Ἡ σωτηρία καὶ ἡ “δικαίωσις”, εἶναι θεῖον δώρημα

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΜΑΤΘ.
21 ΙΟΥΛΙΟΥ 2019
Ἀπόστολος: Ρωμ. ι´ 1 – 10
Εὐαγγέλιον: Ματθ. η΄ 28 – θ΄ 1
Ἦχος: δ΄.- Ἑωθινόν: Ε΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

“Τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς
εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι” (Ρωμ. Ι΄ 4)
Ἡ “δικαίωσις”

Εἶναι κοινὴ ἡ ἀπαίτησις τῆς “δικαιώσεως”. Ἅπαντες οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί, ταύτην τὴν

δικαίωσιν ἀναπολοῦν καὶ “ὀνειρεύονται”, καὶ χάριν αὐτῆς, καταβάλλουν κάθε προσπάθειαν καὶ κάθε κόπον καὶ κάθε στέρησιν εἰς τὴν ζωὴν ταύτην. Ἅπαντες οὗτοι, προσβλέπουν – μετὰ θάνατον – εἰς τὴν αἰώνιον Βασιλείαν τοῦ Κυρίου, καὶ θέλοντες νὰ ἀποφύγουν τὰ ἀτελείωτα καὶ ἀπερίγραπτα δεινὰ τῆς κολάσεως, ἀκολουθοῦν τὰς ἐντολὰς Αὐτοῦ. Ἐκεῖνος, ἄλλωστε, ὑπέδειξεν εἰς τὸν ἐρωτήσαντα Αὐτόν ἄρχοντα, τὴν ἐφαρμογὴν τῶν ἐντολῶν. “διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· … Τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύσῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρτυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου” (Λουκ. ΙΗ΄ 18-20). Ἰσχύει, ὅμως ἆραγε, τοῦτο τὸ συμπέρασμα; Ὄντως, ἡ κρίσις τοῦ Θεοῦ θὰ γίνῃ μὲ μοναδικὸν κριτήριον, τὴν ἐφαρμογὴν τῶν θείων ἐντολῶν; Καὶ ἄν, ὄντως, γένηται οὕτω ἡ Κρίσις, τότε, … “τίς καυχήσεται ἁγνὴν ἔχειν τὴν καρδίαν; ἢ τίς παρρησιάσεται καθαρὸς εἶναι ἀπὸ ἁμαρτιῶν;” (Παροιμ. Κ΄ 9). Ὑπάρχει, ἆραγε, κάποιος – ἐκτός, βεβαίως, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ τῶν Ἀσωμάτων Δυνάμεων – ὅστις νὰ μὴ ἁμάρτησε καὶ νὰ μὴ “ἔφυγεν” ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, βεβαρυμένος ὑπὸ πλήθους ἁμαρτημάτων; Ἀκόμη καὶ οὗτοι οἱ καταξιωμένοι ὑπὸ τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας Ἅγιοι, καὶ οὗτοι ἁμαρτωλοὶ ὑπῆρξαν καὶ ἐν τῇ ἁμαρτωλότητί των ἐκοιμήθησαν τὸν ὕπνον τοῦ θανάτου. Διὰ νὰ μήν, δέ, μακρυγορῶμεν, … “τίς γὰρ καθαρὸς ἔσται ἀπὸ ρύπου; ἀλλ’ οὐδείς, ἐὰν καὶ μίαν ἡμέραν ὁ βίος αὐτοῦ ἐπὶ τῆς γῆς” (Ἰώβ ΙΔ 4-5).
Εἰς τὸ σημερινὸν ἱερὸν Ἀποστολικὸν ἀνάγνωσμα, ὁ Θεῖος Ἀπόστολος Παῦλος, διακρίνων μεταξὺ Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, ἐπισημαίνει ὅτι, ἡ ἐκ τῶν ἔργων δικαίωσις (πρόσκαιρος καὶ συνειδησιακή), ἴσχυεν εἰς τὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχήν, καὶ ἐνῶ ὁ Χριστὸς δὲν εἶχεν ἔλθει ἀκόμη εἰς τὸν κόσμον τοῦτον. Ἦτο ἡ δικαίωσις ἐκείνη, τὴν ὁποίαν ἠσθάνετο ὁ Ἰσραηλίτης, ὅταν ἐτήρει τὸν Μωσαϊκὸν νόμον καὶ ἡ ὁποία (δικαίωσις) ἤρκει δι’ ἐλάχιστον χρονικὸν διάστημα, ἕως ὅτου καὶ πάλιν οὗτος θὰ ἁμάρτανεν. Εἰς τὴν Καινὴν ὅμως Διαθήκην, αἱ πράξεις τὰς ὁποίας πράττει ὁ ἄνθρωπος, δὲν εἶναι ἐκεῖναι αἱ ὁποῖαι καὶ τὸν καταξιώνουν δικαιωματικῶς, τῆς Οὐρανίου ἀπολαύσεως, ἀλλὰ ἐκφράζουν τὴν ἐπιθυμίαν καὶ διάθεσιν διὰ τὴν σωτηρίαν. Διὰ τῶν ἀγαθῶν πράξεων καὶ ἔργων, ὁ ἀγωνιζόμενος ἐκδηλοῖ τὴν ἀγάπην του καὶ τὴν ἐξάρτησίν του ἐκ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. “Ἐὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε” (Ἰωάν. ΙΔ΄ 15).

Ἡ σωτηρία καὶ ἡ “δικαίωσις”, εἶναι θεῖον δώρημα

Ἕνας ἐκ τῶν συγχρόνων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησία μας, ὁ Ὅσιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, σχετικῶς μὲ τὴν ἀδυναμίαν τοῦ ἀνθρώπου νὰ σωθῇ ἀλλὰ καὶ νὰ πράξῃ ὅ,τιδήποτε ἀγαθόν, καὶ ἑρμηνεύων τὸν ἀθάνατον ἐκεῖνον Λόγον τοῦ Σωτῆρος, “χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν” (Ἰωάν. ΙΕ΄ 5), λέγει: “Χωρὶς τὸν Χριστὸ εἶναι ἀδύνατον νὰ διορθώσομε τὸν ἑαυτό μας, δὲν θὰ μπορέσομε ν’ ἀποδεσμευθοῦμε ἀπ’ τὰ πάθη. Μόνοι μας δὲν μποροῦ­με νὰ γίνομε καλοί. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Ὅσο κι’ ἂν προσπαθήσομε, τίποτα δὲν θὰ ἐπιτύχομε. Ἕνα πρέπει νὰ κάνομε, νὰ στραφοῦμε σ’ Ἐκεῖ­νον καὶ νὰ Τὸν ἀγαπήσομε «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς». Ἡ ἀγάπη στὸν Χριστό· μόνο αὐτὴ εἶναι ἡ καλύτερη θεραπεία τῶν παθῶν“ (Βίος και Λόγοι Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτη – ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ, Χανιά 2017). Οἱ λόγοι οὗτοι τοῦ Ὁσίου Πατρός, ἐπιβεβαιώνουν τὸν Ἀποστολικὸν Λόγον, “Ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον Ἰησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ“ (Ρωμ. Ι΄ 9).
Ἡ ὁμολογία τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία προέρχεται ἐκ τῆς ἀγαπώσης καὶ λατρευούσης καρδίας τοῦ Χριστιανοῦ, εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία θὰ δωρήσῃ τὴν σωτηρίαν. Τοῦτο, ἄλλωστε, δὲν ἔπραξαν καὶ ἅπαντες οἱ Ἅγιοι; Οἱ μὲν Ἀσκηταὶ καὶ Ὅσιοι ἐξεδήλωσαν καὶ ἐκδηλώνουν τὴν ἀγάπην των καὶ λατρείαν των, διὰ τῶν ἑκουσίων μαρτυρίων καὶ βασάνων, εἴτε ἀγρυπνιῶν, εἴτε ὑπερβολικῶν νηστειῶν, εἴτε χαμαικοιτιῶν, εἴτε, οἵωνδήποτε σωματικῶν ταλαιπωριῶν καὶ στερήσεων. Οἱ δὲ μάρτυρες, ἀποδε­χθέντες τὰ ἀκούσια μαρτύρια καὶ δόντες μετὰ χαρᾶς τὸ αἷμα των ὑπὲρ τῆς, πρὸς τὸν Θεόν, ἀγάπης των, καὶ οὗτοι ἐνέδειξαν τήν, ἐκ βάθους καρδίας, λατρείαν των εἰς τὸν γλυκύτατον Κύριον. Ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ λοιποὶ Ἅγιοι, Ἀπόστολοι, Προφῆται, Δίκαιοι τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς, νεώτεροι Ἅγιοι, δὲν “κατέκτησαν” τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν, ἀλλὰ ἠγάπησαν τὸν Κύριον, “ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ … καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ … καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ …” (Ματθ. ΚΒ΄ 38).

Ἡ “Κληρονομία” τῆς Οὐρανίου Βασιλείας

“Δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου” (Ματθ. ΚΕ΄ 34). Εἰς τὸν Θεῖον τοῦτον Λόγον, ὑπεγραμμίσαμεν τὴν λέξιν ἐκείνην, ἥτις ἐπιβεβαιοῖ τὰ ὅσα ἔχομεν ἤδη προαναφέρει… Ἡ λέξις “κληρονομία”, – καὶ τοῦτο εἶναι γνωστὸν καὶ ἀπὸ τὴν καθ’ ἡμέραν συναναστροφὴν ἡμῶν μετὰ τῶν ἀνθρώπων – χαρακτηρίζει καὶ ἀφορᾷ συγκεκριμένους ἀνθρώπους. “Κληρονόμος”, εἶναι ἐκεῖνος, εἰς τὸν ὁποῖον “χαρίζεται” τὸ ὅ,τιδήποτε. Δὲν εἶναι “δικαιοῦχος”, ἀλλὰ κληρονομεῖ (ἀποκτᾷ), ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον ἠθέλησε νὰ τοῦ χαρίσῃ ὁ, ἕως ἐκείνην τὴν στιγμήν, ἰδιοκτήτης τοῦ συγκεκριμένου … δώρου. Οὕτω καὶ ἐν προκειμένῳ, ὁ Κύριος καὶ Θεὸς ἡμῶν, χαρίζει τὴν Αἰώνιον τρυφὴν καὶ μακαριότητα, εἰς ἐκείνους οἱ ὁποῖοι τὴν ἐπεπόθησαν καὶ διὰ τὴν ὁποίαν ἐθυσίασαν προσκαίρους ἀπολαύσεις καὶ ἡδονάς.
Εἴθε, μεταξὺ τούτων τῶν “κληρονόμων” τῆς Οὐρανίου χαρᾶς καὶ μακαριότητος, νὰ καταξιωθῶμεν ἅπαντες, καὶ οὐδεὶς εὑρεθῇ καὶ συγκαριθμηθῇ μετὰ τῶν “ἐξ εὐωνύμων” καταδικασθέντων, ἐν τῇ ἐσχάτῃ κρίσει καὶ ἀπολογίᾳ. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ἱεροκήρυξ Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr