Ἡ Παραλυσία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν

Γράφει ὁ κ. Κωνσταντῖνος Γάτος

Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ὅταν δημοσιεύουν ἕνα κείμενο, ὅταν πηγαίνουν σ’ ἕνα συλλαλητήριο ἢ μία ἐκδήλωση δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ἀποκαλυπτικὸ βιβλίο. Πράττουν ὅ,τι πράττουν διότι πιστεύουν ὅτι αὐτὸ εἶναι χριστιανικὸ καὶ ρωμαίϊκο. Διότι λογικὰ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς θέλει νὰ ζεῖ Χριστιανικά, νὰ ἐργάζεται ἱεραποστολικὰ γιὰ τὸν ἐκχριστιανισμὸ τῶν ἄλλων καὶ νὰ ἐντοπίζει ἔγκαιρα τὰ ἀντιχριστιανικὰ σχέδια καὶ νὰ τὰ ματαιώνει. Καὶ ἂν χρειασθεῖ νὰ δίνει καὶ τὴν ἐπίγεια ζωή του ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος. Ὅμως γι’ αὐτὰ τὰ ἄτομα

δὲν ὑπάρχει θάνατος. Γιὰ παράδειγμα, τὸν Γρηγόρη Αὐξεντίου τὸν ξέρουν οἱ περισσότεροι, ἐνῷ τοὺς φίλους καὶ συμμαθητὲς του κανένας. Διότι τὸν συναντοῦν στὰ μνημεῖα, τὰ ὀνόματα ὁδῶν, σὲ βιβλία, στὰ ἐτήσια ἐκκλησιαστικὰ καὶ φιλολογικὰ μνημόσυνα. Τὸ ἴδιο καὶ περισσότερο τὸν Π. Μελᾶ, ὁ ὁποῖος ὁλοκλήρωσε τὴν ἐπίγεια ζωή του σὲ ἡλικία 34 ἐτῶν, ἐνῷ εἶχε μικρὰ παιδιά, προερχόταν ἀπὸ τὶς καλύτερες οἰκογένειες τῶν Ἀθηνῶν καὶ εἶχε τὶς δυνατότητες νὰ γίνει ἕνας στρατηγὸς τῆς ἐποχῆς του. Ὅμως ἔγινε σημαία καὶ δημοτικὸ τραγούδι ἑνὸς δοκιμαζομένου λαοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα, 118 χρόνια, διεξάγονται μνημόσυνα καὶ δίδονται εἰσφορὲς εἰς μνήμην του, ἐνῷ τὸ ἴδιο δὲν συμβαίνει γιὰ τὰ γνωστά του πρόσωπα. Γι’ αὐτὸ καὶ στὶς Κεντρικὲς Φυλακὲς τῆς Λευκωσίας ὑπάρχει ἡ ἐπιγραφὴ «Τοῦ ἀντρειωμένου ὁ θάνατος θάνατος δὲν λογιέται».

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ ἀντιχριστιανικὲς δυνάμεις ἔχουν κάνει σημαντικὰ βήματα, γιὰ νὰ ἐξαφανίσουν τὸν Χριστιανισμὸ καὶ νὰ ἐπιτύχουν τὴν παγκόσμια κυριαρχία καὶ τὴν δημιουργία μιᾶς μεταχριστιανικῆς κοινωνίας. Ὅπως τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ, οἱ διεθνεῖς ὀργανισμοί, ἡ Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, καὶ οἱ ἀπίστευτοι ἀντιχριστιανικοὶ νόμοι. Ὅμως ὅλα αὐτὰ ὅπως συνέβησαν τὸ ἴδιο μποροῦν νὰ ἀνακληθοῦν καὶ νὰ καταργηθοῦν. Ὁ Ὀρθόδοξος δὲν λέει ὅτι ἐφόσον συνέβησαν αὐτὰ θὰ ἔλθουν χειρότερες μέρες καὶ δὲν τρέχει στὸ ἀποκαλυπτικὸ βιβλίο, γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν ἀποτυχία του ἢ τὴν ἀπραξία του καὶ τὸν μηδενισμό του. Ὅπως πράττουν κάποιοι μὲ ἀποτέλεσμα ἡ παραλυσία τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν νὰ ἔχει λάβει ἐκρηκτικὲς διαστάσεις.

Τήν παραλυσία τῶν Ὀρθοδόξων προκαλοῦν ἀκόμα, ἡ μετακίνηση τοῦ πληθυσμοῦ ἀπό τίς ψυχρότερες ὀρεινές – ἡμιορεινές περιοχές στίς θερμότερες πεδινές- παράλιες, ἀπό τίς κατοικίες στίς πολυκατοικίες, ἡ μεικτοποίηση τῶν σχολείων καί τῆς κοινωνίας, ὁ γυμνισμός τῶν γυναικῶν, τά προϊόντα zero καί light, τά δίκτυα κινητῆς τηλεφωνίας καί τό διαδίκτυο.

Ἕνα παράδειγμα εἶναι τὸ θέμα τῶν ἀμβλώσεων. Τὸ 1986 ὑπῆρχαν μαχητικὲς ἐκδηλώσεις Ὀρθοδόξων καὶ ἀντιδράσεις λίγων γυναικῶν, οἱ ὁποῖες ὑποστήριζαν ὅτι τὸ σῶμα εἶναι δικό τους καὶ ἄλλα. Τὸ 2022 γιὰ ἕνα κήρυγμα εἴχαμε ἀντιδράσεις ὀπαδῶν τῶν ἀμβλώσεων ἔξω ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες. Οἱ περισσότεροι Ἐπίσκοποι ἔλαβαν τὴν ἀμοιβή τους γιὰ τὴν ἀπραξία τους καὶ τὴν συμπόρευσή τους μὲ τὸ πολιτικὸ καὶ μιντιακὸ σύστημα. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐνῷ στὶς περισσότερες χῶρες, ἡ ἀποχριστιανοποίηση περιελάμβανε τὸν χωρισμὸ Ἐκκλησίας- Κράτους στὴν Ἑλλάδα, δὲν συνέβη. Διότι οἱ περισσότεροι Ἐπίσκοποι δὲν ἀντέδρασαν στὸν χωρισμὸ Ὀρθοδοξίας- Ἑλληνισμοῦ μὲ ἀντάλλαγμα τὴν διατήρηση τῶν προνομίων τους.

Γιὰ ὅσους δὲν ἀρκεῖ τὸ παράδειγμα τῶν ἀμβλώσεων, ὑπάρχει καὶ ἐκεῖνο τῆς συγκρίσεως τῶν συλλαλητηρίων τοῦ 1992 καὶ τοῦ 2018 γιὰ τὴν Μακεδονία. Τὰ συλλαλητήρια τοῦ 1992 ἦταν μαζικά, πανελλαδικὰ καὶ παγκόσμια, οἱ συμμετέχοντες ἦταν ἄνθρωποι ἀποφασισμένοι καὶ ὡς κεντρικὸ σύνθημα εἶχαν τὴν ἀνυπαρξία Μακεδονικῆς ἐθνότητος καὶ ὄχι τὸ ὄνομα τοῦ κράτους, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ 2018. Λογικὸ ὅταν κάποιοι τοὺς βομβαρδίζουν μὲ θεωρίες ὅτι θὰ ἔλθουν χειρότερες μέρες καὶ ὅτι δὲν μποροῦν νὰ ἐπιτύχουν τίποτα, ὅ,τι καὶ ἂν κάνουν.

Εἶναι παρήγορο ὅτι ὁ Ἐρντογάν δὲν ἔσπευσε νὰ ἀξιοποιήσει τὸ ἀποκαλυτπικὸ βιβλίο καὶ κάποιες ἑρμηνεῖες του. Ἂν οἱ μαχητὲς τοῦ 1940, εἶχαν αὐτοὺς τοὺς προβληματισμούς, θὰ εἶχαν παραδοθῆ στοὺς Ἰταλούς. Καὶ ἡ Μακεδονία θὰ ἦταν Σλαβική. Οὔτε ὁ ΠαπαΣταῦρος Παπαγαθαγγέλου θὰ στρατολογοῦσε τοὺς νέους τῆς ΕΟΚΑ. Οὔτε ὁ Θ. Κολοκοτρώνης, ὁ Μ. Μπότσαρης καὶ ὁ Μακρυγιάννης θὰ ἔπρατταν ὅ,τι ἔπραξαν.

Τὸ ἀποκαλυπτικὸ βιβλίο δὲν εἶναι ἕνα βιβλίο μὲ συγκεκριμένο περιεχόμενο καὶ μήνυμα. Μπορεῖ νὰ ἀναφέρεται σὲ μία ἢ περισσότερες ἐποχές. Τὸ χάραγμα μπορεῖ νὰ εἶναι ἐσωτερικό, ὅποτε ὑπάρχει, ἢ ἐξωτερικό. Τὰ τριάμισυ χρόνια μπορεῖ νὰ εἶναι χρονικὴ περίοδος, ἀλλὰ θὰ μποροῦσε νὰ ἰσχύει τὸ ἀναφερόμενο ὑπὸ τοῦ Π. Τρεμπέλα στὸ βιβλίο του «Ἡ Καινὴ Διαθήκη μετὰ συντόμου ἑρμηνείας» (Ἀθήνα, Φεβρουάριος 1972) ὅτι «Τὸ τρία καὶ ἥμισυ λοιπὸν ἴσως σημαίνει, ὅτι ὅταν ὁ ἀντίχριστος φθάση εἰς τὰ μέσα τῆς ἀναπτύξεως αὐτοῦ… θὰ συντριβῆ ὡς δένδρον ὑπὸ κεραυνοῦ βληθὲν» (σελ. 1030), ἄρα ἐννοεῖται ὡς τρία καί ἥμισυ ἡ συντριβή τοῦ ἀντιχρίστου στά μισά τοῦ ἔργου του. Τὸ ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι δὲν ἀφορᾶ τὰ βασικὰ (Κεφ. 25 Κατὰ Ματθαῖον), διότι αὐτὸ θὰ ἀποτελοῦσε κατάργηση τῆς ἀναφερομένης Χριστιανικῆς διδασκαλίας, δηλαδή ὅτι ὁ Χριστός θά προνοήσει γιά τήν ἐπιβίωση τῶν πιστῶν. Τέλος στὸ σημεῖο, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται ὅτι θὰ ἀποκτανθῶσι ὅσοι δὲν προσκυνήσουν τὴν εἰκόνα τοῦ θηρίου, σὲ ἄλλο σημεῖο (κεφ. ιη΄) ὑπάρχει ἡ φράση «ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου», γιὰ νὰ μὴ ὑποστῆ τὶς συνέπειες τῆς καταστροφῆς τῆς Βαβυλῶνος, ἄρα θά ἐπιζοῦν ὅσοι παραμείνουν πιστοί στόν Χριστό.

Ἀργὰ ἢ γρήγορα οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὴν παραλυσία καὶ θὰ ἀναδειχθοῦν ἄξιοι ἀπόγονοι ἀξίων προγόνων.

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr