Ἡ ἀνθρωπίνη παράνοια!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ
11 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022
Ἀπόστολος: Γαλ. στ΄ 11-18
Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. γ΄ 13-17
Ἦχος: δ΄.- Ἑωθινόν: Β΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

 

«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε
τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν» (Ἰωάν. Γ΄ 16).

Ἡ θεία Ἀγάπη, πρὸς τὸν σκληροτράχηλον ἄνθρωπον.

Ὁ θεῖος Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, ὁ μαθητὴς τῆς Ἀγάπης, ὅπως ἐπονομάζεται, δεικνύει – εἰς τὴν σημερινὴν Εὐαγγελικὴν περικοπήν, – μὲ ἰδιαιτέρως χαρακτηριστικὴν ἔκφρασιν, τὴν θείαν Ἀγάπην, ἥτις

διαφαίνεται εἰς τὴν ὅλην πορείαν τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς! Ἀπὸ τὴν στιγμὴν τῆς παρακοῆς του καὶ τῆς «ἀποβολῆς» του ἐκ τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς, ἕως καὶ τῆς τελείας ἀποστασίας του ἀπὸ τὸν Θεὸν Πατέρα καὶ Δημιουργόν του, ἥτις (ἀποστασία) καὶ «ἠνάγκασε» τὸν Θεόν, νὰ δώσῃ τὸν μονογενῆ Υἱόν Του, Ὅστις διὰ τῆς σταυρικῆς Του θυσίας καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του, θὰ ἔδιδε σωτήριον διέξοδον εἰς τὰ ἀδιέξοδα ποὺ εἶχε δημιουργήσει ἡ ἁμαρτία καὶ ἡ ἀποστασία! Αὐτὴν τὴν ὑπερτάτην ἔκφρασιν τῆς θείας ἀγάπης μᾶς παρουσιάζει, ὡς προείπομεν, ὁ Θεῖος Εὐαγγελιστής, μὲ σκοπὸν ἀναμφισβήτητον, νὰ ἐκτιμήσωμεν ταύτην καὶ νὰ ὑπάρχωμεν ἀντάξιοι αὐτῆς!

Ὅμως, ἔναντι τῆς Πατρικῆς ταύτης ἀγάπης, ὁ ἄνθρωπος, – πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, – εὑρέθη κατώτερος τῶν περιστάσεων! Εἰς ταύτην τὴν θυσιαστικὴν ἀγάπην, ἀντιπαρέθετε καὶ ἀντιπαραθέτει ἕως καὶ σήμερον, μίαν ἀδικαιολόγητον σκληρότητα καὶ ἀχαριστίαν, ἥτις ἀντὶ νὰ ὑποχωρῇ καὶ ὀλιγοστεύῃ, δυστυχῶς αὐξάνεται καὶ πολλαπλασιάζεται καὶ γίνεται ἄρνησις καὶ χυδαιότης! Παρὰ δὲ τὰ πάμπολλα ἱστορικὰ δεδομένα τὰ ὁποῖα καὶ μαρτυροῦν τὰς φοβερὰς συνεπείας ἅτινας ἐπέφερεν ἡ τοιαύτη ἄρνησις καὶ ἀποστασιοποίησις ἐκ τοῦ Θεοῦ, οὗτος δείχνει ἀποφασισμένος νὰ συνεχίσῃ εἰς τὸν ὀλισθηρὸν δρόμον τῆς ἀποστασίας καὶ ἐχθρότητος πρὸς τὸν Κύριον καὶ ἀδιστάκτως ἐπιλέγει «πρὸς κέντρα λακτίζειν»!

Ἡ ἀνθρωπίνη παράνοια!

Ἐὰν θὰ ἦτο δυνατόν, νὰ ἐρωτούσαμεν ἅπαντας τούτους τοὺς ἀποστάτας καὶ ἀρνητάς, διὰ ποίους λόγους τόσον πεισματικά, διέρρηξαν καὶ διαρρηγνύουσι τὰς σχέσεις των μετὰ τοῦ Θεοῦ, ἀσφαλῶς καὶ οὐδὲν ἔχουν νὰ καταγγείλλουν ἐναντίον Αὐτοῦ! Εἰς οὐδὲν  κατηγοροῦν τὸν Ἅγιον καὶ Πανοικτίρμονα Κύριον! Ὁμοιάζουν πρὸς ἐκείνους τοὺς ἀχαρίστους καὶ ἀγνώμονας Ἑβραίους, οἵτινες, κατ’ ἐκείνην τὴν θαυμαστὴν τεσσαρακονταετῆ πορείαν διὰ μέσου τῆς ἐρήμου, ἀπελάμβανον καθ’ ἑκάστην ἡμέραν, ὥραν τε καὶ στιγμήν, τὰς ἀπείρους εὐλογίας τοῦ Θεοῦ – καὶ μάλιστα διὰ κραυγαλέων θαυμάτων, –  καὶ ἐν τούτοις δὲν εἶχον εἰς οὐδέν, νὰ ὑβρίζουν καὶ καταγγέλλουν τὸν Θεὸν καὶ τὸν προφήτην Του τὸν Μωϋσῆν! Ὡς τότε, ἔτσι καὶ σήμερον, ὁ ἄνθρωπος κλείει τοὺς ὀφθαλμούς του εἰς τὰς ἀπείρους Θείας εὐεργεσίας καὶ οὐδεμίαν τοιαύτην ἐκτιμᾷ καὶ οὐδὲ ἓν «εὐχαριστῶ», λέγει πρὸς τὸν Εὐεργέτην του!

Ὡς τότε, τετυφλωμένοι καὶ πεπωρωμένοι ἐκ τῆς ἀχαριστίας των, δὲν ἔβλεπον, οὔτε τὸ καθ’ ἡμέραν λάμπον Ἄκτιστον φῶς ἐπὶ τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου, οὔτε τά, καθημερινῶς σιτίζοντα τούτους, μάννα τε καὶ ὀρτυγόμητρα, οὔτε τό, ἐκ τῶν βράχων ἐκβλύζον καὶ ποτίζον τούτους, οὐράνιον ὕδωρ, οὔτε δὲ ἀκόμη τὰς ἀπείρους Θεοφανίας διὰ τῶν ὁποίων ἔζων ἐκ τοῦ σύνεγγυς, τὴν θείαν συμπαράστασιν καὶ παρηγορίαν, οὕτω καὶ σήμερον, ὁ ἀχάριστος καὶ ἀγνώμων ἄνθρωπος, θεωρεῖ τὰς ἀπείρους ταύτας δωρεὰς τῆς Θείας ἀγάπης, εἴτε ὡς ἴδια κατορθώματα, εἴτε ὡς εὐεργεσίας τῆς «θεᾶς τύχης», εἴτε ὡς εὔνοιαν τῆς ἀλόγου «φύσεως»! «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. ΜΗ΄ 13).

Ἀκόμη δὲ χειρότερον, τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἀποστασία αὕτη τοῦ ἀνθρώπου, ἔφθασεν εἰς τοιαύτην χυδαιότητα, ὥστε, πέραν τῶν ὅσων προανεφέραμεν, ὁ εὐεργετημένος καὶ «ἐν τιμῇ ὤν», ἄνθρωπος, νὰ περιφρονῇ καὶ νὰ ἀποβάλῃ ἐπιδεικτικῶς καὶ ἀσυστόλως ἐκ τῆς ζωῆς του, πᾶν ὅ,τι τοῦ θυμίζει καὶ σχετίζεται μὲ τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου! Βλασφημεῖ, ὑβρίζει, καὶ γενικῶς ἀγωνίζεται καὶ μαίνεται κατὰ τοῦ Θεοῦ!

«Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ἰωάν. Δ΄ 8).

Παρ’ ὅτι, ὅμως, ὁ ἀγνώμων καὶ ἀχάριστος ἄνθρωπος, ἐμμένει πεισμωδῶς εἰς τὴν ἄρνησίν του καὶ τὴν ἐν γένει ἐχθρικήν του διάθεσιν, ὁ Κύριος δὲν ἠρνήθῃ ποτὲ τοῦτον! Ἡ Ἀγάπη διὰ τὸ πλάσμα Του ἦτο καὶ εἶναι τοιαύτη, ὥστε, οὐχὶ μόνον μίαν φοράν, ἀλλὰ μονίμως καὶ διὰ παντός, ἦλθε καὶ μένει μεταξὺ τῶν ἀποστατῶν. Ὄχι μόνον τότε, ὅτε ἐγεννήθη ἐν τῇ φάτνῃ, καὶ ἐκινήθη ἀνὰ μέσον τῶν ἐχθρῶν Του τῶν Ἑβραίων, καὶ παρεδόθη εἰς τὰς δολοφόνους χεῖ­ρας των, καὶ ἐσταυρώθη καὶ ἐτάφη καὶ ἀνέστη, ἀλλὰ καὶ σήμερον, καὶ εἰς πᾶσαν ἐποχὴν εὑρίσκεται μεθ’ ἡμῶν! Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ὑπεσχέθη πρὸς τοὺς μαθητάς Του, ὀλίγον πρὸ τῆς θείας Αὐτοῦ Ἀναλήψεως, καὶ τὸ ὁποῖον ἀκούεται ἰδιαιτέρως παρήγορον, – «καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελεί­ας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. ΚΗ΄ 20), – ὁ Πανάγιος Κύριός μας, τὸ ἐτήρησε καὶ τὸ τηρεῖ, καὶ ὅσοι πιστεύουν εἰς Αὐτὸν καὶ θεωροῦν διὰ τῶν πνευματικῶν των ὀφθαλμῶν, βλέπουν, κυρίως εἰς τὰ ἱερὰ μυστήρια τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν καὶ ὥραν, τὸν Ἰησοῦν Χριστόν, ἐνεργοῦντα καὶ ἁγιάζοντα ἡμᾶς καὶ ἐκδηλοῦντα παντοιοτρόπως, τὴν ἄπειρον Αὐτοῦ ἀγάπην, πρὸς τὸν ἠγαπημένον Του ἄνθρωπον!

Τί εἶναι τὸ μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας; Δὲν εἶναι τὸ ἴδιον τὸ Σῶμα καὶ τὸ ἴδιον τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν; Βεβαίως, ὑπάρχουν καὶ οἱ ἀρνηταὶ καὶ οἱ ἄπιστοι οἵτινες καὶ ἀρνοῦνται τὰ τοιαῦτα θαύματα! Ἀλλὰ τί πρὸς τοῦτο; Προτιμοῦμεν νὰ ἐρωτῶμεν τὸν ἴδιον τὸν Χριστὸν διὰ τὰ θαυμάσιά Του, καὶ ὄχι, ἀσφαλῶς, τοὺς τοιούτους, οἵτινες θέλουν νὰ παραμένουν «πιστοὶ» εἰς τὴν τυφλότητά των! Τί εἶναι τὸ ἱερώτατον Μυστήριον τῆς ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ὅτε διὰ τῶν χειρῶν τῶν ἱερέων καὶ πνευματικῶν, ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, ὁ βεβορβορωμένος εἰς κάθε πάθος καὶ βρωμερὰν ἁμαρτίαν, διὰ τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καθαίρεται καὶ ἀνακαινίζεται καὶ γίνεται ἄξιος νὰ μεταλαμβάνῃ τῶν φρικτῶν καὶ ἀθανάτων μυστηρίων; Τί εἶναι τὰ ἕτερα μυστήρια τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, διὰ τῶν ὁποίων ὁ ἀσήμαντος καὶ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος, μετέχει τῶν θείων καὶ ἀπείρων χαρίτων καὶ εὐλογιῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; Δὲν συνιστοῦν ἅπαντα ταῦτα, ἀλλὰ καὶ πολὺ περισσότερα, – ἅτινα παρακάμπτομεν λόγῳ τοῦ περιορισμένου χώρου τε καὶ χρόνου, – τὴν ἄπειρον θείαν Ἀγάπην;

Ἀγάπη εἰς ἅπαντας!

Ἡμεῖς ἀρεσκόμεθα νὰ ἀγαπῶμεν τοὺς ἀγαπῶντας ἡμᾶς! Παρὰ τὴν θείαν ὑπόδειξιν διὰ τήν, πρὸς τοὺς ἐχθρούς μας, ἀγάπην, ἀκόμη καὶ οἱ ἐνάρετοι ἄνθρωποι, καταβάλλουν ἰδιαίτερον κόπον διὰ νὰ ἐπιτύχουν τὴν τοιαύτην! Ὁ Δεσπότης Χριστὸς ὅμως, μόνον τὴν τοιαύτην ἀγάπην ἐφήρμοσε καὶ συνεχίζει νὰ ἔχῃ! Ἐνῶ ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί, οὐδέποτε ἐπράξαμεν ἀκόμη καὶ τὸ παραμικρόν, διὰ νὰ εὐαρεστήσωμεν Τοῦτον, Οὗτος, «τὸν ἥλιον αὐτοῦ ἀνατέλλει ἐπὶ πονηροὺς καὶ ἀγαθοὺς καὶ βρέχει ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους» (Ματθ. Ε΄ 45). Τί νὰ εἴπωμεν; Τοῦτο μόνον˙ «Σὲ εὐχαριστοῦμεν καὶ σὲ προσκυνοῦμεν, γλυκύτατε Κύριέ μας»!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr