Μία «ανόητη» ερώτησις

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ
29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018
Απόστολος: Πράξ. θ´ 32-42
Ευαγγέλιον: ’Ιωαν. ε΄ 1-15
Ήχος: γ .- Εωθινόν: Ε΄
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ
«Θέλεις υγιής γενέσθαι;» (Ιωάν. Ε  6)
Μία «ανόητη» ερώτησις.

Ακούγεται, αλλά και είναι, πολύ «ανόητη» μια τέτοια ερώτησις. Είναι δυνατόν να ερωτά κάποιος
έναν άρρωστο αν θα ήθελε να… γίνη καλά; Η υγεία δια τον κάθε άνθρωπο, ακόμη και για τους περισσοτέρους χριστιανούς, είναι η πρώτη τους αναζήτησις αλλά και το κορυφαίο δώρημα του Θεού. Έστω και αν ο ίδιος ο Κύριος, μας συνέστησε, «Ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. ΣΤ  33), ο άνθρωπος εις την πλειονότητά του ζητεί πρώτον την υγεία του και βλέπει τον πόνο σαν τον χειρότερο εφιάλτη του. Συνεπώς, όπως προείπαμε, ακούγεται πολύ ανόητο αλλά και προκλητικό, να ερωτά κάποιος, έναν άρρωστο, – οποιαδήποτε ασθένεια και αν έχη – αν θέλη την υγεία του! Πολύ δε καυστικότερον και ενοχλητικότερον, ακούεται τούτο το ερώτημα, όταν απευθύνεται εις τον παράλυτον της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, ο οποίος ευρίσκεται υπό την παραλυσίαν του επί τριάκοντα οκτώ χρόνια.
Όταν, όμως, το ερώτημα τούτο το ερωτά ο ίδιος ο Θεός, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, τότε, όχι μόνον δεν τολμούμε να το χαρακτηρίσωμε «ανόητο», αλλά θα λέγαμε απλώς ότι μία τέτοια ερώτησι, μόνον ο Ίδιος ο Θεός θα μπορούσε να υποβάλη! Εμείς οι άνθρωποι, βλέπουμε πρόσωπα και καταστάσεις, «επιφανειακά» και «κατ’ όψιν», όπως είχε είπει ο Κύριος εις άλλην περίπτωσιν. Ο Κύριος όμως, βλέπει και τους ανθρώπους αλλά και τις ποικίλες καταστάσεις, με την τέλεια διορατικότητα του Θεού. Βλέπει τον άνθρωπο, όχι μόνον εξωτερικώς με τις διάφορες εκδηλώσεις του, με τις οποίες δημιουργεί η προσπαθεί να δημιουργή, εντυπώσεις εις τους άλλους, αλλά εισδύει εις τα ενδότερα μέρη της ανθρωπίνης ψυχής, εκεί που η ανθρώπινη ματιά δεν μπορεί να αγγίξη και κρίνει συνεπώς με την τέλεια κρίση. Κατ’ αυτόν τον τρόπον, βλέπει εν προκειμένω τον παράλυτον της Βηθεσδά και του απευθύνει το Θείον τούτο ερώτημα.

Η απάντησις

Θα περίμενε κάποιος εις την ερώτησιν αυτήν του Κυρίου μας, η απάντησις να ήτο απλουστάτη και αυτονόητος. Ποίος ασθενής και μάλιστα τόσον «βαρειά» ασθενής, δεν θα απαντούσε κατά τον πλέον καταφατικόν και κατηγορηματικόν τρόπον; Ποίος τόσον βασανισμένος δεν θα απαντούσε καταφατικώς πριν ακόμη τελειώσει την ερώτησίν του ο Κύριος; Και όμως … ! Η απάντησις του παραλυτικού, θα λέγαμε, ότι ούτε ευθεία είναι, αλλά μάλλον «θολή» και συγκεχυμένη θα την χαρακτηρίζαμε! Ας την δούμε, όπως την αναγράφει το ιερόν κείμενον: «Απεκρίθη αυτώ ο ασθενών• Κυριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ, βάλη με εις την κολυμ­βήθραν• εν ω δε έρχομαι εγώ, άλλος προ εμού καταβαίνει» (Ιωάν. Ε  7). Αιτιολογεί, θα λέγαμε, την παρουσία του εκεί, πλησίον της θαυματουργού εκείνης «κολυμβήθρας», δείχνει ότι είναι απογοητευμένος από την τελείαν εγκατάληψιν που υφίσταται εξ αιτίας της αδιαφορίας των συνανθρώπων του, πλαγίως, λέγει ότι επιζητεί την θεραπείαν του κατά τον θαυματουργικόν εκείνον τρόπον που ενεργούσε ο Θεός δια του αγιασμού των υδάτων υπό του Αγγέλου, αλλά δεν μιλάει … ξεκάθαρα!
Ο Κύριος όμως, όπως προείπαμε, γνωρίζει … Δεν επιμένει, δια να πάρη μία σαφή απάντησιν και γνωρίζοντας ότι η υγεία, είναι το «πρώτον ζητούμενο» από τον παράλυτον, του την προσφέρει. «Λεγει αυτώ ο Ιησούς• έγειρε, άρον τον κράβαττόν σου και περιπάτει. Και ευθέως εγένετο υγιής ο άνθρωπος, και ήρε τον κράβαττον αυτού και περιεπάτει» (Ιωάν. Ε  8). Όμως, ο Κύριος στην συνέχεια, μας δίνει να καταλάβωμε κάτι, το οποίον, ενδεχομένως ο Παραλυτικός δε θα ήθελε να γνωστοποιηθή. Κάτι το οποίον προσπάθησε να αποκρύψη, (ο παραλυτικός) μη δίνοντας σαφή απάντησιν εις το αρχικόν ερώτημα του Χριστού. «Μετά ταύτα ευρίσκει αυτόν ο Ιησούς εν τω ιερώ και είπεν αυτώ• ίδε υγιής γέγονας• μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοι τι γένηται» (Ιωάν. Ε  14). Ο Κύριος θεραπεύει μεν το ασθενές και παράλυτον σώμα, προσπαθεί όμως να δώση εις τον ασθενή να καταλάβη ότι η υγεία της ψυχής είναι εκείνη που πρέπει να προηγήται.

Πόσον επιθυμούμεν την υγείαν της ψυχής μας;

Πριν απαντήσομε εις τούτο το ερώτημα, θα αναφέρωμε δύο γεγονότα πολύ περίεργα, που συμβαίνουν εις την σημερινήν αφήγησιν. Πρώτον˙ διατί ο Κύριος εθεράπευσεν μόνο τον Παραλυτικόν, ενώ εκεί πέριξ της κολυμβήθρας και εις τας πέντε στοάς αυτής, «κατέκειτο πλήθος πολύ των ασθενούντων, τυφλών, χωλών, ξηρών, εκδεχομένων την του ύδατος κίνησιν» (Ιωάν. Ε  3);  Ο Κύριος δεν πονούσε άραγε και τους άλλους ασθενείς; Δεν θα μπορούσε με ένα Του λόγο να τους θεραπεύση όλους; Το δε δεύτερον ερώτημα είναι˙ διατί όλοι εκείνοι οι ασθενείς, εφ’ όσον βλέπουν το τεράστιον θαύμα της θεραπείας του Παραλυτικού, δεν σπεύδουν και αυτοί να ζητήσουν την θεραπείαν τους από τον Χριστόν; Δεν φαίνεται τούτο πολύ περίεργον;
Εξεφράσαμε τα δύο τούτα ερωτήματα, δια να ολοκληρώσωμε το παρόν με την ως άνω «διαπιστωτικήν» ερώτησιν. Όλοι θέλομε και επιθυμούμε την υγείαν του σώματός μας. Σπεύδομεν εις τους καλυτέρους και πλέον εμπείρους θεράποντας ιατρούς, υποβάλλομε τους εαυτούς μας εις τρομακτικά, πολλάκις, οικονομικά έξοδα και δαπάνας, παρακαλούμε και προσ­ευχόμεθα δια την σωματικήν μας υγείαν και παραλείπομε ακόμη περισσότερα, τα οποία πράττομε ενώπιον της απειλής μιας βαρείας ασθενείας η ενός επικειμένου σωματικού θανάτου. Συμβαίνουν, όμως, αντίστοιχες ανησυχίες και δαπανώμε αντίστοιχα ποσά, εάν πρόκειται περί της υγείας της ψυχής μας; Δυσ­τυχώς η απάντησις εις την ένστασιν αυτήν είναι απογοητευτική. Ουδεμίαν ανησυχίαν επιδεικνύομεν δια την ασθενού­σαν και «λιμώττουσαν» ψυχήν μας.
Ταύτην την ανησυχίαν, επιθυμεί ο Κύριος να μας τονίση δια τούτου του θαύματος και, είθε να ευαισθητοποιηθούμε εις την αναγκαιότητα αυτήν, προκειμένου να σώσωμε τας αιωνίους ψυχάς μας εκ του αιωνίου πυρός και θανάτου. Αμήν.

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ
Αρχιμ. Τιμόθεος Γ. Παπασταύρου
Ιεροκήρυξ Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr