Εφαρμογή του θείου Νόμου χωρίς διακρίσεις

«Διότι εκείνος που θα τηρήσει όλο το Νόμο, θα πταίσει δε σ’ ένα παράγγελμα του νόμου, έγινε ένοχος παραβάσεως ολόκληρου του νόμου…»

Υπάρχουν μερικές εντολές που χαρακτηρίζονται από τους χριστιανούς ως μεγάλες και τις οποίες προσπαθούν να τις τηρούν. Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες εντολές, που χαρακτηρίζονται ως μικρές. Αυτές νομίζουν ότι μπορούν να τις παραβαίνουν. «Δεν βαριέσαι», σου λένε, «ο Θεός δεν

ξεσυνερίζεται. Δεν είναι σπουδαίο πράγμα να πεις ένα ψεμματάκι» κ.ο.κ. Και με τον τρόπο αυτό του σκέπτεσθαι παραβάινουν το Νόμο του Θεού.

Πρέπει να γνωρίζουν όλοι αυτοί, που κατ’ αυτό τον τρόπο σκέπτονται ότι δεν υπάρχουν μικρές και μεγάλες εντολές στο Νόμο του Θεού. Το διακήρυξε ο ίδιος ο Κύριος: «Επειδή ο Νόμος του Θεού είναι ενιαίος και αδιαίρετος και επειδή οι εντολές έχουν κύρος και ισχύ ακατάλυτη, οποιοσδήποτε θα παραβεί μια από εκείνες ακόμη τις εντολές, που φαίνονται πολύ μικρές, και θα διδάξει τους ανθρώπους κατ’ αυτό τον τρόπο, δηλαδή να θεωρούν αυτές μικρές και ασήμαντες, θα κηρυχθεί ελάχιστος και τελευταίος – ανάξιος – στη βασιλεία του Θεού»

«Ος εάν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτω τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. Ε΄ 19).»

Η αλληλουχία και αλληλοεξάρτηση των εντολών αποτελεί ένα είδος αλυσίδας. Γι’ αυτό η παράβαση των δήθεν «ελαχίστων» εντολών, θα έχει ως συνέπεια και την παράβαση των μεγάλων. Ο ένας κρίκος της αλυσίδας, όσο και αν είναι μικρός, θα σύρει και τον επόμενο κρίκο, για να δεσμεύσουν και πνίξουν τελικά την ψυχή.

Ένα πλοιάριο κάποτε προσπαθούσε να εισέλθει σ’ ένα λιμάνι. Ήταν τρικυμία φοβερή. Τα κύματα εμπόδιζαν το πλοιάριο να πλησιάσει το λιμάνι. Ένας από εκείνους τους στεριανούς που παρακολουθούσαν τη δυσκολία σκέφθηκε να ρίψει μια αλυσίδα και να το τραβήξει. Έδεσε στο άκρο της αλυσίδας μια πέτρα και πέταξε την άκρη της αλυσίδας στο πλοιάριο. Οι ναύτες την έδεσαν στο πλοιάριο και αυτοί που ήταν στην ξηρά άρχισαν να το τραβούν. Όσοι ήταν μέσα έλαβαν θάρρος, διότι έβλεπαν ότι θα σώζονταν. Αλλά ξαφνικά – πλοιάριο χρειαζόταν λίγα μέτρα ακόμη για να εισέλθει στο λιμάνι – ένας κρίκος από την αλυσίδα έσπασε και το πλοιάριο το παρέσυρε ο άνεμος μακριά από το λιμάνι. Όχι πέντε ή δέκα, αλλά ένας μόνος κρίκος έσπασε, και οι άνθρωποι εκείνοι αφέθηκαν πλέον στο έλεος του Θεού.

Έτσι συμβαίνει και με τις εντολές του Θεού. Όταν παραβαίνει ο άνθρωπος μία, κόπτεται η αλυσίδα των εντολών και των αρετών που μας οδηγούν στο λιμάνι της σωτηρίας. Είναι τότε σαν να τις παραβήκαμε όλες, όπως λέει ο θείος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος: «Μη νομίζετε ότι η μεροληπτική αυτή διάκριση των θείων εντολών δεν είναι σοβαρή αμαρτία. Είναι παράβαση όλου του Νόμου. Διότι εκείνος που θα τηρήσει όλο το Νόμο, θα πταίσει δε σ’ ένα παράγγελμα του νόμου, έγινε ένοχος παραβάσεως ολόκληρου του νόμου».

Με τα παραπάνω ο θείος Ιάκωβος θέλει να πει ότι όλα τα θεία παραγγέλματα του Νόμου αποτελούν ενιαίο σύνολο, στο οποίο το ένα παράγγελμα εξαρτάται από το άλλο. Γι’ αυτό κι εκείνος που έπταισε σ’ ένα είναι ένοχος παραβάσεως του Νόμου του Θεού και δεν ωφελείται, εάν κατά το παρελθόν δεν σημείωσε παραβάσεις στη ζωή του. Θα μεταχειρισθεί αυτόν ο Θεός ως παραβάτη του Νόμου Του, οσοδήποτε και αν υπό άλλες απόψεις βρίσκεται εν τάξει.

Άνθρωπος, π.χ., ο οποίος συνελήφθει γιατί υπεξαίρεσε ένα άλογο, αντιμετωπίζεται από τη δικαιοσύνη ως κλέπτης, οσοδήποτε και αν στο παρελθόν δεν προέβη σε παρόμοια πράξη. Δεν δύναται αυτός να προβάλλει το επιχείρημα ότι στο παρελθόν υπήρξε καθ’ όλα τηρητής του νόμου και να ισχυρισθεί γι’ αυτό ότι δεν είναι ήδη παραβάτης του νόμου.

Τηρουμένων των αναλογιών και κάθε παραβάτης σε κάποια από τις εντολές του θείου Νόμου, δεν δύναται να δικαιολογηθεί και να σωθεί προβάλλοντας ότι καθ’ όλες τις απόψεις του Νόμου βρέθηκε τηρητής του. Όπως και ένας φονιάς δεν δύναται να ζητήσει την απαλλαγή του από τη λαιμητόμο και από τη φυλακή προβάλλοντας το γεγονός ότι πρό του φόνου υπήρξε άριστος πολίτης.

Βέβαια, άνθρωποι είμαστε. Θα αμαρτήσουμε, από αδυναμία όμως, χωρίς να το θέλουμε. Οπότε ο Θεός μας βοηθεί: Να μετανοήσουμε, να εξομολογηθούμε, να εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε και να εφαρμόζουμε το Νόμο του Θεού. Εκείνο όμως που περικλείει τον κίνδυνο είναι να λέμε: «Ας πράξω αυτό, δεν πειράζει, δεν είναι και σπουδαίο πράγμα». Τότε αμαρτάνουμε θεληματικά. Εδώ είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Αυτό μας οδηγεί στην καταστροφή. Είναι σαν να ανοίγουμε τη θύρα της ψυχής μας στο διάβολο και να του λέμε: «Ορίστε»!

Προσοχή, λοιπόν, χρειάζεται. Όχι να διακρίνουμε τις εντολές του θείου Νόμου σε μικρές και μεγάλες, και αυτές που τις εκλαμβάνουμε ως μικρές να τις παραβαίνουμε. Αλλά όλες να αγωνιζόμαστε να τις εφαρμόζουμε.

Πηγή: «Ο Νόμος του Θεού και ο Άνθρωπος», Αρχιμ. Καλλιστράτου Ν. Λυράκη, Αθήνα 2000