Φῶς ἢ σκότος;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ
24 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022
Ἀπόστολος: Πραξ. α΄ 1 – 9
Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. α΄ 1 – 17
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

«Καὶ τὸ φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει,

καὶ ἡ σκοτία αὐτὸ οὐ κατέλαβεν» (Ἰωάν. Α΄ 5)

Φῶς καὶ σκότος

Εἶναι δύο ἀντίθετοι φυσικαὶ καταστάσεις! Ἡ μία, δηλαδὴ τὸ σκότος, προϋπῆρχεν ὡς φυσικὴ κατάστασις, πρὶν ὁ Δημιουργὸς Κύριος δημιουργήσει τὸ πρῶτον ἀπὸ τὰ ὑλικὰ καὶ αἰσθητὰ

δημιουργήματά Του, τὸ φῶς! Ἡ ὕπαρξις τοῦ σκότους ὀφείλεται εἰς τὴν ἀπουσίαν τοῦ φωτὸς καὶ συνεπῶς τὸ φῶς ἐξαφανίζει τὸ σκότος! Αὐτήν, ἀκριβῶς, τὴν πραγματικότητα μᾶς ἐκθέτει ὁ ἀνωτέρω Εὐαγγελικὸς Λόγος, σήμερον τὴν Λαμπροφόρον ἡμέραν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ! Ἐξ ἀφορμῆς τοῦ φυσικοῦ τούτου γεγονότος, μᾶς μεταφέρει ἀναλογικῶς εἰς τὴν παράλληλον σχέσιν τοῦ Πνευματικοῦ φωτός, πρὸς τὸ τοιοῦτον ἀντίστοιχον σκότος.

Διὰ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν, «πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια» (ὕμνος τοῦ Ἀναστασίμου κανόνος), καὶ τὸ σκότος τοῦ ἅδου καὶ τῆς κολάσεως ὑπεχώρησε καὶ ἠδυνάτησε. Τὸ φῶς τοῦ Παραδείσου καὶ πάλιν ἐξέλαμψε, καὶ πάντες οἱ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου κρατούμενοι, πάντες οἱ πρὸ Χριστοῦ δίκαιοι καὶ προφῆται καὶ πάντες οἱ πιστεύσαντες εἰς τὸν Θεῖον Λόγον τοῦ Σωτῆρος, κατὰ τὴν τριήμερον, εἰς Ἅδου κάθοδον Αὐτοῦ, δέσμιοι τοῦ ἄρχοντος τοῦ σκότους, «εἶδον τὸ φῶς τὸ Ἀληθινόν», καὶ εὗρον «τὴν ὁδὸν τὴν ἀπάγουσαν εἰς τὴν ζωήν» καὶ τὸ φῶς!

Φῶς ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὡς, ὁ Ἴδιος ἀπεκάλεσεν ἑαυτόν, – «ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. Η΄ 12), – καὶ σκότος καὶ ἄρχων τοῦ σκότους, – ὡς τὸν ἀποκαλεῖ ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, – ὁ αἰώνιος ἐχθρὸς καὶ ἀντίπαλος τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνθρώπων, ὁ διάβολος «οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις» (Ἐφεσ. ΣΤ΄ 12)! Φῶς, ὁ Χριστὸς καὶ ἡ διδασκαλία Του καὶ εἰς τοῦτο τὸ Φῶς, ἐκάλεσε τοὺς μαθητάς Του, ἀλλὰ καὶ ἅπαντας ἡμᾶς! «Περιπατεῖτε ἕως τὸ φῶς ἔχετε, ἵνα μὴ σκοτία ὑμᾶς καταλάβῃ· καὶ ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει. Ἕως τὸ φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τὸ φῶς, ἵνα υἱοὶ φωτὸς γένησθε» (Ἰωάν. ΙΒ΄ 35-36)!

«Χριστὸς ἀνέστη» Φῶς!

Ἡ Λαμπροφόρος Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου μας θὰ ἠδύνατο νὰ ἀποκληθῇ ἡ ἑορτὴ τοῦ Φωτός, ἐφ’ ὅσον ἔδωκε καὶ δίδει διέξοδον εἰς ἅπαντα τὰ ἀδιέξοδα τῆς παρούσης ζωῆς καὶ ὁ πιστεύων εἰς τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Ἀνάστασιν Αὐτοῦ, ζῇ καὶ βιώνει τὸ Φῶς τῆς Αἰωνίου ζωῆς καὶ μακαριότητος! Ἡ πίστις εἰς τὴν Ἀνάστασιν δίδει εἰς τὸν χριστιανὸν τὴν αἰσιοδοξίαν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος καὶ τῆς ἀτελευτήτου ζωῆς! Χωρὶς τὴν τοιαύτην πίστιν, ὁ ἄπιστος, βιώνει τὸν θάνατον καὶ τὸ σκότος, πρὶν ἀκόμη ἔλθη ἡ ὥρα τοῦ σωματικοῦ θανάτου! Τοῦτο ἀκριβῶς τονίζει ὁ θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος ἐκεῖ εἰς τοὺς Κορινθίους – οἵτινες ἠπίστουν εἰς τὴν ἀνάστασιν τῶν κεκοιμημένων, – ὅταν ἐπιχειρῇ διὰ ἀδιασείστων ἀποδείξεων νὰ δείξῃ εἰς τούτους τὴν ἀξίαν τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ὁποία καὶ ἀποτελεῖ τὴν ἀπαρχὴν καὶ τῆς ἰδικῆς μας ἀναστάσεως: «Εἰ δὲ ἀνάστασις νεκρῶν οὐκ ἔστιν, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται· Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸ κήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ὑμῶν. Εἰ γὰρ νεκροὶ οὐκ ἐγείρονται, οὐδὲ Χριστὸς ἐγήγερται. Εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορινθ. ΙΕ΄ 12-32).

Τοῦτο εἶναι τὸ Φῶς τὸ ἀληθινόν, τὸ ὁποῖον «φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον», καὶ χάριν τοῦ τοιούτου Φωτός, ἔχει ἀξίαν ἡ βιολογικὴ καὶ μικρὰ ζωή! Ἄνευ τοῦ Φωτὸς τῆς Ἀναστάσεως, ἡ παροῦσα ζωὴ γίνεται μαρτύριον καὶ κόλασις!

Φῶς ἢ σκότος;

Κατόπιν τῶν ὅσων εἴπομεν, ἂς ἴδωμεν εἰλικρινῶς, πόσον, οἱ ἄνθρωποι, ἠγάπησαν καὶ ἀγαπῶσιν τὸ Φῶς (δηλαδὴ τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Ἀνάστασίν Του), ἢ τὸ σκότος καὶ τὴν αἰωνίαν κόλασιν! Τὴν ἀπάντησιν εἰς τοῦτο τὸ καταλυτικὸν ἐρώτημα, δίδει ὁ Κύριος, εἰς τὸν κρυφὸν μαθητήν Του τὸν Νικόδημον, ὅταν οὗτος ἦλθε πρὸς τὸ Διδάσκαλον νύκτα τινα, διὰ νὰ συνομιλήσῃ μετ’ Αὐτοῦ! «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις», εἶπεν ὁ Χριστός, καὶ συνεχίζει, «ὅτι τὸ φῶς ἐλήλυθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τὸ σκότος ἢ τὸ φῶς· ἦν γὰρ πονηρὰ αὐτῶν τὰ ἔργα», κατακλείων δὲ τὴν συζήτησιν, διασαφηνίζει πρὸς τὸν Νικόδημον, «πᾶς γὰρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τὸ φῶς καὶ οὐκ ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα μὴ ἐλεγχθῇ τὰ ἔργα αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὴν ἀλήθειαν ἔρχεται πρὸς τὸ φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τὰ ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα» (Ἰωάν. Γ΄ 19-21).

Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ στάσις τῶν ἀνθρώπων ἔναντι τοῦ Φωτός! Καὶ ἡ στάσις των ἐξαρτᾶται ἐκ τοῦ τί ἐπιλέγουν εἰς τὴν παροῦσαν ζωήν! Ἐὰν ἐπιλέξουν τὰ ἔργα τὰ φαῦλα τοῦ σκότους, οὗτοι μισοῦν τὸ φῶς καὶ δὲν τὸ πλησιάζουν, διότι ἡ Ἀλήθεια τοῦ Φωτὸς θὰ ἐλέγξῃ καὶ θὰ ἐμφανίσῃ τὴν βρωμερότητα καὶ ἀθλιότητα τῶν τοιούτων ἔργων! Ὅταν, ὅμως, οἱ ἄνθρωποι ἐργάζωνται τὰ ἔργα τῆς Ἀληθείας καὶ τοῦ Θεοῦ, οὗτοι ἀγαποῦν τὸ Φῶς καὶ ἔρχονται κοντά Του, διὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ ἅγια καὶ ἐνάρετα ἔργα των, τὰ ὁποῖα καὶ ἠργάσθησαν συμφώνως πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ!

Τοῦτο, ἀκριβῶς, τὸ κριτήριον, ἂς ἐνεργῇ εἰς τὰς καρδίας ἡμῶν, καὶ τοῦτο ἂς θέσωμεν ὡς πυξίδα καὶ πηδάλιον, εἰς τήν, πρὸς τὸν Ἀναστάντα Κύριον, πορείαν ἡμῶν! Ἂς μὴ ἀμελήσωμεν τὴν σωτηρίαν μας καὶ ἂς μὴ ἐπιλέξωμεν τὴν κατηραμένην ἀποστασίαν ἀπὸ τὸν εὐεργέτην καὶ Σωτῆρα ἡμῶν! «Ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός» (Ρωμ. ΙΓ΄ 12). Διὰ τῆς τοιαύτης λαμπροφόρου πνευματικῆς πανοπλίας, ἂς σπεύσωμεν πρὸς τὸν ἀναδυθέντα ἐκ τοῦ τάφου, Ζωοδότην Κύριον καὶ ἂς ζήσωμεν «παρ’ Αὐτῷ καὶ ἐν Αὐτῷ καὶ δι’ Αὐτοῦ», Ἀμήν!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου

Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

 

πηγή: orthodoxostypos.gr