Κανένα κράτος δεν έχει εγγράψει το δικαίωμα στην άμβλωση στο σύνταγμά του, εκτός από την πρώην Γιουγκοσλαβία

Μετάφραση: Ιωάννης Λάμπρου

Από  τον Νίκολας Μπάουερ 

Με αφορμή τη συζήτηση στη γαλλική Γερουσία στις 19 Οκτωβρίου σχετικά με την ένταξη του “δικαιώματος στην άμβλωση” στο γαλλικό Σύνταγμα, ο ερευνητής Νίκολας Μπάουερ ανατρέχει σε μια ιδέα που προωθείται παγκοσμίως από τη δεκαετία του 1970: την κατοχύρωση της άμβλωσης στο συνταγματικό ή και σε υπερεθνικό επίπεδο. Άρθρο που δημοσιεύτηκε στη Le Figaro.

“Είναι ανθρώπινο δικαίωμα να αποφασίζει κανείς ελεύθερα για την τεκνοποίηση των παιδιών”: αυτό το άρθρο είναι η μόνη εμπειρία στον κόσμο της εισαγωγής του δικαιώματος στην άμβλωση σε ένα σύνταγμα. Ήταν το 1974, στη σοσιαλιστική πρώην Γιουγκοσλαβία του Τίτο.  Αυτό το “δικαίωμα στην άμβλωση” θα μπορούσε στη συνέχεια να ασκηθεί έως και δέκα εβδομάδες εγκυμοσύνης. Μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οι χώρες που αποτελούσαν τη χώρα κατάργησαν ή τροποποίησαν αυτό το συνταγματικό δικαίωμα. Στη Σερβία, τη Σλοβενία και τη Βόρεια Μακεδονία υπάρχει πλέον η ελευθερία “αναπαραγωγής”, αλλά όχι η ελευθερία για άμβλωση.

Ένα χρόνο νωρίτερα, το 1973, οι αμβλώσεις καθιερώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω της συνταγματικής νομολογίας. Στην περίφημη απόφαση Roe εναντίον Wade, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι η ελευθερία για άμβλωση μπορούσε να συναχθεί από το Σύνταγμα των ΗΠΑ. Αυτή η συνταγματική ελευθερία ίσχυε μέχρι το σημείο της βιωσιμότητας του εμβρύου (20 έως 24 εβδομάδες κύησης). Καταργήθηκε τον Ιούνιο του 2022 με την πρόσφατη απόφαση Dobbs εναντίον Jackson του Ανώτατου Δικαστηρίου. Η άμβλωση έτσι αποσυνταγματοποιήθηκε και επανήλθε στη σφαίρα του δικαίου.

 Η απώλεια του συμβολισμού της απόφασης “Roe εναντίον Wade” στις Ηνωμένες Πόλιτείες

Από τη δεκαετία του 1970, αγγλοσάξονες μελετητές και ακτιβιστές υποστηρίζουν τη συνταγματοποίηση των αμβλώσεων σε όλο τον κόσμο. Μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δεν αναφέρθηκαν πλέον στη γιουγκοσλαβική εμπειρία. Το σοσιαλιστικό σύνταγμα του 1974, περισσότερο γνωστό για την ανακήρυξη του Τίτο ισόβιου προέδρου, έγινε μια ντροπιαστική αναφορά. Ήταν το Roe εναντίον Wade αυτό που ήταν το πρότυπο για όσους θέλουν να συνταγματοποιήσουν τις αμβλώσεις. Μεταξύ του 1973 και του 2022, η απόφαση Roe ήταν αδιαμφισβήτητη: ήταν η πιο εκτεταμένη συνταγματική προστασία των αμβλώσεων που υπήρχε στον κόσμο. Έτσι, η απόφαση Dobbs του 2022 κατέστρεψε ένα σύμβολο.

Αυτές οι ξένες εμπειρίες έχουν δείξει ότι η συνταγματοποίηση των αμβλώσεων είναι ανακλητή. Όπως κάθε νομικός κανόνας, τα συντάγματα και η συνταγματική νομολογία μπορεί να καταστούν παρωχημένα.  Αυτό συνέβη φυσικά στη Γιουγκοσλαβία με το τέλος του σοσιαλισμού, αλλά και στο Roe εναντίον Wade, λόγω της επιστημονικής προόδου. Πράγματι, από την απόφαση Roe,  το “σημείο βιωσιμότητας” θεωρήθηκε “περίπου στους επτά μήνες (28 εβδομάδες)” ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) είναι πλέον σε θέση να το ορίσει σε περίπου 20 εβδομάδες εγκυμοσύνης.

Από την απόφαση Dobbs το 2022, η συζήτηση για τη συνταγματοποίηση των αμβλώσεων έχει αναβιώσει σε αρκετές χώρες. Η γαλλική κυβέρνηση ανακήρυξε την υποστήριξή της στη συνταγματοποίηση των αμβλώσεων τον περασμένο Ιούνιο, αλλά έκτοτε παραμένει σιωπηλή. Οι Χιλιανοί απέρριψαν ένα σχέδιο συντάγματος που περιλάμβανε το δικαίωμα στην άμβλωση σε δημοψήφισμα τον Σεπτέμβριο. Προς το παρόν, κανένα κράτος δεν έχει εγγράψει το δικαίωμα στην άμβλωση στο σύνταγμά του, όπως η πρώην Γιουγκοσλαβία. Όσον αφορά τη νομολογία που προστατεύει τις αμβλώσεις σε συνταγματικό επίπεδο, είναι ανίσχυρη  και πολύ μικρή σε αριθμό: Σλοβακία (2007), Κροατία (2017) και Κολομβία (2022).

Η άλλη υπερνομοθετική επιλογή: το διεθνές δίκαιο

Ό,τι δεν μπόρεσαν να πετύχουν σε εθνικό επίπεδο, οι ομάδες υπέρ της επιλογής προσπαθούν να πετύχουν σε διεθνές επίπεδο. Η αναγνώριση ενός διεθνούς δικαιώματος στην άμβλωση θα ήταν ένας άλλος τρόπος για να εξασφαλιστεί ή να καθιερωθεί η πρόσβαση στην άμβλωση μέσω ενός υπερνομοθετικού κανόνα. Όπως το συνταγματικό δίκαιο, το διεθνές δίκαιο έχει μεγαλύτερη αξία από τη νομοθεσία. Εάν μία διεθνής συνθήκη περιελάμβανε την άμβλωση, τότε τα κράτη που την επικύρωσαν δεν θα μπορούσαν πλέον να περιορίσουν την πρόσβαση σε αυτή.

Η Διεθνής Διάσκεψη του Καΐρου του 1994 ήταν το κλειδί σε αυτή τη μάχη. Η Διεθνής Ομοσπονδία Προγραμματισμένης Γονείας (IPPF) είχε προετοιμαστεί εκ των προτέρων για αυτή την εκδήλωση των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), έτσι ώστε η άμβλωση να συμπεριληφθεί στο τελικό έγγραφο που θα υπογραφόταν από τα κράτη. Εξήντα κυβερνήσεις εκπροσωπήθηκαν από μέλη της Προγραμματισμένης Γονείας και ο Πρόεδρός της ήταν επικεφαλής της επιτροπής που ήταν επιφορτισμένη με τη σύνταξη του τελικού εγγράφου. Η Προγραμματισμένη Γονεία είχε επίσης χρηματοδοτήσει τα ταξίδια ειδικών από όλο τον κόσμο. Αυτός ο εντολισμός ματαιώθηκε από την Αγία Έδρα (Βατικανό) και άλλα κράτη, έτσι ώστε τα κράτη των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) υπέγραψαν τελικά ένα πρόγραμμα δράσης που τα δεσμεύει “να βοηθήσουν τις γυναίκες να αποφύγουν την άμβλωση” και να “μειώσουν την προσφυγή στην άμβλωση.”

Μετά από αυτή την αποτυχία στο Κάιρο, η Προγραμματισμένη Γονεία και οι σύμμαχοί της ανέπτυξαν μία άλλη στρατηγική για την προώθηση ενός διεθνούς δικαιώματος στην άμβλωση. Ξεκινούν ή απευθύνουν εκκλήσεις στα όργανα που είναι αρμόδια για την ερμηνεία των διεθνών συνθηκών. Στόχος είναι αυτά τα θεσμικά όργανα να αλλάξουν σταδιακά την ερμηνεία των συνθηκών, έτσι ώστε τελικά να θεωρήσουν ότι η άμβλωση προστατεύεται από αυτές.  Αυτή η προσέγγιση ονομάζεται “στρατηγική αντιδικία”. Έχει αποτύχει αρκετές φορές στον ΟΗΕ, στο Διαμερικανικό Δικαστήριο (το 2021), και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ). Σύμφωνα με το τελευταίο, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση δεν παρέχει “δικαίωμα στην άμβλωση.”

Οι πολιτικές και πολιτιστικές επιπτώσεις των νομοθετικών πρωτοβουλιών

Οι φεμινίστριες είναι ακόμα αισιόδοξες επειδή  η ΕΣΔΑ ερμηνεύει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση ως «ζωντανό όργανο που πρέπει να ερμηνεύεται υπό το πρίσμα των σημερινών συνθηκών». Οι ΜΚΟ θα ήθελαν οι Ευρωπαίοι δικαστές να εξετάσουν μια μέρα ότι η άμβλωση είναι δικαίωμα των γυναικών, λόγω των «σημερινών συνθηκών». Με αυτόν τον στόχο, δύο ΜΚΟ πολλαπλασιάζουν επί του παρόντος τις προσφυγές κατά της Πολωνίας, η οποία απαγόρευσε τις αμβλώσεις εμβρύων με αναπηρία το 2020. Ψάχνουν στο Διαδίκτυο για γυναίκες που κυοφορούν παιδιά με σύνδρομο Down και τις πείθουν να υποβάλουν αίτηση στο ΕΔΑΔ ζητώντας άμβλωση. Κάποια έχουν ήδη απορριφθεί, άλλα σύντομα θα δικαστούν.

Αυτές οι νέες προσπάθειες για τη δημιουργία ενός «δικαιώματος στην άμβλωση» σε υπερνομοθετικό επίπεδο δεν είναι πιο πιθανό να επιτύχουν από ό,τι στο παρελθόν. Αλλά ο κύριος αντίκτυπός τους δεν είναι νομικός, είναι πολιτικός. Αυτές οι προσπάθειες διέδωσαν την ιδέα ότι υπάρχει «δικαίωμα στην άμβλωση», δηλαδή ότι η πρόσβαση στην άμβλωση είναι θεμελιώδες δικαίωμα των γυναικών. Νομικά, αυτό είναι ψευδές σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, καθώς και στο διεθνές δίκαιο. Ηθικά, όμως, έχει γίνει σχεδόν δεδομένο στις δυτικές κοινωνίες. Είναι πιθανώς αυτή η πολιτισμική αλλαγή που έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στον Γάλλο νομοθέτη σήμερα.

πηγή

 

πηγή:  enromiosini.gr