“μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ΄ αὐτῷ”

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ
13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2019
Ἀπόστολος: Τίτ. γ΄ 8-15
Εὐαγγέλιον: Λουκ. η΄ 5 – 15
Ἦχος: πλ. δ΄.- ΣΤ΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

“Πιστὸς ὁ λόγος” (Τίτ. Γ΄ 8)
Αἱ Θεῖαι ὑποσχέσεις

Εὐκόλως, φίλε μου ἀναγνῶστα, οἱ ἄνθρωποι ὁμιλοῦν μεταξύ των… μετὰ “βεβαιότητος”. Ἀκόμη καὶ

δι᾿ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἀγνοοῦν καὶ δὲν ἔχουν τὴν παραμικρὰν σχέσιν καὶ γνῶσιν, θεωροῦν ὅτι δύνανται νὰ ἔχουν τὴν πρώτην καὶ κυρίαν ἄποψιν καὶ μάλιστα ἀποδεκτὴν καὶ ἀναντίρρητον ἀπὸ ὅλους. Ἔτσι, βλέπομεν, νὰ ἀκούωνται θεωρίαι καὶ προσωπικαὶ ἐκτιμήσεις, καὶ νὰ κατατίθενται ὡς ἀδιάψευστοι˙ ἀντιθέτως δέ, ἡ ὄντως ἀλήθεια καὶ πραγματικότης διὰ τό… κάθε τι, νὰ διαψεύδεται καὶ νὰ ἀπορρίπτεται ἄνευ τῆς οἵασδήποτε ἐπεξεργασίας καὶ ἀναζητήσεως. Οἱ πάντες ἀποφαίνονται ὡς… ἀπὸ καθέδρας, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν τὴν ἀλήθεια, περιφρονοῦνται καὶ περιθωριοποιοῦνται καὶ θεωροῦνται ὡς… εὐφάνταστοι καὶ ρομαντικοὶ καὶ ἐπιπόλαιοι.
Ὑπάρχει ὅμως ἡ αὐθεντικὴ καὶ ἀναμφισβήτητος ἀλήθεια; Ὑπάρχει ἡ Ἀλήθεια ἐκείνη τὴν ὁποία δύναται νὰ ἀποδέχεται ὁ ἄνθρωπος …ἀσυζητητὶ καὶ νὰ ἐμπιστεύεται ταύτην καὶ νὰ πορεύεται εἰς τὴν ζωήν του ἔχων ταύτην ὡς πυξίδα καὶ πηδάλιον; Καὶ ποῖος εἶναι ἐκεῖνος ὅστις δύναται νὰ τήν… ἀποφθέγγεται; Εἰς ταῦτα τὰ ἐρωτήματα, αἱ ἀπαντήσεις εἶναι αὐτονόητοι, ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν προτίθεται πάντοτε νὰ ἀποδέχεται καὶ προσαρμόζεται εἰς τά… αὐτονόητα! Γνωρίζει τὴν αὐθεντία τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ, παραδέχεται ὅτι αὐτοὶ οἱ λόγοι εἶναι ἡ ὄντως… Ἀλήθεια, ἀλλὰ προτιμᾷ τὸ ψεῦδος προσπαθῶντας νὰ τὸ ἐκλογικεύσῃ καὶ νὰ τὸ παρουσιάσῃ ὡς… ἀλήθειαν! Εἶναι πάμπολλα τὰ παραδείγματα εἰς τὰ ὁποῖα θὰ ἠδυνάμεθα νὰ ἐπεκταθῶμεν, τὰ ὁποῖα καὶ βιώνομεν καθημερινῶς, ἀλλὰ καὶ ἀδυνατῶμεν νὰ παρουσιάσωμεν ἐν τῷ παρόντι στενοτάτῳ χώρῳ καὶ χρόνῳ.
Ἡ Ἀλήθεια, συνεπῶς, εἶναι μία καὶ ΜΟΝΟΝ ΜΙΑ, καὶ οἵαδήποτε ἄλλη ἐκτίμησις καὶ ἄποψις, ἀντίθετος πρὸς ταύτην, εἶναι μόνον ψεῦδος καὶ ἐκτροπὴ ἐκ τῆς Ἀληθείας. Τὴν Ἀλήθειαν δὲ ταύτην εὑρίσκομεν εἰς τὸν Λόγον τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ κυρίως, ὁ διαχρονικὸς λόγος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ ΑΛΗΘΕΙΑ! Ἀλήθεια, ἡ ὁποία ἀποβλέπει μόνον εἰς τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ τὴν ὁποίαν μᾶς συνιστᾷ καὶ διαβεβαιοῖ ὁ ἴδιος ὁ Σωτὴρ καὶ Πατὴρ ἡμῶν ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς. Εἶναι ἡ Ἀλήθεια ἐκείνη, ἡ ὁποία σπεύδει νὰ πληροφορήσῃ καὶ βεβαιώσῃ τὸν ἄνθρωπον, δι᾿ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἀμφισβητεῖ, ἀλλὰ καὶ ἀνησυχεῖ καὶ διὰ τὸν τρόπον μὲ τὸν ὁποῖον καλεῖται νὰ πορευθῇ τὴν παροῦσαν ζωὴν προκειμένου νὰ κληρονομήσῃ τὴν μέλλουσαν.
Καὶ εἶναι, ὄντως, “πιστὸς ὁ Λόγος” (δηλαδή, “ἀξιόπιστος ἡ ὑπόσχεσις”), διότι, ὅ,τι προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεόν, εἶναι, ἀναμφισβητήτως, καί… ἀλήθεια καί… ὑπόσχεσις καί… αἰώνιος παρακαταθήκη! Τοῦτο δέ, δὲν τὸ λέγομεν μόνον ὡς ἔκφρασιν ἐνθουσιασμοῦ, ἀλλὰ ὡς ἀποδεδειγμένην Ἀλήθειαν, ἀφοῦ ἡ ἱστορία ἀλλὰ καὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ ἀποδεικνύει ταύτην διὰ πλήθους γεγονότων καὶ Θείων σημείων.

“μακάριοι πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ΄ αὐτῷ”

Τὸν Ἁγιογραφικὸν καὶ Ψαλμικὸν τοῦτον λόγον, διὰ νὰ τὸν κατανοήσωμεν, θὰ πρέπῃ νὰ “ἀφήσωμεν” δι᾿ ὀλίγον τὴν λογικήν μας καὶ νὰ ἐμπιστευθῶμεν τὰς παντοδυνάμους χεῖρας τοῦ Κυρίου. Θὰ πρέπῃ νὰ “κινηθῶμεν” μὲ τὴν ἐμπιστοσύνην τῶν ἀδυνάμων μικρῶν παιδίων τὰ ὁποῖα, οὐδὲ διανοοῦνται νὰ ζήσουν ἔστω καὶ μίαν στιγμὴν ἄνευ τῆς παρουσίας τῶν γονέων των. Ἐὰν ζῶμεν καὶ κινούμεθα ἀπεξηρτημένοι ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ Πατρὸς ἡμῶν καὶ δὲν ἐνδιαφερώμεθα καὶ ἀνησυχῶμεν διὰ τὴν σχέσιν ἡμῶν μετὰ τοῦ Θεοῦ, τότε συγκλίνομεν πρὸς τὴν εἰκόνα ἐκείνην τῶν “προβάτων τῶν μὴ ἐχόντων ποιμένα”! Πρὸς τοῦτο ἄλλωστε καὶ ὁ Διδάσκαλος ἐξεθείασε τὴν ἁπλότητα καὶ ἀθωότητα τῶν βρεφῶν, λέγων, “ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτός ἐστιν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν” (Ματθ. ΙΗ΄ 3-4). Τοῦτο εἶναι τὸ στοιχεῖον τὸ ὁποῖον καλούμεθα νὰ ἐκτιμήσωμεν καὶ νὰ μιμηθῶμεν ἀπὸ τὰ βρέφη. Τὴν ταπείνωσιν καὶ ἄμεσον ἐξάρτησίν των ἐκ τῶν γονέων των.
Καὶ ἐὰν διὰ τὸ κάθε παιδίον ὁ κηδεμών του εἶναι… ἡ ἀσφάλειά του, πόσον μᾶλλον διὰ τὸν “πεποιθότα ἐπί Κύριον”… Ἕνας πατὴρ καὶ μία μήτηρ, προσφέρει εἰς τὸ τέκνον του μίαν σχετικὴν ἀσφάλειαν ἀλλ᾿ οὐχὶ τὴν τελείαν! Ὁ Κύριος ὅμως, ὁ ἀγαθὸς ἀλλὰ καὶ Παντοδύναμος Πατέρας μας, προσφέρει εἰς ἐκείνους οἵτινες τὸν ἐμπιστεύονται, τὴν τελείαν καὶ μοναδικήν! Ἂς ἐνθυμηθῶμεν δι᾿ ὀλίγον τοὺς ἀθανάτους λόγους Του˙ “μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· …Ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, …οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; Τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; …Καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· …Μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί περιβαλώμεθα; …Μὴ οὖν μεριμνήσητε εἰς τὴν αὔριον·…” (Ματθ. ΣΤ΄ 25-34).
Ποῖος πατὴρ καὶ ποία μήτηρ θὰ ἠδύνατο νὰ ὁμιλήσῃ εἰς τὸ τέκνον του μὲ τοιαύτην βεβαιότητα; Ἀλλὰ καὶ ποῖον τέκνον θὰ ἠδύνατο νὰ ἐμπιστευθῇ τοιαῦτα ὡραῖα καὶ “παχειὰ” λόγια ἀπὸ ἀδυνάμους καὶ πτωχοὺς γονεῖς; Ὁ Κύριος, ὅμως, οὐχὶ μόνον ὡμίλησε κατὰ τὸν τοιοῦτον τρόπον, ἀλλὰ καὶ ἐποίησε κατὰ τούτους τοὺς λόγους, καὶ μάλιστα κατ᾿ ἐπανάληψιν, ὡς διδασκόμεθα ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Καὶ εἰς τὴν Καινὴν Διαθήκην, ἀλλὰ πολὺ περισσότερον, εἰς τὴν Παλαιάν, Τὸν βλέπομεν νὰ μεριμνᾷ τὸν ἠγαπημένον Του Ἰσραηλιτικὸν λαόν, εἴτε ἐπὶ τεσσαράκοντα περίπου χρόνους εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Σινᾶ, εἴτε κινδυνεύοντα ἀπὸ ἐξωτερικοὺς παντοδυνάμους ἐχθροὺς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, διὰ παρεμβάσεων τόσον θαυμαστῶν, ὥστε, οὐδὲ καὶ οἱ εἰδωλολάτραι ἐχθροί, νὰ μὴ δύνανται νὰ ἀμφισβητήσουν τὰς Θείας ἐνεργείας.
Ἂς ἀντιληφθῶμεν, ἀδελφοί μου ἀναγνῶσται, καὶ ἂς πιστεύσωμεν εἰς τὸν Θεῖον Λόγον. Δὲν ἤλλαξεν ὁ Θεός, ἀλλ᾿ οὔτε καὶ διέστρεψε τὴν ἀγαθότητα καὶ ἀγάπην Του, εἰς μῖσος καὶ ἐμπάθειαν κατὰ τοῦ ἀνθρώπου, ὅσον ἁμαρτωλὸς καὶ ἂν ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχῃ οὗτος. Εἶναι ὁ Ἴδιος καὶ δὲν ἔπαυσε νὰ ἀγαπᾷ τὸ πλάσμα του τὸν ἄνθρωπον. Τὸ πρόβλημα ἔγκειται εἰς ἡμᾶς, καθὼς καὶ ἡ λύσις του. Ἂς κάνωμεν πρᾶξιν τὸν λειτουργικὸν ἐκεῖνον λόγον, “ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα” καὶ θὰ διαπιστώσωμεν ὅτι, ὄντως, “Πιστὸς ὁ Λόγος”!

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν