Ο σκοπός της Θυσίας του Κυρίου

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2019
Απόστολος: Εβρ. θ΄ 11 – 14
Ευαγγέλιον: Μᾶρκ. ι ΄32 – 45
Ήχος: πλ. α΄ .- Εωθινόν: Β΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

“δια δε του ιδίου αίματος εισήλθεν
εφάπαξ εις τα Άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος” (Εβρ. Θ΄ 12).
Ο σκοπός της Θυσίας του Κυρίου

Από την στιγμήν που συνέβη εις τον Παράδεισον της τρυφής, η φοβερά εκείνη πτώσις των

πρωτοπλάστων, οι μεν πρωτόπλαστοι εξεβλήθησαν του Παραδείσου και η ζωή τους έγινε … μαρτυρική, ο δε Κύριος θέτει εις εφαρμογήν το σχέδιον της σωτηρίας του πεπτωκότος ανθρώπου. Παρά την απειλήν, δια της οποίας καθιστούσεν ιδιαιτέρως προσεκτικούς τους δύο εκείνους ανθρώπους, – “η δ ἂν ημέρα φάγητε απ αὐτοῦ, θανάτω αποθανείσθε“ (Γεν. Β΄ 17) – δεν επιφέρει την συνέπειαν του θανάτου, αλλά ως Πατήρ Αγαθός, κατεργάζεται, αφ’ ενός μεν την προστασίαν και καθοδήγησιν του πεπτωκότος ανθρώπου, αφ’ ετέρου δε, ήδη έχει αποφασίσει την ιδικήν Του θυσίαν, δια την επιστροφήν του ανθρώπου εις τον απωλεσθέντα πνευματικόν Παράδεισον. Τούτο το βλέπομεν εις τον λόγον που είπεν εις τον όφιν (τον διάβολον), μετά την “επιτυχίαν” του, να παρασύρη το άγιον εκείνο ζεύγος, εις την παραβίασιν της Θείας εντολής. “και έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματός σου και ανά μέσον του σπέρματος αυτής• αυτός σου τηρήσει κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν” (Γεν. Γ 15).
Η υπόσχεσις αυτή ήρχισε να πραγματοποιήται από την ενανθρώπησιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Το δεύτερον πρόσωπον της Θεότητος έρχεται εις την γην, δια να πληρώση δια του ιδίου Αίματος, την αμαρτίαν των ανθρώπων και “ίνα δια του θανάτου“ Αυτού, “ καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τούτ’ έστι τον διάβολον, και απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας” (Εβρ. Β΄ 14-15). Η αγάπη του Κυρίου προς τον άνθρωπον, Τον υποχρεώνει να αφήση τα ουράνια σκηνώματά Του και να ενδυθή την ανθρωπίνην σάρκα, προκειμένου να την αγιάση και “αναβιβάση προς ύψος το ανθρώπινον” (Ευχή Ακολουθίας Μεγ. Αγιασμού).

Ο σκοπός επετεύχθη

Και όταν, πλέον, συνετελέσθη η θυσία και εχύθη το Πανακήρατον Αίμα του Κυρίου ημών εις τον Γολγοθά, ήνοιξεν η κεκλεισμένη θύρα του Παραδείσου και ο έκπτωτος άνθρωπος, αποκτά και πάλιν το δικαίωμα να επανέλθη εις αυτόν. Η προσφορά του Δεσπότου Χριστού εις τον άνθρωπον, όμως, δεν τελειώνει εδώ … ! Το Αίμα του Χριστού, – κατά τον Θείον Αποστολικόν λόγον, – εξησφάλισε δι’ ημάς, όχι μόνον μίαν προσωρινήν παρηγορίαν και ανακούφισιν, αλλά “αιωνίαν λύτρωσιν”˙ Η σωτηρία του ανθρωπίνου γένους είναι πλέον γεγονός, και όστις θέλει και επιθυμεί αυτήν, δύναται να την “κερδίση”.
Εις το σημείον τούτο, όμως, θα πρέπη να ίδωμεν, κατά πόσον αξιοποιήθη η σωτηρία που μας εχάρισεν ο Κύριος, από ημάς τους ανθρώπους. Υπήρξαν, βεβαίως, εκείνοι οι οποίοι εξετίμησαν την θυσίαν του Χριστού και υπέβαλον εαυτούς εις πάσαν θυσίαν προκειμένου να κληρονομήσουν την Ουράνιον Βασιλείαν. Ήσαν, πρωτίστως, εκείνοι, (οι Άγιοι Απόστολοι), οι οποίοι περιήλθον τον άπαντα κόσμον, δια να φέρουν εις τους “εν σκότει και σκια θανάτου καθημένους”, το μήνυμα της σωτηρίας και της αισιοδοξίας. Μέσω κινδύνων και ταλαιπωριών και απειλών και ξυλοδαρμών και φυλακίσεων και μαρτυρικών θανάτων, καταγγέλλουν το πάθος και την Ανάστασιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, αποσκοπούντες εις την πληροφόρησιν αλλά και την σωτηρίαν όλων των ανθρώπων. Μετά δε τούτους, Πατέρες άγιοι αλλά και μάρτυρες της Πίστεως ημών, Όσιοι και Ασκηταί, όχι μόνον των πρώτων χριστιανικών χρόνων αλλά και έως των εσχάτων ημερών ημών, δια της ασκητικής των ζωής, δια της ομολογίας και παρρησίας των, δια της διδασκαλίας των και του παραδείγματός των, μαρτύρησαν και μαρτυρούν ότι ο … σκοπός επετεύχθη! και όσοι πλέον επιθυμούν, δύνανται να κερδίσουν την Ουράνιον Πατρίδα.
Υπήρξαν, όμως, και εκείνοι οι οποίοι “έκλεισαν” τα ώτα των εις τούτο το Αναστάσιμον μήνυμα και προετίμησαν την ψευδαίσθησιν της υλόφρονος επιγείου ζωής και την ηδονικήν απόλαυσιν των υλικών αγαθών. Είναι εκείνοι οι οποίοι είδον τούτον τον κόσμον ως μόνιμον και σταθερόν… ! Ο θάνατος δι’ αυτούς, ήτο το… τέλος και το πέρασμα εις το… μη είναι! Η ύπαρξις του Κυρίου δεν συνέφερεν αυτούς και δια τούτο επεδίωκον να τον “ξεχνούν” και να τον διώκουν από την ζωήν των. Παρά τας επανειλημμένας θαυματουργικάς ενεργείας του Θεού, αλλά και τας τόσας μαρτυρίας, εξ αυτής της ιδίας της φύσεως, ότι ο Κύριος είναι παρών και ενεργός δι’ εκείνους οι οποίοι τον επιθυμούν και τον αναζητούν, ούτοι … “τυφλοί τα τ’ ώτα, τον τε νουν, τα τ’ όμματ’ εισί”, κατά την αρχαίαν Ελληνικήν ρήσιν, προσποιούνται άγνοιαν και ηθελημένην… περιφρόνησιν!

“αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος”

Όμως, δι’ ημάς τους επιθυμούντας την αιωνίαν Βασιλείαν και μακαριότητα και αγωνιζομένους – έστω και στοιχειωδώς – δια την, μετά τον θάνατον, ευφροσύνην του Παραδείσου, η θυσία του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, είναι η γνησία απόδειξις ότι ο Θεός μας αγαπά και … αγωνιά δια την σωτηρίαν μας. Είναι Εκείνος, “ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν” (Α΄ Τιμόθ. Β΄ 4), και χαίρει και απολαμβάνει την επιστροφήν και σωτηρίαν του κάθε επιστρέφοντος αμαρτωλού˙ “χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι” (Λουκ. ΙΕ 7).
Εύρε τρόπον (ο Κύριος), δια να δύναται όστις επιθυμεί, να έχη μετ’ Αυτού, αιωνίαν κοινωνίαν και συμβίωσιν. Όμως, – και τούτο πρέπει να μας ανησυχή – ο άνθρωπος και δη, ημείς οι θέλοντες “είναι μετ’ Αυτού”, πολλάκις αποστασιοποιούμεθα και ως λέγει ο Θείος Απόστολος Παύλος εκεί εις την προς Ρωμαίους επιστολήν του, “βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου. Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος! Τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;” (Ρωμ. Ζ 23-24).
Είθε, φίλοι μου αναγνώσται, να εκτιμώμεν ανά πάσαν στιγμήν, την υπερτάτην θυσίαν του Κυρίου μας και να ζώμεν εις τούτον τον κόσμον με προοπτικήν την Ουράνιον Βασιλείαν. Αμήν.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr