκεῖ εἰς τὴν «ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλίαν», τοῦτο ὅπερ ἐπεγράψαμεν ὡς τίτλον, εἰς ταύτην τὴν τελευταίαν παράγραφον τοῦ παρόντος! Οὗτοι, ὅμως, εἶχον καὶ ἓν ἐλαφρυντικόν! Δὲν ἔχουσι λάβει ἀκόμη, Πνεῦμα Ἅγιον! Παρ’ ὅτι, ὡς εἴπομεν, μαθητεύουσι «παρὰ τοὺς πόδας» τοῦ ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ Διδασκάλου, ἡ καρδία των, ὅμως, εἶναι βεβαρυμένη καὶ πεπωρωμένη, ὡς εἶπεν εἰς αὐτοὺς ὁ Κύριος εἰς προηγουμένην περίπτωσιν! Δὲν δύνανται ἵνα ἐννοήσωσι καὶ καταλάβωσι τὰ τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν! Ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδία των εἶναι δυσ­κίνητοι ἢ μᾶλλον ἀκίνητοι, πρὸς ὑψηλὰς καὶ πνευματικὰς ἐννοίας!

  Ἡμεῖς, ὅμως, δικαιολογούμεθα, ἆραγε, ἵνα σκεπτώμεθα καὶ ἀναζητῶμεν τὰς ἰδίας ἀναζητήσεις μὲ ἐκείνας τὰς τῶν μαθητῶν; Λέγομεν τοῦτο, διότι, δυστυχῶς, παρ’ ὅτι ἔχομεν Πνεῦμα Ἅγιον, καὶ παρ’ ὅτι ἡ καρδία μας δὲν δικαιολογεῖται νὰ εἶναι πεπωρωμένη, τὴν θέλομεν ὅμως, ἵνα σκέπτεται καὶ ἐπιθυμῆ καὶ προτιμᾷ «ἀντὶ τῶν ἐπουρανίων τὰ ἐπίγεια, ἀντὶ τῶν ἀφθάρτων τὰ φθαρτὰ καὶ μάταια καὶ ἀντὶ τῶν αἰωνίων τὰ πρόσκαιρα»! (Ἀλλάξαμεν, ἐν προκειμένῳ, σκοπίμως, τὴν εὐχὴν τῆς Θ. Λειτουγίας τοῦ Μ. Βασιλείου)! Ἂς ἀντιληφθῶμεν, ἀγαπητοί μου, ὅτι ὁ καιρὸς καὶ οἱ χρόνοι μας ὀλιγοστεύουσι καὶ ἴσως περαιοῦνται, καὶ κινδυνεύομεν ἵνα, προσκεκολλημένοι εἰς τὴν ζωὴν ταύτην, ἀπολέσωμεν τὴν αἰωνίαν καὶ ἄφθαρτον τοιαύτην! «Ὁ καιρὸς ἐγγύς ἐστι»!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου Ἱεροκήρυξ Ἱ. Μ. Πατρῶν

πηγή: orthodoxostypos.gr