Κυριακή 15 Μαΐου 2022

Ὁ «ἄλλος», εἶναι ὁ Χριστός!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
15 ΜΑΪΟΥ 2022
Ἀπόστολος: Πράξ. θ΄ 32-42
Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. ε΄ 1-15
Ἦχος: γ΄.- Ἑωθινόν: Ε΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» (Ἰωάν. Ε΄ 7)

Τὸ ἱστορικὸν τοῦ θαύματος

Ὁ Κύριος μεταβαίνει μετὰ τῶν μαθητῶν Του, εἰς τὸν χῶρον ὅπου συντελεῖται κατὰ καιρούς, ἕνα καταπληκτικὸν θαῦμα! Εἶναι ὁ χῶρος τῆς «Βηθεσδά», ὅπερ σημαίνει, τόπος θεραπείας! Εἰς τοῦτον τὸν

τόπον, καὶ ἕνεκα τοῦ θαύματος τὸ ὁποῖον θὰ ἀναφέρωμεν ἐν συνεχείᾳ, ὑπῆρχον πέντε στοαί, διὰ νὰ στεγάζουν τοὺς ἀσθενεῖς «Ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν» (Ἰωάν. Ε΄3), μᾶς περιγράφει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής. Ἅπαντες οὗτοι οἱ ἀσθενεῖς, – πάσχοντες ἐκ ποικίλων νόσων, κυρίως βαρυτάτων καὶ ἀνιάτων, – συνωστίζοντο εἰς τὰς προειρημένας στοάς, καὶ ἀνέμενον τὸ θαῦμα! «Ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσε τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι» (Ἰωάν. Ε΄ 4).

Ὁ Κύριος ἔρχεται εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον καὶ πλησιάζει κάποιον παράλυτον˙ «ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ». Βεβαίως, ἀπορίας ἄξιον, εἶναι τὸ γεγονός, διατί ὁ Θεάνθρωπος ἐπλησίασε μόνον τοῦτον τὸν ἀσθενῆ, ἐνῶ ὑπῆρχον ἐκεῖ, δεκάδες ἢ ἴσως καὶ ἑκατοντάδες ἀσθενεῖς! Τὴν συνέχειαν ἂς τὴν ἴδωμεν περιγραφομένην εἰς τὸ ἱερὸν κείμενον: «Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;» Ἐρωτᾷ ὁ Παντογνώστης Κύριος, μίαν ἐρώτησιν, τῆς ὁποίας ἡ ἀπάντησις θεωρεῖται αὐτονόητος! Ὅμως, εἰς ἀπάντησιν, ὁ ταλαίπωρος ἐκεῖνος παράλυτος ἐκθέτει εἰς τὸν Χριστόν, τὸ μεγάλο «παράπονό» του: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν»! Ἅπαντες οἱ κατακείμενοι, εἰς τοῦτον τὸν τόπον τῆς ὀδύνης, ἀσθενεῖς, ἔχουν τοὺς ἀνθρώπους των, ἢ ἔστω δύνανται στοιχειωδῶς νὰ αὐτο-ἐξυπηρετηθοῦν! Οὗτος ὅμως, παρὰ τὴν πλήρη ἀδυναμίαν του, δὲν ἔχει οὐδένα πλησίον του!

«ἱατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων», κατὰ τὸν ὕμνον, δεικνύων πρὸς τοῦτον τὴν ἀγάπην καὶ τὴν «συμπόνιάν» Του, «λέγει πρὸς αὐτόν˙ ἆρόν σου τὸν κράβαττον καὶ περιπάτει»! Ἡ συνέχεια εἶναι γνωστή. Αἱ ἀντιδράσεις τῶν Ἰουδαίων, διὰ τὴν προσβολὴν τῆς ἀργίας τοῦ Σαββάτου – μὲ ἀφορμὴν τὴν ἄρσιν τοῦ κραβάττου – κατὰ τοῦ πρώην παραλύτου, ἀλλὰ καὶ ἡ ὑπόδειξις καὶ σύστασις τοῦ Κυρίου πρὸς τοῦτον: «Ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται»! Ὁ «ἱατρός», δεικνύει εἰς τὸν τεθεραπευμένον, τὴν αἰτίαν τῆς ἀσθενείας του, ἐφιστῶν ταὐτοχρόνως, τὴν προσοχὴν τούτου εἰς τὴν μετέπειτα πορείαν τῆς ζωῆς του.

Ἄνθρωπος καὶ συνάνθρωπος!

Τὸ παράπονον τοῦ παραλύτου θὰ ἀποτελέσῃ τὴν ἀφορμήν, διά νά, Θείᾳ Δυνάμει, ἐκθέσωμεν ἀπόψεις τινὰς καὶ νὰ ἴδωμεν τὸ τεράστιον τοῦτο θέμα, ἐντὸς τῶν ἐλαχίστων γραμμῶν αἱ ὁποῖαι μᾶς ὑπολείπονται! Δὲν ἀποτελεῖ «εἴδησιν», εἶναι ὅμως μία θλιβερὰ πραγματικότης, ἡ ἀπόστασις καὶ τὸ «χάσμα» τὸ ὁποῖον ὑφίσταται, ὄχι μόνον μεταξὺ τῶν «γενεῶν» – ὡς συνήθως ἀκούεται, – ἀλλά, κυρίως, ἡ ἀπόστασις καὶ ψυχρότης καὶ ἀδιαφορία, ἥτις καὶ ἀπεμάκρυνε τὸν ἄνθρωπον ἐκ τοῦ πλησίον! Ἐκείνη ἡ εὐλογημένη ἀγάπη καὶ συμπάθεια καὶ συμπαράστασις, τὴν ὁποίαν ἐζούσαμεν ἡμεῖς οἱ παλαιότεροι δυστυχῶς τείνει νὰ ἐκλείψῃ, νὰ μὴ εἴπω ὅτι δυστυχῶς ἐξέλειψεν! Ἡ ἀγάπη, τὴν ὁποίαν μᾶς ὑπέδειξε καὶ μᾶς συνέστησεν ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ τὴν βλέπομεν εἰς τὰ συν­αξάρια τῶν Ἁγίων καὶ τὴν ἔζωμεν πρὸ ὀλίγων ἐτῶν, σήμερον ἁπλῶς καὶ μόνον τὴν ἀκούομεν ἀφηγουμένην! Ἡ Θεία ὑπόδειξις τοῦ Κυρίου μας, «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Μᾶρκ. ΙΒ΄ 31), ὄχι μόνον δὲν εὑρίσκεται ἐν τῇ πράξει, ἀλλά, δὲν δύναται κἂν νὰ κατανοηθῇ!

«Διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθ. ΚΔ΄ 12), μᾶς προειδοποίησεν ὁ Ἰησοῦς, καὶ τοῦ­­το τὸ βλέπομεν ἐντόνως εἰς τὴν ἐποχήν μας! Ἡ πολλὴ ἀνομία καὶ ἡ ἀποστασιοποίησίς μας ἐκ τοῦ Θεοῦ ἔφερε τὸν ἄνθρωπον νὰ ζῇ καὶ κινῇται, πλέον, μόνον διὰ τὸν ἑαυτόν του καὶ – κατ’ ἀνάγκην(!) -διὰ τὸ ἄμεσον οἰκογενειακὸν περιβάλλον του! καὶ ὁ συν­άνθρωπος, – ἐκτὸς σπανίων ἐξαιρέσεων, – εἶναι εἴτε ἐχθρὸς καὶ ἀντίπαλος, εἴτε ξένος, ἄγνωστος καὶ ἀδιάφορος! «Ὁ Θεὸς κι’ ὁ γείτονας» ποὺ ἔλεγον οἱ εὐλογημένοι πάπποι καὶ πρόπαπποι ἡμῶν, πλέον διεστράφη καὶ ὁ σκληρὸς καὶ ἀδυσώπητος ἀτομισμός, ἔκανε τόν, κάποτε, κοινωνικὸν ἄνθρωπον, νὰ ἀδιαφορῇ ἀκόμη καὶ διὰ καταστάσεις, αἱ ὁποῖαι «συγκινοῦν καὶ τὶς πέτρες»! Ἐψυχράνθη, δυστυχῶς, ἡ ἀγάπη!

Ἅπαντες χαιρόμεθα καὶ ἐκζητῶμεν τὴν παρουσίαν τοῦ ἄλλου, πλησίον ἡμῶν! Παρακαλοῦμεν καὶ εὐχόμεθα νὰ εὑρίσκωνται ἄνθρωποι πλησίον ἡμῶν! Ἀντιθέτως, ἀσφυκτιοῦμεν καὶ καταθλιβόμεθα, ὅταν οἱ ἄλλοι μᾶς θέτουν εἰς τὸ περιθώριον! Ὅταν αἰσθανώμεθα μόνοι! Ἰδιαιτέρως, εἰς τὰς ἀσθενείας καὶ τοὺς θανάτους καὶ τὰς ποικίλας θλίψεις τῆς ζωῆς ταύτης, ἡ παρουσία τῶν «ἄλλων» πλησίον ἡμῶν, θεωρεῖται, ἀλλὰ καὶ εἶναι περισσότερον καὶ ἀπὸ ἀπαραίτητος! Ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ πολλοὶ ἐκ τῶν Ἁγίων, εὑρέθησαν πλησίον τῶν ἀνθρώπων, ὡς ἀναγινώσκομεν εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην ἀλλὰ καὶ τὰ συναξάρια, πρόθυμοι νὰ ἀναψύξουν τοὺς θλιβομένους καὶ καταπονουμένους, καὶ θυσιάζοντες ἑαυτούς, διὰ τὴν ἀνακούφισιν καὶ παρηγορίαν τούτων.

Ὁ «ἄλλος», εἶναι ὁ Χριστός!

Ὁ Κύριος, διὰ νὰ διδάξῃ ἡμᾶς, τὴν σχέσιν ἥτις πρέπει νὰ ὑφίσταται ἀναμέσον ἡμῶν καὶ τῶν ἄλλων, καὶ ἀναφερόμενος καὶ περιγράφων τὴν μέλλουσαν ἐκείνην δίκην ἥτις θὰ ἐπακολουθήσῃ τῆς δευτέρας καὶ ἐνδόξου παρουσίας Αὐτοῦ, ἔδειξεν αὐτὸν τὸν «ἄλλον», ὡς τὸν ἴδιον τὸν Ἑαυτόν Του! «Ἐπείνασα γάρ, ἐδίψησα, ξένος ἤμην, γυμνός,  ἠσθένησα,., ἐν φυλακῇ ἤμην»! Ἀποροῦν καὶ οἱ δίκαιοι ἀλλὰ καὶ οἱ ἄδικοι, «Κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα, ἢ διψῶντα, πότε δέ σε εἴδομεν ξένον, ἢ γυμνὸν, πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ; Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε»! Καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν, ὅμως, τοῦ παραλύτου τῆς Βηθεσδά, γνωρίζων ὡς Θεός, τὴν ἐγκατάλειψιν τὴν ὁποίαν βιώνει οὗτος, ἔρχεται πρὸς αὐτόν, μόνον, προκειμένου νὰ διδάξῃ ὅτι δι’ ἅπαντας τοὺς ἐπικαλουμένους Αὐτόν, εἶναι ὁ ταχὺς εἰς βοήθειαν, καὶ οὐδένα βλέπει ἢ ἀντιμετωπίζει ὡς ἄλλον καὶ ξένον καὶ ἄγνωστον!

Ἐὰν καὶ ἡμεῖς ἴδωμεν τοιουτοτρόπως, τὸν ἄλλον ὡς τὸ Χριστόν, ἢ ἔστω ὡς τὸν ἑαυτόν μας, τότε καὶ ὁ κόσμος θὰ ἀλλάξῃ, καὶ ἡμεῖς θὰ ἀλλάξωμεν, καὶ τότε θὰ ἔλθῃ ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ὡς ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς»!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

 Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή:  orthodoxostypos.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Γράψτε το σχόλιό σας