Ἡ νεοθρησκευτικὴ θεωρία τοῦ Δημοσθένη Λιακόπουλου γιὰ τὸν ἠλεκτρισμὸ καὶ τὴν ἠλεκτρικὴ τεχνολογία

 

Παναγιώτη Μαλαχία*

«Ἡ τεχνολογία τοῦ κακοῦ»:

Ἡ νεοθρησκευτικὴ θεωρία τοῦ Δημοσθένη Λιακόπουλου

γιὰ τὸν ἠλεκτρισμὸ καὶ τὴν ἠλεκτρικὴ τεχνολογία

    Ὁ φυσικὸς Δημοσθένης Λιακόπουλος (γεν. 1956) εἶναι μακρὰν ὁ γνωστότερος καὶ πολυγραφότερος1 ἀπὸ τοὺς ἐκφραστὲς τῆς θεωρίας γιὰ τὴν ἐξωγήινη ἢ θεϊκὴ καὶ σὲ κάθε

περίπτωση ὑπεροχικὴ καταγωγὴ τῶν ἀρχαίων (καὶ κατ’ ἐπέκταση τῶν σύγχρονων) Ἑλλήνων, καθὼς καὶ τῶν Ὀλυμπίων θεῶν. Ἐπρόκειτο γιὰ μία ἀρκετὰ δημοφιλῆ θεωρία στὴ χώρα μας, τοὐλάχιστον μέχρι πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, ἡ ὁποία, στὴ σχεδὸν τεσσαρακονταετῆ πορεία της ἕως σήμερα ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἀρκετοὺς ἐκφραστές, καθὼς καὶ μία ποικιλία καὶ πληθώρα μορφῶν. Ἡ δημοτικότητά της, ἡ ἀντεπιστημονικότητά της, καθὼς καί –ἰδίως στὴν περίπτωση τοῦ ἐν λόγῳ συγγραφέα– ἡ συχνὴ χρήση τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης κατὰ τὸ δοκοῦν, δημιούργησαν γύρω της ἕνα εὐρὺ πλαίσιο ἐπιστημονικοῦ προβληματισμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ συγγραφοῦν ἀρκετὰ ἐπίκαιρα κριτικὰ ἄρθρα (θεολογικά, κοινωνιολογικὰ κ.ἄ.)2.

Ἡ παροῦσα μελέτη ἀποτελεῖ μία ὄψιμη μέν, ἀλλά –νομίζουμε– ἐπίκαιρη ἀκόμη θρησκειολογικὴ συνέχεια αὐτοῦ του προβληματισμοῦ, παρ’ ὅτι αὐτὴ ἡ θεωρία φαίνεται ὅτι περνᾶ μία μᾶλλον ἀναμενόμενη περίοδο ὕφεσης στὴ δημοτικότητά της. Ἡ ἀνάγκη μελέτης της δὲν ὀφείλεται μόνο στὴν πολυμορφία αὐτῆς τῆς θεωρίας ἀλλὰ καὶ στὸ γεγονὸς ὅτι οἱ περισσότερες θεωρίες μὲ τὶς ὁποῖες αὐτὴ συνδέεται (π.χ. ἐσχατολογικές, κοσμολογικές) εἶναι σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀκόμη ἀνεξερεύνητες. Ἐπιπλέον, ἡ ἀνάγκη αὐτὴ προκύπτει ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ θεωρία αὐτὴ ὄχι μόνον ἐξακολουθεῖ νὰ αὐτοπροβάλλεται ὡς ἡ γνήσια ἔκφραση καὶ ἑρμηνεία τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης –ἰδίως στὴν ἐκδοχὴ τοῦ Δ. Λιακόπουλου3– καὶ ὡς ἡ μόνη ἀληθινὴ ἑρμηνευτικὴ γραμμὴ τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, τοῦ κόσμου καὶ σχεδὸν ὅλης της πραγματικότητας4, ἀλλὰ καὶ γιατὶ συνεχίζει νά (ἀνα)παράγεται μαζὶ μὲ ἕνα πλῆθος ἀπὸ ἄλλες θεωρίες ποὺ τὴν πλαισιώνουν, τόσο τοῦ ἰδίου τοῦ συγγραφέα ὅσο καὶ ἄλλων5, καθὼς καὶ νὰ βρίσκει ἀπήχηση σὲ ἕνα σημαντικὸ τμῆμα τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοῦ6.

Οἱ ἐκφραστὲς αὐτῶν τῶν θεωριῶν χρησιμοποιοῦν ἐκτενῶς τὴν τεχνολογικὴ θεματολογία, ἡ ὁποία κατ’ αὐτοὺς ἀφορᾶ μία περίοδο πολλῶν χιλιάδων ἐτῶν, ποὺ ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς προϊστορίας καὶ φθάνει ἕως τὰ βάθη τοῦ μέλλοντος. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι αὐτὴ νὰ περιλαμβάνει μία σειρὰ ἀπὸ λίγο ἢ πολὺ ἑτερόκλητα θέματα, ὅπως εἶναι οἱ τεχνολογικὲς δυνατότητες τοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων θεῶν, τὰ σύγχρονα μέσα παρακολούθησης καὶ ἐπιρροῆς τῆς κοινῆς γνώμης, ἡ στρατιωτικὴ τεχνολογία κ.ἄ.7. Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ἑτερόκλητο στοιχεῖο τῆς θεματολογίας, ὅπως καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴ ἁπλώνεται σὲ μεγάλη ἔκταση δημιουργώντας ἕνα τεράστιο, ποικίλο μωσαϊκό, καθιστᾶ τὴν ἀπόπειρα συνολικῆς μελέτης τους ἰδιαίτερα δυσχερῆ. Οἱ ἴδιοι λόγοι καθιστοῦν δυσχερῆ καὶ μία συνολικὴ μελέτη τῶν σχετικῶν θέσεων τοῦ Λιακόπουλου. Σὲ αὐτοὺς ἂς προστεθεῖ καὶ τὸ πλῆθος ὀπτικοακουστικοῦ ὑλικοῦ ἀπὸ τὶς ἐδῶ καὶ πολλὰ ἔτη ἐκπομπές του σὲ ἰδιωτικοὺς τηλεοπτικοὺς σταθμούς (Extra 3, Makedonia T.V. κ.ἄ.), μέσῳ τῶν ὁποίων ἔγινε γνωστός, καθὼς καὶ στὸ διαδίκτυο (www.el.gr). Γι’ αὐτὸ ἐπιλέξαμε νὰ ἀσχοληθοῦμε μόνο μὲ μία πτυχὴ τῆς θεώρησής του γιὰ τὴν τεχνολογία, δηλαδὴ τὸν ἠλεκτρισμό. Αὐτὴ ἡ ἐπιλογὴ ἔγινε γιατὶ τὸ πηγαῖο ὑλικὸ ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν τεκμηρίωση τοῦ θέματός μας φαίνεται ὅτι εἶναι ἀρκετὰ περιορισμένο –ἑπομένως διαχειρίσιμο στὸ πλαίσιο τῆς παρούσας σύντομης μελέτης– καὶ δὲν ἐξαρτᾶται ἰδιαιτέρως ἀπὸ ἄλλες πηγὲς γιὰ νὰ νοηματοδοτηθεῖ, ἄρα εἶναι βασικὰ πλῆρες καὶ αὔταρκες. Ἀπὸ πλευρᾶς μεθοδολογικῆς προσεγγίσεως ἐδῶ ὀφείλουμε νὰ προσθέσουμε ὅτι, ἐπειδὴ ὁ συγγραφέας πολλὲς φορὲς ἐπαναλαμβάνει τὶς ἰδέες του ὄχι μόνο σὲ ἕνα ἀλλὰ σὲ πολλὰ βιβλία του, ἐπιλέξαμε νὰ μὴν καταγράψουμε καὶ νὰ παραθέσουμε ἐξαντλητικὰ ὅλα τὰ σημεῖα στὰ ὁποῖα αὐτὲς ἀπαντοῦν, παρὰ μόνον ὁρισμένα ἐνδεικτικά.

Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο προσεγγίζουμε τὴ θεωρία τοῦ Λιακόπουλου περὶ ἠλεκτρισμοῦ ὡς ἀντικείμενο θρησκειολογικῆς μελέτης εἶναι ὅτι πρῶτον αὐτὴ ἔχει θρησκευτικὸ χαρακτῆρα καὶ ὅτι δεύτερον ἀνήκει εἰδικώτερα στὸν κλάδο ἔρευνας τῆς θρησκειολογίας ποὺ ἀφορᾶ τὸ  ἰδιαίτερα εὐρὺ καὶ ἀνομοιογενὲς σύνολο θρησκευτικῶν ἰδεῶν, ὁμάδων ἤ/καὶ κινημάτων, ποὺ ἀποκαλοῦνται γενικὰ Νέες Θρησκεῖες –ἤ, κατὰ τὴ θεολογική/ἀπολογητικὴ ὁρολογία «αἱρέσεις»–, οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται στὸν δυτικὸ κόσμο κυρίως ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ ’608. Αὐτὸ μὲ τὴ σειρά του συμβαίνει ἀκριβῶς ἐπειδὴ ἡ θεωρία του γιὰ τὸν ἠλεκτρισμὸ ἀποτελεῖ μέρος τῶν θεωριῶν του, οἱ ὁποῖες θεωροῦμε ὅτι ἔχουν νεοθρησκευτικὸ χαρακτῆρα. Αὐτὴ τὴ θεώρηση στηρίζουμε στὴν παρατήρηση ὅτι σὲ αὐτὲς ὑπάρχουν πάρα πολλὰ νεοθρησκευτικὰ χαρακτηριστικά, τόσο στὶς γενικὲς ἰδέες ποὺ τὶς διέπουν, ὅσο καὶ στὰ ἐπιμέρους στοιχεῖα τους. Μὲ τὴν παρουσίαση αὐτῶν τῶν χαρακτηριστικῶν θὰ ἀσχοληθοῦμε ἀμέσως παρακάτω στὴ μελέτη μας, μετὰ ἀπὸ τὴν παροῦσα εἰσαγωγή. Ἡ ἐν λόγῳ παρουσίαση κρίνεται ἀπαραίτητη διότι, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κατάδειξη τῆς νεοθρησκευτικῆς ταυτότητας τῶν θεωριῶν τοῦ Λιακόπουλου, πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικὰ βρίσκονται στὴ βάση καὶ τῆς θεωρίας του γιὰ τὸν ἠλεκτρισμὸ καὶ συνεπῶς ὁ ἐντοπισμὸς καὶ ἡ περιγραφή τους ὑπηρετεῖ καὶ τὴν καλύτερη κατανόηση τῆς τελευταίας. Βεβαίως, ἐπειδή, ὅπως προειπώθηκε, αὐτὰ εἶναι πολλά, ἐπιλέξαμε νὰ ἐπισημάνουμε μόνον ἐκεῖνα ποὺ εἶναι ἐμφανέστερα καὶ συγχρόνως διαδραματίζουν κεντρικὸ ρόλο στὴ σκέψη τοῦ συγγραφέα.

Κατόπιν, θὰ παρουσιάσουμε τὶς θέσεις τοῦ συγγραφέα γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ ἠλεκτρισμοῦ σὲ τέσσερις ἑνότητες. Θὰ ἀναφερθοῦμε δηλαδὴ ἀρχικὰ στὴ δημιουργία τοῦ ἠλεκτρικοῦ φαινομένου, ποὺ θεωρεῖται ἀπὸ τὸν Λιακόπουλο ὡς μία συνέπεια τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, δηλαδὴ ὡς κάτι κακό, κατόπιν στὴ χρήση του ἀπὸ τὴν προϊστορικὴ καὶ ἔπειτα ἀπὸ τὴν ἱστορικὴ ἀνθρωπότητα καὶ τελικὰ στὴν ἐσχατολογικὴ κατάργηση τόσο αὐτοῦ καθαυτό, ὅσο καὶ τῶν ἐφαρμογῶν του σὲ ὅλο τὸν κόσμο, στὸ ἐγγὺς μέλλον. Σὲ αὐτὲς τὶς ἑνότητες, ποὺ ἀποτελοῦν καὶ τὸ κύριο μέρος τοῦ παρόντος ἄρθρου, θεωρήσαμε σκόπιμο νὰ ἐξηγήσουμε στοιχειωδῶς ὁρισμένα θεμελιώδη σημεῖα τῆς θεωρίας του, παρ’ ὅτι γενικὰ αὐτὰ εἶναι γνωστά (Λευκὴ Ἀδελφότητα κ.λπ.), ἐπειδὴ κρίναμε ὅτι ἡ γνώση τους εἶναι ἀναγκαία γιὰ τὴν καλύτερη κατανόηση τοῦ θέματός μας.

Ἡ μελέτη αὐτὴ ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν παράθεση τῶν συμπερασμάτων μας σὲ μία τελευταία ἑνότητα, στὴν ὁποία ἀφ’ ἑνὸς μὲν συνοψίζονται τὰ κεντρικὰ σημεῖα τῆς ἀνάλυσής μας, ἀφ’ ἑτέρου δὲ διαπιστώνεται ὅτι ἡ θεώρηση τοῦ συγγραφέα γιὰ τὸν ἠλεκτρισμὸ φέρει οὐσιαστικὰ τὰ ἴδια νεοθρησκευτικὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ διακρίναμε γενικὰ στὶς θεωρίες του.

 

Τὰ κεντρικὰ νεοθρησκευτικὰ χαρακτηριστικὰ

τῶν θεωριῶν τοῦ Δ. Λιακόπουλου

Οἱ θεωρίες τοῦ Λιακόπουλου εἶναι θρησκευτικές, ἐπειδὴ τὸ περιεχόμενό τους εἶναι σὲ μεγάλο βαθμὸ θρησκευτικό. Ἐπιπλέον ὁ δημοφιλὴς συγγραφέας, ἀναφερόμενος στὸ τί, πέραν τοῦ ἐνστερνισμοῦ τῶν ἐπανερμηνευτικῶν τοῦ πολιτισμοῦ θεωριῶν του, ὀφείλει ὁ καθένας νὰ πράττει, ὑποδεικνύει ὁρισμένες κατευθυντήριες γραμμὲς ἑνός, κατὰ τὸν ἴδιο, ἐνδεδειγμένου τρόπου ζωῆς, μιᾶς «φιλοσοφίας» ὅπως συνήθως λέγεται, τὶς ὁποῖες ἀκροθιγῶς θὰ ἀναφέρουμε παρακάτω. Ὅμως, ἐπειδὴ οἱ ἀρχὲς αὐτῆς τῆς «φιλοσοφίας» ὀφείλονται σὲ θρησκευτικὲς θεωρίες, αὐτὴ εἶναι οὐσιαστικὰ θρησκευτική.

Τὸ θρησκευτικὸ περιεχόμενο τῶν θεωριῶν τοῦ Δ. Λιακόπουλου ὀφείλεται στὰ θρησκευτικὰ στοιχεῖα ποὺ ὑπάρχουν στὸ ἔργο του· συγκεκριμένα στὶς κοσμογονικὲς θέσεις ποὺ αὐτὸς διατυπώνει (π.χ. ἡ δημιουργία τῶν ἀγγέλων, τῶν ἀνθρώπων κ.ο.κ.)9, στὶς ἐσχατολογικές (π.χ. ἡ θεωρία του γιὰ μία τελική, ἐπίγεια ἀναμέτρηση τοῦ καλοῦ μὲ τὸ κακό)10, στὶς σωτηριολογικές (π.χ. ἡ «ἐξαγορά» ἀπὸ τὸν Πρῶτο Ἐλοχὶμ τοῦ δικαιώματος ὕπαρξης τῶν ἀνθρώπων μετὰ ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα)11 κ.λπ. Ἐπιπλέον, αὐτὸς ὁ χαρακτήρας τους ὀφείλεται στὸ εἶδος τῶν πηγῶν ποὺ χρησιμοποιεῖ προκειμένου νὰ δομήσει τὶς θεωρίες του καθὼς καὶ στὸν τρόπο ποὺ χρησιμοποιεῖ τὶς πηγές του: αὐτὲς εἶναι εἴτε θρησκευτικὲς ἐξ ἀρχῆς, ὅπως συμβαίνει μὲ τὶς κοσμογονικὲς βιβλικὲς διηγήσεις (Γένεσις)12 ἢ τὶς προερχόμενες ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκεία (λ.χ. ἡ ἡσιόδεια Θεογονία)13, εἴτε προϊστορικὲς καὶ ἱστορικές, ποὺ μεταποιοῦνται σὲ θρησκευτικὲς ἀπὸ τὸν ἴδιο (λ.χ. ἡ περίπτωση τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, στὸν ὁποῖο ἀποδίδεται ἡ ἰδιότητα τοῦ θεϊκοῦ καὶ ὑπερφυσικῶν δυνάμεων ἀπεσταλμένου)14.

Ὁ νεοθρησκευτικὸς χαρακτήρας τῶν θεωριῶν του ὀφείλεται, ὅπως προαναφέρθηκε, στὴν ὕπαρξη σὲ αὐτὲς μιᾶς πληθώρας χαρακτηριστικῶν, τὰ ὁποῖα ἀπαντοῦν καὶ στὸν χῶρο τῶν Νέων Θρησκειῶν καὶ μάλιστα τόσο συχνά, ὥστε νὰ θεωροῦνται θεμελιώδη γνωρίσματα γιὰ πολλὲς ἀπὸ αὐτές. Μὲ βάση τὴ σημασία ποὺ ἔχουν γιὰ τὴ θεωρία του, ἐπιλέξαμε γιὰ παρουσίαση τὰ παρακάτω ὀκτώ:

Κατ’ ἀρχάς, ὁ ἐκλεκτικισμὸς ἢ συγκρητισμός, ἡ ἀνάμειξη δηλαδὴ καὶ σύνθεση στοιχείων ἀπὸ διαφορετικὲς θρησκευτικὲς παραδόσεις, εἶναι ἕνα χαρακτηριστικὸ ποὺ φέρουν συχνὰ οἱ νέες θρησκεῖες15, τὸ ὁποῖο διακρίνουμε καὶ στὶς θεωρίες τοῦ Λιακόπουλου. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη (Γένεσις, Ψαλμοὶ κ.ἄ.)16, ἡ ἀρχαιοελληνικὴ γραμματεία (Ἡσιόδου Θεογονία, Πλάτωνος Τίμαιος)17 ἀλλὰ καὶ ὁρισμένα ἰουδαϊκὰ ἀποκαλυπτικὰ ἔργα (π.χ. Α΄ Ἐνώχ)18, εἶναι οἱ κυριώτερες πηγὲς ποὺ ὁ Λιακόπουλος χρησιμοποιεῖ συνδυάζοντας καὶ ἀναμειγνύοντάς τες, οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπὸ λιγότερο ἢ περισσότερο διαφορετικὰ μεταξύ τους πολιτισμικὰ περιβάλλοντα καὶ ὑπηρετοῦν τὴ θεμελίωση καὶ τεκμηρίωση τοῦ ἀφηγήματός του. Δύο ἀρκετὰ ἐνδεικτικὰ παραδείγματα μποροῦμε νὰ ἀντλήσουμε ἀπὸ τὶς θεωρίες του γιὰ τὸ ἀρχαιοελληνικὸ Πάνθεον: ἀρχικὰ ὑποστηρίζεται ὅτι οἱ Ὀλύμπιοι θεοὶ εἶναι οἱ βιβλικοὶ Νεφελίμ, οἱ ἀπόγονοι δηλαδὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ ὁρισμένων πεπτωκότων ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη ἀγγελικῶν ὑπηρετῶν τοῦ Θεοῦ19, καὶ κατόπιν ὅτι οἱ ἔριδες μεταξὺ τῶν Ὀλυμπίων θεῶν ὀφείλονταν στὴν ἐπέμβαση τοῦ Σατανᾶ-Σαμαέλ20.

Ὅμως, αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ χρήση τῶν διάφορων θρησκευτικῶν παραδόσεων οὐσιαστικὰ συνεπάγεται τὴν ἐξίσωσή τους ἀπὸ πλευρᾶς ἐγκυρότητας (ἱστορικῆς, θεολογικῆς). Γιὰ τὸν Λιακόπουλο, τὰ παραπάνω ἱερὰ κείμενα δὲν εἶναι παρὰ οἱ προερχόμενες ἀπὸ διαφορετικοὺς πολιτισμικοὺς χώρους καταγραφές τῶν ἴδιων ἢ διαφορετικῶν ὄψεων ἀπὸ τὰ ἴδια ἱστορικὰ γεγονότα καὶ τὶς ἴδιες θεολογικὲς ἀλήθειες. Ὅπως γράφει, «ἡ γνώση καὶ ἡ ἀλήθεια», παρὰ τὶς παραποιήσεις ποὺ ἔχουν ὑποστεῖ ἕως τὴν ἐποχή μας, διασώζονται τόσο μέσῳ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τῶν ἰουδαϊκῶν ἀποκαλυπτικῶν κειμένων ὅσο καὶ μέσῳ τῆς ἀρχαιοελληνικῆς μυθολογίας, καθὼς καὶ τῶν μυθολογιῶν τῶν ἄλλων λαῶν21. Συνεπῶς, ὅλες οἱ μυθολογικὲς παραδόσεις προσφέρουν σχεδὸν ἴσης ἀξίας μεταξύ τους ἱστορική –κυρίως– ἀλλὰ καὶ θεολογικὴ γνώση. Αὐτὴ ἡ ἐξίσωση τῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων ἀποτελεῖ τὸ δεύτερο νεοθρησκευτικὸ γνώρισμα22 ποὺ ἐντοπίσαμε στὶς θεωρίες τοῦ ἐν λόγῳ συγγραφέα.

Τὸ ἑπόμενο εἶναι αὐτὸ ποὺ ὁ Στ. Παπαλεξανδρόπουλος ὀνομάζει «ἐπιστημονικοποίηση» ἤ «ἐκλογίκευση» τῆς θρησκείας καὶ συνίσταται στὴν προσέγγιση καὶ ἑρμηνεία τοῦ ὑπερβατικοῦ μέσῳ τῆς λογικῆς ἐμπειρίας καὶ τῆς ἐπιστήμης ἢ ψευδο-λογικῶν καὶ ψευδο-επιστημονικῶν μεθόδων23. Αὐτὸ ἀποτελεῖ ἕνα κατ’ έξοχὴν νεοθρησκευτικὸ φαινόμενο, ὑπὸ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν ἀπαντᾶ στὶς παραδοσιακὲς θρησκεῖες, παρὰ μόνο σὲ νέες. Αὐτὲς προσοικειώνονται καὶ τελικὰ ἐργαλειοποιοῦν γιὰ τοὺς σκοπούς τους τὴν ἐπιστήμη. Αὐτὸ τὸ κάνουν μὲ ποικίλους τρόπους: εἴτε μὲ τὸ νὰ τὴ θεωρήσουν ὡς μία «ἀνεξάρτητη ἀρχή», ποὺ καλεῖται νὰ ἐπιβεβαιώσει τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῆς θρησκείας ὥστε νὰ νομιμοποιηθοῦν καὶ οἱ δύο, εἴτε, ἀφοῦ τὴν τροποποιήσουν κατάλληλα, μέσῳ τῆς ἐπιλεκτικῆς χρήσης τῶν μεθόδων, τῶν πορισμάτων καὶ τῶν τεχνολογικῶν/ τεχνικῶν ἐπιτευγμάτων της, εἴτε μέσῳ τῆς ἀναδημιουργικῆς μετατροπῆς θρησκευτικῶν στοιχείων σὲ ἐπιστημονικά, εἴτε ἀκόμη μέσῳ τῆς ἀναγνώρισης μιᾶς κοινῆς, δηλαδὴ θεϊκῆς ἢ ὑπερβατικῆς, μεταφυσικῆς προέλευσης περίπτωση, στὴν ὁποία θρησκεία καὶ ἐπιστήμη οὐσιαστικὰ ταυτίζονται24. Στὴν περίπτωση τοῦ Λιακόπουλου, τυπικὰ εἶναι τὰ παραδείγματα τῆς ἀναδημιουργικῆς μετατροπῆς, τὴν ὁποία συναντοῦμε στὴν ἀπόδοση τῶν μεταφυσικῶν δυνάμεων τῶν ἀρχαίων Θεῶν σὲ ὑπερανεπτυγμένα τεχνολογικὰ ἐπιτεύγματα25, ἀλλὰ καὶ τῆς ἄμεσης ἢ ἔμμεσης προέλευσης τῆς ἐπιστήμης ἀπὸ τὸν χῶρο τῶν πνευμάτων ἢ τοῦ θείου26.

Ἕνα ἄλλο κεντρικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς σύγχρονης θρησκευτικότητας εἶναι ὁ λεγόμενος «κοσμοθεϊσμός». Ὡς τέτοιος ὁρίζεται27 ἡ θεοποίηση μιᾶς ὄψης τοῦ κόσμου. Ὅμως, παρ’ ὅλη τὴ θεϊκότητά της, αὐτὴ ἡ ὄψη τοῦ θείου δὲν παύει νὰ εἶναι ἐνδοκοσμική, ἄρα ἐμπειρικὰ προσβάσιμη καὶ προσεγγίσιμη28. Αὐτὴ ἡ ἐνδοκοσμικότητα εἶναι ἕνα βασικὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ θείου στὶς θεωρίες τοῦ Λιακόπουλου, παρ’ ὅτι ὁ ἴδιος ἀπαξιώνει πλήρως τὸν θεϊκὸ χαρακτῆρα του. Ὁ συγγραφέας ἀποδίδει ὑλικὴ ὑπόσταση («ἐνεργειακὸ σῶμα») σὲ πνευματικά, ἀγγελικὰ ὄντα (Ἐλοχίμ) καὶ κατόπιν μεταθέτει τὴ δράση τους στὴ γῆ, ὅπου ἀναμειγνύονται μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τελικὰ καθίστανται οἱ κυρίαρχοι, οἱ ἐπίγειοι θεοί τους καὶ οἱ διαμορφωτὲς τοῦ πολιτισμοῦ τους. Τὰ ἴδια ἰδιώματα, ἔστω σὲ μικρότερο βαθμό –ἄρα, περισσότερο ἐνδοκοσμικά– ἀποδίδει καὶ στοὺς ἀπογόνους αὐτῶν τῶν ὄντων, τοὺς ὁποίους ἀπέκτησαν ἀπὸ τὴν ἀνάμειξή τους μὲ τὴν ἀνθρώπινη φυλὴ καὶ εἶναι, κατὰ τὴ θεωρία τοῦ συγγραφέα, οἱ ἐθνικὲς θεότητες ὅλων τῶν λαῶν τοῦ κόσμου, δηλαδὴ οἱ λεγόμενοι Ἓλ καὶ οἱ Νεφελίμ29.

Τὸ πέμπτο χαρακτηριστικὸ ποὺ ἀπαντᾶ στὴ νέα θρησκευτικότητα καὶ τὸ ὁποῖο ἔχει κοινὸ μὲ τὶς θεωρίες τοῦ ἰδίου, ἔτσι ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἐντάσσεται κυρίως σὲ αὐτήν, εἶναι ἡ λεγόμενη «Νεομυθολογία». Αὐτὴ συνίσταται στὴ δημιουργία νέων μύθων, δηλαδὴ νέων ἱερῶν – ὑπὸ τὴν ἔννοια τοῦ ἱεροῦ, τοῦ θεολογικοῦ δηλαδὴ περιεχομένου τους– ἀφηγήσεων, οἱ ὁποῖες προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀνάμειξη μύθων τοῦ παρελθόντος μὲ ἄλλους, παραδοσιακοὺς ἢ νέους30. Νεομυθολογικὲς βεβαίως ἀφηγήσεις ἀπαντοῦν σὲ ἀρκετὰ καὶ διαφορετικὰ μεταξύ τους πεδία τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ31. Ὅμως, πολὺ συχνὰ ἀποτελοῦν νέες ἱερὲς ἀφηγήσεις λόγῳ τοῦ θρησκευτικοῦ περιεχομένου τους. Σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση προφανῶς ἐντάσσονται στὸ νεοθρησκευτικὸ πεδίο. Ἕνα εἶδος τέτοιας νεομυθολογίας εἶναι ἐκείνη ποὺ ἀποτελεῖται ἀπό «ἐπιστημονικές» ἐπαναφηγήσεις παραδοσιακῶν θρησκευτικῶν μύθων. Ὅπως εὔκολα μπορεῖ νὰ γίνει ἀντιληπτό, στὴν περίπτωση τοῦ Λιακόπουλου τὰ ρεύματα τῆς «ἐπιστημονικοποίησης» τῆς θρησκείας καὶ τῆς «Νεομυθολογίας» συμπίπτουν, ἐπειδὴ ἡ πρώτη εἶναι ἕνα θεμελιῶδες γνώρισμα τῆς δεύτερης.

Μία ἀπὸ τὶς βασικὲς λειτουργίες ποὺ οἱ νέοι μύθοι ἔχουν κοινὴ μὲ τοὺς παλαιούς, εἶναι νά (ἐπανα)προσδιορίζουν τὴν ἀνθρώπινη ὑπόσταση καὶ νὰ δροῦν ὡς ἠθικοὶ ὁδοδεῖκτες, καθὼς καὶ ὡς ἑρμηνευτικοὶ κανόνες γιὰ τὴν κατανόηση τῆς ἀληθινῆς φύσης τῆς πραγματικότητας32. Πρόκειται γιὰ δύο βασικὲς λειτουργίες ποὺ ἐπιτελεῖ καὶ ὁ μῦθος τοῦ Λιακόπουλου, ἢ ἄλλως τό «μυθιστόρημα ἀχαλίνωτης πραγματικότητας» ποὺ ὁ ἴδιος πρεσβεύει33. Αὐτὲς τὶς λειτουργίες τὶς ἐπιτελεῖ προτάσσοντας ἀφ’ ἑνὸς μὲν τὴ δική του ἐκδοχὴ τῆς πραγματικότητας (βλ. παρακάτω), ἀφ’ ἑτέρου δὲ ἕνα ἰδεατό «ἑλληνικό» ἠθικὸ πρότυπο (δημιουργικότητα, ἀνιδιοτέλεια, αἴσθημα δικαίου κ.ἄ.)34 καὶ γενικὰ ἕναν ἰδεατὸ τρόπο ζωῆς, εἴτε θετικά (π.χ. ἐναλλακτικὴ ἰατρική)35 εἴτε ἀρνητικά, ὅπως δηλαδὴ συμβαίνει μὲ τὴν ἀπόρριψη τοῦ σύγχρονου ἀστικοῦ τρόπου ζωῆς ποὺ θὰ ἐξετάσουμε στὴ συνέχεια.

Ὅμως, ἡ πρόταξη τῆς νεομυθολογικῆς πρότασης τοῦ Λιακόπουλου ὡς ἀληθινῆς, προϋποθέτει τὴν ἀπόρριψη τῆς ὑπάρχουσας πραγματικότητας, τὴν ὁποία ἀντικαθιστᾶ ἡ μυθοποίησή της. Αὐτὴ ἡ ἀπόρριψη εἶναι πολυειδὴς καὶ δὲν ἀφορᾶ μόνο τὴν πραγματικότητα τῆς σημερινῆς ἐποχῆς. Ὁλόκληρη σχεδὸν ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία, ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ θρησκεία – ὁλόκληρος δηλαδὴ ὁ ἀνθρώπινος πολιτισμὸς οὐσιαστικά– κρίνονται ἀπὸ τὸν Λιακόπουλο ὡς χαλκευμένες καὶ ἀπορρίπτονται ὡς πρὸς τὴ δεδομένη μορφή τους, διορθώνονται ἢ συμπληρώνονται ἀπὸ τὸν ἴδιο, ὥστε νὰ ἀποδώσουν τὴν ἀληθινὴ ὄψη τῶν πραγμάτων ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Αὐτὴ ἡ σχετικοποίηση τῆς θρησκευτικῆς, τῆς ἱστορικῆς καὶ τῆς ἐπιστημονικῆς παράδοσης καὶ ἡ μερικὴ ἢ ἐξ ὁλοκλήρου μετατροπὴ τῆς μιᾶς κατηγορίας σὲ ἄλλη (π.χ. τῶν ἀλληγορικῶν θρησκευτικῶν διηγήσεων σὲ πραγματικές, ἱστορικές), ποὺ θὰ ἀναπτύξουμε ἀναλυτικώτερα παρακάτω, εἶναι τὸ ἕκτο βασικὸ χαρακτηριστικὸ πολλῶν νεοθρησκευτικῶν κινημάτων36.

Ἕνα δεῖγμα αὐτῆς τῆς σχετικοποίησης τῆς παράδοσης, τῆς ἐπανερμηνείας της καὶ τῆς ἀλληλεμπλοκῆς τῶν κατηγοριῶν της (ἐπιστημονικῶν, θρησκευτικῶν κ.ο.κ..) στὴ νέα ἐκδοχή τους μᾶς δίδει ἐνδεικτικὰ ὁ ἴδιος στὸν ἐπίλογο ἑνὸς ἀπὸ τὰ βιβλία του, τὸ περιεχόμενο τοῦ ὁποίου θὰ ἀναπτύξουμε στὶς ἑπόμενες ἑνότητες:

«Ὁ σκοπὸς λοιπὸν τῆς παραχάραξης τῆς ἱστορίας εἶναι ἡ ἀπόκρυψη τῆς ὕπαρξης τῶν Ἐλοχὶμ καὶ ἑπομένως τοῦ σχεδίου τοῦ Σαμαὲλ νὰ καταλάβει τὸν κόσμο καὶ νὰ τὸν καταστρέψει καὶ νὰ τὸν γονατίσει ἠθικὰ καὶ πνευματικά. Τὴν παραχάραξη μάλιστα τῆς ἱστορίας ὑποβοήθησε προκαταβολικὰ ὁ Σαμαέλ, ἀφ’ ἑνὸς μὲν καταστρέφοντας ὅλες τὶς ἐνδείξεις καὶ ἀποδείξεις, ποὺ μὲ τὴ μορφὴ ἀρχαιολογικῶν εὑρημάτων θὰ ὁδηγοῦσαν τὶς ἔρευνές μας πρὸς τὴν ὀρθὴ κατεύθυνση, ἀφ’ ἑτέρου δὲ στήνοντας ὁλόκληρο παγκόσμιο μηχανισμὸ ἀποτελούμενο ἀπὸ “λαμπροὺς ἐπιστήμονες”, ποὺ ἔδωσαν ἐναύσματα γιὰ ἔρευνες πρὸς λάθος κατεύθυνση»37.

Ἡ κριτικὴ τοῦ συγγραφέα ξεκινᾶ ἀπὸ τὴ θρησκεία. Σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο, δὲν ὑπάρχει μόνο πλήρης σχεδὸν ἀσυμφωνία ἀνάμεσα στὶς κοσμογονικὲς θεωρίες τῶν διάφορων θρησκειῶν38, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ οἱ κοσμογονικοὶ ἰσχυρισμοὶ τῆς ἴδιας θρησκείας εἶναι συχνὰ ἀντιφατικοὶ μεταξύ τους. Αὐτὸ ὀφείλεται στὴν παραχάραξη τῶν ἱερῶν γραφῶν, ἐν προκειμένῳ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ποὺ πραγματοποιήθηκε τόσο σκόπιμα προκειμένου νὰ ἀποκρυβεῖ ἡ ἀλήθεια γιὰ τὴ δημιουργία τῶν πνευμάτων, τοῦ κόσμου καὶ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτῆς τῆς δημιουργίας, ὅσο καὶ κατὰ λάθος λόγῳ τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας νὰ συναχθοῦν ὀρθὰ συμπεράσματα ἀπὸ κείμενα ποὺ εἶναι ἀντιφατικὰ μεταξύ τους. Αὐτὴν τὴν παραχάραξη τὴ διαιώνιζαν τὰ ἱερατεῖα κάθε ἐποχῆς μὲ τὴν ἀνακήρυξη τῶν ἱερῶν κειμένων τους ὡς ἀλάθητων καὶ τὴ δίωξη ὡς αἱρετικοῦ ὅποιου προσπαθοῦσε νὰ κατανοήσει τὸ πραγματικὸ νόημά τους. Αὐτὸ ἰσχύει βεβαίως καὶ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία39. Ὅμως, ἡ νέα γνώση ποὺ κομίζει ὁ Λιακόπουλος δὲν πρέπει, ὅπως πιστεύει ὁ ἴδιος, νὰ θεωρηθεῖ ὅτι ἀμφισβητεῖ τὸ οὐσιαστικὸ νόημα τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης, δηλαδὴ τοὺς λόγους τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ὅτι τὴ διορθώνει στὸ σύνολό της, τὴν ἐμπλουτίζει καὶ τὴν ἰσχυροποιεῖ ἔναντι ὁποιασδήποτε προσπάθειας ἀμφισβήτησης τῆς ἐγκυρότητάς της40.

Ἀλλὰ μὲ αὐτὲς τὶς ἑρμηνεῖες του οὐσιαστικὰ ἀφιεροποιεῖ ἕνα μεγάλο μέρος τῶν ἱερῶν διηγήσεων καὶ τὶς μετατρέπει σὲ ἱστορικές, παρ’ ὅτι οἱ πρωταγωνιστές τους εἶναι συχνὰ ἡμιθεϊκὰ ὄντα: κατ’ αὐτόν, οἱ θρησκευτικὲς παραδόσεις σὲ μεγάλο βαθμὸ εἶναι ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ ἡ ἀληθινὴ ταυτότητά τους ἀποκρύπτεται ἀπὸ τὸ ἐξουσιαστικὸ κατεστημένο. Αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴ μία μορφὴ παραχάραξης τῆς ἱστορίας, δηλαδὴ τὴ μετατροπή της σὲ θρύλους καὶ μύθους41. Ἡ ἄλλη ἀφορᾶ τὴν ἐπιφανειακὴ ὄψη τῆς ἱστορίας, ἡ ὁποία εἶναι οὐσιαστικὰ πλαστή, ἐνῶ ἡ ἐσωτερικὴ ὄψη της, ποὺ εἶναι ἡ πραγματικὴ καὶ οὐσιαστική, εἶναι πολὺ διαφορετική. Δηλαδή, ἡ πρώτη συνίσταται στὸν κοινὰ ἀντιληπτό, τὸν καθημερινό, συμβατικὸ καὶ κοινὰ ἀποδεκτὸ κόσμο, ἡ εἰκόνα τοῦ ὁποίου προάγεται ὡς ἡ ὀρθὴ μέχρι σήμερα, ἐνῶ ἡ δεύτερη, ἡ ὁποία εἶναι ἡ βαθύτερη καὶ ἐκφράζεται μὲ τὸ νεομυθικὸ ἀφήγημα τοῦ συγγραφέα, ἀποτελεῖ τὴν ἀληθινὴ πλευρά της καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕνα πλῆθος μὴ ἀναγνωρίσιμων (π.χ. ἑλληνικὰ προϊστορικὰ μνημεῖα ἀνὰ τὴν ὑφήλιο)42 ἢ ἐντελῶς ἀδιόρατων ἀπὸ τὸν καθένα μας (ἀνθρωπόμορφα μεταφυσικὰ ὄντα, ὑπόγειες πολιτεῖες, παγκόσμια καὶ κρυφὰ κέντρα ἐξουσίας, ὑποσυνείδητα μηνύματα κ.λπ.) συστατικῶν στοιχείων43.

Παρόμοια εἶναι ἡ γνώμη του καὶ γιὰ τὴν ἐπιστήμη, δηλαδὴ ὡς πρὸς τὴν πραγματικὴ μορφή της καὶ τὴν ὀφειλόμενη στάση μας ἀπέναντί της. Ἡ ἐμφανιζόμενη ὡς ἀληθινή, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι ψευδὴς ἐπιστήμη, μᾶς παρουσιάζει μία διαστρεβλωμένη, ἄρα ἀπορριπτέα ἀντίληψη τῆς φύσεως, ἡ ὁποία προωθεῖται ἀπὸ ἄμεσα ἢ ἔμμεσα χειραγωγούμενες ἐπιστημονικὲς θεωρίες (κοινωνικές, θετικο- επιστημονικές). Οἱ διακινητές τους κυρίως εἶναι τὰ ἐπιστημονικὰ καὶ ἐρευνητικὰ ἱδρύματα καὶ ἡ δημόσια παιδεία, τὴν ἀξία καὶ κατ’ ἐπέκταση τὸ ἔργο τῶν ὁποίων ἐπίσης ὀφείλουμε νὰ ἀπορρίψουμε44. Οἱ πραγματικοὶ δημιουργοὶ καὶ προωθητὲς τῆς ἐπιστήμης εἶναι μυστικὲς ὀργανώσεις καὶ ἀπόκρυφα κέντρα ἐξουσίας ποὺ ἀπὸ τὴν ἀπώτατη προϊστορία μέχρι καὶ σήμερα φθείρουν τὴν ἀνθρωπότητα πολλαπλῶς (σωματικά, ἠθικά, πνευματικὰ κ.λπ.) μέσῳ τῶν ἐφαρμογῶν αὐτῶν τῶν θεωριῶν καὶ δίχως αὐτὸ νὰ γίνεται ἀντιληπτὸ στὴν πραγματικὴ διάστασή του. Αὐτὴ ἡ φθορὰ προκαλεῖται εἴτε μέσῳ τῶν διάφορων τρόπων κοινωνικῆς καὶ οἰκονομικῆς ὀργάνωσης (π.χ. ταξικὴ διαστρωμάτωση καὶ σύγκρουση, δημοκρατία καὶ πολυκομματισμός, κεφαλαιοκρατία), εἴτε πλέον μέσῳ τῶν τεχνολογικῶν μέσων ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ νὰ ὀργανωθεῖ καὶ νὰ λειτουργήσει μία σύγχρονη κοινωνία (μονάδες παραγωγῆς ἐνέργειας, ἰατρικὲς καὶ οἰκιακὲς συσκευές, μέσα μεταφορᾶς, τεχνολογία τροφίμων κ.ἄ.), τὰ ὁποῖα προκαλοῦν πολὺ περισσότερα καὶ οὐσιαστικώτερα προβλήματα στὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ὅσα ἐπιλύουν (βλ. παρακάτω)45. Ὁ ἀπώτερος σκοπὸς αὐτῶν τῶν μυστικῶν καὶ κακόβουλων κέντρων ἐξουσίας μέσῳ τῆς ἐπιβολῆς τῶν ἐπιστημονικῶν θεωριῶν τους εἶναι ἡ προετοιμασία τοῦ ἐδάφους γιὰ τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τὴν ἀποδοχή του ὡς κυβερνήτη τῆς ἀνθρωπότητας46.

Ἕνα ἄλλο ἰδίωμα ποὺ ἀπαντᾶ συχνὰ στὶς νέες θρησκεῖες47, καθὼς καὶ στὶς θεωρίες τοῦ Λιακόπουλου (ἕβδομο σημεῖο), εἶναι ἡ ἀναγνώριση στὸν κάθε ἄνθρωπο –καὶ στὴν περίπτωση τοῦ συγγραφέα, ἰδίως στοὺς Ἕλληνες– ἑνὸς πλήθους κρυμμένων ἢ ἀδρανῶν ἕως τώρα δυνατοτήτων, ποὺ ὁ καθένας μπορεῖ καὶ ὀφείλει νὰ ἀναπτύξει. Κατὰ τὸν Λιακόπουλο, πρόκειται γιὰ δυνατότητες (π.χ. αὐτοΐαση, διατήρηση τῆς νεότητας) ποὺ μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν τὸ ἀνθρώπινο ὂν μέχρι καὶ στὴν ἐπίτευξη τῆς ἀθανασίας. Ἡ ἐνεργοποίησή τους κατ’ ἀρχὰς ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐπίγνωση τῆς πραγματικῆς φύσεως τοῦ κόσμου καὶ τοῦ ἀνθρώπου, τῆς πρόσκτησης δηλαδὴ ἀπὸ τὸν καθένα τῆς ἀντισυμβατικῆς γνώσης ποὺ ὁ δημοφιλὴς συγγραφέας καὶ τηλεπαρουσιαστὴς προσφέρει. Κατόπιν, ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἕναν, κατὰ τὸν Λιακόπουλο, ἐνδεδειγμένο τρόπο ζωῆς (γνώσεις διαβίωσης σὲ συνθῆκες φυσικοῦ περιβάλλοντος, ὁμοιοπαθητικὴ ἰατρικὴ κ.ἄ.), πού ὁ καθένας μας πρέπει νὰ ἀκολουθεῖ48.

Ὅμως, ἀξίζει νὰ προστεθεῖ ἐδῶ, ὡς κάτι ποὺ ἔχει σημαντικὸ ρόλο στὸ ἀφήγημα τοῦ συγγραφέα, ὅτι αὐτὲς οἱ πρακτικὲς φαίνεται ὅτι δὲν ἐπαρκοῦν ἀπὸ μόνες τους ὥστε νὰ ἐπανενεργοποιηθοῦν οἱ λανθάνουσες ἀνθρώπινες δυνατότητες. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτό, ὁ Λιακόπουλος ἀποδίδει ἐξ ἴσου σημαντικὸ ρόλο σὲ ἕναν ἀστάθμητο βιολογικὸ παράγοντα, ποὺ φαίνεται ὅτι ἡ ἐπαναδραστηριοποίησή του ἐξαρτᾶται ἀπὸ ἄλλους, ἀστάθμητους καὶ μᾶλλον ὑπερανθρώπινους παράγοντες. Αὐτὸς ὁ βιολογικὸς παράγων εἶναι ὁ «Ἰχώρ», τὸν ὁποῖον ὁ συγγραφέας ὁρίζει ὡς ἕνα ἰδιαίτερο στοιχεῖο ποὺ ἐνυπάρχει μόνο στοὺς Ἕλληνες, καθιστώντας τους ἀνώτερους ὅλων τῶν ἄλλων λαῶν. Ὁ Ἰχὼρ εἶναι τὸ αἷμα τῶν Ὀλυμπίων θεῶν, ποὺ συνεχίζει νὰ ρέει στὸ αἷμα τῶν μακρινῶν ἀπογόνων τους, τῶν Ἑλλήνων δηλαδὴ καὶ τῶν δεκάδων ἑκατομμυρίων ἑλληνογενῶν κατοίκων τῆς ὑφηλίου, καὶ τοὺς προσδίδει ὁρισμένες ξεχωριστὲς ἰδιότητες, ποὺ ὅμως λανθάνουν ἐδῶ καὶ αἰῶνες49. Ἀλλά, στό «ἐγγύς» μέλλον ὁ Ἰχώρ, ποὺ βρίσκεται σέ «ληθαργική» κατάσταση, ἀναμένεται νά «ἐπανενεργοποιηθεῖ» καὶ νὰ ὁδηγήσει στὴν ἐπαναφύπνιση τοῦ ἑλληνικοῦ γένους καὶ στήν «ἐπανελλήνισή» του, δηλαδὴ στὴν κατανόηση τῆς θεϊκῆς φύσεώς του καὶ στὴν ἐπανεκδήλωση τῶν ἀληθινῶν ἑλληνικῶν χαρακτηριστικῶν του50!

Τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς «ἐπανελλήνισης» θὰ εἶναι ἀρχικὰ ἡ ἐπαναστατικὴ ρήξη τῶν Ἑλλήνων καὶ ἑλληνογενῶν κατοίκων τῆς ὑφηλίου μὲ τὴν παγκόσμια διαβολικὴ κυριαρχία καὶ ἡ ἀνατροπὴ τῆς τελευταίας. Ἔτσι, μέσῳ τῶν Ἑλλήνων καὶ ὑπὸ τὴν καθοδήγησή τους, ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα θὰ ὁδηγηθεῖ σὲ μία συμβολικὰ χιλιετῆ, δηλαδὴ μακραίωνη, ἰδεατὴ Νέα Ἐποχή, δηλαδὴ σὲ ἕναν ἀνθρωπιστικό, οἰκουμενικὸ πολιτισμὸ βασισμένο στὰ ἰδεώδη τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας51. Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ ἕναν πλήρη «ἐξελληνισμό» τῆς ἐσχατολογίας52. Αὐτὴ ἡ χιλιαστικὴ προσδοκία μιᾶς οἰκουμενικῆς Νέας Ἐποχῆς εὐημερίας, χωρὶς βέβαια τὸν ἑλληνορθόδοξο χρωματισμὸ ποὺ τῆς δίδει ὁ Λιακόπουλος, ὅπως καὶ ἡ ἰδέα ὅτι οἱ φορεῖς αὐτῆς τῆς πλανητικῆς ἀλλαγῆς θὰ εἶναι μία «κρίσιμη μᾶζα» ἀνθρώπων «ποὺ θὰ ἔχουν ἐπιτύχει ἀνώτερες καταστάσεις συνειδητότητας», ἀποτελεῖ ἀκόμη ἕνα (ὄγδοο σημεῖο) πολὺ τυπικὸ νεοθρησκευτικὸ μοτίβο53.

 

Ἠλεκτρογονία: Ἡ συμπαντικὴ ἁρμονία,

τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ ἡ γένεση τοῦ ἠλεκτρισμοῦ

Κατὰ τὸν Λιακόπουλο, ἡ σημερινὴ τεχνολογία ἔχει τὶς ρίζες της σὲ ἕνα σχέδιο σατανικῆς προέλευσης, τὸ ὁποῖο ἔχει ἐκπονηθεῖ ἐδῶ καὶ δισεκατομμύρια χρόνια καὶ βαίνει πλέον πρὸς τὴν ὁλοκλήρωσή του. Οὐσιαστικὰ ἡ ἀπαρχή της, δηλαδὴ ἡ «προϊστορία» της, βρίσκεται στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ στὶς δραματικὲς συνέπειές του γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ σύμπαν54. Σύμφωνα μὲ τὴν ἐκδοχὴ τοῦ ἰδίου γιὰ τὴ γένεση τοῦ κόσμου, τὸ προπτωτικὸ σύμπαν εἶχε δημιουργηθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἔτσι ὥστε νὰ λειτουργεῖ μὲ βάση τὶς ἁρμονικὲς σχέσεις ποὺ ἀναπτύσσονταν ἀνάμεσα στὰ διάφορα μέρη του. Δύο θεμελιώδεις ἔννοιες γιὰ τὴν κατανόηση αὐτοῦ τοῦ τρόπου λειτουργίας του εἶναι αὐτὲς ποὺ γενικὰ γνωρίζουμε μὲ τὴν κινεζικὴ ὀνομασία τους, δηλαδὴ ὡς «Γίν» καί «Γιάνγκ». Αὐτὲς συμβολίζουν τὶς κάθε εἴδους διπολικὲς ἀντιθέσεις (π.χ. πνεῦμα–ὕλη, οὐρανός–γῆ), προϋπάρχουν τοῦ σύμπαντος καὶ τὸ διέπουν55. Κατὰ τὸν Λιακόπουλο, ἡ προπτωτικὴ καὶ συμπαντικὴ ἁρμονία εἶναι ἡ διαρκής «κι ἐπιτυχημένη προσπάθεια τῶν πάσης φύσεως ἀντιθέτων νὰ συνυπάρχουν χωρὶς συγκρούσεις, μὲ ἕνα διαρκῶς μεταβαλλόμενο τρόπο, μὲ μία διαρκῶς βελτιούμενη ἁρμονία»56.

Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ σύμπαν κεντρικὸ ρόλο, ἀλλὰ ἀκόμη μὴ ἀπο- κεκαλυμμένο πλήρως ἀπὸ τὸν Θεό, διαδραμάτιζε ὁ ἄνθρωπος, τὸ δημιούργημα τῶν Ἐλοχίμ57, δηλαδὴ τῶν πρώτων ἀγγελικῶν πλασμάτων- κτισμάτων τοῦ Θεοῦ58. Ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων ὅτι μποροῦν νὰ θεωθοῦν καὶ νὰ ὁμοιάσουν στοὺς δημιουργούς τους δίχως τὴ βοήθειά τους καὶ κατ’ ἐπέκταση τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα59 ἀποτελεῖ οὐσιαστικὰ τὸ θεμέλιο τῆς ἀνάπτυξης τῆς τεχνολογίας. Αὐτὸ συμβαίνει γιατὶ μέσῳ τῆς τελευταίας, καὶ μάλιστα στὸ ἐγγὺς μέλλον ὅπως διαφαίνεται, ὁ ἄνθρωπος θὰ μπορεῖ νὰ ἐπιτύχει ὅ,τι ἕως σήμερα ἐθεωρεῖτο ἰδίωμα καὶ ἀποκλειστικὴ δυνατότητα τῆς Θεότητας, δηλαδὴ τὴ δημιουργία ζωῆς καὶ μάλιστα ἀνθρώπινης (κλωνοποίηση) καθὼς καὶ τὴν ἀνανέωση καὶ ἐπὶ μακρὸν παράτασή της, ἂν ὄχι τὴν κατάκτηση τῆς ἀθανασίας60.

Κατὰ τὸν γνωστὸ παρουσιαστή, οἱ συνέπειες τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος γενικὰ ἦταν ἡ διατάραξη τῆς συμπαντικῆς ἁρμονίας, ἡ ἀπώλεια τῶν ἁρμοδιοτήτων τοῦ ἀνθρώπου στὸ σύμπαν (βλ. παρακάτω), καθὼς καὶ ἡ παροχὴ στὸν πεπτωκότα ἀρχάγγελο Σαμαὲλ ἢ Διάβολο τῆς δυνατότητας νὰ ἐπηρεάζει, πέραν ἀπὸ τὸν κόσμο τῶν πνευμάτων, καὶ τὴν ὕλη61. Ἔτσι, σὲ ἀντίθεση μὲ ὅ,τι συνέβαινε προπτωτικά, ὅπου τὰ ἀντιθετικὰ στοιχεῖα τοῦ σύμπαντος συνδυάζονταν μεταξύ τους ἁρμονικά, ἄρχισαν πλέον νὰ ἐμφανίζονται βίαιες καὶ ἀνταγωνιστικὲς μεταξύ τους δυνάμεις, προκειμένου νὰ ἀποκαθίσταται ἡ ἑκάστοτε διαταρασσόμενη κοσμικὴ ἰσορροπία. Ἀπὸ αὐτὲς τὶς διαφόρων εἰδῶν δυνάμεις ποὺ ἡ σημερινὴ ἐπιστήμη ἀναγνωρίζει στὸν κόσμο μας (βαρυτικές, μαγνητικὲς κ.λπ.)62, ὁ Λιακόπουλος ἑστιάζει τὸ ἐνδιαφέρον του στὶς ἠλεκτρικές. Ὁ λόγος εἶναι γιατὶ οὐσιαστικὰ σὲ αὐτὲς ἐντοπίζει τὴν πρωταρχικὴ καὶ θεμελιώδη γιὰ τὸν ὑλικὸ κόσμο δαιμονικὴ παρέμβαση, ποὺ συνίσταται στὴν ἀποβολὴ καὶ τὴ μετατροπή του σέ «ἐλεύθερο», τοῦ «τελευταίου ἠλεκτρονίου», αὐτοῦ δηλαδὴ ποὺ διανύει τὴ μεγαλύτερη τροχιὰ γύρω ἀπὸ τὸν πυρῆνα τοῦ κάθε ἀτόμου63.

Στὸν μεταπτωτικὸ κόσμο μας αὐτὴ ἡ διαδικασία ἀποτελεῖ πολὺ γενικὰ τὴν πρώτη προϋπόθεση γιὰ τὴ δημιουργία τοῦ φαινομένου τοῦ ἠλεκτρισμοῦ, τὸ ὁποῖο ὁρίζεται ὡς ἡ ροὴ τῶν ἐλεύθερων ἠλεκτρονίων στὴ φύση64. Ἄρα, ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ Λιακόπουλος, ὁ ἠλεκτρισμός «σὰν φυσικὸ φαινόμενο, εἶναι ἐφεύρημα τοῦ Σαμαέλ»65. Ἐπιπλέον, ὁ ἠλεκτρισμὸς ἐπηρέασε τὴ λειτουργία τῶν ἀνθρωπίνων σωμάτων, ποὺ εἶχαν δημιουργηθεῖ ἀρχικὰ ὡς ἐνεργειακὰ καὶ εἶχαν ἕνα πλῆθος ἀπὸ δυνατότητες ἀδιανόητες γιὰ τὸν σημερινὸ μεταπτωτικὸ ἄνθρωπο (ἀξιοποίηση τῆς ἐλεύθερης ἐνέργειας τοῦ περιβάλλοντος καὶ ἔλεγχός του, ὅπως καὶ τοῦ ζωικοῦ κόσμου, ἐλεύθερη μετακίνηση στὸ σύμπαν, ἀθανασία κ.ἄ.). Ἔτσι, τὸ ἀρχικὰ ἐνεργειακὸ ἀνθρώπινο σῶμα μετετράπη σὲ σάρκινο, τὸ ὁποῖο σταδιακὰ ἄρχισε νὰ ὑπόκειται στὶς διαδικασίες τῆς ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν καὶ στὴ φθορά66.

Ἡ αἰτία αὐτῆς τῆς μεταβολῆς ἀποδίδεται στὸ φαινόμενο τῶν «ἐλεύθερων ἀρνητικῶν ριζῶν», ὁρισμένων δηλαδὴ χημικῶν ἑνώ- σεων τοῦ ὀργανισμοῦ μας, ποὺ μόλις προσλάβουν ἕνα ἐλεύθερο ἠλεκτρόνιο ἀποκτοῦν ὀξειδωτικὴ δράση καὶ γίνονται ἡ αἰτία ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων παθήσεων καθὼς καὶ τοῦ θανάτου67. Ἐπίσης, καὶ τὸ ἴδιο τὸ ἀνθρώπινο σῶμα κατέστη ἠλεκτρικὸς φορέας, ἐπειδὴ ἡ χημικὴ ἐνέργεια ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ μέσῳ τῶν τροφῶν του μετατρέπεται ἀπὸ τὸν ὀργανισμὸ σὲ ἠλεκτρική, ἡ ὁποία προκαλεῖ τὴν κάθε εἴδους δραστηριότητα (ἐγκεφαλική, μυϊκὴ κ.λπ.)68. Οὐσιαστικά, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ συγγραφέας, ὅλα αὐτὰ εἶχαν προγνωσθεῖ ἀπὸ τὸν Διάβολο πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη πτώση, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος μεθόδευσε, μὲ σκοπό, ἀφ’ ὅτου ὁ πεπτωκὼς ἄνθρωπος γίνει μία «ἠλεκτρικὴ μηχανή», νὰ καταστεῖ τελικὰ καὶ εὔκολα ὑποχείριό του69.

 

Ἀραντὶς καὶ Ἀτλαντίς: ἡ … (πολύ) μακρὰ ἱστορία

τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας (32.000-9.600 π.Χ.)

Κατὰ τὸν Λιακόπουλο, ἡ ἱστορία τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας ἀριθμεῖ πολλὲς χιλιετίες ζωῆς καὶ ἀναπτύχθηκε μέσα ἀπὸ διάφορες φάσεις. Ἡ πρώτη ἀπὸ αὐτὲς τὶς μακραίωνες φάσεις της βρίσκεται στὰ ἀπώτατα βάθη τῆς ἀνθρώπινης προϊστορίας, ὅπου, σύμφωνα μὲ τὴν ἐκδοχή του, ἡ ἀνθρωπότητα κάθε ἄλλο παρὰ βρισκόταν σὲ πρωτόγονη κατάσταση. Ἀντιθέτως, εἶχε ἀναπτύξει ἕναν σχετικὰ ὑψηλὸ τεχνολογικὸ πολιτισμό (μεγάλες πόλεις, χρήση τοῦ οἰκοσυστήματος γιὰ θέρμανση καὶ φωτισμό, ἐπικοινωνίες), τὸ ἐπίπεδο τοῦ ὁποίου εἶχε ἀνυψωθεῖ μετὰ ἀπὸ τὴν πρώτη, αὐτόβουλη καὶ ὄχι σύμφωνη μὲ τὸ θεῖο θέλημα ἐμφάνιση τῶν Ἐλοχὶμ στὴ γῆ καὶ τὴν παρέμβασή τους στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία (40.000 π.Χ.).

Κατὰ τὸν θεσσαλονικέα συγγραφέα, αὐτὴ ἡ δραματικὴ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα παρέμβαση ἔγινε στὸ Ἀραντίς, δηλαδὴ σὲ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες πόλεις τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου, ποὺ βρισκόταν στὴν περιοχὴ τῆς Θεσσαλονίκης καὶ τοῦ Θερμαϊκοῦ Κόλπου, ὁ ὁποῖος τότε ἦταν ξηρά70. Ὁ Λιακόπουλος ἀνάγει τὴν πρώτη χρήση τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας στὴν 32η προχριστιανικὴ χιλιετία, κατὰ τὴν ὁποία, σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο πάντοτε, ἐγκαινιάστηκε μία ἰδιαιτέρως μακρὰ περίοδος εὐημερίας καὶ τεχνολογικῶν θαυμάτων γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα (π.χ. ἱπτάμενα ὀχήματα). Τότε, ὅπως ὁ ἴδιος ὑποστηρίζει, τὴ διακυβέρνηση τοῦ κόσμου κατεῖχαν οἱ ἀπόγονοι τῶν Ἐλοχὶμ μὲ τὶς γυναῖκες τῶν ἀνθρώπων καὶ βασικὰ τῶν Ἑλλήνων, δηλαδὴ οἱ Ὀλύμπιοι θεοὶ ἢ Ἕλ. Αὐτοί, μαζὶ μὲ τὴν ἑλληνικὴ φυλή, μὲ τὴν ὁποία ἀναμείχθηκαν καὶ ἔτσι τὴν κατέστησαν ἀνώτερη ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, ἔγιναν οἱ εὐεργέτες καὶ ἐκπολιτιστὲς ὅλης της ἀνθρωπότητας. Ἐπιπλέον, οἱ Ἓλ ἔγιναν οἱ χορηγοὶ τῆς τεχνολογίας τῆς «ἐλεύθερης ἐνέργειας»· ὅπως γράφει σχετικὰ ὁ Λιακόπουλος, πρόκειται γιὰ τὴν ἐνέργεια ποὺ ὑπάρχει σὲ ὅλη τὴ φύση καὶ εἶναι γνωστὴ καὶ ὡς «αἰθέρας» ἤ «συμπαντικὸ ἐνεργειακὸ πλέγμα», ἡ ὁποία, ἀφοῦ προσλαμβανόταν, κατόπιν μετατρεπόταν σὲ ἠλεκτρική, μὲ βάση τὸν σχεδιασμὸ ποὺ εἶχε ὑποδείξει στοὺς Ὀλύμπιους θεοὺς καὶ τοὺς ἀνθρώπους ὁ Σαμαέλ. Τελικά, διοχετευόταν στὰ δίκτυα τῶν διαφόρων ἐγκαταστάσεων καὶ κατόπιν στὶς ἠλεκτρικὲς συσκευὲς καὶ τὶς μηχανές, ἡ ποικιλία καὶ οἱ χρήσεις τῶν ὁποίων (τηλεπικοινωνίες, θαλάσσιες, ἐναέριες καὶ ἐπίγειες συγκοινωνίες, μικροσυσκευὲς ἐργασιακῶν καὶ οἰκιακῶν χώρων, ὁπλικὰ συστήματα κ.λπ.) δὲν διέφεραν ἰδιαίτερα ἀπὸ τὶς σημερινές, παρ’ ὅτι ἦταν πολὺ πιὸ ἐξελιγμένες καὶ ἡ χρήση τους πιὸ εὔκολη καὶ ἀνέξοδη71.

Ἐν τούτοις, σύμφωνα μὲ τὸν συγγραφέα, παρὰ τὴν τεχνολογικὴ ὑπερανάπτυξη καὶ τὴν φαινομενικὴ παγκόσμια εὐημερία, οἱ ἐπιπτώσεις τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας ἐκείνης τῆς μακρινῆς ἐποχῆς στοὺς ἀν- θρώπους ἦταν δραματικὰ φθοροποιές: «Ἂν δὲν εἶχε συμβεῖ αὐτό , μετὰ ἀπὸ δύο ἢ τρεῖς γενιές, οἱ ἄνθρωποι, ἀκόμη καὶ μὲ τὰ βιολογικά τους σώματα, θὰ ζοῦσαν γιὰ τρομακτικὰ μεγάλα διαστήματα. Ἄγνωστο πόσο. Γύρισαν ὅμως μέσα στὰ ἠλεκτρικά τους κλουβιά, ζωσμένοι ἀπὸ παντοῦ μὲ ἠλεκτροφόρα καλώδια, ζώντας ἔτσι μέσα σὲ μαγνητικὰ πεδία, καταστρέφοντας κάθε, μὰ κάθε μέρα, τὴ σωματικὴ καὶ τὴν ψυχική τους ὑγεία, δοῦλοι τοῦ Σαμαὲλ ψυχῇ τε καὶ σώματι»72.

Τελικά, κατὰ τὸν δημοφιλῆ τηλεπαρουσιαστή, ἡ ἠλεκτρικὴ τεχνολογία διατηρήθηκε γιὰ 9.000 χρόνια, μέχρι τὴν καταστροφὴ τοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ ἀπὸ τὸ φαινόμενο ποὺ ἔγινε γνωστὸ στὶς ἑλληνικὲς παραδόσεις ὡς κατακλυσμὸς τοῦ Δευκαλίωνα, τὸ ὁποῖο ὀφειλόταν στὸν ἔλεγχο τῶν καιρικῶν φαινομένων ἀπὸ τοὺς Ὀλύμπιους θεοὺς καὶ κυρίως ἀπὸ τὸν θεὸ Δία73.

Ἡ ἀκόλουθη δεύτερη φάση τοῦ ἠλεκτρικοῦ πολιτισμοῦ εἶχε μία ἐν μέρει διαφορετικὴ διαδρομή, τόσο μέχρι αὐτὸς νὰ ἀναδυθεῖ (μεταφορικά), ὅσο καὶ νὰ ἐπανακαταδυθεῖ (κυριολεκτικά). Κατὰ τὸν συγγραφέα, μετὰ ἀπὸ τὸν παγκόσμιο κατακλυσμὸ ἡ ἀνθρωπότητα παρέμεινε σὲ πρωτόγονη κατάσταση γιὰ πέντε χιλιετίες, μὲ ἀποτέλεσμα τελικὰ νὰ φθάσει σὲ ἔσχατο σημεῖο ἐξαθλίωσης, ἐξ αἰτίας τῆς καταπίεσης καὶ τῶν διώξεων ὄχι μόνο καὶ κυρίως τῶν Νεφελίμ, τῶν ὑπερφυσικῶν δηλαδὴ δυνάμεων καὶ τερατωδῶν στὴν ὄψη καὶ στὰ ἤθη ἀπογόνων τῶν Ἐλοχὶμ καὶ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τῶν Ἕλ74. Γι’ αὐτό, σύμφωνα μὲ τὸν ἴδιο, τὸ 18.000 π.Χ. ἀπεστάλησαν ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁρισμένοι Ἐλοχίμ, ὥστε νὰ ἀπαλλάξουν τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τοὺς δυνάστες της καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσουν στὸν δρόμο τῆς κατὰ Θεὸν ζωῆς καὶ τῆς ὀρθῆς θεογνωσίας. Μάλιστα, οἱ Ἐλοχὶμ ὄχι μόνον ἀπήλλαξαν τὴν ἀνθρωπότητα ἀπὸ τοὺς ὑπεράνθρωπους διῶκτες της, ἀλλὰ κατήργησαν καὶ τὴν ἐξουσία τοῦ Διαβόλου στὴν ὕλη75. Ἐπιπλέον, χορήγησαν μία κυριολεκτικὰ θεϊκὴ τεχνολογία δίχως ἠλεκτρισμό, ἡ ὁποία χρησιμοποιοῦσε ἀνεξάντλητες καὶ ἐλεύθερες στὴ χρήση τους ἀπὸ τὸν καθένα ἐνεργειακὲς πηγές· ἦταν ἁπλῆ ὡς πρὸς τὴν κατασκευὴ καὶ τὴ λειτουργία της, καθὼς καὶ ἀπόλυτα οἰκολογικὴ ὡς πρὸς τὴν ἐπίδρασή της στὸ περιβάλλον καὶ συνεπῶς στοὺς ἀνθρώπους76.

Ὁ Λιακόπουλος ὑποστηρίζει ὅτι ἡ δεύτερη φάση τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας ἐγκαινιάζεται μὲ τὴ μερικῶς ἐπιτυχῆ προσπάθεια ἐπαναπροώθησής της ἀπὸ τὸν Διάβολο, μετὰ ἀπὸ τὴ φυγὴ τῶν Ἐλοχίμ (15.000 π.Χ.). Αὐτὸ συνιστοῦσε τὸ πρῶτο στάδιο τοῦ σχεδίου του γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ υἱοῦ του (τοῦ Ἀντιχρίστου) καὶ τὴν ἀποδοχή του ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα ὡς παγκόσμιου πολιτικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ ἡγέτη της. Κατὰ τὸν Λιακόπουλο, ἡ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν εὐόδωση αὐτοῦ τοῦ σχεδίου ἦταν ἡ ἐπίτευξη τῆς παγκόσμιας κυριαρχίας (μέσῳ) τῆς «Κρόνιας» ἀνθρώπινης φυλῆς, ποὺ ἔγινε ἡ πρώτη ποὺ υἱοθέτησε τὴν ἠλεκτρικὴ τεχνολογία. Ἐπρόκειτο δηλαδὴ σχεδὸν γιὰ τὸ ἥμισυ τοῦ παγκοσμίου πληθυσμοῦ, ποὺ ἀποτελοῦσε τούς –σωματικοὺς ἤ/καὶ πολιτισμικούς– ἀπογόνους τῶν Νεφελίμ (οἱ φυλὲς τῶν Ἐβρὲ καὶ τῶν Ρᾶν) καὶ εἶχε ὡς κέντρο του τὴ νῆσο-ἤπειρο Ἀτλαντίδα, στὸ κέντρο τοῦ Ἀτλαντικοῦ Ὠκεανοῦ77. Συνεπῶς, κατὰ τὸν συγγραφέα, ἡ ἠλεκτρικὴ τεχνολογία δὲν ἀποτελοῦσε πλέον ἕνα ἀναγκαῖο κακὸ ἢ τὸν τεχνολογικὸ κανόνα, ὅπως κατὰ τὴν πρώτη ἐμφάνισή της στὴ γῆ, ἀλλὰ τὴν ἐκτροπὴ ἀπὸ τὸν τελευταῖο, καθὼς καὶ μία συνειδητὴ ἐπιλογή, ποὺ ἀντικαθιστᾶ τὴν τεχνολογικὴ κληρονομιὰ τῶν ἀγγελικῶν ἀπεσταλμένων τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀπώτερο σκοπὸ τὴν ἀντικατάσταση καὶ τοῦ Ἰδίου, τοὐλάχιστον στὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων. Τελικά, αὐτὴ ἡ τεχνολογία κατέστη τὸ μέσο γιὰ νὰ ὁριοθετηθεῖ, ὅπως θὰ δοῦμε ἀμέσως παρακάτω, ἡ κρόνια πολιτισμικὴ παράδοση καὶ νὰ τεθεῖ σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸν ἑλληνισμό.

Ἀρχικά, σύμφωνα μὲ τὸν δημοφιλῆ παρουσιαστή, ἡ ἠλεκτρικὴ τεχνολογία εἶχε προωθηθεῖ στοὺς Κρόνιους ἔχοντας διαφορετικὴ χρησιμότητα, τόσο ἀπὸ αὐτὴ ποὺ εἶχε κατὰ τὸ ἀπώτατο παρελθὸν ὅσο καὶ ἀπὸ αὐτὴ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἔχει στὸ ἀπώτατο (σημερινό) μέλλον. Δηλαδή, αὐτὴ ἀφοροῦσε ὄχι τὴν παραγωγὴ ἐνέργειας ἀλλὰ τὰ μέσα ἐπικοινωνίας καὶ χειρισμοῦ μηχανῶν καὶ εἶχε προωθηθεῖ ὡς ἕνα μέσο ἐξουδετέρωσης τῆς τεχνολογίας τῶν Ἑλλήνων, στὴ σφαῖρα ἐπιρροῆς τῶν ὁποίων βρισκόταν ἡ ὑπόλοιπη ὑφήλιος78. Ὁ Λιακόπουλος τοποθετεῖ τὸ τεχνολογικὸ ἐπίπεδο ἐκείνης τῆς ἐποχῆς στὸ ἴδιο σημεῖο μὲ ἐκεῖνο ποὺ αὐτὸ βρισκόταν πρὶν ἀπὸ τὸν παγκόσμιο κατακλυσμό (π.χ. διαστρικὲς ἀποικίες). Ὅμως, ἡ ἐξάπλωση τῶν ἠλεκτρικῶν ἐφαρμογῶν στὸ ἥμισυ τοῦ πλανήτη ἐπέφερε τὴν ἐκεῖ ραγδαία πτώση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου καὶ τὴ δημιουργία ἀστικῶν συγκροτημάτων, ποὺ ὁ συγγραφέας παρομοιάζει μὲ σύγχρονες γκετοποιημένες πόλεις79. Ἐπιπλέον, οἱ ἠλεκτρικὲς ἐφαρμογὲς ἀπεδείχθησαν ἀνεπαρκεῖς ὡς πρὸς τὴν ἐπίτευξη τῶν ὑπόλοιπων σκοπῶν τους: κατὰ τὸν συγγραφέα, οἱ Ἕλληνες, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Ἄτλαντες, δὲν ἐγκατέλειψαν τὴ θεϊκὴ τεχνολογία τῶν Ἐλοχίμ, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς παρόμοια μὲ αὐτὴ τῶν ἡμιθεϊκῶν γεννητόρων τους, τῶν Ἕλ. Κατὰ τὸν Λιακόπουλο, αὐτὴ ἡ ἐπιλογή τους προῆλθε ἀπὸ τὴ συνολικὴ στάση ζωῆς τους, ἡ ὁποία διεπόταν ἀπὸ αὐτὰ πού, κατὰ τὸν ἴδιο, συνιστοῦν τὰ ἑλληνικά, «ἀπολλώνια» καὶ γενικὰ ἀνθρωπιστικὰ ἰδεώδη, τὰ ὁποῖα βρίσκονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὸν ὑλιστικό, ἀτλάντιο, δαιμονικὸ συνεπῶς τρόπο ζωῆς.

Αὐτὴ ἡ θεμελιώδης ἀντίθεση μεταξὺ τῶν δύο κοσμοθεωριῶν ὁδήγησε τελικά τοὺς φορεῖς τους στὸν πρῶτο παγκόσμιας ἔκτασης πόλεμο (10.000 π.Χ.), στὸν ὁποῖο οἱ Κρόνιοι καὶ ἡ τεχνολογία τους συνετρίβησαν80. Ὁ Λιακόπουλος ὁλοκληρώνει τὴν ἐξιστόρηση τοῦ δεύτερου «κύκλου ζωῆς» τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας μὲ μία νέα ὁλοκληρωτικὴ καταστροφὴ τοῦ πολιτισμοῦ, περίπου 500 χρόνια μετά. Κατὰ τὸν συγγραφέα, στὴ δεύτερη σύρραξη ποὺ ἀκολούθησε μεταξὺ Ἑλλήνων-Ἀτλάντων, οἱ δεύτεροι προτίμησαν, προκειμένου νὰ καταστρέψουν τοὺς ἐχθρούς τους, νὰ ἀφανίσουν τὸν παγκόσμιο πολιτισμό, μέσῳ τῆς χρήσεως ὅπλων μαζικῆς καταστροφῆς καὶ ἐλέγχου τῶν καιρικῶν φαινομένων, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταβυθισθοῦν ἀκόμη καὶ τὰ κέντρα ἐξουσίας τῶν δύο ἀντιπάλων, δηλαδὴ τὸ Ἀραντὶς καὶ τὸ Αἰγαῖο, ἀλλὰ καὶ ἡ Ἀτλαντίδα81.

 

«Τὰ κλουβιὰ τοῦ ὀλέθρου»:

Ὁ ἠλεκτρισμὸς στὴ σύγχρονη ἱστορία καὶ ἡ ἐπίδραση τῆς τεχνολογίας του στὸν σημερινὸ ἄνθρωπο

Κατὰ τὸν συγγραφέα, αὐτὴ ἡ δεύτερη παγκόσμια καταστροφὴ οὐσιαστικὰ ἀποτέλεσε τὴν ἀφετηρία γιὰ τὴν προσπάθεια ἐπανακαθιέρω- σης τοῦ ἠλεκτρισμοῦ ὡς κινητήριας δύναμης σύνολου τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ. Γεωγραφικά, αὐτὴ ἡ τρίτη προσπάθεια ἔχει τὴν ἀφετηρία καὶ τὴ συνέχειά της ἕως τώρα σὲ μία ἀπὸ τὶς ἐλάχιστες κρόνιες πολιτεῖες ποὺ διασώθηκαν ἀπὸ τὴν παγκόσμια καταστροφή, τὴ γιγαντιαία καὶ ὑπόγεια Μὰχ Τανὲ στὴ Β. Κίνα. Ἐκεῖ, ὅπως θεωρεῖ ὁ Λιακόπουλος, ἄρχισε ἀπὸ τὸν Διάβολο, μέσῳ τῆς τότε συσταθείσας Λευκῆς Ἀδελφότητας, νὰ προετοιμάζεται ἡ πρωτόγονη πλέον ἀνθρωπότητα ὥστε νὰ δεχθεῖ τὴν ἠλεκτρικὴ τεχνολογία του καὶ μέσῳ αὐτῆς τελικὰ τὸν Ἀντίχριστο82.

Γιὰ τὸν Λιακόπουλο, ὁρισμένα ἴχνη τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας φαίνεται ὅτι διατηροῦνταν ἀκόμη στὴν ἀρχαιότητα ἀνὰ τὸν κόσμο, ἔστω ὡς ἀποκλειστικὸ καὶ μυστικὸ κτῆμα τῶν ἱερατείων καὶ τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας (π.χ. Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης)83. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἡ περίοδος προετοιμασίας τῆς ἀνθρωπότητας γιὰ τὴν ἀνακάλυψη τοῦ ἠλεκτρισμοῦ καὶ τῶν ἐφαρμογῶν του οὐσιαστικὰ διήρκεσε ἕνδεκα χιλιετίες. Ἔτσι, ἀπὸ τὸν 16ο αἰ. μ.Χ. καὶ ἑξῆς καὶ ἀκολουθώντας, ὅπως ὁ συγγραφέας ὑποστηρίζει, τὰ προϊστορικὰ πρότυπα προώθησης τῆς τεχνολογίας – δηλαδή, πρῶτα τὶς ἐφαρμογὲς τῶν ἠλεκτρικῶν μηχανῶν καὶ ἔπειτα τὰ δίκτυα ἠλεκτροδότησης– ἡ ἠλεκτρικὴ γνώση ἄρχισε νὰ ἐπαναπαραδίδεται στοὺς ἀνθρώπους μέσῳ ἐπιστημόνων καὶ ἐφευρετῶν τῶν Κρόνιων ἐθνῶν (Γερμανῶν, Ἄγγλων, Γάλλων, Ἰταλῶν κ.λπ.). Στὴ γνωστὴ σὲ ἐμᾶς ἱστορία τῶν ἐπιστημῶν, αὐτὸ φαίνεται ὅτι συνέβαινε συχνὰ μέσῳ τυ- χαίων ἀνακαλύψεων, πίσω ὅμως ἀπὸ τὴν τυχαιότητά τους βρισκόταν πάντοτε καὶ ἔμμεσα ἡ Λευκὴ Ἀδελφότητα καὶ ἀμεσότερα οἱ ἐπίγειες προμετωπίδες της, δηλαδὴ οἱ τεκτονικὲς στοὲς καὶ οἱ Πεφωτισμένοι (Illuminati). Αυτή ἡ προπαρασκευαστικὴ περίοδος διήρκεσε τρεῖς αἰῶνες84.

Κατὰ τὸν Λιακόπουλο, τὸ κομβικὸ χρονικὸ σημεῖο μὲ βάση τὸ ὁποῖο γίνεται τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν περίοδο τῆς προπαρασκευῆς στὴν περίοδο τῆς ἐφαρμογῆς τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας εἶναι τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα. Τότε δηλαδὴ ἡ παράδοση καὶ ἡ διάδοση τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνογνωσίας καὶ τῶν ἐφαρμογῶν της ἄρχισαν πλέον νὰ γίνονται μαζικές (ἠλεκτρικὸ τραῖνο, τηλέγραφος κ.ἄ.), μὲ χρονικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς τὸ ἔτος 1895 καὶ γεωγραφικὸ τὴ Βασιλεία τῆς Ἑλβετίας. Ἐκεῖ πραγματοποιήθηκε τὸ παγκόσμιο συνέδριο τῆς Λευκῆς Ἀδελφότητας, τὸ ὁποῖο ἔθεσε ὡς ἄμεσο σκοπό του νὰ καταστεῖ ὁ ἠλεκτρισμὸς ὁ ἄξονας ὀργάνωσης ὅλου τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ, καθὼς καὶ τῆς ψυχικῆς φθορᾶς καὶ τῆς χειραγώγησης τῶν ἀνθρώπων85.

Οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ σημερινὴ ἠλεκτρικὴ τεχνολογία χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὸν Λιακόπουλο ὡς «τεχνολογία τοῦ κακοῦ» εἶναι πολλοί: ἕνας πρῶτος λόγος εἶναι ὅτι οἱ ἄνθρωποι, ἰδίως οἱ κάτοικοι τῶν μεγαλουπόλεων –οἱ ὁποῖες ἔχουν σχεδιασθεῖ καὶ ἀνοικοδομηθεῖ ἔτσι ὥστε νὰ περαιωθοῦν εὐκολώτερα τὰ σχέδια τῆς Λευκῆς Ἀδελφότητας– ὑπόκεινται καθημερινὰ καὶ μαζικὰ σὲ ἕναν ἀνηλεῆ καὶ προφανῶς ἐπιβλαβῆ βομβαρδισμὸ ἀπὸ ἠλεκτρομαγνητικὰ κύματα, ἀπὸ μία ἀπειρότητα ἑστιῶν (ἠλεκτρικὲς ἐγκαταστάσεις καὶ συσκευές, κεραῖες, καλώδια, μηχανήματα, ἐργοστάσια κ.λπ.), ἔστω καὶ ἂν αὐτὲς δὲν εἶναι διαρκῶς σὲ λειτουργία. Βεβαίως οἱ ἕως τώρα ἔρευνες δὲν ἔχουν καταλήξει σὲ ὁριστικὰ καὶ ἀσφαλῆ συμπεράσματα, ἀλλὰ τοῦτο μπορεῖ νὰ ὀφείλεται σὲ πολλοὺς λόγους, ὅπως π.χ. εἶναι ἡ παγκόσμια ἐξάπλωση καὶ ἐπίδραση τῶν ἠλεκτρικῶν πηγῶν ἐνέργειας, ἡ ὁποία προϋποθέτει μία ἀνάλογης ἔκτασης ἔρευνα, κάτι δηλαδὴ πρακτικὰ ἀδύνατο. Ἐπίσης, ἡ ἀνυπαρξία ἐπίσημων πορισμάτων μπορεῖ νὰ ὀφείλεται καὶ σὲ ἄλλους λόγους, ὅπως στὸ ὅτι ἡ ἐξάπλωση τοῦ ἠλεκτρισμοῦ εἶναι σχετικὰ πρόσφατη, ἄρα δὲν εἶναι ἀρκετὸς ὁ χρόνος γιὰ νὰ συναχθοῦν ἀσφαλῆ συμπεράσματα, ἢ στὸ ὅτι, ἐνῶ ἔχουν προκύψει τὰ ἀποτελέσματα αὐτῶν τῶν ἐρευνῶν, αὐτὰ ἀποσιωποῦνται, ἐπειδὴ ὅλα τὰ ΜΜΕ ἐλέγχονται ἀπὸ τὴ Λευκὴ Ἀδελφότητα.

Γενικά, οἱ ἠλεκτρικὲς ἑστίες φαίνεται νὰ εὐθύνονται γιὰ τὴ λεγόμενη «ἀσθένεια τῶν μεγαλουπόλεων» (πονοκέφαλοι, ζαλάδες, διαταραχὲς ὁράσεως, διαρκὴς κόπωση κ.λπ.), γιὰ σοβαρὲς ἀσθένειες εὐπαθῶν ὁμάδων (π.χ. ἐγκύους, παιδιά) καὶ ἰδίως γιὰ τὴν ἔξαρση πολλῶν μορφῶν καρκίνου86. Κατὰ τὸν συγγραφέα, αὐτὴ ἡ ἀρνητικὴ ἐπιρροή τους ἐνδεχομένως νὰ ὀφείλεται καὶ στὴν ἐπίδραση τοῦ ἠλεκτρομαγνητισμοῦ στίς «ἀρνητικὲς ρίζες», τὴν ὀξειδωτικὴ δράση τῶν ὁποίων ἴσως ἐντείνει87. Ὑπάρχει βεβαίως καὶ ἕνα πλῆθος συσκευῶν, τόσο τῆς συμβατικῆς ὅσο καὶ τῆς ἐναλλακτικῆς ἰατρικῆς, ποὺ μέσῳ τῆς χρήσης τοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ὄχι μόνο ὡς πηγῆς ἐνέργειας ἀλλὰ καὶ ὡς θεραπευτικοῦ μέσου, δροῦν εὐεργετικὰ γιὰ τὴν ἴαση πολλῶν ἀνθρώπινων παθήσεων (π.χ. ὀστικῶν, καρδιακῶν, νευρικῶν). Ἐν τούτοις, κατὰ τὸν Λιακόπουλο, ἡ ὅποια θετικὴ ἀποτίμηση τῆς λειτουργίας τους δὲν μπορεῖ νὰ ἰσοσταθμίσει τὴν πολύπλευρη καὶ ὑπερπολλαπλάσια ἀρνητικὴ ἐπίδραση τῶν ἐφαρμογῶν τοῦ ἠλεκτρισμοῦ στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό· συνεπῶς, δὲν ἀποτελοῦν κάτι ἄλλο, παρὰ μόνον ἕνα ἀκόμη πρόσχημα γιὰ τὴ διατήρηση τῆς χρήσης του88.

Ὅμως, πέρα ἀπὸ τὴν ἄμεση ἐπίδραση στὸν ἀνθρώπινο ὀργανισμό, οἱ ἠλεκτρικὲς ἐφαρμογὲς εἶναι ὑπαίτιες γιὰ μία πραγματικὰ πολύμορφη φθορὰ τοῦ ἀνθρώπου ἐν συνόλῳ. Αὐτὴ συνίσταται ἀφ’ ἑνὸς μὲν στὸ ἄγχος καὶ τὴν ψυχικὴ κόπωση, δηλαδὴ τὴν ψυχικὴ φθορὰ ποὺ σχετίζεται μὲ τὴν προσπάθεια γιὰ τὴ βασικὰ πλασματικὴ βελτίωση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου μας μέσῳ τῆς ἀπόκτησης, τῆς χρήσεως ἢ τῆς βελτιώσεως τῶν δυνατοτήτων αὐτῶν τῶν ἐφαρμογῶν· ἀφ’ ἑτέρου δὲ πρόκειται γιὰ τὴν ἠθικὴ κατάπτωση ποὺ ἐπέρχεται ἀπὸ αὐτὸ τὸν ὑλιστικό, καταναλωτικὸ καὶ ἐγωκεντρικό –ἄρα ἀπομονωτικὸ ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους μας– τρόπο σκέψεως καὶ ζωῆς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν προβολὴ καί/ἢ ὑποβολή, μέσῳ αὐτῶν τῶν ἠλεκτρικῶν ἐφαρμογῶν (εἰδικὰ μέσῳ τῆς τηλεόρασης) καὶ γενικὰ μέσῳ τῆς τεχνολογίας, τοῦ ἐλέγχου τῶν μαζῶν (π.χ. ὑποσυνείδητα μηνύματα)89.

Ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ Λιακόπουλος, ἡ βαθύτερη καὶ οὐσιαστικώτερη ἀπὸ τὴν ἐμφανῆ χρησιμότητα τῆς σύγχρονης τεχνολογίας, δηλαδὴ ὁ πολλαπλὸς σκοπὸς τῶν χειραγωγῶν της, εἶναι: «α) Νὰ μᾶς κάνει μαλθακούς, ἄμαθους στὸν κόπο καὶ τὴ χειρωνακτικὴ ἐργασία καὶ ἐξαρτώμενους στὴν ἴδια μας τὴν καθημερινότητα ἀπὸ τίς “διευκολύνσεις” ποὺ ἡ τεχνολογία τοῦ Σαμαὲλ δίνει μὲ τὴν παροχὴ ἠλεκτρικῆς ἐνέργειας καὶ τὶς ἑκατοντάδες μικροσυσκευές, ἀλλὰ καὶ τὰ μέσα συγκοινωνιῶν γιὰ τὶς ταχύτατες μετακινήσεις μας σὲ ὅλο τὸν πλανήτη. β) Νὰ περνᾶ ὑποσυνείδητα μηνύματα μέσα ἀπὸ τὰ τεχνητὰ ἠλεκτρομαγνητικὰ πεδία μέσα στὰ ὁποῖα ἀναγκαστικὰ ζοῦμε, ἀλλὰ καὶ νὰ φθείρει διαρκῶς τὴ βιολογική μας ὑγεία, μετατρέποντας ταυτόχρονα τὸν πλανήτη σὲ περιβάλλον φιλικὸ πρὸς τοὺς Νεφελὶμ καὶ ἐχθρικὸ πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. γ) Νὰ ἐπιβάλει τὴν κατάλληλη στιγμὴ μέθοδο ἐλέγχου (μικροτσίπ) σὲ ὅλους τοὺς κατοίκους τῆς Γῆς, ποὺ κανεὶς νὰ μὴ μπορεῖ νὰ τὴν ἀρνηθεῖ, ἀφοῦ ἡ ἄρνηση θὰ ἰσοδυναμοῦσε μὲ ἀπώλεια ὁλόκληρης τῆς κατὰ κόσμον ὕπαρξής μας»90.

 

«Ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς»: τὸ τέλος τοῦ ἠλεκτρισμοῦ καὶ ἡ νέα

ἀνηλεκτρικὴ οἰκουμενικὴ ἐποχὴ τοῦ ἑλληνισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας

Κατὰ τὸν συγγραφέα, προκειμένου νά «ζήσουν ὅλοι λογικά, εἰρηνικὰ καὶ ὑγιεῖς» πρέπει «νὰ χαθεῖ ἡ τεχνολογία τοῦ ἠλεκτρισμοῦ ποὺ μόνο δεινὰ ἔφερε στὴν ἀνθρωπότητα καὶ νὰ σταματήσει ἡ δράση τῶν “ἀρνητικῶν ριζῶν” στὸ ἀνθρώπινο σῶμα»91.

Ὁ Λιακόπουλος τοποθετεῖ τὸ χρονικὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο αὐτὰ θὰ συμβοῦν στό «ἐγγύς» μέλλον92. Ἡ αἰτία αὐτοῦ του κοσμοϊστορικοῦ γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα γεγονότος θὰ εἶναι μία παροδικὴ διαταραχή, καὶ πιὸ συγκεκριμένα μία αὔξηση τῆς ἔντασης τῆς ἡλιακῆς δραστηριότητας (θερμική, μαγνητική), ποὺ θὰ ἀχρηστεύσει τὴν ἠλεκτρικὴ τεχνολογία ἀνὰ τὴν ὑφήλιο καὶ θὰ μεταφέρει τεχνολογικὰ τὴν ἀνθρωπότητα «στὴ λίθινη ἐποχὴ»93. Ὅμως, αὐτὸ τὸ θεωρούμενο ὡς φυσικὸ φαινόμενο στὴν πραγματικότητα δὲν θὰ ὀφείλεται σὲ φυσικὰ αἴτια· ἀντίθετα, θὰ ὀφείλεται στὴν ἐπέμβαση ὑπερανθρώπινων, θεϊκῶν δυνάμεων πού, γι’ αὐτὸν τὸν σκοπό, ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς νέας χιλιετίας ἔχουν μετατρέψει τὸν Ἥλιο σὲ μία γιγαντιαία καὶ ἐλεγχόμενη ἀπὸ αὐτὲς μεταλλικὴ ἠλεκτρικὴ μηχανή94.

Ταυτόχρονα μὲ τὴν καταστροφὴ τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας, θὰ ἐπέμβει ἐμφανῶς στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ὁ «Πολέμαρχος τοῦ Θεοῦ», ἕνα ἐλοχιμικό «ὑπερσύνθετο ὄν»,95 ποὺ θὰ καταλύσει ὄχι ἁπλῶς τὴν ἐξουσία τῆς Λευκῆς Ἀδελφότητας καὶ τῶν Νεφελὶμ στὴ γῆ, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ τοῦ ἴδιου του Σαμαέλ, τόσο στὸ πεδίο τῆς ὕλης (ἐξαγωγὴ τοῦ τελευταίου ἠλεκτρονίου), ὅσο καὶ σὲ αὐτὸ τοῦ πνεύματος (ἐξαπάτηση)96. Ἐπιπλέον, θὰ ἐπαναχορηγήσει στοὺς ἀνθρώπους μία θεϊκὴ τεχνολογία, ποὺ θὰ διευκολύνει τὴν ἀνθρώπινη ζωή, δίχως νὰ τὴν ἐπηρεάζει ἀρνητικά97.

Ἔτσι, θὰ ἐγκαινιασθεῖ μία μακραίωνη, συμβολικά «χιλιετής» περί- οδος εὐημερίας γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας θὰ λάμψουν ξανά –αὐτὴ τὴ φορὰ παγκόσμια– ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ ἑλληνισμός, μέχρι τὴν τελικὴ ἀναμέτρηση (Ἀρμαγεδών) τῶν στρατιῶν τοῦ Ἀντιχρίστου μὲ τὰ στρατεύματα τῶν πιστῶν του Θεοῦ καὶ τὴν Τελικὴ Κρίση τῆς ἀνθρωπότητας, κατὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ98.

Συμπεράσματα

Στὴν παροῦσα μελέτη ἀρχικὰ ἐντοπίσαμε τὰ κυριώτερα νεο- θρησκευτικὰ γνωρίσματα σὲ κάποιες ἀπὸ τὶς κεντρικὲς θεωρίες τοῦ γνωστοῦ συγγραφέα καὶ τηλεπαρουσιαστῆ Δ. Λιακόπουλου. Κατόπιν, παρουσιάσαμε τὴ θεωρία του γιὰ τὸν ἠλεκτρισμό, μὲ βάση τὴ χρονολόγηση τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου ἀπὸ τὸν ἴδιο, δηλαδὴ ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ ἠλεκτρικοῦ φαινομένου στὸ μεταπτωτικὸ σύμπαν μέχρι τὴν κατάργησή του στὰ ἔσχατα τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ἐξετάζοντας αὐτὴ τὴ θεωρία του, διαπιστώσαμε ὅτι μὲ διάφορους τρόπους τὰ γενικὰ νεοθρησκευτικὰ γνωρίσματα τῶν θεωριῶν του ἀπαντοῦν καὶ στὴ θεωρία του γιὰ τὸν ἠλεκτρισμό. Αὐτὰ εἶναι τὰ ἑξῆς:

1. Ἡ (τεχνοηλεκτρική) Νεομυθολογία. Ὁ Λιακόπουλος δημιουργεῖ νέους μύθους, συνδυάζοντας ὁρισμένους παραδοσιακοὺς μύθους μεταξύ τους καὶ προσθέτοντας σὲ αὐτοὺς νέα στοιχεῖα. Δύο τέτοια στοιχεῖα εἶναι τὸ φαινόμενο τοῦ ἠλεκτρισμοῦ, ἡ δημιουργία τοῦ ὁποίου ἀποδίδεται στὸν Διάβολο, καὶ ἡ ἠλεκτρικὴ τεχνολογία, ποὺ κομίζεται ἀρχικὰ ἀπὸ τοὺς Ὀλύμπιους θεοὺς καὶ κατόπιν ἀπὸ τοὺς Κρόνιους, μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν ἀνάδειξη τοῦ Ἀντιχρίστου ὡς τοῦ ἡγέτη τῆς ἀνθρωπότητας.
2. Ἡ «ἐπιστημονικοποίηση», καθὼς καὶ πιὸ συγκεκριμένα ὁ «ἐξηλεκτρισμός» τῆς θρησκείας καὶ ἀντίστροφα, ἡ «ἱεροποίηση» τῆς τεχνοηλεκτρικῆς ἐπιστήμης. Αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ διάφορους τρόπους, ὅπως μὲ τὴν ἑρμηνεία τῶν συνεπειῶν τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος μὲ ὅρους τῆς φυσικῆς ἐπιστήμης, μὲ τὴν ἀπόδοση τῶν ὑπερφυσικῶν δυνάμεων τῶν θεῶν σὲ τεχνολογικὰ μέσα καὶ μὲ τὴν ἀπόδοση τῶν τεχνολογικῶν συλλήψεων στὸν χῶρο τοῦ ὑπερφυσικοῦ, ἀπὸ τὸν ὁποῖο μεταδίδονται μὲ διάφορους τρόπους στὴν ἀνθρωπότητα. Προφανῶς, στὴν περίπτωση τοῦ συγγραφέα ἡ νεομυθολογία καὶ ἡ «ἐπιστημονικοποίηση» ταυτίζονται.
3. Ἡ διπλῆ ὄψη τῆς χρησιμότητας τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας. Ὁ συγγραφέας τὴ διακρίνει ἀφ’ ἑνὸς μὲν σὲ ἐπιφανειακή, ἐξωτερική, δηλαδὴ σὲ αὐτὴν ποὺ εἶναι ἡ γενικὰ γνωστὴ καὶ παραδεκτὴ ἀπὸ ὅλους, ἀφ’ ἑτέρου δὲ σὲ βαθύτερη καὶ πολὺ σημαντικώτερη, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν πραγματικὴ ἢ ἀληθινὴ πλευρά της καὶ συνιστᾶ τὸν χῶρο τοῦ τεχνολογικοῦ του μύθου. Ὅμως, γιὰ τὸν Λιακόπουλο, ἀκριβῶς αὐτὸς ὁ μῦθος ἐπέχει τὴ θέση τῆς ἀλήθειας, ἐφ’ ὅσον ἀποκαλύπτει τὴν πραγματικὴ οὐσία τῶν τεχνολογικῶν πραγμάτων, δηλαδὴ τὴν ἀληθινὴ προέλευση καὶ χρησιμότητά τους. Συνεπῶς, ἡ «ἠθική» ποιότητά τους δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ἂν προάγουν ἢ ὄχι τὴν ἀνθρώπινη ζωή (π.χ. ἰατρικὲς συσκευές, ὅπλα), ἀλλὰ ἀπὸ τὴν θεϊκὴ ἢ δαιμονικὴ προέλευσή τους, ποὺ καθορίζει τὴν πραγματικὴ ἀξία καὶ χρησιμότητά τους.
4. Ἡ ἀπόρριψη τῆς ἐπιστημονικῆς καὶ τεχνολογικῆς παράδοσης ὡς ἐπικίνδυνης. Στὴν προκειμένη περίπτωση, ἀκόμη καὶ οἱ καθημερινὲς ἐφαρμογὲς τῆς τελευταίας (οἰκιακὲς συσκευές, ἰατρικὰ μηχανήματα κ.λπ.) παρουσιάζονται ὡς ποικιλότροπα καταστροφικὲς γιὰ τὸν ἄν- θρωπο.
5. Ἡ σύνδεση τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας μὲ τή (μή) ἀνάπτυξη τῶν λανθανουσῶν καὶ ἀνεξάντλητων ἀνθρώπινων δυνατοτήτων πού, ἐὰν συνειδητοποιηθοῦν καὶ ἀξιοποιηθοῦν, μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν ἀκόμη καὶ στὴ θέωση. Ὁ ἠλεκτρισμὸς ἐμποδίζει μὲν τὴν ἐκδήλωση αὐτῶν τῶν δυνατοτήτων, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ ἐπιβεβαιώνει τὴν ὕπαρξή τους.
6. Ἡ (ὅμοια μὲ τὴν προηγούμενη) ἀρνητικὴ σχέση τοῦ ἠλεκτρισμοῦ μὲ τὴν ἀναμενόμενη Νέα Ἐποχή. Ἡ ἐξαφάνιση δηλαδὴ τοῦ ἠλεκτρισμοῦ καὶ τῶν τεχνολογικῶν ἐφαρμογῶν του θὰ ὁδηγήσει μαζὶ μὲ ἄλλους παράγοντες σὲ μία ἀνθρωπιστικὴ καὶ πλανητικῆς κλίμακας Νέα Ἐποχὴ καὶ θὰ εἶναι ἕνα θεμελιῶδες γνώρισμά της.

Συνοψίζοντας ἐν εἴδει γενικοῦ συμπεράσματος, μποροῦμε νὰ ἐπαναλάβουμε τὴ διαπίστωση ὅτι ἡ θεωρία γιὰ τὸν ἠλεκτρισμὸ καὶ τὴν ἠλεκτρικὴ τεχνολογία τοῦ Λιακόπουλου ἀνήκει στὶς λεγόμενες νεοθρησκευτικὲς θεωρίες, λόγῳ τοῦ ὅτι φέρει τυπικὰ νεοθρησκευτικὰ χαρακτηριστικά. Μεταξὺ αὐτῶν κυριώτερο καὶ συστατικὸ τῆς θεωρίας εἶναι ἡ μετατροπὴ ἑνὸς γνωστοῦ θρησκευτικοῦ ἀφηγήματος, ἐκείνου τῆς πτώσεως, σὲ ἕνα ψευδοεπιστημονικό, ποὺ κατὰ τὸν ἴδιο εἶναι τό «ἀληθινό». Σύμφωνα μὲ τὸν ἐν λόγῳ συγγραφέα, στὴ μεταπτωτικὴ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ πολιτισμοῦ του, ὁ ὁποῖος ἔχει διάρκεια δεκάδων χιλιάδων ἐτῶν καὶ ὑπῆρξε πολλὲς φορὲς τεχνολογικὰ ἰσάξιος τοῦ σημερινοῦ, ἐνίοτε καὶ ἀνώτερος, ἡ δαιμονικῆς προελεύσεως ἠλεκτρικὴ τεχνολογία ἀποτελοῦσε στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων ἕνα «ἀναγκαῖο κακό»: ἐπρόκειτο γιὰ κάτι ποὺ ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἔφθειρε τὴν ἀνθρωπότητα (πνευματικά, σωματικά, ψυχικά), καθὼς καὶ ἐπιβεβαίωνε τὴ μεταπτωτικὴ φθορὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς φύσεως, ἀφ’ ἑτέρου δὲ ταυτιζόταν μὲ τὴ βελτίωση τοῦ ἀνθρώπινου βιοτικοῦ ἐπιπέδου. Ὅμως, αὐτὴ ἡ βελτίωση ἦταν καὶ συνεχίζει νὰ εἶναι φαινομενική, ἐπειδὴ ἡ (ἀφανής) ἀρνητικὴ ἐπιρροὴ τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας στὸν ἄνθρωπο, ἡ ὁποία ἀφορᾶ οὐσιαστικὰ μέχρι καὶ τὴ μεταθανάτια σωτηρία του, εἶναι πολὺ σημαντικώτερη ἀπὸ τήν (ἐμφανῆ) θετική. Γι’ αὐτὸ καί, κατὰ τὸν Λιακόπουλο, ὀφείλουμε νὰ ἀπεξαρτητοποιηθοῦμε ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο ἀπὸ αὐτήν, υἱοθετώντας τὴν ἐναλλακτικὴ βιοθεωρία του (π.χ. ἐναλλακτικὴ ἰατρικὴ καὶ διατροφή, φυσικὸς τρόπος ζωῆς), τὴν ὁποία θεμελιώνει ἐπάνω σὲ σωτηριολογικὲς βάσεις, καὶ ἡ ὁποία –ὅπως φαίνεται–, ἐνῶ εἶναι ἀκόμη ὑπὸ ἀνάπτυξη καὶ συνεπῶς δὲν μπορεῖ νὰ κριθεῖ ἀντικειμενικά, δείχνει ὅτι θέλει νὰ διαμορφώσει καθολικὰ τὴν ἀνθρώπινη ζωή.

 

SUMMARY

“The technology of evil”: Demosthenes’ D. Liakopoulos’

new religious theory for electricity and the electric technology

By Panagiotis Malachias, PhD cand.

National and Kapodistrian University of Athens

Physicist D. Liakopoulos (b. 1956) is the most acquainted representative of a very popular multifarious neomythological current in Greece during the past decades. Generally, this current is arguing the alien and/or divine and in any case supreme origin of the ancient Greeks and their Gods. From a religious study point of view, his theory on electricity is typical neoreligious, because it has many typical new religious characteristics: it is syncretistic, it creates a new myth, it uses science as they see fit and mixes it with his religious narratives, it rejects tradition (scientific, religious, historical) in order to allege his own etc.

According to Liakopoulos, electricity is a devilish creation, due to the Original Sin and is wrecking in many ways humans and nature. Its bearers are the Nefelim, the supernatural children of humans and the Elohim – that is the fallen angelic servants of God. The Nefelim, who were monstrous in appearance and morals Gods and creatures of world mythology, live in hollow earth and rule the world. Their purpose is through the modern way of life (consumerism, electric technology etc.) to prepare humans for the coming of Devil’s son, that is the Antichrist.

But, according to the famous writer and T.V. presenter, in the near future there will be a divine intervention through the solar radiation increase of intensity. Then, the electric technology in the whole world will be destroyed and be replaced by a new, divine one, without the negative and deliberately silenced influences of the first (stress, cancer etc.). These incidents will inaugurate a long period of prosperity for all humanity, a period of a new Humanism, in addition to modern materialistic way of life, where Hellenism and Christian Orthodoxy will become universal spiritual entities, until the Armageddon and the Day of Reckoning.

---

* Ὁ Παναγιώτης Μαλαχίας εἶναι ὑποψ. Διδάκτωρ Θρησκειολογίας τοῦ Ἐθνικοῦ καὶ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

1. Λιακόπουλος, «Δημοσθένης Λιακόπουλος: Βιογραφικό», ἀναρτήθηκε στὶς 27 Ἀπρι- λίου 2019, στὸ www. el. gr/nea-taxh-2/dimosthenis-liakopoylos-viografiko/.
2. Ἀπὸ τὴν περίοδο ἀκμῆς αὐτοῦ τοῦ ρεύματος, ὁρισμένες ὄψεις του θίγονται στὰ ἑξῆς ἄρθρα: Π. Παναγιωτόπουλος, «Πολιτικὸς κομφορμισμὸς καὶ ἐναλλακτικὴ γνώ- ση. Ἡ νέα ἀρχαιολατρεία, τὸ New Age καὶ ἡ ναρκισσιστικὴ χειραφέτηση», στό: Ὄψεις τοῦ σύγχρονου ἀνορθολογισμοῦ (19 καὶ 20 Μαρτίου 2004), Ἐπιστημονικὸ Συμπόσιο, Ἑταιρία Σπουδῶν Νεοελληνικοῦ Πολιτισμοῦ καὶ Γενικῆς Παιδείας (ἱδρυτὴς Σχολὴ Μωραΐτη), Ἀθήνα, σσ. 195-220. Γ. Ρακκᾶς, «Ἀπὸ τοὺς ἀρχαιολάτρες στοὺς ἐξωγήινους», Ἄρδην, Διμηνιαῖο περιοδικό Ἕλληνες: Ἰνδοευρωπαῖοι ἢ ἐξωγήινοι; (ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες στὰ …UFO), τεῦχος 52, 3 (Ἰανουάριος- Μάρτιος 2005), σσ. 23-32. Γ. Καραμπελιᾶς, «Ἡ περίπτωση τοῦ περιοδικοῦ Δαυλός»,

στὸ ἴδιο, σσ. 39-44. Μ. Μερακλῆς, «Τὸ κοινὸ τὸ δικό μας, τῶν ἄλλων», στὸ ἴδιο, σσ. 45-47. Ν. Ξυροτήρης, «Ἡ καταγωγὴ τῶν Ἑλλήνων: μία περιήγηση στὸ φαντασιακό», στὸ ἴδιο, σσ. 52-56. Κ. Παπαχριστοδούλου, «Φαινόμενα ποὺ προκαλοῦν σύγχυση: ἡ περίπτωση Λιακόπουλου», Διάλογος, τεῦχ. 52 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2008), σσ. 8-11.

3. Δ. Λιακόπουλος, Γιατί καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας: 2. Ἕλ, ἐκδ. Λιακόπουλος, Θεσσαλονίκη 2007, σσ. 7, 9-11.
4. Στὸ ἴδιο, σσ. 293-295.
5. Παραθέτουμε ἐνδεικτικὰ τὶς ἑξῆς πρόσφατες κυκλοφορίες σχετικῶν βιβλίων: Γ. Καλογεράκης, Ὁ θεϊκὸς ἄνθρωπος, ἐκδ. Δίον, Θεσσαλονίκη 2018. Ὁ ἴδιος, Ἡ ἀληθινὴ ἱστορία τῶν Ἑλλανίων καὶ Ἑλλήνων, ἐκδ. Δίον, Θεσσαλονίκη 2019. Δ. Λιακόπουλος, Γιατί καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας: 73. Dark light. Τὸ κενὸ ἀνάμεσά μας, ἐκδ. Δ. Λιακόπουλος, Θεσσαλονίκη 2019. Ὁ ἴδιος, Γιατί καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας: 74. Dark light. Περὶ δικαίου, ἐκδ. Δ. Λιακόπουλος, Θεσσαλονίκη 2019. Ὁ ἴδιος, Γιατί καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας: 75. Dark light. Ἱστορίες ἀπὸ τὸ πίσω μέρος τῆς σκιᾶς, ἐκδ. Δ. Λιακόπουλος, Θεσσαλονίκη 2019.
6. Ἂν καὶ μέσῳ τῶν στοιχείων ποὺ παραθέτει τὸ δημοφιλέστερο μέσο κοινωνικῆς δικτύωσης (Facebook) δὲν μπορεῖ νὰ διαπιστωθεῖ ὁ πραγματικὸς ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων ποὺ φαίνεται ὅτι συμμερίζονται τὶς ἀπόψεις τοῦ Λιακόπουλου, ἐν τούτοις τὰ σχεδὸν 70.000 ποὺ παρουσιάζονται νὰ τὶς ἐπικροτοῦν εἶναι ἕνα ἀρκετὰ ἐνδεικτικὸ στοιχεῖο τῆς δημοτικότητάς του. Βλ. στό: www. facebook. com/ELNEWSGR/
7. Ἀπὸ μία πληθώρα πηγῶν (βιβλία, ἄρθρα, συνεντεύξεις κ.λπ.) παραθέτουμε ἐνδεικτικῶς μόνο τὰ παρακάτω ἔργα, μὲ τοὺς ἑξῆς ἰδιαίτερα χαρακτηριστικοὺς τίτλους: Ἰω. Λάζαρης, Ἡ τεχνολογία τῶν Θεῶν, ἐκδ. Δαυλός, Ἀθήνα 2003. Δ. Δ. Λιακόπουλος, Ἡ τεχνολογία τῶν Θεῶν, ἐκδ. Δ. Λιακόπουλος, Θεσσαλονίκη (χ.χ.). Ὁ ἴδιος, Γιατί καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας: 8. Ἡ τεχνολογία τοῦ κακοῦ, ἐκδ. Δ. Λιακόπουλος, Θεσσαλονίκη 2009. Ὁ ἴδιος, Γιατί καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας: 47. DARPA: Ὁλικὴ ἐπαναφορὰ τῆς τεχνολογίας τῶν Θεῶν, ἐκδ. Δ. Λιακόπουλος, Θεσσαλονίκη 2013. Δ. Πάλμος, Ἔψιλον ἐφευρετῶν καὶ ὑπερόπλα. Ἀπὸ τὸν Γκιόλβα στὸν Πάλμο, ἐκδ. Ἐλεύθερη Ὥρα, Ἀθήνα 2012.
8. Σ. Παπαλεξανδρόπουλος, Δοκίμια ἱστορίας θρησκειῶν, ἐκδ. Ἑλληνικὰ Γράμματα, Ἀθήνα 1994, σσ. 148-157. Δ. Ἰω. Μπεκριδάκης, «Ἐναλλακτικὲς θρησκευτικὲς ταυτότητες στὴ μεθόριο μοντέρνου-μεταμοντέρνου. Ἡ περίπτωση τῆς Νέας Πνευματικότητας», στό: Δ. Γ. Μαγριπλῆς (ἐπιμ.), Κριτικὲς προσεγγίσεις στὸν Ὀρθόδοξο πολιτισμό. Ὄψεις τοῦ ἑλληνικοῦ παραδείγματος, ἐκδ. Σταμούλη, Ἀθήνα 2007, σσ. 236-240. Ἰω. Ξυδάκης, «Νεομυθολογία. Ἡ μυθικὴ ὄψη τῆς “Νέας Θρησκευτικότητας”», Σύναξη, τεῦχ. 151 (Ἰούλιος-Σεπτέμβριος 2019), σσ. 62-63. Ὁρισμένες ἀπὸ τὶς γνωστότερες νέες θρησκεῖες εἶναι ἡ Σαϊεντολογία, ὁ Νεοσατανισμὸς καὶ τὰ κινήματα γιὰ τὴν ἀναβίωση τῶν ἐθνικῶν προχριστιανικῶν θρησκειῶν τῆς Εὐρώπης.
9. Δ. Λιακόπουλος, Γιατί καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας: 1. Ἐλοχίμ, ἐκδ. Δ. Λιακόπουλος, Θεσσαλονίκη 2007, σ. 24 κ.ἑ. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σ. 16 κ.ἑ.
10. Ὁ ἴδιος, Γιατί καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας: 3. Νεφελίμ, ἐκδ. Δ. Λιακόπουλος, Θεσσαλονίκη 2007, σσ. 38-39, 42, 193, 206-11, 214.
11. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σσ. 206-11. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 50-1.
12. Δ. Λιακόπουλος, Ἐλοχίμ, σσ. 39-54.
13. Στὸ ἴδιο, σ. 200 κ.ἑ.
14. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σσ. 42-5.
15. Μπεκριδάκης, σσ. 241-242.
16. Δ. Λιακόπουλος, Ἐλοχίμ, σσ. 24-54, 94-105.
17. Στὸ ἴδιο, σ. 108 κ.ἑ.
18. Στὸ ἴδιο, σσ. 55-93.
19. Στὸ ἴδιο, σσ. 17, 19-20, 53-8, 68, 71.
20. Στὸ ἴδιο, σσ. 156-159.
21. Στὸ ἴδιο, σσ. 7, 24 κ.ἑ.
22. Μπεκριδάκης, σσ. 241-242, 249-252.
23. Παπαλεξανδρόπουλος, σσ. 162-163, 168-169. Ὁ ἴδιος ἐντάσσει στὴν ἐπιστημονι- κοποίηση καὶ τὴ μετατροπὴ τῆς προσευχῆς σὲ «μέθοδο προσέγγισης τοῦ Θεοῦ» (σ. 162). Αὐτὸ τὸ βλέπουμε σαφῶς στὸν Λιακόπουλο, ὁ ὁποῖος, ἀκόμη καὶ ἂν ἀποδέχεται τὴν Ὀρθόδοξη λειτουργικὴ ζωή, τὴν ἀντιλαμβάνεται ἀκριβῶς ὡς μία τέτοια μέθοδο –γιὰ τὴν ἀκρίβεια, τὴν περιγράφει μὲ τὴν ἴδια ἀκριβῶς φράση– οὐσιαστικὰ δηλαδὴ ὡς μία ἐπιστημονικὴ διαδικασία (Δ. Λιακόπουλος, Ἕλ, σ. 259). Ἐπίσης, γιὰ τήν «ἐπι- στημονική» ἑρμηνεία τῆς προσευχῆς βλ. στό: (ὁ ἴδιος), Γιατί καὶ πῶς ζοῦν ἀνάμεσά μας: 7. Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο καὶ ὁ Πολέμαρχος τοῦ Θεοῦ, ἐκδ. Δ. Λιακόπουλος, Θεσσαλονίκη 2008, σ. 30.
24. Στὸ ἴδιο. Μπεκριδάκης, σσ. 243, 246-248. Ξυδάκης, σ. 69. Γιὰ τοὺς πολλοὺς τρόπους ἀξιοποίησης τῆς ἐπιστήμης ἀπὸ τὶς νέες θρησκεῖες βλ. Μπεκριδάκης, στὸ ἴδιο καὶ Mikael Rothstein, “Science and religion in the New Religions”, στό: R. James (ed.), The Oxford Handbook of New Religious Movements, Oxford University Press, Oxford 2004, σσ. 99-117.
25. Δ. Λιακόπουλος, Ἕλ, σσ. 73-5, 82, 86-91, 104-17, 129-35, 139-42, 144, 156-8.
26. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 137-8, 140, 185.
27. Ἀπὸ τὸν Παπαλεξανδρόπουλο, ποὺ ἔχει προτείνει τὸν ὅρο, ὡς βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῆς τελευταίας, σύγχρονης φάσης τῆς νέας θρησκευτικότητας (ὅ.π., σσ. 168-169).
28. Στό ἴδιο. Ξυδάκης, σσ. 69.
29. Δ. Λιακόπουλος, Ἕλ, σσ. 16-22, 55 κ.ἑ. Κατὰ τὸν ἴδιο ὑπάρχει ὁ «Ἄπειρος», «Πανάγαθος», «Πανδίκαιος» καί «Τρισμέγιστος» Τριαδικὸς Θεός, ποὺ εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεός (σ. 17), σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Ἐλοχὶμ καὶ τοὺς Νεφελίμ, ποὺ εἶναι ὄντα θεοποιημένα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἑπομένως ψευδεῖς θεότητες.
30. Ξυδάκης, σσ. 58-62, 65-70.
31. Στὸ ἴδιο. Τυπικὰ δείγματα αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἐπαναφήγησης ἐμφανίζονται στὶς νεοθρησκειακὲς κοσμολογίες, στοὺς ὑπερήρωες τῶν κόμικς, τῶν βιντεοπαιχνιδιῶν, τῆς λεγόμενης «λογοτεχνίας φαντασίας» ἤ «ἐπιστημονικῆς φαντασίας» κ.ἄ.
32. D. G. Tumminia ‒ R. G. Kirkpatrick, “The mythic dimensions of new religious move-ments. Function, reality construction, and process”, στό: R. Lewis, ὅ.π., σσ. 366-377.
33. Δ. Λιακόπουλος, Ἐλοχίμ, σ. 7.
34. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 182-183.
35. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 159-179.
36. Παπαλεξανδρόπουλος, σσ. 162-171. Μπεκριδάκης, σσ. 241-242, 245, 262-263. Ξυδάκης, σσ. 64-70.
37. Δ. Λιακόπουλος, Ἐλοχίμ, σ. 307.
38. Στὸ ἴδιο, σ. 17.
39. Στὸ ἴδιο, σ. 25 κ.ἑ.
40. Στὸ ἴδιο, σ. 7. Βέβαια, καὶ αὐτὸς ὁ ἰσχυρισμός του, δηλαδὴ ὅτι ἡ νέα συγκρητιστικὴ θρησκευτικὴ γνώση ποὺ ἀπέκτησε τὸν κατέστησε πιὸ ἔνθερμο καὶ συνειδητὸ χριστιανὸ ἀπὸ πρίν, δὲν εἶναι παρὰ μία ἀκόμη τυπικὴ νεοθρησκευτική ἰδέα (Μπεκριδάκης, σ. 250).
41. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 7, 9.
42. Ὁ ἴδιος, Ἐλοχίμ, σσ. 11-16.
43. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σσ. 5, 9-11, 23, 37, 47 κ.ἑ., 200-205, 211-223.
44. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 184 κ.ἑ. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 19-25, 43 κ.ἑ. Ὁ ἴδιος, Ἡ τεχνολογία τοῦ κακοῦ, σ. 23 κ.ἑ.
45. Στὰ ἴδια.
46. Στὰ ἴδια.
47. Μπεκριδάκης, σσ. 243-4, 246-9. Ξυδάκης, σσ. 63-4.
48. Δ. Λιακόπουλος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 34, 83-84, 143-4, 151-5, 163-179.
49. Ὁ ἴδιος, Ἐλοχίμ, σσ. 178-179. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 55-6, 73-74, 81, 87, 181-182, 195, 285.
50. Στὰ ἴδια.
51. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 181-2, 285. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 194-195, 203, 208. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σ. 214.
52. Τὸν ὅρο αὐτόν, τὸν ὁποῖο υἱοθετοῦμε, χρησιμοποίησε ὁ Στ. Παπαλεξανδρόπουλος σὲ μεταξύ μας συζητήσεις γιὰ νὰ περιγράψει τὸν χαρακτῆρα τῶν ἐσχατολογικῶν ὁραματισμῶν ὄχι μόνο τοῦ Λιακόπουλου, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρου τοῦ ρεύματος στὸ ὁποῖο ὁ τελευταῖος ἀνήκει.
53. Μπεκριδάκης, σσ. 249, 262-3 (τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ σ. 249). Ξυδάκης, σ. 64.
54. Δ. Λιακόπουλος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 27, 74. Ὁ ἴδιος, Ἡ τεχνολογία τοῦ κακοῦ, σσ. 10-14.
55. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 14-15, 19-21, 25-26, 28-30.
56. Στὸ ἴδιο, σ. 20.
57. Ὁ ἴδιος, Ἐλοχίμ, σσ. 29-34, 41-3, 49-50, 100-1. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σ. 22.
58. Ὁ ἴδιος, Ἐλοχίμ, σσ. σσ. 24-30, 96-7. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 16-22.
59. Ὁ ἴδιος, Ἐλοχίμ, σσ. 50-54. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 47-50.
60. Ὁ ἴδιος, Ἡ τεχνολογία τοῦ κακοῦ, σ. 10.
61. Στὸ ἴδιο, σσ. 50-3. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 8-9, 14-17.
62. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 20-23.
63. Στὸ ἴδιο, σσ. 8-9, 14-17, ἡ φράση ἀπὸ σ. 8.
64. Στὸ ἴδιο, σσ. 28-30, 32.
65. Στὸ ἴδιο, σ. 136.
66. Στὸ ἴδιο, σσ. 141-144, 152, 157-158. Ὁ ἴδιος, Ἐλοχίμ, σσ. 31, 34, 51-53. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 26, 49-50, 52-53. Ὅπως ὁ ἴδιος ἐκτενῶς περιγράφει, αὐτὴ ἡ ἐνεργειακὴ ὑπόστασή μας διασώζεται μέχρι σήμερα στὴ λεγόμενη «αὔρα», δηλαδὴ σὲ μία ποικιλόχρωμη ἀκτινοβολία ποὺ ἐκπέμπει τὸ σῶμα καὶ ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ γίνει ἀντιληπτὴ καὶ νὰ καταγραφεῖ μέσῳ σχετικὰ σύγχρονων τεχνικῶν φωτογράφησής της (φωτογραφία Κίρλιαν), ἀλλὰ καὶ ἄλλων, ἀπόκρυφων ἀτομικῶν πρακτικῶν. Στὴν παγκόσμια θρησκευτικὴ τέχνη, ἡ «αὔρα» ἀπεικονίζεται μὲ τὸ γνωστό «φωτοστέφανο». Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 141-158.
67. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 81, 83, 89, 155, 185.
68. Στὸ ἴδιο, σ. 27.
69. Στο ἴδιο. Ὁ ἴδιος, Ἡ τεχνολογία τοῦ κακοῦ, σ. 10.
70. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 52-59.
71. Στὸ ἴδιο, σσ. 65, 85-88, 104-115, 117. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 140, 184-187.
72. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 186-187.
73. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 122-128, 134-139.
74. Στὸ ἴδιο, σσ. 55 κ.ἑ., 122-128, 134-139.
75. Στὸ ἴδιο, σσ. 156-61, 167-172.
76. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 137-138, 140, 185.
77. Στὸ ἴδιο, σσ. 136-140. Ὁ ἴδιος, Ἕλ, σσ. 101-103, 149, 178-183. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σσ. 15-18, 198.
78. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 136-137. Κατὰ τὸν Λιακόπουλο, ἡ ἑλληνικὴ σφαῖρα ἐπιρροῆς ἐκτεινόταν «… ἀπὸ τὴν Ἄπω Ἀνατολή … μέχρι τὴν Ἱσπανία καὶ τὴ μισὴ βόρεια Ἀφρική», ἐνῶ ἡ ἀμερικάνικη ἤπειρος ἦταν μία «διαφιλονικούμενη» περιοχὴ ἀνάμεσα σὲ Ἕλληνες καὶ Κρόνιους, στό: Νεφελίμ, σ. 18.
79. Στὸ ἴδιο, σ. 138. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σσ. 16-18.
80. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 136-140, 180, 183-184. Ὁ ἴδιος, Ἐλοχίμ, σσ. 119-123, 179-182. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σσ. 19-21.
81. Ὁ ἴδιος, Ἐλοχίμ, σσ. 123, 181. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σσ. 21-22, 24-25.
82. Στὸ ἴδιο, σσ. 35-37, 67-68, 115-116, 136, 195. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 19-20, 25-26, 28, 35, 39, 58. Ὁ Λιακόπουλος περιγράφει τὴ Λευκὴ Ἀδελφότητα ὡς μία δωδεκαμελῆ ὁμάδα ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ δαίμονες, Κρόνιους καὶ Νεφελίμ, ἡ ὁποία ἔχει ὡς γενικὸ σκοπὸ τὴν ἐκπόνηση σχεδίων γιὰ τὴ χειραγώγηση τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σσ. 35-36.
83. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 37-39, 53, 61.
84. Στὸ ἴδιο, σσ. 43-76. Κατὰ παρόμοιο τρόπο, οἱ Ἑβραῖοι κατέστησαν οἱ βασικοὶ φορεῖς τῆς ἔρευνας γιὰ τὴν ἀνακάλυψη καὶ τὴ χρήση τῆς ἀτομικῆς ἐνέργειας (Ὁ ἴδιος, Ἡ τεχνολογία τοῦ κακοῦ, σσ. 23, 33 κ.ἑ.).
85. Στὸ ἴδιο, σσ. 72-8. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σσ. 200-204, 225. Ὁ συγγραφέας (στό: Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 57-58, 66-67) ἐπισημαίνει καὶ ἄλλα σημαντικὰ χρονικὰ σημεῖα ποὺ ἐγκαινιάζουν νέες χρονικές (ὑπο)περιόδους, οἱ ὁποῖες εἶναι καίριες ὡς πρὸς τὴν ἐξέλιξη τῆς ἠλεκτρικῆς τεχνολογίας, ὅπως τῆς περιόδου τοῦ «φακελλώματος» (1946 κ.ἑ.), δηλαδὴ τῆς κατασκευῆς τοῦ πρώτου ὑπολογιστῆ (σ. 74).
86. Στὸ ἴδιο, σσ. 91 κ.ἑ. Τήν «τιμητική» θέση στὴν κριτικὴ τοῦ συγγραφέα ἔχουν οἱ φοῦρνοι μικροκυμάτων (σσ. 105-124) καὶ τὰ κινητὰ τηλέφωνα (σσ. 124-134).
87. Στὸ ἴδιο, σ. 104.
88. Στὸ ἴδιο, σσ. 79-90.
89. Στὸ ἴδιο, σσ. 100-102,133-135, 155, 185, 212 κ.ἑ. Ὁ ἴδιος, Η τεχνολογία του κακού, σ. 259 κ.ἑ. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σ. 10.
90. Ὁ ἴδιος, Ἡ τεχνολογία τοῦ κακοῦ, σσ. 13-14 (βλ. καὶ σ. 309 καὶ ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 76, 96, 140).
91. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σ. 195.
92. Στὸ ἴδιο, σσ. 203, 211, 228.
93. Στὸ ἴδιο, σσ. 196-203 (ἡ φράση ἀπὸ σ. 201).
94. Στὸ ἴδιο, σσ. 196-198, 202.
95. Στὸ ἴδιο, σ. 192. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σσ. 206-211, 214.
96. Ὁ ἴδιος, Τὸ τελευταῖο ἠλεκτρόνιο…, σσ. 192-195, 201-203.
97. Στὸ ἴδιο, σ. 201.
98. Στὸ ἴδιο, σσ. 194-195, 203, 208. Ὁ ἴδιος, Νεφελίμ, σ. 214.

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΘΕΟΛΟΓΙΑ»  1/2020

ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ

 

πηγή:  entaksis.gr