Η Αιώνιος Ζωή

ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΛΟΥΚΑ
11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2018
Απόστολος: Β΄ Κορ. δ΄ 6 – 15
Ευαγγέλιον: Λουκ. ι΄ 25 – 37
Ήχος: βαρύς.- Εωθινόν: Β΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

“διδάσκαλε, τι ποιήσας ζωήν αιώνιον
κληρονομήσω;” (Λουκ. Ι 26)
Η Αιώνιος Ζωή

Ο άνθρωπος, φίλοι μου, ως το τέλειον δημιούργημα του Θεού, εδημιουργήθη από τον Δημιουργόν
αθάνατος! “και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν” (Γεν. Β 7). Εδημιουργήθη εις “ψυχήν ζώσαν”, δηλαδή ζωντανός, αιώνιος και αθάνατος˙“κατ εἰκόνα ημετέραν και καθ ὁμοίωσιν“ (Γεν. Α 26), όπως είπεν ο Κύριος, ολίγον προ της δημιουργίας του. Όμως, αφ’ ης στιγμής, παρεβίασεν ούτος την Θείαν εντολήν και έφαγεν εκ του απαγορευμένου καρπού, εισήλθεν εις την ζωήν του ο θάνατος. Ας δούμε, πως περιγράφει την τραγικήν εκείνην στιγμήν, το ιερόν κείμενον: “από δε του καρπού του ξύλου, ο εστιν εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, ου φάγεσθε απ αὐτοῦ, ου δε μη άψησθε αυτού, ίνα μη αποθάνητε. … εν ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου, έως του αποστρέψαι σε εις την γην, εξ ης ελήφθης, ότι γη ει και εις γην απελεύση” (Γεν. Γ 3-19). Ο σωματικός θάνατος, λοιπόν, εισβάλλει εις την ζωήν αφ’ ότου εισήλθε και η αμαρτία.
Όμως, η ψυχή του ανθρώπου, δεν έπαυσε να ζη και ο Κύριός μας, δια να την βοηθήση να επανέλθη εις “το αρχαίον κάλλος”, κατήλθεν εις την γην και “ος εν μορφή Θεού υπάρχων … εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και … εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού” (Φιλιπ. Β 6-8). Έτσι άνοιξε και πάλιν ο δρόμος δια την σωτηρίαν του ανθρώπου και ο, πάλαι κεκλεισμένος Παράδεισος, έγινε προσιτός και εύκολος δια τον κάθε ένα που τον επιθυμεί και αγωνίζεται.

Η αγωνία της σωτηρίας

Ο νομικός της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, ανησυχεί δια την σωτηρίαν του. Αυτήν την ανησυχίαν του εκδηλώνει προς τον Κύριον, με την ερώτησιν που του υποβάλλει. “Διδάσκαλε, θέλω να κληρονομήσω την αιώνιον ζωήν˙ τι πρέπει να κάνω”; Ο Κύριος προκαλεί τον νομικόν να δώση ο ίδιος την απάντησιν και τον ερωτά: “τι λέγει ο νόμος που εσύ σαν νομικός, μελετάς;” . Εκείνος, απήντησεν εις τον Κύριον ότι η κορυφαία και σωτηριώδης εντολή του Νόμου είναι εκείνη που αφορά εις την αγάπην του Θεού από τον άνθρωπον, και ο Κύριος συμφωνεί … “αγαπήσεις Κυριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν• είπε δε αυτώ• ορθώς απεκρίθης• τούτο ποίει και ζήση” (Λουκ. Ι’ 27-28). Όταν δε, συνεχίζων την συζήτησιν ο νομικός, ερωτά τον Διδάσκαλον, “και τις εστί μου πλησίον;”, ο Κύριος ομιλεί και απαντά, με την γνωστήν Παραβολήν του Καλού Σαμαρείτου.
Θα παρακάμψωμεν την Παραβολήν, η οποία πολλά θα είχε να μας διδάξη και θα επιμείνωμεν, εις αυτήν καθ’ αυτήν, την αγωνίαν του νομικού, δια την κληρονομίαν της αιωνίου ζωής, καθώς και εις την απάντησιν, η οποία, θα λέγαμε ότι βάζει στο περιθώριον όλες τις συνήθεις περίπλοκες θεωρίες που συνήθως ακούονται, από δήθεν αρμοδίους η όχι …
Και η μεν αγωνία δια την σωτηρίαν, θα τολμούσαμε να είπωμεν ότι είναι, όχι απλώς μία θεμιτή ανησυχία, αλλά αποτελεί τον βασικόν άξονα, πέριξ του οποίου θα πρέπη να κινήται η, εν τω κόσμω τούτω, ζωή μας! Τίποτε άλλο δεν θα πρέπη να κρατή τον άνθρωπον σε εγρήγορσι πνευματική, παρά η ώρα που θα κληθή από τον Θεόν, να εγκαταλείψη τα εγκόσμια και παροδικά και να απέλθη “ένθα ουκ εστι πόνος ου λύπη ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος”. Η ώρα εκείνη, από την οποίαν εξαρτάται η αιώνιος και ατελεύτητος ζωή του εν Χριστώ η αντιθέτως η αιώνιος και φοβερά κόλασις που αναμένει όλους τους ασεβείς. Η ώρα εκείνη, που απερχόμενη η ψυχή εις τον Θεόν, θα κριθή και θα ακούση παρά του Κριτού, η, το “ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ! … είσελθε εις την χαράν του κυρίου σου” (Ματθ. ΚΕ 21), η, το “πορεύεσθε απ ἐμοῦ οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού“ (Ματθ. ΚΕ 41).

Το βίωμα των Αγίων του Θεού

Εάν ρίψωμεν, αδελφοί μου, μίαν έστω και επιπολαίαν “ματιά”, εις τα θεόγραφα κείμενα της Καινής Διαθήκης, ευκόλως θα διαπιστώσωμεν, ότι η όλη διδασκαλία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και των Αγίων Αποστόλων, έχει ως κεντρικόν θεμέλιον και άξονα, την, μετά θάνατον, ζωήν. Σε κάποια σημεία, μάλιστα, η παρούσα ζωή, απαξιούται με ιδιαιτέρως χαρακτηριστικάς φράσεις, όπως, “Ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν• ος δ ἂν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τι γαρ ωφε-λήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Η τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;” (Μαρκ. Η 35-37), η, “ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν” (Εβρ. ΙΓ 14). Τούτο μαρτυρεί ότι εις την μέλλουσαν ζωήν, θα πρέπη να είναι πάντοτε, εστραμμένη η προσοχή του χριστιανού. Αυτή είναι η μόνιμος και έχουσα πραγματικήν αξίαν και όχι, φυσικά, η παρούσα και πρόσκαιρος, η οποία όμως, σκοπόν έχει την προετοιμασίαν μας δια την μέλλουσαν και αιωνίαν.
Και εις τους Αγίους της Εκκλησίας μας, όμως, διακρίνομεν την ιδίαν ανησυχίαν, αλλά και τον ίδιον ζήλον δια την κληρονομίαν της αιωνίου ζωής. Θυσιάζουν, κάθε τι το επίγειον και φθαρτόν, κάθε απόλαυσιν, ακόμη και την στοιχειώδη, ακόμη και την ιδίαν την ζωήν των, προκειμένου να μετέχουν της Ουρανίου Βασιλείας. Όλα τα θεωρούν “σκύβαλα είναι ίνα Χριστόν κερδήσωσι” (Φιλιπ. Γ 8). Τίποτα δεν έχει αξίαν, δι’ αυτούς, εις την ζωήν αυτήν, παρά να επιτύχουν την άλλην την αιωνίαν!
Αυτήν ακριβώς την προοπτικήν και αυτόν τον σκοπόν, αλλά και αυτήν την αγωνίαν θα πρέπη να συντηρούμεν και ημείς εις τον κόσμον τούτον της απάτης και του ψεύδους, δια να επιτύχωμεν την αιωνίαν ζωήν και απόλαυσιν.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr