Μία “λεπτομέρεια”

ΚΥΡΙΑΚΗ Η  ΜΑΤΘΑΙΟΥ
22 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018
Απόστολος: Α΄  Κορ. α΄ 10-17
Ευαγγέλιον: Ματθ. ιδ΄ 14 – 22
Ήχος: βαρύς.- Εωθινόν: Η΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

“και κλάσας έδωκε τοις μαθηταίς τους άρτους,
οι δε μαθηταί τοις όχλοις” (Ματθ. ΙΔ΄ 19).
Μία “λεπτομέρεια”

Εις το μέγα Θαύμα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, η προσοχή μας επικεντρώνεται, – και τούτο είναι αυτονόητο – εις τον θαυμαστόν πολλαπλασιασμόν των πέντε άρτων, αλλά και εις τον εξ
ίσου θαυμαστόν χορτασμόν των πεντακισχιλίων ανδρών, χωρίς να συναριθμούνται και πολλαπλασιότερα πλήθη γυναικών και παιδίων. Φυσικά, δεν είμαστε οι αρμόδιοι, δια να εκτιμήσωμεν το μέγεθος του Θαύματος, ούτε βέβαια δια να επιδώσωμεν – ο Θεός φυλάξοι – τα εύσημα εις τον Κύριόν μας. Όπως έκαμε τούτο το Θαύμα, με την ιδίαν απλότητα θα ηδύνατο να το κάνη θαυμαστότερον εις τα μάτια μας η απλούστερον. Και όσην “αξίαν και μέγεθος” θα ηδύνατο ο άνθρωπος να προσδώση εις την συγκεκριμένην θαυμαστήν ενέργειαν του Κυρίου, την ιδίαν απροσμέτρητον αξίαν έχει και η παραμικροτέρα ενέργεια του Σωτήρος μας, ακόμη και αυτή αύτη η, εις τον κόσμον τούτον, ένσαρκος παρουσία Του.
Θα τολμούσαμε, όμως, να είπωμεν ότι και εις τα θαύματα του Κυρίου μας, αλλά και εις κάθε λέξιν του Ιερού κειμένου της Αγίας Γραφής, σημασία έχει ακόμη και εκείνο που ακούεται αυτονόητο και φυσιολογικό. Ακόμη και ένας τόνος η ένα σημείον στίξεως η μία πορεία του Ιησού από την μία περιοχή εις την άλλην η εν τέλει η οίαδήποτε, κατά την ιδικήν μας εκτίμησιν, λεπτομέρεια. Η Αγία Γραφή είναι ο ίδιος ο Κύριος και συνεπώς είναι τέλεια και ουδείς δικαιούται, να διορθώση το παραμικρόν. “Αμήν γαρ λέγω υμίν, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν η μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται.” (Ματθ. Ε  18).
Μίαν τοιαύτην “λεπτομέρειαν” θα επισημάνωμεν εις το παρόν, η οποία, ως προείπομεν, εφ’ όσον καταγράφεται, έχει την σοβαρότητα και αξίαν που … υπογράφει ο Λόγος του Θεού! Επισημαίνεται, λοιπόν, ότι ο μεν Κύριος, κόπτων τους άρτους, τους δίδει εις τους μαθητάς Του και οι μαθηταί στην συνέχεια τους διανέμουν εις τους όχλους. Ίσως τούτο ακούεται απολύτως φυσικόν και αυτονόητον. Θα ηδύνατο όμως κάποιος να ερωτήση: θα ήτο δύσκολον εις τον Χριστόν να μοιράση ο ίδιος τους άρτους και τους ιχθύας; Με την ιδίαν θαυματουργικήν δύναμιν που κάμνει τον πολλαπλασιασμόν δεν θα μπορούσε να κάνη και ένα δεύτερον θαύμα, δηλαδή την διανομήν; Μήπως θέλει να μας δώση κάτι να … καταλάβωμεν;

Παρόμοιαι “κινήσεις” του Θεού!

Βλέπομεν εις την γνωστήν ιστορίαν του πολυάθλου Ιώβ, ότι όταν ο Κύριος απεφάσισε να παρέμβη και να δικαιώση τον καταταλαιπωρημένον Ιώβ, αλλά και να επιπλήξη τους σκληρούς φίλους του, οι οποίοι του έκαναν τον πόνον του πολύ χειρότερον με τις, περί δικαιοσύνης του Θεού, θεωρίες τους, είπε προς αυτούς: “νυν δε λάβετε επτά μόσχους και επτά κριους και πορεύθητε προς τον θεράποντά μου  Ιώβ, και ποιήσει κάρπωσιν υπέρ υμών.  Ιὼβ δε ο θε­ρα­πων μου εύξεται περί υμών” (Ιώβ ΜΒ  8). Θα ήτο πολύ εύκολον εις τον Θεόν να συγχωρήση απ’ ευθείας τους τρεις εκείνους φίλους, αλλά τους παραπέμπει εις τον Δίκαιον Ιώβ.
Εις την γνωστήν παραβολήν του καλού Σαμαρείτου, βλέπομεν πάλιν, ότι ο εις τύπον του Κυρίου μας, ο καλός Σαμαρείτης, όταν ευρίσκη τον τραυματία Ιουδαίον, του προσφέρει εν πρώτοις κάθε δυνατή πρόχειρη βοήθεια. “ήλθε κατ  αὐτόν, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη, και προσελθών κατέδησε τα τραύματα αυτού επιχέων έλαιον και οίνον,” (Λουκ. Ι  33-34). Ακολούθως όμως τον μεταφέρει εις το πλησιέστερον πανδοχείον, το οποίον εδώ εικονίζει την Εκκλησίαν του Χριστού και αφού διενυκτέρευσε πλησίον του τραυματίου, εις την συνέχειαν εμπιστεύεται την υγείαν του ασθενούς εις τον πανδοχέα, δηλαδή τον ιερέα και προϊστάμενον της Εκκλησίας. “επιβιβάσας δε αυτόν επί το ίδιον κτήνος ήγαγεν αυτόν εις πανδοχείον και επεμελήθη αυτού• και επί την αύριον εξελθών, εκβαλών δύο δηνάρια έδωκε τω πανδοχεί και είπεν αυτώ• επιμελήθητι αυτού, και ότι αν προσδαπανήσης, εγώ εν τω επανέρχεσθαί με αποδώσω σοι” (Λουκ. Ι  34-35). Τίθεται όμως και εδώ το ίδιον ερώτημα˙ δεν θα ηδύνατο ο Κύριος να σώζη τους εκ της αμαρτίας τετραυματισμένους και ημιθανείς, μόνος, χωρίς να εμπιστεύεται αυτούς εις την μέριμναν των ιερέων;
Θα προσθέσωμεν, όμως, ακόμη εν παράδειγμα εκ της Παλαιάς Διαθήκης, εις επίρρωσιν των ερευνομένων. Ο Πατριάρχης Αβραάμ έρχεται εις τα Γέραρα μετά της συζύγου του Σάρρας και φοβούμενος μήπως κακοποιηθή από τον Βασιλέα, λόγω της πολύ όμορφης συζύγου του, προσποιείται ότι είναι αδελφή του. Εκράτησεν όμως ο Βασιλεύς την Σάρραν, ως τότε εσυνηθίζετο και παρεμβαίνει και πάλιν ο Κύριος. Αφού πρώτον τον απείλησεν, εν συνεχεία του λέγει, “ νυν δε απόδος την γυναίκα τω ανθρώπω, ότι προφήτης εστί και προσεύξεται περί σου και ζήση” (Γεν. Κ  7). Το ερώτημα παραμένει το ίδιον. Διατί ο Θεός δεν συγχωρεί απ’ ευθείας τον Βασιλέα Αβιμέλεχ, αλλά τον παραπέμπει εις την … προσευχήν του Αβραάμ;

Η ιερωσύνη

Ο Κύριος μας συνιστά δια των ως άνω παραδειγμάτων αλλά και δια της, μέσω των Αγίων Αποστόλων, διανομής των άρτων και των ιχθύων, εις το σημερινόν θαύμα, την εμπιστοσύνην μας εις τους κληρικούς μας, οι οποίοι είναι οι διαχειρισταί της Θείας χάριτος. “Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, είη μετά πάντων υμών” (Εκφώνησις Θείας Λειτουργίας). Η φράσις αύτη, είναι χαρακτηριστική και υπογραμμίζει την δύναμιν και το μέγεθος της Ιερωσύνης, αλλά και την εμπιστοσύνην με την οποίαν θα πρέπη να προσέρχεται ο πιστός εις τον Ιερέα και τα Ιερά Μυστήρια, που μόνον εκείνος δύναται να επιτελή.
Αυτήν την μεγάλην αλήθειαν θα πρέπη να καταλάβωμεν˙ Εκείνα τα κρόσσια που κρέμμονται από το ιερόν επιτραχήλιον του ιερέως, δεν είναι διακοσμητικά! Είναι συμβολικά και συμβολίζουν τις ψυχές των πιστών που η σωτηρία τους εξαρτάται από την χάριν της ιερωσύνης.

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr