Εἴμεθα, ἆραγε, καθαροί;

ΚΥΡΙΑΚΗ IZ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2023
Ἀπόστολος: Β΄ Κορ. στ΄16- ζ΄ 1
Εὐαγγέλιον: Ματθ. ιε΄ 21-28
Ἦχος: πλ. δ΄.- Ἑωθινόν: ΙΑ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

«… καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ 

σαρκὸς καὶ πνεύματος» (Β΄ Κορ. Ζ΄ 1).

Εἴμεθα, ἆραγε, καθαροί;

Τοῦτο τὸ ἁπλοῦν ἀλλὰ καὶ «δεικτικὸν» ἐρώτημα, αἰσθάνομαι ὅτι γεννᾶται εἰς τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν, ἑνὸς ἑκάστου, ὁ ὁποῖος παρηκολούθησε καὶ «πρoσέσχεν» εἰς τὸ σημερινὸν Ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα. Ἡ ἀνωτέρω προτροπὴ τοῦ θείου Ἀποστόλου Παύλου, ἀπευθυνομένη, τότε μὲν πρὸς τοὺς

Κορινθίους, διαχρονικῶς δὲ πρὸς ἅπαντας τοὺς Χριστιανούς, δεικνύει μίαν ἀναμφισβήτητον πραγματικότητα! Καὶ αὕτη εἶναι, ὅτι ἅπαντες εἴμεθα ρερυπωμένοι! Ἡ τοιαύτη ἀναντίλεκτος πραγματικότης, παρ’ ὅτι ἀκούεται ἰδιαιτέρως προσβλητικὴ καὶ δεικτική, παραμένει ὅμως παραδεκτὴ, σχεδόν, ἀπὸ τοὺς πάντας! Τοῦτο, διότι, ὁ ρύπος περὶ τοῦ ὁποίου ὁμιλεῖ ὁ Ἀπόστολος, δὲν εἶναι ὁ ἐξωτερικός, ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος λερώνει τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀμβλύνει τὴν ἐξωτερική του ἐμφάνισιν καὶ εἰκόνα, ἀλλὰ ὁ ἀντίστοιχος ρύπος τῆς ψυχῆς, ὅστις, ἐξωτερικῶς μέν, δὲν ἐπηρεάζει τὴν εὐμορφίαν καὶ τὸ κάλλος τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ὅμως, προσβάλλει καὶ λερώνει καὶ τραυματίζει τὴν ἀνθρωπίνην ψυχήν!

Ἐπειδή μάλιστα, «τίς καυχήσεται ἁγνὴν ἔχειν τὴν καρδίαν; ἢ τίς παρρησιάσεται καθαρὸς εἶναι ἀπὸ ἁμαρτιῶν;» (Παροιμ. Κ΄ 9), ὡς ἤδη προείπομεν, ἅπαντες γνωρίζομεν καὶ παραδεχόμεθα ταύτην τὴν ψυχικήν μας ἀσθένειαν, καὶ πρὸς τοῦτο, εἰς κάθε εὐχὴν καὶ προσευχήν, τὴν ὁποίαν ἀπευθύνομεν πρὸς τὸν Εὔσπλαγχνον Θεὸν καὶ Πατέρα ἡμῶν, τὰ κυρίαρχα αἰτήματα εἶναι, ἡ συγγνώμη καὶ τὸ Θεῖον ἔλεος! Ἡ ἰδία ἄποψις ὡς πρὸς τὴν ἀνθρωπίνην καθαρότητα, πλανᾶται καὶ πρὸς τούς, ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἀνθρώπους! Εἴτε ἀθέους καὶ ἀπίστους, εἴτε αἱρετικοὺς καὶ εἰδωλολάτρας, εἴτε κοσμικοὺς καὶ ὑψηλοβάθμους, ἀλλὰ καὶ κοινωνικῶς, ἀσήμους, ἡ πανανθρωπίνη διαπίστωσις εἶναι, ὅτι «οὐδεὶς καθαρὸς ἀπὸ ρύπου» (Ἰὼβ ΙΔ΄ 4-5)!

Οὗτος δὲ ὁ «ρύπος» τῆς ψυχῆς εἶναι, ἀσφαλῶς, ἡ ἁμαρτία! Εἶναι ἡ ἐκτροπὴ ἐκ τοῦ Θείου θελήματος καὶ παραβίασις τῶν Θείων νόμων καὶ διατάξεων! Διὰ τοὺς ἐμμένοντας εἰς τὴν ἀθεϊστικὴν καὶ κοσμικὴν διάλεκτον, εἶναι ἡ παραβίασις τῆς ἰδίας συνειδήσεως καὶ τῶν ὁρισμῶν καὶ περιορισμῶν ταύτης! Βεβαίως οὗτοι οἱ τελευταῖοι, τὰ ἴδια θεωροῦν ὡς καὶ οἱ πιστοὶ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ θέλουν διαφόρως νὰ τὰ ἑρμηνεύουν καὶ προφέρουν! Ἡ πραγματικότης ὅμως παραμένει ἡ ἰδία!

Ἡ κάθαρσις τῆς ψυχῆς!

Κατόπιν τῶν ὅσων προανεφέρθησαν, εἶναι αὐτονόητον ὅτι ἀπαιτεῖται ἡ κάθαρσις τῆς ψυχῆς! Τοῦτο μάλιστα, διότι ἡ ἐνοχὴ ποὺ δημιουργεῖ ἡ ἁμαρτία μέσα μας, εἶναι, πολλάκις, ἀφόρητος καὶ δυσβάστακτος! Ὁ ἄνθρωπος, καὶ δὴ ὁ χριστιανός, ὁ ὁποῖος καὶ ἔχει ἐνεργοῦσαν τὴν συνείδησίν του, θεωρεῖ ὅτι θὰ πρέπῃ νὰ εἶναι συμφιλιωμένος μετ’ αὐτῆς! Καταθέτων ἐπὶ τοῦ προκειμένου, ὁ μέγας ἐκ τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, λέγει: «Ἔχω, ἔνδον καθήμενον, τὸν ἀόρατον δικαστήν»! Οὗτος ὁ «δικαστής», ὡς ἀντιλαμβάνεται ἕκαστος, εἶναι ἡ φωνὴ τῆς ἀλαθήτου ταύτης συνειδήσεως, τὴν ὁποίαν ἔθεσεν ὁ Δημιουργὸς ἐντὸς ἡμῶν, διὰ νὰ μᾶς κατευθύνῃ εἰς τὴν σωτηρίαν! Συν­επῶς, εἶναι αὐτονόητον, ὅτι αἱ ἁμαρτίαι καὶ παραβάσεις μας αἱ ὁποῖαι βαρύνουν τὴν ψυχήν μας, θὰ πρέπῃ νὰ καθαίρωνται καὶ νὰ δύναται ὁ ἄνθρωπος νὰ αἰσθάνεται, ψυχικῶς ἀνένοχος καὶ ἐλεύθερος!

Ἡ τοιαύτη κάθαρσις ἐπέρχεται, διὰ τῶν πνευματικῶν ἐκείνων τρόπων καὶ μέσων τὰ ὁποῖα μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία! Ἐν προκειμένῳ, θὰ περιορισθῶμεν ἀποκλειστικῶς, εἰς τοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας συνειδητοὺς Χριστιανούς, διότι, ὡς εἶναι, δυστυχῶς, γνωστόν, ὁ πολὺς κόσμος, – μηδὲ ἐξαιρουμένων καὶ δῆθεν «συν­ειδητῶν» χριστιανῶν, – ἔχουν ἀποκοπεῖ κατ’ οὐσίαν ἐκ τοῦ σώματος Αὐτῆς, καὶ ἡ μυστηριακὴ ζωὴ τὴν ὁποίαν ὀφείλουν νὰ διάγουν, εἶναι ἀνύπαρκτος!

Ὅταν, ὁ καλὸς Σαμαρείτης, – τῆς γνωστῆς παραβολῆς – ἔφερε τὸν ἡμιθανῆ Ἰουδαῖον εἰς τὸ πανδοχεῖον, διὰ νὰ τοῦ παρασχεθῇ ἡ θεραπεία, ἀναχωρῶν τὴν ἑπομένην πρωΐαν διὰ τὸν προορισμόν, ἀφῆκεν εἰς τὸν πανδοχέα, δύο δηνάρια διὰ τῶν ὁποίων προεξώφλει τὸ κόστος διὰ ταύτην τὴν θεραπείαν του! Ἡ ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς ταύτης εἶναι γνωστὴ τοῖς πᾶσι! Ὁ Ἰουδαῖος «εἰκονίζει» τὸν κάθε ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν πίπτει «θῦμα» τοῦ ἐχθροῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας˙ ἐνῶ ὁ Σαμαρείτης εἶναι ὁ Σωτὴρ Κύριος, ὁ «ἐλθὼν ἁμαρτωλοὺς σῶσαι»! Τὸ πανδοχεῖον εἶναι ἡ Ἐκκλησία, καὶ ὁ ἀναλαμβάνων τὴν θεραπείαν τοῦ τραυματίου εἶναι ὁ ἱερεύς! Τέλος τὰ δύο δηνάρια, – καὶ ἐδῶ θὰ πρέπῃ νὰ προσέξωμεν ἰδιαιτέρως, – εἶναι τὰ δύο σωτηριώδη Μυστήρια, ἡ Ἐξομολόγησις καὶ ἡ Θεία Εὐχαριστία!

Μόνον διὰ τούτων τῶν ἁγίων Μυστηρίων, ἐπέρχεται ἡ κάθαρσις καὶ ὁ ἁγιασμὸς τοῦ χριστιανοῦ! Ὅσον καὶ ἂν ὁ ἀπομακρυνόμενος ἐκ τῆς Ἐκκλησίας ἄνθρωπος, θέλει νὰ φαντάζηται, τρόπους «ξένους καὶ ἀλλοτρίους», διὰ νὰ «ἀποκαθιστᾷ» τὴν ψυχικήν του καθαρότητα, ὁ Θεῖος Λόγος θὰ διευκρινίζῃ πάντοτε, ὅτι αὕτη ἡ κάθαρσις εἶναι ἐμπεπιστευμένη εἰς τὰς χεῖρας τῶν ἐπισκόπων καὶ τῶν ἱερέων πνευματικῶν! «Λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰωάν. Κ΄ 22-23)!

Τὸ δῶρον τῶν δώρων!

Πόσον θέλγεται ἕκαστος, ὅταν τοῦ προσφέρει τις ἓν δῶρον! Μάλιστα, ὅσον ἡ ἀξία τοῦ δώρου αὐξάνεται, τόσον καὶ ἡ χαρὰ τοῦ λαμβάνοντος μεγαλώνει. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἐκτίμησις πρὸς τὸν προσφέροντα τοῦτο, γίνεται ἀπερίγραπτος, καθόσον τὸ δῶρον εἶναι σπάνιον καὶ «ἀκριβόν»! Θὰ εἴπῃ τις, ὅτι ταῦτα εἶναι αὐτονόητα! Τοιαύτη εἶναι ἡ «νοσηρὰ» ἀνθρωπίνη φύσις, ὥστε νὰ καταθέτῃ «κατάθεσιν καρδίας» πρὸ τοιούτων ἀνθρωπίνων καὶ ὑλικῶν πραγμάτων!

Ἂν ὅμως, διὰ τοιαῦτα μικρὰ (ὅσην ἀξίαν καὶ ἂν ἔχουν!) καὶ φθαρτὰ ὑλικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἐνθουσιάζουν κάποιους καὶ διὰ τὰ ὁποῖα ὁ Θεῖος Λόγος εἶναι κάθετος καὶ σκληρός, – «ὁ πλοῦτος ὑμῶν σέσηπε καὶ τὰ ἱμάτια ὑμῶν σητόβρωτα γέγονεν, ὁ χρυσὸς ὑμῶν καὶ ὁ ἄργυρος κατίωται» (Ἰακ. Ε΄ 2-3) – συγκινούμεθα καὶ ὑποχρεωνόμεθα, πόσῳ μᾶλλον διὰ τοῦτο τὸ ὑπερ­ουράνιον δῶρον, τὸ δῶρον τῶν δώρων, δὲν θὰ πρέπῃ νὰ εὐχαριστῷμεν τὸν Κύριον καὶ Θεὸν ἡμῶν; Ἴσως, μόνον ὀλίγοι, ἔχουν ἐκτιμήσει τὴν Θείαν ταύτην δωρεάν! Ὀλίγοι, οἱ ὁποῖοι καὶ ἐξεμεταλεύθησαν ταύτην καὶ ἔλαβον τὴν συγχώρησιν καὶ τὸν Ἁγιασμόν, ἐκ τοῦ Κυρίου! Οὗτοι εἶναι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, οἱ ὁποῖ­οι καὶ ἡγιάσθησαν – καθόσον καὶ οὗτοι ἁμαρτωλοί! – διὰ τῶν ὡς ἄνω προαναφερθέντων δύο δηναρίων! Μεταξὺ τούτων, ἂς προλάβωμεν καὶ ἡμεῖς τὴν χάριν τῆς συγχωρήσεως τῆς Ἐκκλησίας μας, καθαρίζοντες «ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύ­ματος»! Ἀμήν!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr