Η μεγάλη Προτεραιότης

ΚΥΡΙΑΚΗ Β  ΜΑΤΘΑΙΟΥ
10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018
Απόστολος: Ρωμ. β´10-16
Ευαγγέλιον: Ματθ. δ΄ 18-23
Ήχος: α΄.- Εωθινόν: Β΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

“Οι δε ευθέως αφέντες το πλοίον
και τον πατέρα αυτών
ηκολούθησαν αυτώ” (Ματθ. Δ΄ 22)
Η μεγάλη Προτεραιότης

Ο κάθε άνθρωπος εις αυτήν την ζωήν, έχει και κινείται με γνώμονα κάποιες “προτεραιότητες”. Δεν
έχουν, οι πάντες και τα πάντα, την ίδια αξία και το ίδιο “μέγεθος”, γι’ αυτόν. Τούτο δε, συμβαίνει, από την στιγμήν κατά την οποίαν θα έλθη εις τον κόσμον τούτον. Από την στιγμήν της γεννήσεώς του, προσκλίνει και εμπιστεύεται και αγαπά, άλλους περισσότερον και άλλους ολιγώτερον. Βεβαίως, – και τούτο είναι αυτονόητον και θεόσδοτον – εις την νηπιακήν και παιδικήν ηλικίαν, προηγούνται και κυριαρχούν μέσα του, τα πρόσωπα των γονέων του, κυρίως δε της μητρός του και ακολουθούν άλλα οικεία και γνωστά άτομα, μετά των οποίων συμβιώνει και συναντάται. Ενώ δε η ηλικία του αυξάνεται, πάλιν, κάποιες άλλες μορφές ιδανικοποιούνται και μονοπωλούν το ενδιαφέρον του και άλλοι περιθωριοποιούνται στη ζωή του. Τούτο, βεβαίως, εξαρτάται από την εκτίμησι που έχει δημιουργηθή μέσα του με γνώμονα κυρίως το πως ο ίδιος τα έχει αξιολογήσει. Αναφαίρετες, πάντως, αξίες, οι οποίες και παραμένουν κορυφαίες, είναι οι γονείς του.
Όμως, εάν θεωρήσωμεν τα πράγματα, ουσιαστικά και εις βάθος, θα καταλάβωμεν ότι υπάρχουν και “αξίες” πολύ ανώτερες και πολύ “βαρύτερες” από αυτές που ήδη προαναφέραμε. Είναι εκείνες που αφορούν την ίδια την αιώνια ύπαρξή μας και όχι μόνον το βιολογικό μας συναίσθημα. Είναι η, κατ’ ουσίαν, καταγωγή μας και “ρίζα”μας από την οποίαν και προήλθαμε και προς την οποίαν και πορευόμεθα. Είναι ΕΚΕΙΝΟΣ, που μας δημιούργησε και μας έφερε εις τον κόσμον τούτον μέσω των γονέων μας και Ο Οποίος μας αγάπησε και μας αγαπά όσον κανείς άλλος και ο οποίος εθυσιάσθηκε δια την σωτηρία μας και την αιώνια συμβίωσή μας μαζί Του. Είναι ο Ίδιος ο Θεός που – τι μυστήριον και τούτο; – όλοι τον αποδέχονται, ασχέτως δο-γματικών διαφορών, και όλοι τον αναζητούν, και όλοι τον θέλουν και τον παρακαλούν, ειδικά στις δύσκολες καταστάσεις της ζωής τους, ακόμη και εκείνοι που θέλουν να τον …αρνούνται!
Δεν είναι δε, τυχαίον το γεγονός, ότι ο ίδιος ο Κύριός μας, όταν θέλησε να μας δείξη πόσον πρέπει να τον αγαπούμε, δεν δίστασε, αφ’ ενός μεν, να διεκδικήση μοναδικήν αγάπην, μεγαλυτέραν και αυτής, της προς τους γονείς, – “Ο φιλών πατέρα η μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος• και ο φιλών υιόν η θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος” (Ματθ. Ι  37) – αφ’ ετέρου δε, να παρουσιάση αυτήν την αγάπην, ως την πρώτην όλων των αρετών, – “αγαπήσεις Κυριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου. Αύτη πρώτη εντολή” (Μαρκ. ΙΒ  30).

“αφέντες άπαντα,
ηκολούθησαν Αυτώ” (Λουκ. Ε  11)

Εις την σημερινήν Ευαγγελικήν περικοπήν, διακρίνομεν αυτήν ακριβώς, την μοναδικήν αγάπην προς τον Χριστόν, από τους μετέπειτα μαθητές Του, τους οποίους καλεί ο Κύριος εις το Αποστολικόν αξίωμα. Ευρίσκονται εις την εργασίαν τους και έχουν μαζί τους και τον πατέρα τους. Δεν είναι τυχαίον ότι το επισημαίνει αυτό, η Αγία Γραφή. Προκειμένου να ακολουθήσουν τον Χριστόν, θα πρέπη να αφήσουν “πίσω τους”, και την προσοδοφόρον εργασίαν τους αλλά και, – πολύ σημαντικότερον τούτο – τον αγαπημένον πατέρα τους. Δεν διστάζουν όμως εις το παραμικρόν˙ τα αφήνουν όλα, για να ακολουθήσουν τον Κύριον. Έχουν πιστέψει και αποδεχθή, ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας και θεωρούν αυτονόητο, προς χάριν Του να απαρνηθούν το κάθε τι.
Εις το σημείον δε τούτο, να υπογραμμίσωμεν, ότι ο ένας εκ των δύο που προσκαλεί ο Χριστός, ο Πέτρος, έχει και σύζυγον και τέκνα και αντιλαμβάνεται ο καθένας, ότι η θυσία εν προκειμένω, έχει τεραστίαν βαρύτητα! Όταν δε ο Κύριος ωμιλούσε για την αφοσίωσιν εις Αυτόν, “Τοτε αποκριθείς ο Πετρος είπεν αυτώ• ιδού ημείς αφήκαμεν πάντα και ηκολουθήσαμέν σοι• τι άρα έσται ημίν;” (Ματθ. ΙΘ  27). Φαίνεται, συνεπώς, εις το σημείον τούτο, το μέγεθος της θυσίας των μαθητών! Γι’ αυτό και ο Κύριος τον ενεθάρρυνε με την απάντησι που του έδωσε: “Ο δε Ιησούς είπεν αυτοίς• αμήν λέγω υμίν ότι υμείς οι ακολουθήσαντές μοι, εν τη παλιγγενεσία, όταν καθίση ο υιός του ανθρώπου επί θρόνου δόξης αυτού, καθίσεσθε και υμείς επί δώδεκα θρόνους κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ. Και πας ος αφήκεν οικίας η αδελφούς η αδελφάς η πατέρα η μητέρα η γυναίκα η τέκνα η αγρούς ένεκεν του ονόματός μου, εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει” (Ματθ. ΙΘ  28-29).

Ποίος προηγείται εις την αγάπην μας;

Όπως είπομεν και εις την αρχήν του παρόντος, υπάρχουν πολλά, και πρόσωπα και πράγματα αλλά και θελκτικές καταστάσεις, που “κλέβουν” την προτεραιότητα της αγάπης μας. Πότε οι γονείς μας, πότε τα παιδιά μας, πότε άλλα “τρίτα”και “τέταρτα” πρόσωπα που μπαίνουν κατά καιρούς εις την ζωήν μας. Υπάρχουν όμως και πράγματα και καταστάσεις – πολλές φορές δε και αμαρτωλές, – που διεκδικούν τα “πρωτεία” η και την αποκλειστικότητα, εις την αγάπην μας! Χωρίς δε να θέλουμε να γίνομεν περισσότερον “αδιάκριτοι” και να υπεισέλθωμεν εις λεπτομέρειες, θα πρέπη να αναζητήσωμεν τον… Χριστόν, ανάμεσα εις τις προτιμήσεις μας. Όχι δε μόνον τούτο, αλλά θα πρέπη να τον βρίσκωμεν και… ΠΡΩΤΟΝ, όπως ο ίδιος εζήτησεν, εις την αγάπην και λατρείαν μας. Μόνον αυτός να προηγή­ται και μόνον αυτόν να αναζητού­μεν, διότι “αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς”!

Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:http://orthodoxostypos.gr