Τί σημαίνει ὑποχρεωτικὸς ἐμβολιασμός;

 

Γράφει ὁ Χαράλαμπος Μηνάογλου

Ὑποχρεωτικὸς ἐμβολιασμός, ὅπως καὶ κάθε ὑποχρεωτικὴ ἰατρικὴ πράξη ποὺ ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὸ κράτος σημαίνει πρῶτα πρῶτα ὁλοκληρωτικὸ καθεστώς. Καὶ ἐδῶ διάφοροι πονηρήδηδες νομικοὶ θὰ μᾶς ποῦν ὅτι ὁ ἐμβολιασμὸς δὲν εἶναι ἀκριβῶς ὑποχρεωτικός, καθὼς πρῶτον δὲν ἀφορᾶ τὸ σύνολο τοῦ πληθυσμοῦ ἀλλὰ περιορίζεται σὲ συγκεκριμένη ἰδιαίτερης σημασίας γιὰ τὴν ἐπιδημία ἐπαγγελματικὴ ὁμάδα καὶ δεύτερον δὲν ὑφίστανται ποινικὲς κυρώσεις γιὰ ὅποιον δὲν τὸ κάνει. Ὁ μὲν πρῶτος ἰσχυρισμὸς δὲν ἰσχύει καθὼς μετὰ τοὺς ὑγειονομικούς, ἐὰν καταφέρει ἡ κυβέρνηση νὰ... τοὺς τὸ ἐπιβάλει, θὰ τὸ ἐπιβάλει καὶ σὲ ὅλους τους ὑπόλοιπους. Ὁ δὲ δεύτερος εἶναι καθαρὴ σοφιστεία καθὼς ὑπάρχει συγκεκριμένη ποινὴ ποὺ γιὰ τὸν δημόσιο λειτουργό της ὑγείας εἶναι ἡ ἀπόλυση (ὁ δημόσιος λειτουργὸς ἔχει συμφωνήσει μὲ τὸ κράτος νὰ δουλεύει γιὰ αὐτὸ καὶ ἐφόσον τὸ κράτος τοῦ στερεῖ τὸν μισθό του, τὸν τιμωρεῖ σαφέστατα).

Ἡ ἰδέα ὅτι τὸ σῶμα τῶν πολιτῶν δὲν ἀνήκει στοὺς ἴδιους ἀλλὰ στὸ κράτος δὲν ἔχει καμία θέση σὲ ὁποιασδήποτε μορφῆς φιλελεύθερη ἰδεολογία καὶ πολιτικὴ πρακτική. Ἐπίσης, δὲν ἔχει καμία θέση καὶ κανένα προηγούμενο ἐφαρμογῆς στὸ ἀντιπροσωπευτικὸ πολίτευμα, ποὺ σήμερα ἔχουμε κακῶς συνηθίσει νὰ ἀποκαλοῦμε δημοκρατία (οὔτε βέβαια καὶ στὴν πραγματικὴ δημοκρατία εἶχε). Ἀκόμη περισσότερο ἡ σαφὴς πλέον κρατικὴ ἐπιλογὴ καὶ ἐπιταγὴ τῆς ἐπιβολῆς τοῦ ἐμβολιασμοῦ σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν μισθό τους, ἄρα ἡ ὑποχρεωτικὴ ἐφαρμογὴ ἐμβολίων, γιὰ τὰ ὁποία οὔτε ὁ τριετὴς κύκλος τῆς καταγραφῆς τῶν μεσοπρόθεσμων συνεπειῶν τους οὔτε ὁ δεκαετὴς κύκλος καταγραφῆς τῶν μακροπρόθεσμων συνεπειῶν τους ἔχει ὁλοκληρωθεῖ, συνιστᾶ μία ξεκάθαρη ἔκθεση τῆς ζωῆς συγκεκριμένων ἀνθρώπων (σήμερα ὑγειονομικῶν καὶ αὔριο στρατιωτικῶν καὶ δημοσίων ὑπαλλήλων) σὲ θανάσιμο κίνδυνο προκειμένου νὰ προστατευθεῖ τὸ κοινωνικὸ σύνολο, προσέξτε: ὄχι ἀπὸ τὴν νόσηση, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν πιθανότητα νόσησης. Τέτοια μέτρα μόνον στὴν ναζιστικὴ Γερμανία καὶ τὴν σταλινικὴ Σοβιετία εἶχαν ληφθεῖ. Καὶ μία παράξενη σιωπή, ἡ ὁποία μυρίζει πολὺ χρῆμα, ἔχει πλακώσει τοὺς φιλελέδες καὶ τοὺς προοδευτικάνους ἀριστερούς, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται γιὰ τὰ δικαιώματα τῶν ζῴων, θεωροῦν ὅτι ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας δὲν πρέπει νὰ καταπατᾶ τὰ δικαιώματα τῶν ζῴων καὶ θέτουν σχετικοὺς περιορισμοὺς σὲ αὐτήν, ἀναγνωρίζουν τὸ δικαίωμα ἀνδρῶν νὰ προσδιορίζονται ὡς γυναῖκες καὶ τούμπαλιν, ἀλλὰ μπροστὰ στὴν ξεκάθαρη κυβερνητικὴ καταπάτηση τοῦ δικαιώματός μας νὰ ἐλέγχουμε τὸ σῶμα μας καὶ νὰ ἐπιλέγουμε ποιὲς ἰατρικὲς πράξεις θὰ κάνουμε σὲ αὐτό, ἔχουν βγάλει τὸν σκασμό. Ὅλος δηλαδὴ ὁ φιλελέφτ χῶρος τοῦ ψευδοδικαιωματισμοῦ τῶν παράγωγων δικαιωμάτων κτλ. ἀμφισβητεῖ ἀνοικτὰ πλέον τὰ πραγματικὰ καὶ βασικὰ δικαιώματα. Τὰ ἴδια καὶ οἱ πάσης φύσεως συνδικαλισταράδες, ποὺ θεωροῦν δικαίωμα τοῦ ἐργαζομένου νὰ ἀκόμη καὶ νὰ μὴν ἐργάζεται, δὲν βρίσκουν κάτι νὰ ποῦν ἐναντίον τῆς ἐπιβολῆς ἀπὸ τὸ κράτος τοῦ ἐμβολιασμοῦ μὲ τὰ συγκεκριμένα ἐμβόλια. Καὶ ἐρχόμαστε τώρα στὴν κυβέρνηση, τὸ πλέον φιλελέφτ μόρφωμα ποὺ καὶ ὁ ἀρχιερέας τῆς διαπλοκῆς, ὁ Σημίτης θὰ ζήλευε νὰ εἶχε στὴν διάθεσή του. Πῶς, λοιπόν, ἡ φιλελέδικη κυβέρνηση τῆς ΝΔτΚ ἔφτασε στὴν ἐπιβολὴ τέτοιου ὁλοκληρωτικοῦ μέτρου δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει ἰδιαίτερα. Ἴσως πιὸ ἐνδιαφέρον εἶναι νὰ δοῦμε σὲ ποιὰ πλευρὰ ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὸ παράδειγμα τῆς κυβέρνησης γιὰ τὴν ἐπιβολὴ αὐτοῦ τοῦ μέτρου. Παρότι, θὰ μποροῦσε νὰ θεωρήσει κανεὶς ὅτι ἐμπνεύστηκε καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρές, ἐντούτοις ἐπειδὴ δὲν ἔχω ἀκούσει ποτὲ τὸν κ. Μητσοτάκη νὰ δηλώνει ὅτι τιμᾶ τοὺς ἀγῶνες τῆς δεξιᾶς, ἀλλὰ συχνὰ πυκνὰ δηλώνει ὅτι σέβεται τοὺς ἀγῶνες τῆς ἀριστερᾶς, μᾶλλον στὸν ἀριστερὸ ὁλοκληρωτισμὸ θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὸ πρότυπό του (ὅπως ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὸν μοναδικὸ ἄλλον εὐρωπαῖο ἡγέτη ποὺ ἔλαβε παρόμοια μέτρα, τὸν Μακρόν. Μέχρι καὶ ἡ Μέρκελ τὸν ἀποδοκίμασε, τὸν Μακρόν, ὄχι τὸν Μητσοτάκη, καθὼς τὸ τί κάνει ὁ κ. Μητσοτάκης δὲν ἔχει καμία μὰ καμία σημασία γιὰ αὐτήν).

Κλείνοντας, τὴν ἐκτροπὴ αὐτὴν τοῦ πολιτεύματος, δὲν πρόκειται γιὰ ἁπλὴ καταπάτηση θεμελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἀλλὰ γιὰ ἐκτροπὴ ἀπὸ τὸ θεσπισμένο πολίτευμα, ὁ τελευταῖος θεσμός, ποὺ μπορεῖ νὰ τὴν ἀποτρέψει, εἶναι ἡ δικαιοσύνη, καθὼς μετὰ ἀπομένει μόνον ὁ πατριωτισμὸς τῶν Ἑλλήνων. Πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι οἱ Ἕλληνες δικαστὲς δὲν θὰ δεχθοῦν τὸ μπόλιασμα τοῦ πολιτεύματος μὲ τὸν κομμουνισμὸ καὶ θὰ ἀκυρώσουν τὶς ὅποιες ἀπολύσεις ἢ στερήσεις μισθῶν ἐπιβάλλει ἡ κυβέρνηση. Δὲν μποροῦν νὰ πράξουν ἀλλιῶς, δὲν μποροῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν βάση τῆς νομικῆς μας σκέψης.

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr