Ἡ "ἱστορία τῆς σεξουαλικότητας", ὡς ἱστορία ὀδύνης τῆς ἀνθρωπότητας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Ἐν Πειραιεῖ τὴ 4η Ἰουλίου 2018 

Ἡ ἁμαρτία, κατὰ τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας, εἶναι τὸ «μεγάλο λάθος» μας, ἡ«ἠμαρτημένη ἐπιλογή» μας, ἡ ὁποία εἶναι κατὰ βάσιν, ἀνταρσία κατὰ τοῦ Θεοῦ, μὲ ἀποδεδειγμένες ὀλέθριες συνέπειες για τὴ ζωή μας. 

Αὐτὴ διαστρέφει ὁλόκληρο τὸ εἶναι μας, μᾶς ἀλλοτριώνει καὶ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὴν αὐθεντική μας φύση, καθ’ ὅτι μᾶς καθιστά, «ξένους καὶ παροίκους» τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ (Ἔφ.3,19). Η ἁμαρτία ἐκδηλώνεται ὡς ἱκανοποίηση τῶν παθῶν μας. Καὶ βέβαια, ὅσο μεγαλύτερη καὶ βαθύτερα ριζωμένη εἶναι, τόσο ἐμφανῆ εἶναι καὶ τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματά της. 

Προφανῶς τὸ πιὸ εὐδιάκριτο κακὸ στὴ ζωὴ μᾶς εἶναι ἡ διαστροφὴ τῆς γενετήσιας διαδικασίας, ἀπὸ φυσικὴ λειτουργία, σὲ ἐρωτικὸ πάθος. Τὴν φυσικὴ ἐρωτικὴ ὁρμή, ἡ ὁποία δόθηκε στὸν... ἄνθρωπο καὶ σὲ ὅλα τὰ ἔμβια ὄντα, γιὰ τὴν διαιώνιση τοῦ εἴδους. Δὲν ὑπάρχει προφανῶς χειρότερη προσβολὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία σὲ ἄλλον τομέα, ἐκτός τοῦ ἐρωτικοῦ πάθους. Ἐκεῖ ἡ ὑποδούλωση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἁμαρτία εἶναι καίρια. Τὸ βεβαιώνει ἡ ἱστορία, τὸ βεβαιώνει ἡ σύγχρονη πραγματικότητα τοῦ πανσεξουαλικοῦ οἴστρου τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὁποῖο κάλλιστα θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ τὸν χαρακτηρίσει ὠς «σεξουαλικὸ ἄνθρωπο» (homosexualismus).Εἶναι δὲ τέτοια ἡ μανία του, ὥστε ὁ παθολογικὸς σεξισμὸς του κατέστη ἀντικείμενο «φιλοσοφικῶν στοχασμῶν». Ὑπάρχουν στὴν ἐποχὴ μᾶς φιλόσοφοί τῆς  σεξουαλικότητας. 

Ἕνας τέτοιος φιλόσοφος ὑπῆρξε καὶ ὁ γνωστὸς Γάλλος διανοούμενοςΜισελ Φουκῶ (1926-1984), ὁ ὁποῖος γεννήθηκε σὲ αὐστηρὸ «καθολικὸ» κλίμα, ἀσπάσθηκε τὴν μαρξιστικὴ ἰδεολογία καὶ κατόπιν ἔζησε ὡς ἀνένταχτός τῆς Ἀριστερᾶς. Σπούδασε καὶ δίδαξε ψυχολογία καὶ φιλοσοφία σὲ διάφορα πανεπιστήμια τῆς Εὐρώπης. Τίτλος τοῦ διδακτορικοῦ του διπλώματος «Ἡ τρέλα τῆς φιλοσοφίας», τὸ πρῶτο σύγγραμμά του, μὲ τὸ ὁποῖο ἐπιχειρεῖ τὴν ἀποδόμηση τῆς «καθεστηκυίας σκέψεως». Ἔλαβε ἐνεργὸ μέρος στον «Μάη τοῦ 68» καὶ εἶχε γίνει ὁ διαπρύσιος κήρυκας τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου. Ὁ ἴδιος διαπίστωσε κατὰ τὴ διάρκεια τῶν σπουδῶν του ὅτι εἶναι ὁμοφυλόφιλος καὶ γιὰ τοῦτο ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς κυριότερους ὑπερασπιστὲς τῶν διαζωμάτων τους. Ἡ τραγικὴ εἰρωνεία εἶναι ὅτι πέθανε ἀπο AIDS στα 1984. Κλασσικὸ του σύγγραμμα, αὐτὸ ποὺ τὸν ἔχει κάνει εὐρέως γνωστό, εἶναι τὸ τετράτομο ἔργο του: «Ἡ Ἱστορία τῆς σεξουαλικότητας». Για ἐκείνον «ἡ σεξουαλικότητα ἀποτελεῖ τὴν κεντρικὴ στρατηγικὴ μὲ τὴν ὁποία ὁ μέσος εὐρωπαῖος ἢ ἀμερικανὸς ἀστὸς συνηθίζει νὰ αὐτοκαθορίζεται καὶ νὰ ὁριοθετεῖ τὴν ταυτότητά του, ἐνῶ εἶχε προβλέψει ἕναν κόσμο στὸν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι θὰ ἀποκτοῦν ὅλο καὶ περισσότερες ἐμμονὲς μὲ τὸ σέξ, ὥσπου αὐτὸ νὰ γίνει ὁ πρωταρχικὸς λόγος ὕπαρξης» (http://www.tovima.gr). 

Ἐπιγραμματικὰ ἀναφέρουμε πὼς ἡ πρόβλεψή του αὐτή, τέσσερις δεκαετίες μετά, ἐπαληθεύτηκε πλήρως, καθ’ ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ἰδιαίτερα ὁ δυτικός, αὐτοκαθορίζεται σύμφωνα μὲ τὶς σεξουαλικές του ἐμμονὲς καὶ ὁ πρωταρχικὸς τρόπος καὶ λόγος ὕπαρξής του εἶναι ἡ ἱκανοποίηση τῶν σεξιστικῶν του ἕξεων. 

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ σχετικὰ δημοσιεύματα στὸν ἔντυπο καὶ ἠλεκτρονικὸ τύπο, πρὶν λίγο καιρό, γιὰ τὴν ἔκδοση τοῦ τετάρτου τόμου τοῦ ἐν λόγω ἔργου τοῦ Μ. Φουκῶ. Διαβάζουμε πως «Ἡ πρόσφατη ἔκδοση στὰ γαλλικά του τελευταίου τόμου τῆς «Ἱστορίας τῆς σεξουαλικότητας» ὑπῆρξε τὸ ἐκδοτικὸ γεγονὸς τοῦ 2018». Τίτλος τοῦ τόμου: «Les Aveux de la Chair», «Οἱ ὁμολογίες τῆς σάρκας». Σύμφωνα μὲ ἑλληνικὴ βιβλιοκριτική: «Τριάντα τέσσερα χρόνια μετὰ τὸν θάνατο τοῦ γάλλου φιλοσόφου τὸν Ἰούνιο τοῦ 1984 καὶ παρὰ τὴν ἀπαγόρευση μεταθανάτιων ἐκδόσεων ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε ἀπευθύνει σὲ οἰκείους καὶ φίλους, τὸ τελευταῖο ἀνολοκλήρωτο ἔργο τοῦ συμπληρώθηκε στὶς 8 Φεβρουαρίου μὲ τὴν κυκλοφορία τοῦ μέρους ποὺ ὁ Φουκῶ εἶχε προλάβει νὰ γράψει, ὄχι ὅμως καὶ νὰ ἐπιμεληθεῖ. Ἡ ἐμφάνισή του ὑπῆρξε ἐκδοτικὸ γεγονός. Ὄχι ἁπλῶς ἐξαιτίας τοῦ βεληνεκοῦς τοῦ ὀνόματος τοῦ Μισὲλ Φουκῶ ἢ τῆς ἕλξης ἑνὸς ἀκόμη μεταθανάτιου βιβλίου του (οἱ περίφημες παραδόσεις του στὸ Κολέγιο τῆς Γαλλίας ἐκδόθηκαν σὲ 13 τόμους ἀπὸ τὸ 1999 ὡς τὸ 2015), ἀλλὰ λόγω τῆς προσθήκης μία τελευταίας ψηφίδας στὸ σύνολο τῆς σκέψης του» (www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=949720). 

Σύμφωνα μὲ τὶς διάφορες βιβλιοκριτικὲς τὸ ἔργο τοῦ ἀνατρεπτικοῦ Μ. Φουκῶ ἔχει σημασία, διότι, κατὰ παράδοξο τρόπο, εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐλάχιστους εὐρωπαίους διανοουμένους, ὁ ὁποῖος δὲν «ξερνάει» ἀντιχριστιανικὸ μένος. Στὴν προκείμενη περίπτωση δὲν καταλογίζει ἀπόλυτα στὸν Χριστιανισμὸ της «σεξουαλικὴ καταπίεση» καὶ τοὺς περιορισμούς, ἀλλὰ στὸν παγανισμό, τοῦ ὁποίου «οἱ ἀρχὲς τοῦ μετανάστευσαν, τρόπον τινά, στὴν χριστιανικὴ σκέψη καὶ στὶς πρακτικές». «Εἶναι ἄκρως ἐνδιαφέρον ὅτι ἐδῶ ὁ φιλόσοφος τῶν ρήξεων καὶ τῶν τομῶν (ἂς θυμηθοῦμε τὴν εἰσαγωγὴ τοῦ «μεγάλου ἐγκλεισμοῦ» τῶν τρελῶν ἢ τῆς «βιοπολιτικῆς τῆς ἐξουσίας» ὡς ριζικὰ διαφορετικῶν μοντέλων ἀπὸ προγενέστερες πρακτικὲς) τάσσεται ὑπὲρ τῆς συνέχειας». «Τὸ καθεστὼς τῶν "ἀφροδισίων", ὁριζόμενο ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς λειτουργίας τοῦ γάμου, τῆς τεκνοποίησης, τῆς ἀκύρωσης τῆς ἡδονῆς καὶ τῆς σχέσης συμπάθειας καὶ σεβασμοῦ μεταξὺ τῶν συζύγων διαμορφώθηκε λοιπὸν ἀπὸ μὴ χριστιανοὺς φιλοσόφους καὶ εἰσηγητές. [...] Τὸ ἴδιος καθεστώς, χωρὶς οὐσιαστικὲς τροποποιήσεις, τὸ βρίσκουμε στὸ δόγμα τῶν πατέρων τοῦ 2ου μ. Χ. αἰώνα. Οἱ ἀρχὲς τοῦ μετανάστευσαν, τρόπον τινά, στὴ χριστιανικὴ σκέψη καὶ στὶς πρακτικές». Σὲ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρεται πως «Ὁ φιλόσοφος, τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ ὁποίου γιὰ τὸν χριστιανισμὸ ἦταν γνωστό, καταδεικνύει πώς, ἀντίθετα μὲ τὴν κρατοῦσα ἄποψη, οἱ χριστιανικὲς ἐπιταγὲς γιὰ τὶς σεξουαλικὲς πρακτικὲς δὲν εἶναι πιὸ καταπιεστικὲς ἀπὸ τὶς διδαχὲς τῶν παγανιστῶν φιλοσόφων πού, ἀδίκως, θεωροῦνταν πιὸ ἀνεκτικές. Αὐτὲς οἱ ἀρχὲς μεταφέρθηκαν κατὰ κάποιον τρόπο στὴ χριστιανικὴ σκέψη καὶ πρακτική, ἀπὸ παγανιστικοὺς κύκλους, τῶν ὁποίων ἡ ἐχθρότητα ἔπρεπε νὰ ἐξουδετερωθεῖ μὲ τὴν ἀνάδειξη τρόπων συμπεριφορᾶς οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζονταν ἤδη ἀπὸ τοὺς ἴδιους ὡς ὑψηλῆς ἀξίας», γράφει ὁ φιλόσοφος». Καὶ συνεχίζει: «Γάμος, μοιχεία, τεκνοποίηση, ἁγνότητα, παρθενία, ὁμοφυλοφιλία, αὐνανισμός… οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως πρὶν ἀπὸ αὐτοὺς οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι καὶ οἱ ἐθνικοὶ φιλόσοφοι, ὅρισαν ἕνα σύνολο προτύπων σχετικῶν μὲ τὶς σεξουαλικὲς πρακτικές. Ναὶ μέν, ἐπισημαίνει ὁ φιλόσοφος, αὐτοὶ οἱ κανόνες μὲ τὸ πλῆθος τῶν ἀπαγορεύσεων ἀποδεικνύονται συχνὰ καταπιεστικοί, ἀλλὰ ἔχουν ἐπίσης τὸ πλεονέκτημα ὅτι μιλοῦν ἀφειδῶς γιὰ τὴ σεξουαλικότητα, ὅτι δὲν ἀντιμετωπίζουν τὸ σὲξ ὡς θέμα ταμποὺ» (https://www.protothema.gr). Δὲν διστάζει μάλιστα νὰ ἀναφερθεῖ στον άγιο Ἰωάννη τὸ Χρυσόστομο. «ὑποδεικνύει πολλὲς σχετικὲς «Ὁμιλίες» τοῦ Ιωάννη Χρυσοστόμου στις ἀρχὲς τοῦ 5ου αἰώνα, κείμενα γιὰ τὴν ἐπιλογὴ συζύγου, τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν, τὴν καθημερινὴ διαβίωση, τὴν ὑποβολὴ τῆς σεξουαλικῆς ζωῆς στὶς ἀρχὲς τῆς οἰκονομίας. Μὲ τὸν Χρυσόστομο, ἐξηγεῖ, δὲν προκύπτει «μία νέα ἠθική τοῦ γάμου», ἐφόσον τὰ στοιχεῖα ποὺ προβάλλονται ὑφίστανται ἤδη στὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, ἔχουμε ὅμως «μαρτυρία καὶ παράδειγμα μίας ποιμαντικῆς τοῦ συζυγικοῦ βίου ποὺ εἶναι ἤδη ἰδιαίτερα ἀναπτυγμένη τὴν ἐποχὴ ποὺ γράφει»! Τέλος ἀναφέρεται καὶ στον Ιερὸ Αὐγουστίνο, τοῦ ὁποίου, ὅπως εἶναι γνωστό, καὶ πολλὲς ἀπὸ τὶς ἀπόψεις του γιὰ τὴ γενετήσια λειτουργία ἀφίστανται τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας, καθ’ ὅτι εἶναι δικές του καταβολὲς ἀπὸ τὸν Μανιχαϊσμὸ καὶ τὸν Νεοπλατωνισμό. Ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος «ὁρίζει τὴν αὐτόνομη κίνηση τῶν σεξουαλικῶν ὀργάνων, ἡ ὁποία ἐπῆλθε τὴ στιγμὴ τῆς ἐξόδου τῶν Πρωτόπλαστων ἀπὸ τὸν Παράδεισο». Κατά κάποιο τρόπο, προέβη στην «λιμπιντοποίηση» τῆς γενετήσιας λειτουργίας(«libidinisation»). 

Δὲν χρειάζεται, νομίζουμε, ἰδιαίτερη ἐνασχόληση μὲ τέτοιου εἴδους θέματα, διότι ἡ δικῆς μας ἑλληνορθόδοξη κουλτούρα βρίσκεται στὸν ἀντίποδα αὐτῶν τῶν ἀντιλήψεων. Γιὰ τὸ πρόβλημα τοῦ σὲξ ἀσχοληθήκαμε σὲ προηγούμενη ἀνακοίνωσή μας, («ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ ΣΕΞ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ», 9-10-2017), ὅπου ἀναπτύξαμε ἐπαρκῶς τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία περὶ τοῦ γενετησίου προβλήματος. Ἐδῶ ἁπλὰ θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε πώς, ὅταν ὁ φυσικὸς ἐρωτισμὸς γίνεται πάθος, ὁ ἄνθρωπος παύει νὰ λειτουργεῖ φυσιολογικά. Ἡ ὑποδούλωση σὲ ὁποιαδήποτε πάθος καὶ ἐν προκειμένω στὸ ἐρωτικό, τὸ ὁποῖο ὄντως εἶναι ἰσχυρό, καθιστὰ τὸν ἄνθρωπο ἄβουλο ὄν, συρόμενο ἀπὸ τὰ τυφλὰ ἔνστικτα. Ἡ ἐνστικτώδης ζωὴ εἶναι ἀτομικὴ ἐπιβίωση καὶ ὄχι ἀληθινὴ ζωή, διότι λείπει τὸ βασικὸ στοιχεῖο τῆς προσωπικότητας. Ὅπου κυριαρχοῦν τὰ ἔνστικτα, δηλαδὴ τὰ πάθη, στὴ γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας, ἀπουσιάζει ἡ ἔννοια τοῦ προσώπου. Καὶ ἀπὸ ὅπου ἀπουσιάζει τὸ πρόσωπο, ἀπουσιάζει ἡ δυνατότητα τῆς ὁλοκλήρωσης τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ σημαίνει πτώση, ἔκπτωση ἀπὸ τὴν αὐθεντική του φύση. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐντόπισαν ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν λεπτομέρεια στὴν ἐρωτικὴ ζωή: ὅταν τὸ μέσον (γιὰ τὴν ἕνωση ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς καὶ τὴν διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους), γίνεται σκοπός, ἀτομικὴ ἱκανοποίηση, παύει νὰ λειτουργεῖ κατὰ φύσιν. Ἡ ἡδονὴ παύει νὰ λειτουργεῖ ὡς ἑνωτικὴ δύναμη τοῦ ἀνδρογύνου καὶ καταντᾶ ἀκόρεστο ἀτομικὸ πάθος. 

Εἶναι ἐπίσης ἀξιοσημείωτο, τὸ ὅτι ὁ Γάλλος αὐτὸς στοχαστής, χωρὶς νὰ εἶναι θεολόγος (κάθε ἄλλο μάλιστα), διαγιγνώσκει τὴν ἐρωτικὴ ἔκπτωση στὸν προχριστιανικὸ κόσμο. Ἔχει τὸ θάρρος νὰ ὁμολογήσει ὅτι ἡ κατάσταση (καὶ) στὸν ἐρωτικὸ τομέα, πρὶν τὸ Χριστιανισμὸ ἦταν τραγική. Ὅπου ἡ γυναίκα εἶχε ἐκπέσει στὴν κατηγορία τοῦ πράγματος (res) καὶ ἡ ἐρωτικὴ κατάπτωση εἶχε ντυθεῖ την «ἱερότητα» τῆς «Ἱερῆς Πορνείας», ἔφτασε νὰ θεωρεῖται ὡς λατρεία πρὸς τὸ «θεῖον». Σὲ ὅλες τὶς παγανιστικὲς θρησκεῖες οἱ «θεοὶ» ἦταν ἕρμαια τῶν πλέον ταπεινῶν παθῶν (βιασμοί, αἱμομιξίες, μοιχεῖες, διαστροφές, κτηνοβασίες, κλπ) καὶ διέπρατταν τὰ ἔχθιστα ἐγκλήματα. Ὅλα αὐτὰ βεβαίως ἦταν προβολὲς τοῦ πτωτικοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὶς δικές του ἠθικὲς παρεκτροπές, τὶς ἀπέδιδε στοὺς «θεούς», τοὺς ὁποίους εἶχε δημιουργήσει ὁ ἴδιος, τὸ σκοτισμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία μυαλό του! 

Δὲν μπόρεσε ὅμως νὰ διακρίνει πὼς ὁ Χριστιανισμὸς δὲν υἱοθέτησε καμιὰ παρεκτροπὴ τοῦ ἀρχαίου πτωτικοῦ κόσμου καὶ «οἱ ἀρχές του», ὅσον ἀφορᾶ τὶς ἐκτροπές του στὸν ἐρωτισμό, δεν «μετανάστευσαν, στὴν χριστιανικὴ σκέψη καὶ στὶς πρακτικές», ὅπως ἰσχυρίζεται. Ὁ Χριστὸς προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση, γιὰ νὰ σώσει καθολικὰ τὸν ἄνθρωπο. Νὰ τὸν ἀνασύρει ἀπὸ τοὺς βόθρους τῆς ἀνθρώπινης ἔκπτωσης καὶ τῆς ἁμαρτίας, νὰ τὸν καθαρίσει καὶ νὰ τὸν βάλλει ξανὰ σὲ τροχιὰ σωτηρίας καὶ ἁγιότητας. Οἱ ὅποιες ἀπαγορεύσεις τοῦ παγανισμοῦ, δὲν ἀνῆκαν σ’ αὐτόν, ἀλλὰ ἦταν ψήγματα καὶ ἀναλαμπὲς ἀλήθειας, οἱ ὁποῖες εἶχαν ἀπομείνει στὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ Χριστὸς κατέκρινε τὴν πορνεία καὶ τὴ μοιχεία ὡς ἐκφάνσεις ἀκραίων φαινομένων ἔκπτωσης ἀπὸ τὴν αὐθεντικότητα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ἅγιες Σύνοδοι, ἀποφάνθηκαν γιὰ τὶς ἐρωτικὲς παρεκτροπὲς καὶ θέσπισαν κανόνες, ἔχοντας ὡς στόχο νὰ ὁριοθετήσουν τὴν γνησιότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἀπὸ ἐκείνη τῆς ἀγελαίας. Τὰ «ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας (εἶναι) θάνατος» (Ρώμ.6,23) ἀποφάνθηκε ὁ μέγας Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος. Καὶ τὰ «ὀψώνια» αὐτὰ δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν, τὴ βίωση τῆς ἐνστίκτου ζωῆς, ἀποδεδειγμένα καταστροφικὲς καταστάσεις γιὰ τὸν ἄνθρωπο. 

Τὰ ΜΜΕ ἔκαμαν λόγο γιὰ μεγάλο γεγονὸς ἡ κυκλοφορία τοῦ τετάρτου τόμου. Προφανῶς νὰ ἔχουν δίκιο, διότι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ὅσο καὶ ἂν αὐτὸ ἀκούγεται ὡς ἀκραία διαπίστωση, εἶναι ὁ πλέον ἀνικανοποίητος σεξουαλικὰ ἄνθρωπος τῆς ἱστορίας. Σὲ μία ἐποχή, ὅπου ὁ χυδαῖος ἐρωτισμὸς καὶ οἱ πλέον ἀηδεῖς μορφὲς τῆς σεξουαλικότητας, τίθενται σὲ ἀπίστευτη προσφορά, ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ὑποφέρει ἀπὸ ἀπίστευτη «σεξουαλικὴ πείνα». Κι αὐτὸ διότι ἡ κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας στὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ ὁλοκληρωτικὴ παράδοση στὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν, ὄχι μόνο κορεσμὸ δὲν φέρνει, ἀλλὰ παθολογικὸ οἶστρο. Γι’ αὐτὸ καί, ὅπως προβλέπεται, ὁ νέος τόμος τοῦ τετάρτου τόμου τῆς «Ἱστορία τῆς σεξουαλικότητας», τοῦ Φουκῶ θὰ σημειώσει ὄντως ἐπιτυχία. Φτάνει νὰ ἀναφέρουμε τὴν εἴδηση, πὼς πρὶν ἀπὸ καιρό, ἡ Γαλλία ἐνέταξε στην «πνευματική της κληρονομιὰ» τὰ χειρόγραφά της χείριστης πορνογραφικῆς φιλολογίας ὅλων τῶν ἐποχῶν, τὸ ἐμετικὸ ἔργο τοῦ διαβόητου Μαρκησιου Ντὲ Σὰντ «120 ἡμέρες στὰ Σόδομα»! 

Κλείνοντας τὴν ἀναφορὰ μᾶς στὸ «μεγάλο ἐκδοτικὸ γεγονὸς» τοῦ Φουκῶ, θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε τὸ γεγονός, ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα σήμερα ζεῖ«μέρες Νῶε», «μέρες Σοδόμων καὶ Γομόρρων», «μέρες ρωμαϊκῆς παρακμῆς». Ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει πὼς ἡ ἠθικὴ κατάπτωση φέρνει νομοτελειακὰ καταστροφή. Εἰδικὰ ὁ ἐκχυδαϊσμὸς τῆς γενετησίου λειτουργίας καὶ ὁ ὑποβιβασμός της σὲ ἀκόρεστο πάθος, μόνο συμφορὲς μπορεῖ νὰ προκαλέσει στὴν ἀναίσθητη ἠθικὰ ἀνθρωπότητα. Τὸ μόνο ἀντίδοτο εἶναι ὁ ἑλληνορθόδοξος τρόπος ζωῆς καὶ πολιτείας. Ἡ ἀνάδειξη τοῦ ἀνθρώπου ὡς προσώπου καὶ ζωντανὴ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἑδραίωση τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ τῶν ἀνθρώπων καὶ ὁ σεβασμὸς τῆς ἱερότητας τῆς θεοδημιούργητης ἀνθρωπίνης φύσεως. Τὸ ἀσκητικὸ ἰδεῶδες τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ τὴν εὐρύτατη ἔννοιά του, ἡ ταπείνωση καὶ ἡ μετάνοια, μποροῦν νὰ ξανακάμουν τὸ πτωτικὸ ἄτομο, πρόσωπο, τὸ ὁποῖο θὰ ἀντανακλὰ «ὡς ἐν ἐσόπτρω» τὸν τρόπο ὑπάρξεως καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἀναστήσει «τὸ σῶμα τοῦ θανάτου» (Ἀποκ.20,14), τὸ νεκρωμένο ἀπὸ τὰ πάθη, κάνοντας τὸ «σῶμα Χριστοῦ», σωσμένο καὶ τεθεωμένο. Νὰ ἀναγεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος καὶ νὰ καταστεὶ «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικία τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἔφ.3,18.4,11-16). Ἡ ἀνθρώπινη διανόηση ἀρκεῖται, ὅπως ὁ φιλόσοφος Φουκῶ, ἁπλὰ νὰ μᾶς περιγράφει τὴν ὀδύνη τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία εἴναι «ὀσμὴ θανάτου». Ἡ αὐτοκαταστροφὴ τοῦ Φουκῶ (πεθαίνοντας ἀποAIDS, ἐξαιτίας τῆς ἱκανοποίησης τοῦ πάθους του), εἶναι ἡ πλέον τρανὴ ἀπόδειξη ὅτι ἡ ἁμαρτία, τὸ πάθος, καταστρέφει τὸν ἄνθρωπο. Ἀντίθετα, ὁ Χριστός, ὠς «Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία» (Ἃ΄Κόρ.1,24), καταργεῖ τὸ«σῶμα τῆς ἁμαρτίας» (Ρώμ.6,6) καὶ ἀποκαθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀρχική του εἰκόνα, την «εἰκόνα τῆς ἀρρήτου δόξης» Του! 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν 

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr