Πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται

ΚΥΡΙΑΚΗ TΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ
17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019
Απόστολος: Β΄ Tιμ. γ΄ 10 – 15
Ευαγγέλιον: Λουκ. ιη΄ 10 – 14
Ήχος: πλ. α΄ .- Εωθινόν: Ε΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

“πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ
Ιησού διωχθήσονται” (Β΄ Τιμόθ. Γ΄ 12).
Η, κατά Χριστόν, ζωή

Είναι απολύτως κατανοητό, τι εννοείται “πίσω” απ’ αυτές τις ελάχιστες λέξεις. Δεν πρόκειται περί

της απλής βιολογικής ζωής, ούτε ακόμη περί μιας “ζωής”, με κάποια “δείγματα” πίστεως, όπως, επί παραδείγματι, με τακτικό εκκλησιασμό, με μία καθημερινή στοιχειώδη προσευχή και με μία – στοιχειώδη, επίσης – μυστηριακή ζωή. Δεν πρόκειται περί μιας “ζωής”, όπως εμείς την κατηντήσαμε, με κάποιες αρετές, με λίγη ελεημοσύνη και κάποια “απαραίτητον” νηστείαν, με την αγάπην εκείνην την “εμπορικήν”, – δώσε μου για να σου δώσω, δηλαδή, αν με αγαπάς σε αγαπώ – με την προσευχήν εκείνην την ολιγόλεπτον και άκοπον και την συμμετοχήν μας εις τα Θεία Μυστήρια, συμφώνως όμως, προς τον “κοινωνικό καθωσπρεπισμό”. Ούτε, τέλος, πρόκειται, δια την ζωήν εκείνην, κατά την οποίαν, “μόνοι μας” αποφασίζομεν και καθορίζομεν, το, “τι πρέπει” και “τι δεν πρέπει”, τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται και γενικώς παριστάνομεν τους νομοθέτας και καθοδηγούς!
Η, κατά Χριστόν, ζωή, έχει διαφορετικά και εντελώς “άλλα” χαρακτηριστικά, από εκείνα τα οποία προαναφέραμε. Δεν είναι η ζωή εκείνη που ορίζεται από κάποιους “τύπους” και κάποιες τυπικές και καθημερινές κινήσεις. Δεν ορίζεται, ούτε από την προσευχή, – και ας μη ακούγεται τούτο, παράξενο και “υβριστικό”, – ούτε από την νηστεία, ούτε από τον εκκλησιασμό και οποιεσδήποτε άλλες “χριστιανικές” πράξεις και εκδηλώσεις. Βεβαίως, όλα τα προαναφερθέντα, χρειάζονται και απαιτούνται και ο χριστιανός υποχρεούται να τα εκτελή και να τα πράττη και μάλιστα βάσει των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας μας! Δεν είναι, όμως, αυτά που “περιγράφουν” τον άνθρωπο του Θεού. Χαρακτηριστικό του ανθρώπου του Θεού, είναι, αδελφοί μου αναγνώσται, η … ΘΥΣΙΑ! Είναι η αφοσίωσις και η αγάπη εκείνη, προς τον αγαπημένον μας Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, η οποία σε κατευθύνει από … μόνη της! Δια να φέρω κάποιο παράδειγμα, είναι η αγάπη και αφοσίωσις της μητέρας προς το τέκνον της! Η αγάπη εκείνη, που δεν έχει … στεγανά! Δεν έχει τύπο και “καθωσπρεπισμούς”! Δεν κινείται με προγραμματισμένες και συγκεκριμένες “κινήσεις”! Δεν κοιτάζει γύρω της και δεν ρωτάει αν αρέση η δεν αρέση! Είναι η αγάπη εκείνη που έχει κέντρον την καρδίαν και κατευθύνεται, χωρίς υποδείξεις και εντολές!
Είναι η Αγάπη, που, αφ’ ενός, μας εδίδαξεν ο Κύριος, – “αγαπήσεις Κυριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου” (Λουκ. Ι 27), – αλλά και αφ’ ετέρου, εφήρμοσεν ο Ίδιος, εκεί επάνω εις τον Γολγοθά, όταν “εξώφλησε“ δια της Σταυρικής Του θυσίας, τας αμαρτίας όλων των ανθρώπων˙ – “δια την πολλήν αγάπην αυτού ην ηγάπησεν ημάς, και όντας ημάς νεκρούς τοις παραπτώμασι συν­εζωοποίησε τω Χριστώ• χάριτί εστε σεσωσμένοι• και συνήγειρε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις εν Χριστώ Ιησού” (Εφεσ. Β 4-6). Αγάπη, με όλο το “είναι” μας, δοσμένο σ’ Εκείνον που αγαπάμε! “όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών” (Ματθ. ΣΤ 21).

“διωχθήσονται”

Εις αυτήν την λέξιν, κρύπτεται όλη η έννοια της πραγματικής, προς τον Χριστόν, αγάπης. Είναι η λέξις εκείνη, που προσδιορίζει με ακρίβειαν την, εν Χριστώ, ζωήν. Και όντως, η πρα­γματική, εν Χριστώ, ζωή, βιώνεται από τον κάθε Χριστιανό, όταν αυτός διώκεται δια την Πίστιν του και όταν απειλήται η ίδια του η ζωή, επειδή πιστεύει εις τον Κύριον. Το, να εκκλησιασθώ και να προσευχηθώ και να νηστεύσω, όταν γύρω μου οι άλλοι, συμφωνούν η έστω αδιαφορούν η, ακόμη και διαφωνούν, είναι, απλό και εύκολο και γίνεται χωρίς καμμία πίεση η έστω με κάποιες ελάχιστες, έξωθεν, αντιδράσεις. Το, να αποφασίσω, όμως, να υπάγω εις την Εκκλησίαν η να προσευχηθώ η να ομολογήσω την Πίστιν μου εις τον Θεόν καθ’ οιονδήποτε τρόπον, όταν ταύτα πάντα απαγορεύονται και μάλιστα επί ποινή μαρτυρικού και οδυνηρού θανάτου, τότε, όντως μιλούμε, δια την πραγματικήν και ουσιαστικήν, εν Χριστώ, ζωήν. Αυτήν την ζωήν έζησαν και εβίωσαν, όλοι οι Άγιοι που τιμά η Αγία μας Εκκλησία. Όχι μόνον εκείνοι, που ωνομάσθησαν “μάρτυρες” και “επότισαν το δένδρον“ της Αγίας ημών Πίστεως, με το ίδιο το Αίμα τους, αλλά και εκείνοι, οι ομολογηταί και οι Πατέρες και οι Διδάσκαλοι και οι Όσιοι και οι Ασκηταί, οι οποίοι, ως βασικόν τους γνώρισμα, είχον την ολοκληρωτικήν αγάπην και εξάρτησιν και αφοσίωσιν από τον γλυκύτατον Ιησούν.
Κυριαρχούσε μονίμως εις τας καρδίας των, ο Θείος εκείνος και παρήγορος Λόγος, “Ιδού εγώ αποστέλλω υμάς ως πρόβατα εν μέσω λύκων• … Προσέχετε δε από των ανθρώπων• παραδώσουσι γαρ υμάς εις συνέδρια και εν ταις συναγωγαίς αυτών μαστιγώσουσιν υμάς• και επί ηγεμόνας δε και βασιλείς αχθήσεσθε ένεκεν εμού εις μαρτύριον αυτοίς και τοις έθνεσιν. … Παραδώσει δε αδελφός αδελφόν εις θάνατον και πατήρ τέκνον, και επαναστήσονται τέκνα επί γονείς και θανατώσουσιν αυτούς• και έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου• ο δε υπομείνας εις τέλος, ούτος σωθήσεται” (Ματθ. ι 16-22), και αδιαφορούσαν δι’ όσας συνεπείας και αν επέσυρεν η αφοσίωσίς τους αύτη εις τον Κύριον. Ανησυχούσαν, μόνον, δι’ ο,τιδήποτε θα διέκοπτε την εξάρτησίν των και ένωσίν των με την Αγάπην Του.
Δεν επεδίωκον τας διώξεις των, πειθαρχούντες και επί τούτου εις τους Λόγους του Διδασκάλου, – “γίνεσθε ουν φρόνιμοι ως οι όφεις και ακέραιοι ως αι περιστεραί” (Ματθ. Ι 16) – αλλά όταν ήλθον εις το ιστορικόν προσκήνιον οι φρικτοί διω­γμοι κατά των Χριστιανών, δεν έκυψαν δουλικώς προ των ειδωλολατρών αυτοκρατόρων και εξουσιαστών, δεχόμενοι τας αντιχρίστους απαιτήσεις των, αλλά, προθύμως εδέχθησαν πάσαν δίωξιν και πάσαν φυλακήν και πάσαν σωματικήν βάσανον, επιμένοντες εις την Θείαν Αγάπην.

Θέλομεν, “ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού”;

Αγαπητοί μου αδελφοί, αισθάνομαι ότι τούτο το ερώτημα, θα πρέπη να μας απασχολή εις όλην την πορείαν της παρούσης ζωής μας, κυρίως δε, εις την ουσιαστικήν επικοινωνίαν και σχέσιν μας μετά του Κυρίου μας. Η αγάπη μας δια τον Ιησούν και ο πόθος μας δια την μετ’ Αυτού αιωνίαν συνύπαρξιν, ας μας καθοδηγή, ώστε να τύχωμεν και απολαύσωμεν αυτήν. Αμήν.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr/