Ομολογία και άρνησις του Θεού

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
3 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018
Απόστολος: Εβρ. ια΄ 33 – ιβ΄ 2
Ευαγγέλιον: Ματθ. ι΄  32 – 33, 37-38, ιθ΄ 27 – 30
Ήχος: πλ. δ΄.- Εωθινόν: Α΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ομολογία και άρνησις του Θεού
Πιστεύομεν;

Ίσως το ερώτημα τούτο, θεωρηθή από κάποιους χριστιανούς, ουτοπιστικό˙ πολλοί δε, πιθανόν να
θεωρούν ότι η απάντησις εις τούτο είναι σχεδόν αυτονόητος. Επειδή ίσως είναι βαπτισμένοι εις την Ορθόδοξον πίστιν, επειδή εκκλησιάζονται κατά καιρούς, επειδή, ακόμη και τακτικά, μετέχουν εις τα θεία Μυστήρια, τέλος, επειδή τηρούν κάποιες από τις εντολές του Θεού, αισθάνονται ότι “πιστεύουν” και καυχώνται δια τούτο. Είναι, όμως άραγε, έτσι;
Θα τολμούσαμε να είπωμεν ότι μακάρι ο Κύριος εις την κρίσιν Του, να “εκινείτο” με τα κριτήρια που μόλις προαναφέραμεν! Ο Παράδεισος και η σωτηρία μας θα ήτο απλουστάτη υπόθεσις και οι αγώνες και τα αίματα τόσων εκατομμυρίων αγίων της Πίστεώς μας, δεν θα εχρειάζοντο, δια να ευρίσκωνται αυτοί σήμερον, παρά τον “Θρόνον της χάριτος”. Όπως, όμως, καταλαβαίνομεν, δεν είναι τόσον απλή η υπόθεσις της σωτηρίας μας και είναι βέβαιον, ότι η πίστις εις τον Θεόν, κρίνεται από πολύ ουσιαστικώτερα κριτήρια, τα οποία μας έχει ορίσει ο ίδιος ο Κύριος.
Εις την σημερινήν Ευαγγελικήν περικοπήν, ο Χριστός μας “έδειξε” την πίστιν αλλά και την σωτηρίαν μας, σύμφωνα με το “πως” ομολογούμε τον Θεό που πιστεύουμε. “Πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς•” πρόσθεσε δε, αμέσως, εν συνεχεία, “όστις δ  ἂν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς” (Ματθ. Ι  32-33). Οι Θείοι αυτοί λόγοι, δεν μας αφήνουν κανένα περιθώριο, δια να θεωρούμε τόσον επιπόλαια, την μέλλουσαν σωτηρίαν μας.

Τι σημαίνει, “ομολογία”;

Δεν είναι τόσον δύσκολον να καταλάβωμεν, τι σημαίνει η λέξις “ομολογώ”! Είναι, η έμπρακτη αγάπη! Είναι, η “πράξις” που ζητάει ο καθένας από τον άλλον που του λέγει ότι τον αγαπά! Είναι, εκείνο που ζητά ο σύζυγος η η σύζυγος από το “έτερον ήμισυ” και το οποίον, σίγουρα, δεν είναι τα “γλυκά λόγια” και “οι παχειές υποσχέσεις”, αλλά η θυσιαστική αγάπη που δείχνεται από τον κόπο, τα δάκρυα και το αίμα που ίσως απαιτηθή κάποια στιγμή. Είναι, εκείνο που συνήθως ερωτά, εκείνος που ζητεί την αγάπην, “τι κάνεις για μένα” και όχι … λόγια!
Αυτό ακριβώς, σημαίνει “ομολογία”. Ο Κύριος, γνωρίζοντας, ως ο Παντογνώστης Θεός, τις ημέρες και τα χρόνια, κατά τα οποία, η πίστις εις Αυτόν πρόκειται να διωχθή και να απαξιωθή από τους ανθρώπους, μας καλεί να μη εντρεπώμεθα δια την αγάπην μας εις Αυτόν. Να μη κρύπτωμεν την προσκόλλησίν μας και αφοσίωσίν μας εις Αυτόν και να διακηρύττωμεν έναντι του όποιουδήποτε τιμήματος, την λατρείαν μας εις το Άγιόν Του Πρόσωπον. Έχει δε κάθε λόγον να απαιτή από ημάς αυτήν την θυσιαστικήν αγάπην, αφού, όπως διακηρύττει ο μαθητής της Αγάπης, ο θείος Ευαγγελιστής Ιωάννης, “ημείς αγαπώμεν αυτόν, ότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς” (Α  Ἰωάν. Δ  19), και θυσιάστηκε εκεί εις τον Γολγοθά, δια τας αμαρτίας ημών και “εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω ιδίω Αυτού αίματι”, ως ψάλλομεν κατά την ακολουθίαν των Αχράντων Παθών.
Συνεπώς, “ομολογία” σημαίνει, θυσία. Με αυτό το κριτήριο, εάν κρίνωμεν τους εαυτούς μας, πολύ γρήγορα θα ανακαλέσωμεν εκείνα που συνηθίζομεν να επικαλούμεθα, δια την, τάχα, αγάπην μας προς τον Θεόν. Αν ρίξωμεν μίαν σύντομον “ματιά” εις την Αγίαν Γραφήν, πέραν του συγκεκριμένου χωρίου, το οποίον ερευνώμεν, θα εύρωμεν πληθώραν αντιστοίχων εδαφίων, εις τα οποία ο Κύριος, μας “ερμηνεύει” την έννοιαν της αγάπης εις Αυτόν. Επιλέγομεν μόνον δύο, τα οποία θεωρούμεν ως και τα πλέον έντονα και χαρακτηριστικά και τα οποία δεν νομίζομεν ότι χρειάζονται περαιτέρω εξήγησιν. “Εάν αγαπάτέ με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε,” (Ιωάν. ΙΔ  15) και, “Ο φιλών πατέρα η μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος• και ο φιλών υιόν η θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος• και ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος.” (Ματθ. Ι  37-38).
Αλλά εάν ανατρέξωμεν και εις αυτά τα ιερά συναξάρια, όπου καταγράφονται οι βιογραφίες των Αγίων της πίστεώς μας, θα διαπιστώσωμεν, ότι όλοι αυτοί οι Άγιοί μας, ήσαν εκείνοι που έδειξαν εις τον Κύριον, αυτήν ακριβώς την θυσιαστικήν αγάπην. Έτσι όπως την καταγράφει ο Απόστολος Παύλος, αλλά και όπως και ημείς την έχομεν αποδεχθή και δια τούτο τους τιμούμε και τους έχομεν ως προστάτας και υποδείγματα. “άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύ­τρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν• έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής• ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης” ( Εβρ. ΙΑ  35-38).

“δείξόν μοι την πίστιν σου
εκ των έργων σου” (Ιακ. Β  18)

Ως επιστέγασμα των όσων είπομεν, θεωρούμεν απαραίτητον να υπενθυμίσωμεν τους ανωτέρω λόγους του Αδελφοθέου Ιακώβου, δια των οποίων, συντρίβει κάθε προσπάθειαν αυτοκολακείας μας και αυταπάτης μας. Η πίστις μας, είναι υπόθεσις … έργων και όχι λόγων! Θα εκπλαγούμε δε, εάν διαβάσωμεν ακόμη εκτενέστερα την Καθολικήν αυτήν επιστολήν, αφού θα μας είπη λίγο νωρίτερα, “Συ πιστεύεις ότι ο Θεός εις εστι• καλώς ποιείς• και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι” (Ιακ. Β 19). Μία πίστις, περιορισμένη σε κάποιες τυπικές θρησκευτικές εκδηλώσεις, δεν είναι … ΠΙΣΤΙΣ! Μία τέτοια πίστις, δεν διαφέρει ακόμη και από την πίστιν αυτού του ολεθρίου δαίμονος, ο οποίος, όχι μόνον πιστεύει, αλλά και φρίσσει και τρέμει, εις το άκουσμα και μόνον του Παναγίου Ονόματος!
Ας αναρωτηθούμε, επομένως, σοβαρά! Πιστεύομεν;

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή: http://orthodoxostypos.gr